พุ่มพวง : ในดวงใจ

รำ พึงผ่านพร่ำพร้อง ครวญเพลง

พึง แห่งใจเจ้าเอง ขับถ้อย

จิต ส่งเสียงบรรเลง ร้องกู่

หาญ แห่งสาวป่าอ้อย สู่ห้วง แห่งเพลง

1.

8 มิถุนายน 2550

ก่อนห้าโมงเย็น บนถนนราดยางมะตอย ที่เลื้อยผ่าน 7 กิโลเมตร จากตลาดหนองวัลย์เปรียงมุ่งไปสู่วัดทับกระดาน

แสงแดดใสก่อนห้าโมงวันนี้ สาดทอทาบทุ่งข้าวพรมเขียวอ่อนริมทาง สลับกับไร่อ้อยใบโยกล้อลมต้นเดือนมิถุนา ดูดั่งชีวิตท้องทุ่งกำลังรื่นเริง

ภาพไร่อ้อยเขียวงามที่ช่วงปลายใบยังไม่พ้นหัว ทำให้อดนึกย้อนภาพไปตามจินตนาการตัวหนังสือของ บินหลา สันกลาคีรี ที่เขียนถึง “ราชินีเพลงลูกทุ่ง พุ่มพวง ดวงจันทร์” ในเล่มหนังสือชื่อ “ดวงจันทร์ ที่จากไป” ไม่ได้

ภาพของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ วัยไม่เกินสิบขวบ ก้มหน้าก้มตาถากถางหญ้าอยู่กลางป่าอ้อย แถบทุ่งไร่อำเภอสองพี่น้อง เสียงงครวญเพลงเบา ๆ สลับเป็นจังหวะกับเสียงคมจอบถากถางหญ้ารกกลางไร่ กลิ่นคราบเหงื่อไคล จากร่างสาวน้อยที่ต้องมีรับภาระหนัก เป็นหัวหลักหัวแรงของครอบครัวคละเคล้าอยู่กับเสียงเพลงลูกทุ่งสดใส

เหมือนผมได้ยินเสียงเพลงแว่ว ๆ แผ่วผ่านมาจากกลางดงอ้อยริมทาง ขณะรถเก๋งของผมเคลื่อนผ่านมุ่งสู่วัดทับกระดาน

หมุดหมายของค่ำคืนวันนี้ ผมมีงานแสดงดนตรีโฟล์คซองเพื่อชีวิต ในงานแต่งงาน

ความรู้สึกที่นอกเหนืออื่นใดของงานคืนนี้ คือความรุ้สึกอบอุ่นอวลแน่นอยู่ภายในใจอย่างบอกไม่ถูก

2.

เช้าวันที่ 31 พฤษภาคม ผมได้รับหมายกำหนดวันเพื่อเขียนลงบนแผ่นปฏิทิน รับงานแสดง ลงวันที่ 8 มิถุนายน ในงานแต่งงานที่บ้านของคุณ สุวัจน์ ซึ่งอยู่ติดกับวัดทับกระดาน

“เลยวัดหรือก่อนถึงวัดครับ” ผมถามเพื่อความแน่นอน เรื่องสถานที่กับเจ้าภาพคนติดต่องาน

บ่อยครั้งที่มีงานจัดพร้อมกันวันเดียวหลายงาน และบ้านงานก็อยุ่ใกล้กันอีก ทำให้ศิลปินนักดนตรี หลงเข้าผิดงานให้วุ่นวายก็เคยมี เป็นบทเรียนมาแล้วหลายครั้ง

“บ้านงานอยู่ข้างหน้ารูปปั้นพุ่มพวงเลย”

3.

