พบกันอีกครั้ง

แสงไฟสาดส่องทั่วบริเวณ สาวน้อยมองผ่านประตูหน้าต่างจากห้องนอน ผู้คนพลุกพล่านมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอเห็นรอยยิ้นของผู้เป็นเจ้าของงาน เป็นรอยยิ้มที่ไม่เคยจางออกไปจากใบหน้า ความสุขของท่านชายกิตติภัทรคงมากล้นเต็มหัวใจ ในค่ำคืนวันนี้ เมื่อเห็นเป็นเช่นนี้แล้วเธอก็ควจจะมีความสุขไปด้วยกับบิดามิใช่หรือ แต่ทำไมจิตใจของเธอวในตอนนี้ ไม่เป็นเช่นนั้นล่ะ ยังคงมีความทุกข์ใจอันใด คงแฝงไว้ในจิตใจของเธออีกหรือ “มันเป็นวันที่ฉันควรจะมีความรู้สึกที่เป็นสุขไม่ใช่หรือ แล้วนี่เธอเป็นอะไรไปนะ” หรือว่า “เขา” มันไม่เกี่ยวกันเลย ทำไมล่ะ เขามีส่วนกับความรู้สึกของเธออย่างนั้นหรือ “ลืมเขาไปซะดาราวลี มันไม่มีประโยชน์อันใดอีกแล้ว” หญิงสาวสลัดความรู้สึกนึกคิดทั้งปวงออกไป

“ไงจ๊ะ แต่งตัวเสร็จแล้วหรือ ท่านพ่อถามหาอยู่นะ มาหลบอยู่นี่เอง” ตัญชลิกา เอ่ยทักทายหลานสาว ที่ยื่นเหม่อลอยอยู่ที่กรอบหน้าต่างห้องนอน

“โจว่าจะลงไปอยู่เหมือนกัน แต่ไม่ค่อยชินกับงานแบบนี้ เลยขอทำใจก่อนค่ะ”

“มีน้ากับท่านพ่ออยู่ทั้งคนนะจ๊ะ ไหนมาดูหน่อยซิว่าวันนี้หลานน้าสวยขนาดไหน” พูดพลางลากดึงหลานสาวมายืนกลางห้อง “สวยมากจ๊ะ หลานน้าสวยมากนะ”

“ชมอย่างนี้โจก็เขินแย่ซิ ดูซิเคยแต่งแบบนี้เสียที่ไหน” ดาราวลีพูดพลางก้มสำรวจชุดกระโปรงยาวสีชมพูหวาน ที่ออกแบบมาให้เหมาะสมกับรูปร่างของเธอโดยเฉพาะ ชุดยาว เปิดไหล่ โชว์แผ่นหลังอันขาวเนียน เป็นการร่วมคิดออกแบบกันระหว่างตัญชลิกากับช่างเสื้อส่วนตัว ด้วยความคิดที่ว่าจะเปลี่ยนสาวน้อยให้เป็นสาวเต็มตัว

“มั่นใจซิจ๊ะหลานรัก ไปกันเถอะท่านพ่อรออยู่นะ”

“ค่ะ”

บรรยากาศเริ่มคราคลั่งไปด้วยผู้คน ท่านชายกิตภัทรเดินสลับวนเวียนทั่วบริเวณ แม้วัยจะล่วงเลยมากว่าห้าสิบหากแต่ เมื่อมีความสุขกำลังกายและใจ ช่วยให้มีกำลังในการดำเนินชีวิต ท่านชายกิติติภัทรก้าวเดินทักทายผู้มาเยือน อย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย ใบหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข
“ท่านชายครับ มีของขวัญจากคุณธนาคารครับ” ชายร่างสูงวัยสี่สิบกระซิบบอกผู้เป็นนาย

“ธนาคาร เขามาหรือ” ท่านชายกิติภัทรชักสีหน้า “นายธนาคาร” เจ้าพ่ออันดับหนึ่งแห่งเมืองไทย มันเป็นเรื่องยากที่เขาจะได้พบเจอบุคคลผู้นี้ตามงานสังคมต่าง ๆ น้อยครั้งนักที่เขาจะปรากฏกาย

“เปล่าครับ มีตัวแทนมา” ท่านชายกิติภัทรพยักหน้าตอบรับ “เป็นลูกชายครับ คุณธนาคิม” ชายร่างสูงรายงานต่อ

“ดี ฉันจะไปตอนรับเขาเดี๋ยวนี้ อยู่ที่ไหนหรือ”

“สนามด้านหน้าครับ”

