หน้าต่างบานเก่าที่บ้านเกิด
เขียนโดย  รัตนพร

8
ปีนั้นคือปี๒๕๑๖ปลายปีขณะที่ผมกำลังจะสอบเกิดกรณีนักศึกษาเดินขบวนเรียกร้องรัฐธรรมนูญ

เช้าวันหนึ่งในต้นเดือนตุลาคมผมเตรียมตัวมาสอบตามเวลาเมื่อมาถึงคณะก็พบว่าห้องสอบทุกห้องห้องเรียนทุกห้องถูกปิดตายพวกเรายืนออกันอยู่หน้าคณะไม่เข้าใจสถานการณ์มีรุ่นพี่สองสามคนที่รุ่นน้องรู้สึกว่าเป็นคนแปลกๆพูดเรื่องแปลกๆมาบอกให้พวกเราไปรวมกันที่ลานโพธิ์ผมเดินตามคนอื่นๆไปเห็นรุ่นพี่คนหนึ่งพูดใส่โทรโข่งเสียงดังอยู่บนโต๊ะที่เอามาวางอยู่ด้านตึกโดมผมฟังเขาตะโกนพูดปลุกใจอยู่พักหนึ่งก็เดินกลับที่พักไม่รู้ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมจะต้องทำเรื่องแบบนี้ในมหาวิทยาลัย

และแล้วก็มีคำสั่งปิดมหาวิทยาลัยมีการประท้วงอย่างต่อเนื่องใหญ่โตกว้างขวางมีนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยต่างๆเข้าร่วมมากมาย

ผมไม่ได้ไปเข้าร่วมการประท้วงกับใครเลยนึกหวาดหวั่นแต่อนาคตของตัวเองว่าจะเป็นอย่างไรความหวังความฝันที่เคยวาดไว้จะย่อยยับในครานี้เสียแล้วกระมังนอนอับเฉาอยู่ที่ที่พักได้ไม่กี่วันก็มีรุ่นพี่คนหนึ่งมาชวนผมไปเที่ยวบ้านเขาที่พัทยา นี่เป็นครั้งแรกที่จะได้ไปพัทยาผมไปอยู่บ้านพี่คนนั้นจนกระทั่งมหาวิทยาลัยเปิดจึงกลับมาสอบและเรียนตามปกติ

การเรียนในมหาวิทยาลัยเป็นเรื่องง่ายสำหรับผมเราไม่ถูกบังคับมหาวิทยาลัยเปิดให้เราเลือกเรียนสิ่งที่เราชอบผมผ่านการเรียนทุกวิชาได้ดีถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดผมควรได้เกียรตินิยมเมื่อจบปีสุดท้ายและแล้วผมก็พบศิริเพ็ญ

เธอเป็นรุ่นน้องต่างคณะที่พบปะกันเมื่อรับน้องกรุ๊ปปีหนึ่งผมได้รับมอบหมายให้ดูแลเธอเราพบปะกันบ่อยๆสนิทสนมจนถึงขั้นผมไปส่งเธอที่บ้านทุกวันเมื่อเลิกเรียนครอบครัวเธอเป็นคนจีนพ่อกับแม่เปิดร้านขายโชวห่วยฐานะดีกว่าครอบครัวผมมากทีเดียวหากจะให้เปรียบเทียบผมพยายามทำให้พวกเขารักช่วยทำนู่นนี่แล้วแต่เขาจะใช้เอาอกเอาใจรับใช้อากงอาม่าอากู๋อากิ๋มอาแปะอาอี๊อาเจ๊กอาซิ้มและอาหมวยอาตี๋น้องๆของเธอเปลี่ยนแปลงตัวเองมากมายเพื่อให้เขารับไว้เป็นสมาชิกคนหนึ่งในครอบครัว

