ยังจำได้ว่าตอนที่ไปอุบลราชธานีเมื่อปี 2553 แล้วยังไม่ได้จองที่นอนที่ไหนเอาไว้ มีคนในถิ่นแนะนำให้ลองไปนอนที่โรงแรมสุนีย์พร้อมเหตุผลว่าใหม่และใหญ่ดี ได้ยินชื่อทีแรกนั้นก็ยอมรับว่ายังรู้สึกเฉย ๆ กับชื่อที่ฟังดูเชย ๆ ก็ฐานความคิดในหัวตอนนั้นยังติดว่าโรงแรมหรู ๆ น่าจะใช้ชื่อเป็นฝรั่งอยู่ แต่ด้วยว่าไปหนนั้นต้องใช้อาศัยพึ่งพานั่งรถของคนเจ้าถิ่น ก็เลยเออออสมยอมตามที่เขาจะพาไป พอได้ไปเห็นโรงแรมของจริงเข้าถึงกับต้องร้องโอ๊ะกับความคิดที่หวิดพลาด ไม่นึกว่าโรงแรมชื่อไทย ๆ จะใหญ่โตดูดีแล้วยังอยู่กับศูนย์การค้าใหญ่ที่มีสวนน้ำอยู่บนชั้นดาดฟ้า เห็นแล้วก็ไม่ต้องคิดอะไรอีกให้มาก บอกกับคนที่พาไปว่าตกลงนอนที่นี่นี่แหละ

ดูเหมือนตอนนั้นโรงแรมน่าจะเพิ่งเปิดมาได้สักปี-สองปี ดูจะใหม่และใหญ่กว่าโรงแรมอื่น ๆ ชอบที่สะดวกเดินเชื่อมต่อกับศูนย์การค้าได้เลย นั่ง ๆ นอน ๆ อยู่ในห้องพักถ้าเบื่อ ๆ ก็มีที่ให้ลงมาเดินเล่น พอหิวก็มีร้านในศูนย์อาหารให้เลือกกินได้หลากหลายไม่ต้องออกไปหากินไกลที่ไหน ถึงเวลานอนที่นอนก็ดูใหม่ชวนให้นอนหลับฝันดี ก็เลยเป็นคืนที่นอนได้หลับสบายยาวตลอดทั้งคืน ตื่นขึ้นมาลงไปกินอาหารเช้าก็ได้เจอกับของกินที่ถูกปากถูกใจ เป็นของกินแบบอาหารเช้าที่เคยต้องออกไปหากินตามร้านขายอาหารเช้าในตัวเมืองอุบลอย่างก๋วยจั๊บญวนและไข่กระทะ แล้วยังมีเต้าหู้ยี้ที่เนื้อหาและรสชาติดูดีกินกับข้าวต้มได้เจริญอาหารถึงสองสามถ้วย

ผ่านการนอนและการกินในคราวนั้นมาแล้ว ถึงจะเพิ่งมาได้ยินอะไรที่มีคนได้พูดถึงกันอยู่บ้าง ประสาคนเดินทางร่อนเร่ไปนู่นไปนี่อยู่บ่อย ๆ ต้องไปหาที่พักนอนซึ่งไม่เป็นที่เป็นทางอยู่เรื่อย ๆ เรื่องของอาการหวั่น ๆ มันก็ต้องมีกันอยู่บ้างน่ะแหละ ไปนอนต่างที่ต่างถิ่นจะให้สบายจิตสนิทใจเหมือนนอนอยู่กับบ้านตัวเองนั้นได้เสียเมื่อไร แต่เมื่อเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ก็ต้องทำใจให้กล้าเอาไว้ก่อน ถึงลึก ๆ จะกล้า ๆ กลัว ๆ ก็ตามเหอะ ซึ่งไปนอนที่ไหน ๆ ก็จะเป็นเหมือนกันอย่างนี้ทุกที่นี่แหละ ทำได้แค่ไม่หาเรื่องคิดให้ตัวเองนอนไม่หลับก็พอ

หลังจากปี 2553 ที่ขึ้นต้นเล่ามานั้นได้ไปอุบลอีกสักสองครั้ง ซึ่งก็ยังไม่ได้คิดมองหาตัวเลือกนอนอื่น ยังติดชอบในความใหม่ ใหญ่ สะดวก และของกินมื้อเช้า ก็เลยจองเข้านอนที่โรงแรมนี้นี่แหละ ซึ่งก็นอนได้หลับสบายยาวตลอดทั้งคืนเหมือนเคย ตื่นขึ้นมาลงไปกินอาหารเช้าก็ได้เจอกับของกินที่ชอบอย่างก๋วยจั๊บญวน ไข่กระทะ และข้าวต้มกับเต้าหู้ยี้เหมือนเดิม

ไปอุบลครั้งหลังสุดเมื่อปี 2554 หลังจากนั้นก็ห่างหายไปนาน จนกระทั่งปีนี้ถึงได้มีโอกาสไปอุบลอีกครั้ง คิดมองหาตัวเลือกที่นอนใหม่ ๆ และใหญ่ ๆ อยู่เหมือนกัน แต่ดูไปดูมาแล้วสุดท้ายก็ลงเอยจองโรงแรมสุนีย์แกรนด์นอนเหมือนเดิม ไปแล้วก็ได้บรรยากาศเดิม ๆ ที่พอจะเห็นเปลี่ยนแปลงอยู่ก็คือพื้นที่ส่วนศูนย์การค้าที่ดูซบเซาไปบ้างตามสภาพการแข่งขันทางธุรกิจ แต่พื้นที่ส่วนโรงแรมก็เห็นมีผู้คนเข้าพักกันเยอะมากอยู่ มีกรุ๊ปสัมมนาเข้าดูไม่เหงา ที่ดูจะคึกคักยามค่ำก็คงจะเป็นตลาดไนท์สุนีย์แกรนด์ที่อยู่ข้าง ๆ กันกับโรงแรม