“อืมมม” ท่านชายกิติภัทรย่างก้าวติดตาม ผู้รายงาน “ธนาคิม” แม้จะไม่รู้จักกันเป็นส่วนตัวหากแต่ท่านชายกิติภัทรก็เคยได้ยินชื่อของชายหนุ่มผู้เป็นนายแพทย์ผู้นี้มาบ้าง ไม่ว่าจะเป็นในฐานะบุตรชายเจ้าพ่อแห่งเมืองไทย หรือนายแพทย์ผู้เก่งกาจ ชอบช่วยเหลือสังคม การปรากฏกายของผู้เป็นเจ้าของงานตรงหน้า ทำให้ธนาคิมนึกถึงข้อความในจดหมายของผู้เป็นบิดา “สำคัญ” แม้อยู่คนละเส้นทางหากแต่ท่านชายกิติภัทร ยังคงให้ความสำคัญแก่บิดารของเขามิใช่น้อย แม้จะเป็นเพียงตัวแทนหากแต่ก็มาตอนรับด้วยตัวเอง

“ยินดีนะครับที่มา” ท่านชายกิติภัทรเอ่ย รับไหว้ธนาคิม

“คุณพ่อฝากมาฮะ” ธนาคิมยืนกล่องของขวัญ “ และฝากบอกว่ายินดีมากครับที่ได้รับเชิญ แต่ว่าติดธุระด่วนที่ต่างประเทศ เลยให้ผมมาแทนครับ” ธนาคิมกล่าวน้ำเสียงสุภาพ

“คุณหมอธนาคิมเหรอครับ ได้ยินชื่อมานาน เพิ่งพบตัวจริงก็วันนี้ ยินดีที่ได้พบครับ” ท่านชายกิติภัทรกว่าวตอบรับ
“ยินดีมาก เช่นกันครับ” ธนาคิมตอบนอบน้อม

ท่ามกลางแขกมากมายตัญชลิกาจูงนำหลายสาวผ่านผู้คน มายังจุดที่ทานชายยืนสนทนากับกับธนาคิม ตามคำบอกของผู้คนในบ้านเมื่อเธอถามหาตำแหน่งที่อยู่ของท่านชาย นับเกือบสามสิบนาทีที่เธอออกตามตัวดาราวลีให้เข้ามาร่วมในงานตามคำสั่งของผู้เป็นเจ้าของงาน จุดประสงค์สำคัญของงานค่ำคืนนี้ หากนอกเหนือจากการจัดเลี้ยงให้พนักงานทุกคนของโรงแรมแล้ว อีกประการก็คือ ท่านชายต้องการประกาศให้ทุกคนได้รับรู้ถึงการทายาทคนสำคัญ

“ท่านชายค่ะ” ตัญชลิกาเรียกขานเมื่อเดินเข้ามาไกล “เจอตัวแล้วล่ะคะ ไปแอบอยู่ข้างบนห้องนอน”

“เจอแล้วหรือ ดีเลย” ท่านชายกิติภัทรกล่าวราบเรียบ “พามานี่ซิ ฉันจะได้แนะนำให้รู้จักกับคุณหมอเลย” พูดบอกตัญชลิกาพร้อมหันมองธนาคิมด้วยรอยยิ้มสดใส หากแต่การปรากฏกายของสาวน้อยกลับสร้างบรรยาศผิดปกตครอบคุมสถานการณ์ ความตื่นตกใจในแววตาของชายหนุ่มหญิงสาว สร้างความประหลาดใจให้กับผู้ร่วมสถานการณ์ หากแต่มิมีใครเอ่ยกว่าววาจา ความเงียบปกคลุม ไม่มีคำทักทายใด หลุดออกมาจากปากของชายหนุ่มหญิงสาว มีเพียงสีหน้าและแววตาที่เต็มเปี่ยมไปความรู้สึกนึกคิดอันมากมาย โดยมิมีผู้ใดจะอ่านออกมาได้

“โจ” ท่านชายกิติภัทรกล่าวทักบุตรตรี “สวัสดีคุณหมอธนาคิมซิลูก ทำไมยืนนิ่งอยู่ล่ะ”

