แปดสิบบาท

1.

      “เอาไงกันดีวะเรา....ยืมเงินพี่เขาก่อนดีกว่ามั้ง” ทันทีที่ดึงประตูรถกระแทกปิดอย่างแรง เสมก็ยิงคำถามใส่ผมทันที

       ด้วยชะตากรรมการเดินทางกลับสู่บ้านแบบมือเปล่าวันนี้  หมุดหมายปลายทางรถจอด อาจจะต้องเป็นกิโลเมตรระหว่างทางแน่นอน หากไม่ตัดสินใจทำอย่างใดอย่างหนึ่งในตอนนี้

      “เอาไงดี...”ผมตั้งคำถามกับตัวเอง ขณะที่พรายเม็ดฝนยังคงจับอยู่ที่ใบหน้าและแขน ส่วนเสื้อกางเกงนั้นเปียกโชกจนรู้สึกเย็น  หากแต่ภายในใจยามที่ถูกบีบบังคับ ให้ต้องรีบเร่งตัดสินใจทำอย่างใดอย่างหนึ่งขณะนี้นั้น มันร้อนรุ่ม อึดอัด จนยากจะอธิบาย

      “กลับไม่ถึงบ้านแน่เลย....”เสมหมายถึง รถกระบะยี่ห้อดัตสันรุ่นช้างเหยียบสีส้มพาหนะคู่ชีพเดินทางไกลกับปริมาณน้ำมัน ที่คิดคาดคะเนตามความรู้สึกและความน่าจะเป็นแล้ว ไม่น่าจะส่งสองชีวิตเราย้อนสู่เส้นทางเดิมได้ครบถ้วนเหมือนตอนเดินทางมา “เหลืออยู่เท่าไรแน่...”

      “แปดสิบ...ตังค์เหรียญทั้งนั้นด้วย” ผมตอบแบบมั่นใจชนิดไม่ต้องควักออกมานับ เพราะว่า ทั้งเนื้อทั้งตัว ตอนนี้ผมเหลือเงินติดกระเป๋าเท่านี้จริง ๆ ซึ่งเงินจำนวนนี้ ถูกนับเช็คแล้วถึงสองครั้งก่อนออกจากบ้าน “พี่เขาก็ไม่ทันได้ขาย จะยืมก็เกรงใจแก”

      “งั้นไปตายเอาดาบหน้า” สิ้นคำ เสมก็สตาร์ท ดัตสันช้างเหยียบ ฝ่ากำแพงฝนหนาทึบ ออกจากตลาดนัดสิงห์บุรี บ่ายหน้ากลับสุพรรณฯ    

2. 

       “วัดดวง” คือปกติวิสัยที่ผมนำมาใช้จนเคยชิน ในช่วงที่วิถีชีวิตไต่อยู่บนเส้นด้ายแห่งชะตากรรมการเดินทางเล่นดนตรีเปิดหมวก ขายเทป ซีดี ตามตลาดนัดเปิดท้าย

       หลักกิโลเมตรกับวงล้อรถคันเก่าที่หมุนพาพวกเราไปนั้นแต่ละวันนั้น ไม่มีวันไหนที่ต่ำกว่า 100 กิโลเมตร ค่าน้ำมันรถของศิลปินใต้ดินทุกบาททุกสตางค์ก็ได้จาก กำไรที่เหลือจากต้นทุนเทปและซีดีที่ขาย หากวันไหนขายได้มาก ก็ตุนน้ำมันลงถังได้มาก แต่หากวันไหนขายได้น้อยหรือขายไม่ได้เลย นั่นแหละ คือปัญหา ที่ต้องใช้วิชา “วัดดวง” ในวันต่อมา

        หากโชคชะตาเข้าข้างศิลปิน ผลกำไรจากเทป ซีดี ก็จะกลายสภาพเป็นมวลน้ำมันลงถัง พาศิลปินใต้ดินส่งกลับถึงบ้านด้วยหัวใจที่พองโต

      แต่หากวงล้อแห่งโชคชะตาหมุนมาถึงจุดหมั่นไส้ไม่เห็นค่าศิลปินเข้าแล้ว

      คราวนี้ละหัวใจสองศิลปิน ที่เคยพองโต ก็จะกลายหายหดรวมกันแล้วก็ไม่น่าจะเกิน “เม็ดถั่วดำ”

      เฉกเช่นเดียวกับวันที่ ผมและเสม เดินทางจากสุพรรณสู่สิงห์บุรี โดยผมมีเงินเหรียญทอน มัดรวมอยู่ในถุงพลาสติก จำนวน 80 บาทเป๊ะ ขณะที่มวลน้ำมันในถังพาหนะนำส่ง ของเรานั้น ตอนสตาร์ทออกตัวเริ่มต้นคำนวณคาดคะเนปริมาณไม่ได้

      แต่เสมบอกว่า มันเหลือน้อยเต็มที

3.