รถเก๋งของผมยังคงเคลื่อนผ่านทุ่งนา สลับกับไร่อ้อย ไปแบบเรื่อย ๆ ไม่รีบร้อน

ภาพของเด็กสาวเสียงใสยังปรากฏให้เห็นในห้วงแห่งจินตนาการไม่ขาดระยะ ผสมผสานทาบทับกับภาพไร่อ้อยริมทาง ที่ปรากฏสลับกับทุ่งนาข้าวเขียว

ภาพที่แหงนเงยเอื้อนเอ่ยลากเสียง เรียงไล่ลูกคอ ณ. วันนี้ของเธอมีบ่อยครั้งและมากกว่า ที่จะก้มหน้ามองหาจุดที่คมจอบต้องถากถางหญ้ารก

เสียงที่ดังใสและเป็นจริงเป็นจังกว่าทุก ๆ วันของวันนี้ นั่นอาจเป็นเพราะว่าคืนนี้เธอจะต้องนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์คันเก่าของพ่อสำราญ เพื่อไปขึ้นเวทีประกวดร้องเพลงลุกทุ่งทีงานวัดตำบลใกล้เคียง

“หรือเธออาจจะไปร่วมร้องโชว์บนเวทีของผมด้วยก็ได้” ผมแอบคิดอยู่ในใจเล่น ๆ แล้วแอบยิ้ม

ผมเลี้ยวรถเข้าวัดทับกระดาน ซึ่งในบริเวณมีร้านขายของตั้งอยู่เรียงรายตลอดทางเข้า

ไม่กี่วันข้างหน้าที่วัดจะมีการจัดงานครบรอบวันเสียชีวิต พุ่มพวง ดวงจันทร์ ซึ่งเป็นงานที่จัดเป็นประจำทุกปี

ผมเข้าไปไหว้รูปปั้น ของพี่ผึ้ง ที่ศาลาริมสระน้ำ และขออนุญาตถ่ายรูปคู่กับพี่ผึ้ง เสียงเครื่องขยายเสียงดั่งลั่นอยู่ไม่ห่าง นั่นคือเสียงจากบ้านงานแต่งงาน ที่ผมต้องไปทำการแสดงคืนนี้

“คืนนี้ผมมาร้องเพลง ให้พี่ผึ้งฟังนะ ร้องดีไม่ดีอย่างไร พี่ผึ้งชี้แนะผมด้วย เขกกะบาลผมก็ได้นะพี่ผึ้งถ้าร้องไม่ถูกใจ” ผมแอบเย้ากับพี่ผึ้ง ก่อนยกมือไหว้ลารูปปั้นพี่สาวอีกครั้ง

4.

ความรู้สึกที่นอกเหนืออื่นใดของงานคืนนี้ คือความรุ้สึกอบอุ่นอวลแน่นอยู่ภายในใจอย่างบอกไม่ถูก ตั้งแต่ก่อนขึ้นเวที

ค่ำคืนที่ผมมากด้วยจินตนาการ ว่าได้มีโอกาสร้องเพลงให้กับผู้เสมือนพี่สาว ผู้ที่เป็นศิลปินนักร้องลูกทุ่งหญิงผู้ยิ่งใหญ่ ในใจตลอดกาล ของผมฟัง อย่างใกล้ชิด

และเป็นค่ำคืนที่ผมตั้งใจร้องเพลงมากที่สุดอีกค่ำคืนหนึ่ง ในชีวิตการเป็นนักร้องนักดนตรี เพลงใต้ดินศิลปินฅนสุพรรณฯ

หลังห้าทุ่ม 

แสงไฟรถเก๋งของผมพุ่งสว่างส่องผิวทางกลับสายเดิม วัดทับกระดาน – หนองวัลย์เปรียง

ระหว่างทาง ในซีกแสงสว่างไฟหน้ารถส่องถึง ผมเห็นเด็กสาววัยไม่ถึงสิบขวบ นั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์เก่า ๆ โดยมีผู้ชายวัยเกือบสี่สิบเป็นคนขับมุ่งหน้าไปทางเดียวกัน กับรถผม

ขณะที่รถผมแซงผ่าน

พลัน ภาพของเด็กสาวเสียงใสกลางไร่อ้อยก็ย้อนกลับเข้ามาในห้วงแห่งจินตนาการผมอีกครั้ง

พุ่ม พานเพลงเปล่งร้อง กู่ขาน

พวง พราวไม้ดอกบาน เบ่งหล้า

ดวง ดื่นดาวตระการ ฟ้าเห่

จันทร์ เจ้าจรจากฟ้า ร่วงแล้ว หลับนิรันดร์

ศิลปินโฟล์คเหน่อ

รำลึกอาลัย พุ่มพวง ดวงจันทร์

ราชินีเพลงลูกทุ่ง