นอนหลับสบายยาวตลอดทั้งคืนเหมือนเคย ตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวลงไปกินอาหารเช้ากับความคาดหวังที่จะได้เจอกับของกินอย่างที่ชอบเหมือน ๆ เคย มุ่งหน้าไปที่ซุ้มก๋วยจั๊บญวนก่อน พนักงานทำหน้าที่ต้มเส้นกับเติมน้ำซุปใส่ชามส่งให้คนกิน ดูเหมือนเส้นก๋วยจั๊บที่ใช้จะเป็นเส้นสด ซึ่งเส้นก๋วยจั๊บของเมืองอุบลนี้ขึ้นชื่ออยู่แล้วในความนุ่มเหนียว ต้มง่ายไม่หักขาด หลายร้านที่เปิดขายก๋วยจั๊บญวนกันอยู่ทั่วไปก็เลือกใช้เส้นก๋วยจั๊บของเมืองอุบล

เครื่องอย่างหมูยอ หมูสับ หอมแดง ต้นหอม ผักชี พวกนี้ คนกินตักเติมใส่ชามเองตามชอบ เส้นก๋วยจั๊บกลมใสต้มสุกนุ่มเหนียว น้ำซุปหอมรสกำลังเหมาะซดแบบไม่ต้องปรุงรสเพิ่ม

เหมือนจะเป็นของกินคู่กันเมื่อมาถึงถิ่นอุบล ไข่กระทะที่ยืนทำอยู่ข้าง ๆ กันกับก๋วยจั๊บญวน เสิร์ฟแบบร้อน ๆ กันเป็นกระทะ โรยหน้าไข่ด้วยหมูยอและกุนเชียง โรยพริกไทยเหยาะซอสลงไปอีกหน่อย เพิ่มกลิ่นหอมโชยชวนให้กิน

ถึงคิวของข้าวต้มที่ตักกับข้าวมาหลายอย่าง แต่ที่ถูกปากถูกใจตั้งแต่มาพักนอนครั้งแรกก็คือเต้าหู้ยี้ เนื้อเต้าหู้แน่นเนียน หอมกลิ่นเต้าเจี้ยว รสชาติเข้มข้นหวาน ๆ เค็ม ๆ ลงตัวกับการกินเป็นกับข้าวต้ม แอบได้ยินคนกินจากโต๊ะข้างเคียงที่ชักชวนคนในโต๊ะให้ไปตักมากินว่าเป็นเต้าหู้ยี้ที่อร่อยกว่าที่ได้เคยกิน ๆ มา ไปคราวนี้ไม่ได้แค่ตักเอามากิน แต่ถามหาจากพนักงานด้วยว่าเป็นเต้าหู้ยี้ยี่ห้อไหน ได้ความว่าเป็นเต้าหู้ยี้ขวดของไต้หวันซึ่งที่โรงแรมก็มีขาย หนนี้ก็เลยได้ของกลับไปฝากคนที่กรุงเทพฯ เป็นเต้าหู้ยี้หลายขวด

ของกินประเภทไข่ที่ไม่ค่อยได้เจอเวลาตื่นลงไปกินมื้อเช้าที่โรงแรมไหนก็คือไข่เจียวแบบไทย เพราะส่วนใหญ่จะมีให้กินแบบที่หน้าตาใกล้เคียงกันอย่างไข่เจียวฝรั่งออมเล็ตและไข่คน มาที่นี่มีไข่เจียวให้เป็นตัวเลือกด้วย ก็เลยรับบริการเอามากินเป็นกับข้าวต้ม หมดชุดของคาวอย่างที่ตั้งใจจะมากินแล้วก็ยังมีผลไม้ที่ตักใส่จานมาเตรียมรอต่อคิวไว้แล้ว

ยังดูเหมือนจะขาดขนมหวาน เดินไปดูพวกเบเกอรีแล้วไม่นึกอยากกินอะไร ก็เลยย้อนกลับไปดูของคาวอีกสักรอบ เจอเข้ากับกระเพาะปลาน้ำแดงกับเป็ดอบยอดผัก เกิดความคิดลูกผสมตักกระเพาะปลาใส่ถ้วยแล้วเติมเป็ดลงไปเพื่อเพิ่มเนื้อหา ดูสูสีไม่น้อยหน้ากระเพาะปลาไก่ฉีกที่เคยกินสักเท่าไร

อิ่มแล้วเริ่มไม่นึกอยากออกไปไหน ได้แต่อยากกลับขึ้นห้องไปนอนต่อ ภาวะแบบนี้น่าจะเข้าตำราหยิน-หยางของจีนที่บอกว่าหยินมากไปหยางไม่พอ ถ้าหยินมากตาจะปิด แต่ถ้าหยางมากตาจะเปิด คงกินมากไปหน่อยพลังหยินก็เลยเยอะ !!!

ชาร
5 พฤษภาคม 2560