ฉันได้จ้างวานคนให้ทำร้ายส้มซ่าไปซะแล้ว

ส้มซ่ามันอายุ 2 ปี เป็นสาวแล้ว และก็หง่าวบ่อยๆ มันมักจะร้องบอกแมวหนุ่มๆ  ว่า

"เหงา...เหงา...เหงา...เหงา...เหงา" ซะลั่นบ้าน

ความจริงฉันตั้งใจว่าจะไม่ทำหมันส้มซ่า เพราะส้มซ่ามันอ้วน เป็นแมวเรียบร้อย หง่าวเสียงเบา และบทเรียนจากการทำหมันโต่วต๋งแล้วมันเกิดแพ้ไหมละลายทำให้ฉันเข็ดสุดๆ สงสารมันสุดๆ

ฉันตั้งใจว่าจะไม่ทำหมันส้มซ่า เพราะเสียงหง่าวของส้มดังแค่ 3 บ้าน ขณะที่เสียงของโต่วต๋งดังไป 8 บ้าน โต่วต๋งจึงสูญพันธุ์ไปก่อน

แต่พอส้มซ่าเป็นสาวขึ้น มันก็ยิ่งร้องดังขึ้น ดังขึ้น จาก 3 บ้านเป็น 11 บ้าน เล่นเอานอนไม่หลับกันไปทั้งซอย แถมพอแมวหนุ่มๆ ย่องมา แก๊งสะเดาก็จะพากันเห่าแบบบ้าคลั่ง

ฉันจึงจำเป็นต้องทำ

ปลอบใจตัวเองว่า...โต่วต๋งทำหมันแล้วดูมีความสุขขึ้น ไม่ต้องหมกมุ่นเรื่องหนุ่มๆ สดใส ร่าเริง และไม่อ้วนปั้กอย่างที่คิด

ฉันจึงจำเป็นต้องทำ

อดข้าวอดน้ำส้มซ่า 12 ชั่วโมง แล้วพาไปให้สัตวแพทย์เจื๋อน (มดลูก)

ฉันไปรับส้มซ่ากลับมาด้วยสภาพเช่นนี้

(ภาพไม่ค่อยชัดนะคะ ไม่อยากใช้แฟลช ส้มมันตาไม่หลับ กลัวแฟลชไปซ้ำเติมมัน)

ฉันเข้าใจเอาเองว่า การทำหมันแมวตัวเมียก็คล้ายทำหมันผู้หญิง คือตัดท่อรังไข่ ไม่ให้ไข่ตกมาที่มดลูก สอบถามหมอนัทและหมอกอล์ฟ สัตวแพทย์ใจดีประจำครอบครัวแล้วจึงได้ความว่า

การทำหมันแมวไม่เหมือนคน เราต้องเอามดลูกออกมาทั้งหมด เพราะถ้าปล่อยไว้มันจะยังมีเมนส์ และร้องเรียกหาตัวผู้อยู่  ส่วนการผ่าจะผ่า 2 ชั้น ชั้นในเย็บปิดแผลด้วยไหมละลายทำจากรกแกะ ซึ่งแมวบางตัวอาจจะแพ้ (โต่วต๋งเป็นแมวบางตัวนั้น) ส่วนชั้นนอกทำจากใยสังเคราะห์ ทำหมันครบ 7 วันแล้วต้องพาไปให้หมอตัดไหม

การได้รู้ว่าส้มซ่าถูกตัดมดลูกออกทำให้ฉันยิ่งฝ่อ อย่างกับว่าเป็นมดลูกของฉันเองที่หายไป

ส้มซ่ากลับมาพร้อมกับสร้างความงุนงงให้สมาชิกในบ้าน ทุกตัว (ยกเว้นไม้เอก) ที่เข้ามามุงดู

โต่วต๋ง : โถน้องส้ม โดนเหมือนพี่โต่วต๋งเลย

สะเดา : เป็นอะไรอ่ะส้ม ทำไมนอนนิ่งเลย ตาก็ไม่หลับ ลิ้นก็ห้อย

หอมนิล : พี่ส้มซ่าเป็นอะไรคะ ตื่นมาให้หอมนิลฟัดหน่อยสิ แผล่บ...แผล่บ

หอมนิล : ตื่นดิตื่น มาเล่นกัน

สะเดา : ส้มซ่าไม่สบายอย่าไปกวนเค้า

ฉันได้แต่ตะโกนโหวกเหวกไล่พวกมันไม่ให้กวนส้มซ่า จนกระทั่งพอจะสงบกันได้ ส้มซ่าก็ยังไม่มีทีท่าจะฟื้นจากฤทธิ์ยาสลบ ฉันเลยแวบไปกินข้าว โดยเหลือบมามองส้มเป็นระยะ แล้วฉันก็ได้เห็นเจ้าสี่ขาตัวหนึ่งนอนเฝ้าส้มซ่าอยู่

สะเดานอนเฝ้ามองส้มซ่าอยู่เป็นชั่วโมง พยายามเลียส้มโดยเอาลิ้นลอดช่องตะกร้า จนมันง่วงนอน แต่ก็ไม่กล้าหลับสนิท แถมยังคอยป้องกันไม่ให้ใครมารบกวนส้มซ่าด้วย

หอมนิล : จ๊ะเอ๋ พี่ส้มซ่าตื่นดิ

สะเดา : นี่...อย่ามายุ่งให้ส้มพักก่อน

หอมนิล : พี่ส้มตื่น...ตื่น...มีเรื่องแล้ว

สะเดา : เดี๋ยวแกอ่ะจะมีเรื่องไอ้หอมนิล

แล้วสะเดาก็เริ่มโกรธ

โกรธมาก

โกรธจนถึงขีดสุด

จากนั้นก็ไม่มีใครมากวนส้มซ่าอีก จนส้มซ่าเริ่มรู้สึกตัว และภาพที่ส้มซ่าเห็นเป็นภาพแรกก็คือ สะเดา

ส้มซ่า : ไอ้หน้ายาวนี่มันเฝ้าฉันตลอดเลยหรือนี่

ฉันเห็นส้มซ่าค่อยๆ ฟื้นตัวก็เลยพามันไปเดินบนเตียงก่อน กันมันล้มและกันพวกตัวแสบอย่างหอมนิลจะมากวน แน่นอนว่าสะเดาได้รับสิทธิขึ้นไปดูแลส้มซ่าด้วย

ส้มซ่ากำลังฟื้น เดินตัวหงิกๆ งอๆ คล้ายพวกผีในหนังเกาหลี

ตอนนี้ส้มซ่าปกติดีแล้ว โดยยังต้องกินยาอยู่ ท่าทางส้มซ่าไม่ค่อยเจ็บแผล เพราะวันรุ่งขึ้นหลังจากทำหมัน มันก็เล่นไล่จับเชือกได้เป็นปกติ รู้สึกว่าการทำหมันครั้งนี้ สิ่งที่ทำให้ส้มซ่าทรมานที่สุดก็คือตอนอดอาหาร มันร้องแง๊วๆ อยู่หลายครั้ง ประมาณว่า "ทำไมไม่ให้หนูกินข้าว...ว"

ถึงแม้ว่าการทำหมันครั้งนี้จะทำให้ส้มซ่าต้องเจ็บตัว และฉันต้องปวดใจ แต่ฉันและส้มซ่าก็ได้รับการเยียวยาแล้ว จากความรักของสะเดาที่มีให้สมาชิกในบ้านนั่นเอง