10.ชีวิตศักดิ์สิทธ์

          หกวันในป่ากับการใช้ชีวิตอยู่กับธรรมชาติ  คนเมืองทั้งหลาย ได้ประสบการณ์หนึ่งกลับ

ไปเท่านั้นเองหรือแต่ผมว่าไม่ใช่ พวกเราได้สัมผัสต่อสิ่งต่างๆรอบตัว    สิ่งต่างๆรอบตัวที่เคลื่อนไหว

เปลี่ยนแปลง  ไม่ว่าจะเป็นผู้คน ท้องฟ้าผืนน้ำป่าเขาดวงดารา  ลีลาร่ายรำของการเคลื่อนที่เปลี่ยนไป

จนสิ้นสูญ เราเห็นการร่ายรำของตัวเราผูกพันสัมพันธ์ต่อการเคลื่อนไหวของดวงดาว    เราเห็นต้นไม้

ใหญ่หยอกเอินและมาทักทายเรา เราเห็นขุนเขาทะมึนสูงใหญ่น่าเกรงขามอวดความเกรงขามต่อหน้า

เรา  เราได้ยินเสียงสายธารเสียงน้ำกระทบตัวมันเองและสิ่งต่างๆที่มันผ่านไป  เราได้กลิ่นของน้ำกลิ่น

ของความชุมชื้นผ่านสัมผัสกายจมูกและใจของเรา เราสัมผัสกับผืนทรายร่วนใต้น้ำความเย็นเยือกของ

สายน้ำที่เป็นก้อนเป็นกลุ่มอุ้มโอบกอดเราอยู่      ถึงตอนนี้การสัมผัสนั้นเป็นประสบการณ์ก็ได้และใน

ทำนองเดียวกันการสัมผัสนั้นเอื้อให้เราสามารถที่จะสัมผัสสิ่งต่างๆต่อเนื่องต่อไปในปัจจุบัน   ความ

เจริญของเมืองความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์ขององค์ความรู้ต่างๆได้แต่บรรยายและสมมติลักษณะ

ต่างๆของสิ่งต่างๆด้วยคำอันเปรียบเปรยแต่หาความจริงตรงหน้าไม่ได้      ความเจริญและเหตุผลอัน

ชาญฉลาดนั้นได้ทำลายสัญชาติญาณหลายประการของมนุษย์ไป   ความรอบรู้ความฉลาดทำลายใจ

สัมผัสกายสัมผัส     ความรู้ความคิดถูกตรึงไว้ด้วยเหตุและผลทุกเงื่อนไขของการตัดสินความเป็นไป  

ทุกครั้งในโลกของพวกเราไม่ว่าจะเป็นการทำงาน    การใช้ชีวิตการกินอยู่ขับถ่ายหลับนอนประจำวัน

เหตุและผลนั้นได้กลายเป็นตัวเรา   เป็นตัวเรามากกว่าที่เราเป็นจริงๆ และบนเหตุผลนั้นทำลายความ

ศักดิ์สิทธิ์ของจินตนาการในตัวเราในธรรมชาติ           ความศักดิ์สิทธิ์ของเราคือความศักดิ์สิทธิ์ของ

ธรรมชาติ   ธรรมชาติไม่ได้มีอะไรแตกต่างจากตัวเรา       ต่างคนต่างเป็นกันและกันบางครั้งเราเป็น

เพียงฝุ่นผงฝุ่นเล็กๆไร้ค่าที่ลอยล่องอยู่ในจักรวาลอันกว้างใหญ่          แต่บางครั้งเราก็กลายเป็นตัว

จักรวาลนั่นเอง   ถ้าจักรวาลคือพระเจ้าเราก็คือพระเจ้า ผงฝุ่นนั่นก็คือพระเจ้า เมื่อจักรวาลไร้ค่าความ

ไร้ค่าก็คือสรรพสิ่งทั้งมวล     และนั่นคือจิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ที่พวกเราต่างมีกันอยู่แล้วโดยไม่ต้อง

แสวงหาความศักดิ์สิทธิ์จากที่ใดแหล่งใด 

ใจที่ศักดิ์สิทธิ์

     ๏โพ้นลิบลิบ          หยิบใจไหว

เขาสูงไกล                      สุดสายตา

      ๏ชัฏเขียวใส             ใครนำมา

เกาะภูผา                       หลั่นลดงาม

      ๏เรืองแดดโรย          โปรยเย็นยาม

มองดูตาม                      ผาทิวไกล

      ๏กู่นกร้อง               ก้องในไพร

หรีดเสียงใจ                  เป็นคงป่า

      ๏ดอยฉ่ำแท้            แม้แล้งมา

รักษ์ธารา                     ปากะญอ

      ๏เดินข้ามดอย         หกวันท้อ

ดูเดินพอ                      รอดูทำ(ธรรม)

        ๏พาคนเมือง         มาเริงธรรม(ชาติ)

สัมพันธ์นำ                    สัมผัสไพร

        ๏พาคนจริง           มาเรียนใจ

ศักดิ์สิทธิ์ใน                  วิญญูตาม

        ๏จากป่าชัฏ           อันเรียบงาม

ไพรเขตคาม                      นามศักดิ์สิทธิ์ฯ

๒๐กพ.๒๕๕๓  

ปรุงครั้งที่สอง

๒๔ พค. ๒๕๖๒

ทางแก้ว