ร้านกินที่เปิดร้านขายอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยาก็มักจะตั้งชื่อร้านให้มีคำว่า “น้ำ” อยู่ด้วย จำได้ว่าที่เคยเอารูปและเรื่องมาเล่าถึงไปบ้างแล้วก็มีอย่างร้านต้นน้ำที่บางปะอิน กับร้านบ้านกลางน้ำที่พระราม 3 เมื่อหลายวันก่อนผ่านไปทางปทุมธานีตอนสักบ่ายสองโมง ไม่ได้หิวอะไรหรอก แต่นึกถึงร้านกินที่อยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยาอีกร้านหนึ่ง บรรยากาศสวยแบบบ้านไม้เก่าหลังใหญ่ริมแม่น้ำ ร้านนี้มีขนมหวานให้กินแปลกกว่าที่ร้านอื่นก็คือขนมบัวลอยบังเอิญที่เป็นบัวลอยเผือกใส่ไอศกรีม ช่วงทางเดินเข้าร้านนอกจากจะมีต้นไม้ที่ดูร่มรื่นแล้ว ก็ยังมีลานของเล่นเด็กไว้ให้เด็กได้เล่นปีนป่าย ไม่ได้มีธุระเร่งรีบให้ต้องไปที่ไหนต่ออีก ก็เลยแวะไปที่ร้านนี้เผื่อจะหาโอกาสแอบเล่นไม้กระดกของเด็ก ๆ ที่แทบจะจำไม่ได้แล้วว่าได้เล่นครั้งสุดท้ายมานานตั้งแต่เมื่อไร

ร้านอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยาที่ถนนเทศบำรุงในตัวเมืองปทุมธานี เลยถัดจากวัดหงษ์ปทุมาวาสไปหน่อยเดียว ร้านจะเปิดมาตั้งแต่ปีไหนไม่รู้เหมือนกัน แต่ผ่านไปเจอครั้งแรกก็เมื่อตอนปลายปี 2554

บรรยากาศสองข้างแนวทางเดินจากรั้วริมถนนเข้าสู่ตัวร้านดูร่มรื่นไปด้วยต้นไม้เขียวชอุ่ม

เห็นต้นไม้เยอะ ๆ อย่างนี้ก็ชื่นใจแล้วก็นึกชื่นชม เคยมาเดินตอนเที่ยงวันแดดเปรี้ยง ๆ ช่วงหน้าร้อนแต่ก็ไม่ค่อยได้รู้สึกร้อนสักเท่าไร เพราะได้ธรรมชาติอย่างต้นไม้เขียว ๆ กับลมแม่น้ำช่วย เหมือนจะเดินต้องไกลกว่าจะถึงตัวร้าน ถ้ามีคนแก่หรือคนป่วยไปด้วยกลัวเดินไม่ไหว เห็นทางร้านก็มีรถเข็นนั่งไว้คอยให้บริการด้วย

พ้นจากแนวร่มไม้ก่อนเดินถึงตัวร้านมีลานสนามเด็กเล่น เด็กเมื่อวานซืนที่วันนี้แก่ตัวแล้วเห็นเข้าก็ยังนึกอยากย้อนวัยไปเล่นบ้าง

ทางขวามือมีห้องน้ำอยู่เลยขอแวะไปบรรเทาทุกข์ออกบ้าง

ถัดจากลานสนามเด็กเล่นก็ถึงตัวร้านที่ดูกว้างขวาง มีที่ให้เลือกนั่งกินหลายมุมหลากอารมณ์

ยังอิ่มท้องอยู่กับมื้อเที่ยงที่กินมาก่อนแล้ว นอกมื้อแบบนี้ไม่ต้องเร่งรีบหาอะไรกิน ใช้เวลาเดินเล่นหามุมถ่ายรูปไปก่อน

ที่นั่งกินในบรรยากาศบ้านไม้เก่าอายุ 50-60 ปี เย็น ๆ โต๊ะนั่งริมน้ำก็คงจะเต็มถ้าไม่มีฝนแวะมากระหน่ำหา

หลายชิ้นที่ใช้แต่งเติมเป็นไม้จากบ้านเก่าที่เอามาดัดแปลงตกแต่งทำให้ดูเป็นร้านอาหารที่เข้าสมัย แต่ยังรักษาบรรยากาศของความเป็นบ้านไม้เก่าเอาไว้

