หมา: แง่งๆๆๆๆ (ของตรูๆๆๆๆ อย่าแย่งดิ่ แง่งๆๆๆ)
ชบา: ไรว๊า ชิ้นเดียวเอง (มือถือโดนัทที่กัดมะกี๊แต่ยังไม่ได้กลืน) แมร่ง...ชั้นก็อยากกินเหมือนกันนะ
หมา: ไม่เห่าละ ตะกายแหลก
ชบา: อ่ะๆ ไม่กินก็ได้ฟระ นี่แน่ะ (เลียน้ำตาลหมดเลยค่อยให้มันกิน เหอะๆ แกล้งมัน)

นี่แหละของโปรดของทุกคนและทุกตัวในบ้าน ห่อละ 5 บาทเอง

     เล่นกะหมาที่บ้านอย่างเพลิดเพลินเจริญอุรา ไม่รู้จะออกไปไหนดี ร้อนอ่ะขี้เกียจออกข้างนอก แต่ที่บ้านไม่มีใครอยู่เลย พ่อแม่ไปงานทำบุญบ้านของเพื่อนบ้านแถวๆนี้ พี่ชายไประยอง ปล่อยชบาเป็นหมาเฝ้าบ้านซะงั๊น

     ของกินก็ไม่ค่อยมีอ่ะเค้ารีบไปกันหมดเลยต้องมานั่งทำกินเอง ว่าจะทำข้าวผัดนึกได้ว่ามีทาคูมิ อายิ ซอส อยู่ในครัวผัดแล้วต้องหอมหวลชวนหม่ำแน่ๆเลย เตรียมทุกอย่างพร้อมกะลังจะโยนลงกระทะ แต่แล้วต้องตกกะใจอย่างแรง ซอสหมดอายุนี่หว่า เซงงงงงเป็ด.....อีกแล้ว เนี่ยะเป็นการบ่งบอกว่าเราไม่ได้ผัดข้าวมานานเท่าไรแล้ว เพราะที่บ้านไม่มีใครเค้าสนใจใน ทาคูมิ อายิ ซอส หรอก มีชบากินคนเดียว มัยอ่ะ ก็มันอร่อยจริงๆนะ ไม่เชื่อลองไปผัดดูดิ่ หั่นผักเป็นสี่เหลี่ยมลูกเต๋าเล็กๆนะ อย่าหั่นเป็นชิ้นยาวๆใหญ่ๆล่ะ ผักก็พวกมะเขือเทศ ข้าวโพด ถั่ว แครอท หรืออย่างอื่นตามชอบ ผัดตามปกติแล้วเหยาะซอสนี้เข้าไปอย่างบ้าคลั่ง เหอะๆ ชอบจัด อาหย่อยยยยยที่สุด และแล้วก็ผัดมันเท่าที่มี ด้วยว่าซอสโปรดไม่มีใส่ข้าวผัด ก็เลยหาข้ออ้างว่ามันไม่อร่อย กินไม่หมดซะงั๊น

ข้าวผัดที่กินเหลือก้นกระทะ เฉาแล้วแต่พอจะเป็นหลักฐานได้

     สรุปว่าเช้ากินน้ำ + โดนัท 1 ชิ้น, กลางวันกินข้าวผัดที่ไม่อร่อยกินนิดเดียว แล้วเย็นนี้ล่ะชบาจะจัดการยังไงดี เลิกคิดดีกว่า มานั่งเล่นบลอกไปเรื่อยๆ ดูหนังมั่ง เล่นกะหมากะแมวมั่ง สลับๆกันไปจนกระทั่งตกเย็น........ไชโย้ๆๆๆ แม่กลับมาแล้ว ต้องมีของกินจากบ้านงานมาเพียบแน่ๆ.......ดึ๋งดึ๋ยๆๆๆ (ร้องเล่นตอนดีใจ นึกออกมะ นึกถึงหมาตอนเจ้าของถืออาหารมาละกัน อุอุ) แม่ทำชบาปวดหัวใจอย่างแรงของกินน้อยมาก ที่เอามามีแต่ของโปรดของทุกคนในบ้านและหมา แงๆๆๆๆๆๆ มีแต่หนมทองหยิบ ทองหยอด สังขยา อาหารคาวมีแกงกะทิ แงๆๆๆๆๆ ชบาหิวอ่ะแม่ทำร้ายจิตใจชบา งอนแล้วนะเค้าอุตส่าหิ้วท้องรอ

