
พรั่งพรูกรูเกรียวเป็นเกลียวกอด
พร่ำพรอดออดอ้อนทุกเช้าค่ำ
กระซิกกระซี้ระรี้ริกพลิกพรมพรำ
เสียงโครมครำเซาะไซ้ไล้เลาะดิน
กระซิบซักยักย้ายก่ายตลอด
ละเลื้อยลอดโลดถลาผ่านผาหิน
ชุ่มฉะฉ่ำเย็นชะชื่นรื่นระริน
เป็นอาจิณเช่นนั้นอนันต์ดง
(ภาพ : ยุคคล จิตต์สำรวย) เขียนขึ้นมาเพราะนึกถึงน้ำตกบนเขาสูงในป่าลึกที่เคยเห็น แต่รูปอย่างนั้นหาไม่มี....
|