“ยินดีที่รู้จักคุณหมอค่ะ” เป็นคำพูดที่ดาราวลีเค้นออกมาจากปากอย่างยากเย็น ความตื่นเต้น สับสนวนเวียนอยู่ใจจิตใจ มันเป็นเรื่องที่เธอไม่เคยคิด หรือเตรียมรับสถานการณ์มาก่อนหากจะได้เจอชายหนุ่มในสถานภาพเช่นนี้ “ยินดีที่รู้จัก” คือคำพูดสำหรับคนไม่เคยรู้จักกัน มันคือทางเลือกที่ดีที่สุดในเวลานี้ สำหรับการหลีกเลี่ยงที่จะต้องมานั่งอธิบายเรื่องราวในอดีดให้ทุกคนได้รับรู้ “เธอตัดสินใจถูกต้องแล้วดาราวลี” สาวน้อยพร่ำบอกกับตัวเอง

“โจ” ชายหนุ่มหลุดคำออกมาเบา ๆ แถบไม่มีใครได้ยิน จองมองดวงหน้าหญิงสาวอย่างเพร่งพิศ แววแห่งความยินดีปรากฏในวินาทีแรกหากแต่เปลี่ยนไปในวินาทีสบตา กลับถูกแทนที่ด้วยความว่างเปล่าในสายตา “ยินดีที่รูจักครับ คุณหญิง” ธนาคิมกล่าวทักทายสุภาพ หญิงสาวตอบรับด้วยรอยยิ้ม หากแต่เป็นยิ้มที่เจ้าตัวแค้นออกมาอย่างยากลำบาก เขาเรียกขานเธอว่า “คุณหญิง” เป็นการตอบรับที่ไปในทิศทางเดียวกัน นั่นคือ “คนไม่เคยรู้จักกัน” ดาราวลีสูดลมหายใจลึก รอยยิ้มปรากฏบนดวงหน้า

“ค่ะเช่นกันค่ะคุณหมอ” ดาราวลีตอบรับ

“รู้จักกันไว้ก็ดีนะ เจอกันอีกจะได้คุยกันได้ ฝากน้องด้วยนะคุณหมอ” ท่านชายกิติภัทรหันมาบอกธนาคิม หากแต่สายตาของชายหนุ่มยังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของหญิงสาว เป็นสายตาซึ่งบุคคลภายนอกจะเข้าใจ นอกเสียจากเขากับเธอ กับเรื่องราวที่กำลังเกิดขึ้น

ท่ามกลางรอยยิ้ม การพบปะสนทนาระหว่างผู้คน ที่รู้จักค้นเคยภายในงาน ในทุกวินาที สายตา ของชายหนุ่ม มักจะเพลอมองค้นหา กับบุตรีผู้เป็นเจ้าของงาน “ม.ร.ว.ดาราวลี ศรันทร์ธร” เหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน “ไม่ซิ ไม่ใช่เหมื่อนกัน แต่เป็นคน คนเดียวกันต่างหากล่ะ” ธนาคิมบอกตัวเองอย่างมั่นใจ

ลมเย็นผ่านสัมผัสผิวกายดาราวลีนั่งลงบนเก้าวอี้ตัวเล็ก มุมหนึ่งของบริเวณบ้านที่ปราศจากผู้คน แววตาคู่งามที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสงสัย ของนายแพทย์หนุ่มเต็มอยู่ในห้วงความคิด “ไม่ต้องอธิบายเลย ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันอีกแล้วนี่” ดาราวลีบอกกับตัวเองอย่างตัดใจ

“แอบมานั่งทำไมตรงนี้ละครับคุณหญิง” เสียงทักทายอันคุ้นเคยทำให้ดาราวลีหันไปตามที่มาของเสียง

“คุณหมอ”

“ยังจำได้หรือบครับ” ธนาคิมยิ้มทักทาย แต่แวตาของชายหนุ่มยังคงไว้ซึ่งไม่ชอบใจ

“ฉัน ….” ขอโทษ ดาราวลีอยากล่าวออกไป แต่คำพูดนั้นไม่ผ่านพ้นออกมาจากลำคอ “คุณหมอ มาทำอะไรแถวนี้คะ”

“มาตามหาคนไม่จริงใจ ไม่รักษาสัญญาน่ะครับ” ธนาคิมตอบเสียงเข้มนั่งลงข้าง ๆ หญิงสาวขยับถอยห่างเล็กน้อย

“เหรอคะ สงสัยเราคงจะมารอคน ๆ เดียวกันนะคะ” ดาราวลีตอบก่อนที่จะหันสบตาชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างกาย สีหน้าบ่งออกถึงความไม่ค่อยสบอารมย์กับกับพูดของเขามาแต่ต้น

“โจ” ชายหนุ่มเรียกหนักแน่น “เพราะอะไร ทำไมคุณไม่กลับไปหาผม ”

รักแท้มีอยูจริง - บี้ The Star