ทำให้ดูสวยแบบร้านอาหาร แต่ก็ให้ความอบอุ่นเหมือนนั่งกินข้าวอยู่กับบ้าน

ไม่ชอบนั่งกลางโถงกว้าง ก็น่าจะมีมุมเล็ก ๆ พอที่จะดูเป็นส่วนตัวให้ได้นั่งบ้าง

นั่งโต๊ะริมแม่น้ำก็จะได้ชมวิวแม่น้ำเจ้าพระยาไปด้วย มองขึ้นไปทางเหนือน้ำก็ได้เห็นสะพานปทุมธานีข้ามแม่น้ำเจ้าพระยาด้านถนนทางหลวง 346 มองตามลงมาทางท้ายน้ำก็ได้เห็นช่วงโค้งน้ำที่ผ่านตัวจังหวัดปทุมธานี

ไม่ค่อยนึกอยากดูอะไรรอบ ๆ ข้างสักเท่าไร ก็เลือกเอาตัวเข้าไปนั่งอยู่ในห้องกระจกติดแอร์

จะเดินเข้ามาแค่ถ่ายรูปแล้วจะกลับออกไปเลยก็คงจะรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไร จัดแจงหาโต๊ะนั่งแล้วหาสั่งอะไรมากินสักแค่นิด ๆ หน่อย ๆ ร้านใหญ่โตขนาดนี้มีของให้เลือกกินเยอะแยะ แต่พอดีเข้าร้านมาตอนช่วงระหว่างมื้อ ปากกับท้องก็เลยยังไม่ค่อยได้คิดโหยหาอะไรใส่สักเท่าไร สั่งหมูแดดเดียวมานั่งเคี้ยวเล่นก่อน

เนื้อหมูติดมันหน่อย ๆ คลุกงาขาวหอม ๆ ทอดให้แห้ง ๆ กินจิ้มกับซอสพริก แนมด้วยใบมะกรูดทอดกรอบ

ชักนึกสนุกฟันก็เลยสั่งปลาหมึกแดดเดียวมาเคี้ยวเล่นอีกสักจาน

เคี้ยวเพลิดเพลินสมใจกับปลาหมึกไล้แป้งบาง ๆ คลุกงาทอดให้ผิวนอกกรอบ ๆ แต่เนื้อในนุ่ม ๆ หนึบ ๆ ไม่ต้องจิ้มซอสพริกแต่งรสกิน ก็ได้รสหวานของเนื้อปลาหมึกธรรมชาติอยู่แล้ว

นึกถึงว่าไปร้านไหนก็มักจะต้องสั่งปลากะพงทอดน้ำปลาเอามาเป็นตัวชี้วัด ก็เลยสั่งมาดูหน้าตาและลองชิมรสชาติสักตัว ปลากะพงผ่าแบะตัวชุ่มน้ำปลาทอดทอดให้ผิวเหลืองกรอบนุ่มเนื้อ ยกใส่จานมาแบบตัวแห้ง ไม่ได้ราดน้ำปลามาให้กินแบบชุ่มแฉะ ราดกินแต่งรสด้วยน้ำยำมะม่วง

กลั้นใจกินปลาทอดเปล่า ๆ ไม่ไหว ต้องสั่งข้าวสวยร้อน ๆ มากินกลั้วคอ

รีบตัดใจไม่กินให้เอิกเกริกมากไปกว่านี้ สั่งของหวานมาปิดมื้อด้วยบัวลอยเผือกที่มีชื่อเรียกว่าบัวลอยบังเอิญ เป็นขนมบัวลอยที่ดูเหมือนจะธรรมดาแต่ก็ไม่ค่อยจะธรรมดา เพราะเป็นบัวลอยเผือกน้ำกะทิที่ใส่ไอศกรีมเย็น ๆ มาด้วย เพิ่มความหวานมันที่ผสมกลมกลืนกันอย่างลงคอและลงตัว

แต่ก่อนก็จะเคยรู้จักกินแต่ลอดช่องน้ำกะทิที่ใส่ไอศกรีมซึ่งเป็นแนวของกินเย็นด้วยกัน แต่บัวลอยเป็นของกินที่ไม่ได้ใส่น้ำแข็งมาปนเปกับไอศกรีม ตอนที่มาสั่งกินครั้งแรกก็ยังไม่ค่อยเชื่อว่าจะไปด้วยกันได้ ในบัวลอยมีเนื้อมะพร้าวอ่อนใส่มาให้กินด้วย

รีบกินแล้วก็รีบจ่ายเงิน เจอคนน้อย ๆ แบบนี้ถ้าจะแอบไปเล่นของเล่นเด็กก็คงจะไม่ต้องทนอายสักเท่าไร

คนที่เคยเป็นเด็กมาตั้งแต่เมื่อวานซืนก็ยังมีหัวใจนึกสนุกได้เหมือนกันนะ

เสียแต่ว่าคนตัวใหญ่เล่นไม้กระดก ก็เลยหาคนยอมขึ้นนั่งสู้อีกฝั่งของไม้ไม่ได้ !!!

ชาร
1 กรกฎาคม 2559