ข้าวคลุกปลาทู

ฉันเป็นไข้หวัดนอนลืมวันลืมคืนมาสองสามวันแล้ว เมื่อคืนรู้สึกตัวดีขึ้นหน่อย จึงถามคนดูแลว่า
"มีอะไรให้กินไหม"
เธอก็ถามอย่างใจดี "แล้วจะกินอะไรคะ"
ฉันก็ตอบอย่างไม่ทันคิดว่า "ข้าวคลุกปลาทู"
ตาเธอโตเท่าไข่ห่านขึ้นมาทันที ร้องว่า "คุณป้า"
"อ้าว ก็ถามว่าจะกินอะไร บอกว่าข้าวคลุกปลาทูแล้วมันจะแปลกอะไร ก็อยากกินอะ"
"แต่นี่มันตีหนึ่งนะคะคุณป้าขา อย่ากินปลาทูเลยนะคะ เอาน้ำซุปผักแล้วกัน หนูจะไปเอามาให้เดี๋ยวนี้"
ฉันอึ้ง ได้แต่ยิ้มแหยๆให้เธอ แล้วล้มตัวลงนอนหันหลังให้ ไม่อยากหัวเราะขำให้เธอตกใจหนักไปอีก
...
ฉันมีป้าคนหนึ่ง ท่านไม่ใช่สาวโสด แต่เป็นสาวหม้ายผัวตาย ท่านใช้ชีวิตอยู่คนเดียวในบ้านหลังเล็กๆ พวกเราเด็กๆ ชอบไปบ้านท่านเพราะท่านใจดี ทำของกินอร่อย และที่ดึงดูดพวกเรากันทุกยามค่ำคือ นิทาน ที่ท่านเล่าเป็นคำกลอน เรียกกันว่า สวดหนังสือ เสียงหวานเจื้อยแจ้วที่อ้อยอิ่ง ก้องอยู่ในความมืดและในใจของพวกเรา ดังขึ้นในบ้านหลังเล็กที่เด็กๆนอนเรียงกันเป็นแถว

ท่านเป็นคนสวยมาก ทั้งตำบลของเราฉันว่าป้าคนนี้สวยเป็นที่หนึ่ง โครงกระดูกได้สัดส่วน ดูเพรียวระหงไปทั้งเนื้อทั้งตัว นิ้วมือเรียวยาว รอยเท้าสวยงาม วงหน้าได้รูปเก็บความงามของคิ้วตาจมูกปากมารวมกันไว้อย่างเหมาะเจาะ หาใครเทียมยาก

ช่วงป้าคนสวยของฉันป่วยหนักจะเสียชีวิตนั้น ฉันไม่อยู่ ไม่มีโอกาสมาขอบคุณที่ท่านได้ปลูกสร้างจินตนาการของโลกที่สวยงามไว้ให้กับฉัน

เมื่อป่วยหนักจนช่วยตัวเองแทบไม่ได้ พี่ๆน้องๆของป้าก็ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันมาดูแลทุกคืนทุกวันไม่ได้ขาด

คืนหนึ่งเป็นวาระของผู้เป็นน้องสาวคนที่สองของท่าน หลังจากหาข้าวปลายาหยูกให้กินเรียบร้อยแล้ว ญาติคนอื่นๆที่มาเยี่ยมก็พากันลงเรือนไป เหลือพี่น้องสองสาวอยู่กันตามลำพัง

ดึกสงัดคืนนั้น ป้าก็ตื่นขึ้นมาบ่นเสียงดังว่า หิวไม่มีใครหาอะไรให้กิน ตะเกียงจึงถูกจุดขึ้น ป้านั่งเอาหลังพิงหมอนชันเข่าขึ้นทั้งสองข้าง ดูมีเรี่ยวมีแรงผิดกับตอนหัวค่ำ
"แล้วแกจะกินอะไร เมื่อหัวค่ำก็กินแล้วนี่"
"กูจะกินแกงเนื้อ กูไม่เคยได้กิน"

โถ จาพุทโธเอ๋ย หญิงชราที่ป่วยหนัก ร้อยวันพันปีไม่เคยจะอยากกินเนื้อวัวเนื้อควาย แม้แต่เนื้อไก่ก็ไม่เคยล่วงลำคอง่ายๆ วันนี้ดันอยากกินแกงเนื้อ เอาอะไรมาคิด

น้องสาวท่านก็มองเขม้นแถมยังเอ็ดเอาว่า "บ้าเรอะ กินวัวกินควาย แกผีเข้าเรอะ"

"เออ กูผีเข้า กูจะกินแกงเนื้อ มึงไปหามาให้กูกินให้ได้นะ ไม่งั้นกูจะเอาชีวิตอีนี่"

ป้าฉันอีกคนนั้นเป็นคนใจเด็ดนิ่งๆเรื่อยๆแต่กลัวอะไรไม่เป็น จึงเฉยเสีย

คราวนี้ผีชักโมโห พรรณนายืดยาวอย่างมีจินตนาการว่า ตนเดินทางโดยรถบัสมาจากนครศรีธรรมราชโน่น เห็นคนป่วยหนักอยู่ก็คิดว่าจะมาแอบเพื่อกินของดีๆที่ญาติพี่น้องหาให้กิน ไม่นึกว่าจะอดหยากขนาดนี้

แต่ไม่ว่าจะขู่อย่างไร บรรยายอย่างไร ป้าอีกคนก็ยังนั่งเคี้ยวหมากฟังเฉย ไม่ตอบโต้ ในที่สุดผีคงหมดปัญญา จึงแลบลิ้นยิงฟันใส่ คราวนี้ป้าฉวยเต้าปูนในเชี่ยนหมาก ขึ้นมาเล็ง "เดี๋ยวกูซัดหน้าแหกไอ้หน้าผีนี่" ผีอึ้งไป แล้วล้มตัวลงนอนหันหลังให้ส่งเสียงหัวเราะคิกคัก

แต่ป้าก็เสียชีวิตหลังจากนั้นไม่นานนัก เหลือเรื่องเล่าเรื่องนี้ให้หลานๆฉงนฉงายกันว่า ผีแอบป้า หรือว่าป้าล้อน้องเล่นในคืนเงียบๆที่อยู่กันเพียงสองคน
....
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า คราวเคราะห์หามยามป่วย อย่าได้ตื่นขึ้นมาอยากกินอาหารคาวกลางดึก เพราะจะถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว ไม่มีใครกล้ามาดูแล บรื๋อว์