ทุกคนชื่นชอบ ชบาเซงงงงเป็ด

     ด้วยความหิวจนหน้ามืด+หมั่นไส้หมา มันได้กินดีอยู่ดีทั้งวัน แถมพอแม่กลับมามันดิ๊กๆๆ หางเข้าไปหาแม่ ทำอ้อล้อเว๊าวอนขอกินหนม ลืมเราเลย ฝากไว้ก่อนเถอะโอฬาร - -"

ชบา: พ่อไปตลาดกัน
พ่อ: ไปทำไม แม่เอาของกินมาเต็มเลย
ชบา: (ทำหน้าเว๊าวอนเหมือนหมา) พ่ออ่ะ นะนะ
พ่อ: ไปก็ไป ยุ่งจริงคนเพิ่งจะกลับมาให้ขับรถไปตลาดอีกและ
ชบา: ก็เพราะพ่อขับรถได้ไง อุอุ...........- -"

     ตลาดคือวิมานของเรา ลงจากรถก็ปรี่ไปร้านส้มตำ สั่งตำปูปลาร้า ตำแต๊กๆ ไม่ต้องแหลกมาก ยืนรอเค้ากะลังตำ น้ำลายเยิ้มเลยค่ะ เสร็จแล้วเดินต่อไปซื้อไก่ต้มน้ำปลา เหอะๆยังไม่สาแก่ใจซื้อปลาทูนึ่งอีก ที่บ้านมีน้ำพริกกะปิเหลืออยู่ เด๋วทอดปลาทูคลุกน้ำพริก และหนมนมเนยดังที่ใจปรารถนา กะว่าจะเอาไปกินอวดหมาที่บ้าน 555 มีเรื่องกะหมาไปวันๆ ขำๆ ที่จริงเด๋วก็แบ่งกันกินกะพวกมันอ่ะแหละ

มั้นต้องจังซี่ ถูกใจ๋ขน่าด ตำปูปลาร้า ^^"

ส้มตำคลุกเคล้าขนมจีน อันนี้แม่เอามาจากบ้านงาน อันนี้ถูกจายยยย

ไก่ต้มน้ำปลาน้ำจิ้มรสแซ่บ

     มื่อนี่ข้อยสิร่ายก๊าบกล่อนให้พ่อแม่พี่น้องได้อ่านกันเพลิ๊นเพลิน ม่วนหั๊วจิตหั๊วใจ๋หลายเด้อค่า กับกลอนที่มีซื่อว่า "พระราชา ตะกละหล๊ายหลาย"

เงียบเหงา เปล่าเปลี่ยว เหี่ยวหัวใจ
ซอสที่หมาย ใยหมด อายุเข็ญ
ที่ใจหวัง ข้าวผัด ขัดลำเค็ญ
สุดท้ายเป็น ไม่อร่อย กร่อยเลยเรา

นั่งมองหมา สวาปาม ง่ำโดนัท
มันช่างขัด ลูกตา พาให้เฉา
เลียน้ำตาล พาลหมา บ้าจริงเรา
สุดท้ายเอา อย่างหมา มากินเอง

แม่กลับมา ชบาชื่น รื่นเริงนัก
คราวนี้จัก กิ๊บกิ้ว หิวชิบเป๋ง
แม่ยื่นมา หมาเห่ารับ งับไว้เอง
ด้วยคื้นเครง ของอร่อย กร่อยอีกเรา

ไปตลาด เหอะพ่อ อย่ารอช้า
ท้องชบา บ้าคลั่ง อย่างเฉาๆ
ยุ่งจริงหนอ กวนพ่อ เรื่อยเลยเรา
ก็จะเอา รถพ่อ ถ่อขับไป ^^"