และผมก็ทำสำเร็จแม้จะประดักประเดิดอยู่บ้างแต่อนาคตที่รอผมอยู่ทำให้พวกเขาปฏิเสธไม่ลงปลายปีสามนั้นเองผมก็ขนเสื้อผ้าข้าวของที่มีเล็กๆน้อยๆเข้าไปอยู่กับครอบครัวนี้ไม่ต้องขอเงินพ่อมาจ่ายค่าเช่าที่พักค่าอาหารค่าหน่วยกิตอีกต่อไปผมเขียนจดหมายไปบอกพ่อว่าต่อไปนี้ไม่ต้องส่งเงินมาให้ผมอีกผมมีงานทำมีเงินใช้ดูแลตัวเองได้แล้วศิริเพ็ญก็คือภรรยาของผมในเวลานี้

ผมเรียนจบด้วยคะแนนเกียรตินิยมอันดับหนึ่งอย่างที่คิดผมไม่ได้บอกพ่อกับแม่เรื่องงานรับปริญญาในวันรับปริญญาผมมีรูปถ่ายมากมายที่ถ่ายโดยศิริเพ็ญกับครอบครัวของเธอ

ในปีรุ่งขึ้นผมก็สอบเข้ารับราชการได้พ่อแม่ของศิริเพ็ญจัดงานยกน้ำชาตามธรรมเนียมจีนเชิญแขกเหรื่อของพวกเขามาเป็นสักขีพยานในการใช้ชีวิตคู่ของเราพ่อกับแม่ไม่ได้มาร่วมงานยกน้ำชาของผมปีถัดไปเมื่อศิริเพ็ญตั้งท้องผมจึงพาเธอมาให้พ่อกับแม่เห็นหน้าทั้งสองท่านได้แต่แสดงความยินดีกับผมเงียบ ๆแม่มองเราทั้งสองน้ำตาปริ่ม

ชีวิตข้าราชการของผมต้องถือว่ารุ่งเรืองก้าวหน้าเป็นอย่างดีด้วยความเป็นรุ่นน้องที่รุ่นพี่เรียกง่ายใช้คล่องตั้งแต่ในมหาวิทยาลัยมาจนถึงในกระทรวงอีกทั้งการเอาอกเอาใจผู้หลักผู้ใหญ่ที่ฝึกฝนมาเป็นอย่างดีของผมรวมเข้ากับศิริเพ็ญซึ่งรู้จักเข้าเจ้าเข้านายคล่องแคล่วทั้งหน้าบ้านหลังบ้านเป็นได้ทั้งคุณนายของลูกน้องและคนรับใช้ของนายผมจึงไต่เต้าในระบบราชการได้เสมอมาตำแหน่งสุดท้ายก่อนเกษียณของผมคือผู้ว่าราชการจังหวัดแห่งหนึ่งนับว่าไม่เลวเลย

“รวยรู้ไหมทำไมบุหงาไม่แต่งงาน” ผมเซ้าซี้เอากับจรวยมีน้ำเสียงข่มขู่นิดๆให้น้องเกรง

“ไม่ทราบค่ะพี่บุหงาไปเรียนกรุงเทพไม่ค่อยได้กลับบ้านไม่ค่อยได้เจอกัน” จรวยยังคงแสร้งหยิบนู่นฉวยนี้ให้ดูยุ่งจะได้ไม่ต้องสบตาผม

จรวยยกห้องของเธอให้ผมพักเมื่อผมบอกว่าจะมาอยู่กับแม่สักพักส่วนตัวเองไปนอนกับแม่ห้องของจรวยมีหน้าต่างบานนั้นที่เปิดออกไปหาหน้าต่างบ้านของบุหงาผมปราดไปยืนที่หน้าต่างพยายามมองให้เห็นหน้าต่างอีกบานแต่ทั้งสองบ้านมีรั้วตันไม้กั้นกลางจรวยปลูกดอกเล็บมือนางยาวไปตามแนวรั้วบังหน้าต่างบานนั้นเสียมิดชิด