เห็นตลาด ปราดปรี่ รี่ไปหา
ส้มตำปู ปลาร้า พาแซ่บหลาย
อีกไก่ต้ม น้ำปลา มายั่วใจ
ปลาทูนึ่ง ผึ่งผาย น้ำลายมา

สมทบกับ แกงเนื้อ เหลือแกงไก่
อีกขนม มายมาย ให้สรรหา
ขนมจีน คลุกส้มตำ ยำน้ำยา
ปลาทูพล่า พาเพลิน เจริญใจ

อร่อยลิ้น สิ้นซาก ปากมันวาว
ของหวานคาว ยาวเหยียด เบียดผลักไส
ไหลลงท้อง ร้อเรอ เกร่อออกไป
สำรอกได้ คงดี งี่เง่าจริง

เช้ากลางวัน สั่นท้อง ร้องโหยหา
ไม่นำพา มากินเย็น เป็นผีสิง
พระราชา งี่เง่า เขลาจริงๆ
ได้แต่อิง หมอนร้อง ปวดท้องจัง - -"

      เสียงก่นด่าดังมาแตใกล ว่าบอกแล้วอย่าตะกละๆ ดีนะที่ไม่ปวดท้องมากมายได้แค่จุกเสียด ถ้าร้องโอดโอยนะจะเหยียบซ้ำ (วอนล่ะค่ะชาวบลอกอย่าเหยียบชบาเลยนะ พ่อแม่แผ่ฝ่าเท้าเอาไว้รอแล้วอ่ะ - -") จากนั้นชบาก็ได้แต่กัดแขนตัวเองเพื่อไม่ให้ร้องโอดโอย..........เฮ้ยอย่าเชื่อดิ่ ใครจะกัดลงเล่า ก็อย่างที่บอกแค่จุดเสียดแน่นท้อง ซัดอีโนไปซองก็พอเอาอยู่ สิ่งที่อยากจะบอกแด่ทุกๆคนก็คือ

     อาหารการกิน ต้องให้ถูกสุขลักษณะ ถูกมื้อ ถูกเวลา อย่าหาข้องอ้างในการที่จะกิน หรือไม่กิน ทุกวันนี้ชบาก็ยังจัดสรรกับตัวเองไม่ได้ แต่ใช่ว่าจะไม่พยายาม เลยมาเล่าสู่กันฟังให้รู้ถึงวิธีการกินที่ถูกต้องใครทำได้ก็ดี ทำไม่ได้ก็พยายามเอาละกัน ท้องใครท้องมันนี่เนอะ

มื้อเช้า -> กินให้อิ่มหนำ ล้ำเลิศรส เยี่ยงพระราชา
มื้อกลางวัน --> กินอย่างธรรมดา สามัญ พลันหายอยาก
มื้อเย็น --> กินอย่างยาจก ตกยาก ลำบากหน่อย
ระหว่างมื้อ --> ดื่มน้ำก่อนและหลังมื้ออาหาร

     มื้อเช้ากินมากๆ เพราะต้องใช้สมองคิดอ่านการงาน ใช้เรี่ยวแรงแบ่งเบาปัญญา จึงต้องกินให้มากหน่อย กลางวันกินน้อยกว่ามื้อเช้าเล็กน้อย เพราะบ่ายคล้อยจะง่วงหงาวหาวนอนซะเปล่าๆ ถ้าหากกินมากเกินไป ตกเย็นเป็นมื้อเบาๆ อย่าโง่เขลา สักแต่กิน ลิ้นพาจน ต้องมานั่งบ่นโอดโอยทีหลัง

     ตัวเองทำไม่ได้แล้วจะมาริสอนคนอื่น อย่าเข้าใจผิดนะคะ ไม่ได้สอน แค่มาบอกเล่าเรื่องราวที่เจอมาจังๆ ฟังไว้ว่ามันไม่ดี อย่าริเอาอย่าง ถึงเวลากินต้องกิน ถึงเวลาไม่ควรกินอย่ากิน นี่นั่งพิม์ไปก็เรอไป ท้องอืดไป - -"

ขอให้ทุกคนกินอยู่รอบรู้อย่างพระราชาตัวจริงนะคะ สุขภาพดีจงมีแด่ทุกคน

อร่อยมากมั๊ยแก