      ฝนตั้งเค้า ฟ้าทมึนเป็นสีน้ำเงินดำ อยู่ทางทิศตะวันตก แต่สถานการณ์เงิน 80 บาท บีบบังคับให้ผมและเสมต้องเอาเทปและซีดีมาวางขายก่อนที่ฝนจะตก เฉกเช่นเดียวกับ พ่อค้า แม่ค้า รอบข้างที่ยังแข็งใจทำเป็นทองไม่รู้ร้อน และพยายามจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น กับความมืดทมึนของฟ้าวันนี้

       “ฝนเม็ดแรกไม่ร่วงมา ข้าไม่เก็บของ”

       วิถีของพ่อค้าแม่ค้ากลางแจ้งต้องคิดอย่างนี้

        แต่วันนี้ ไม่มีพ่อค้าแม่ค้าคนไหนเก็บของได้ทันเม็ดฝนสักคน ฝนมาเร็วและหนักเกินจะตั้งตัวได้ทัน

        ขนาดสินค้าประเภทเทป ซีดี ที่ว่ารวบเก็บง่ายของพวกเรา ยังเก็บแทบไม่ทัน ไม่ต้องไปพูดถึงสินค้าประเภทเสื้อผ้า เครื่องใช้ เครื่องเสียง ถ้าไม่ตั้งเต็นฑ์ ป้องกัน หรือไม่เก็บก่อนฝนมา

         ผมว่าวันนี้เละทุกราย

        วันนี้ฝนมาเร็วเกินไป เร็วจนพวกเราขายซีดีไม่ได้เลยสักแผ่น

4.

      “แปดสิบบาท ปั๊มมันจะเติมให้เราหรือวะ” เสมบ่นปนทุกข์ใจ ขณะบึ่งดัตสัน ที่ข้างหลังกระบะมีผ้าใบคลุมเครื่องดนตรี เครื่องเสียง ฝ่าสายฝนหนาทึบ มาจนถึงช่วงฝนเบาบาง

       “เติมไม่ถึงร้อย มันไม่เติมให้หรอก  แถมยังโดนเด็กปั๊มด่าเอาอีก ...” ประสบการณ์ตังค์ไม่พอแต่ขอเติม ใช่จะไม่เคยเจอ เติมน้ำมันที่ต้องเปิดหัวจ่าย แต่เติมไม่ถึงร้อยไม่มีปั๊มไหนเติมให้และไม่มีใครทำ

       แต่พวกเราเคยทำ เพราะชะตากรรมจำนวนเงินบีบบังคับ ให้ต้องทำ

       ผลสุดท้ายต้องรีบเผ่นออกจากปั๊ม เพราะความอับอาย

      “ถ้ายืมพี่ แกได้สักร้อย ก็จะดีมากเลย” เสมหมายถึงพี่ที่ขายของเก่าประเภท เครื่องมือช่าง ซึ่งแบแผงขายของติดกันวันนี้ แต่ก็พบเจอกันเกือบทุกอาทิตย์  จนสนิทกัน

       “เกรงใจแก แกก็ยังขายไม่ได้สักชิ้น” ผมว่าพลางเหม่อมองไปข้างหน้า อย่างคนสิ้นหวังที่จะถึงจุดหมายปลายทางในวันนี้ ขณะที่ในใจก็ครุ่นคิดถึงการณ์ข้างหน้า ยามว่ารถหมดน้ำมันต้องจอดกลางทางจริง ๆนั้น คนที่พอไว้วางใจให้ต้องโทรตามแล้วเต็มใจมาช่วยเหลือพวกเราได้นั้นมีใครบ้างที่สุพรรณฯ

        ถึงยามนั้นจริง ๆ ก็ต้องขอร้องไหว้วาน แบบไม่ต้องอายกัน เพื่อให้ปัญหาเฉพาะหน้าวันนี้นั้นผ่านพ้นไป

        “ลองดู” เสียงเสมบอก พร้อมกับหักรถช้างเหยียบเลี้ยวเข้าปั๊ม ซ้ายมือ

         ผมใจหายวาบ นาทีข้างหน้าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น ระหว่างเด็กปั๊มกับพวกเราศิลปินคนจน

5.

       ไม่ถึงหนึ่งทุ่ม

        ผมเปิดผ้าใบคลุมเครื่องดนตรี เครื่องเสียง หลังรถ เก็บเข้าบ้าน และจัดการวางแผ่ เทปซีดี ที่เปียกฝน ออกตากพัดลม 

       เสมสตาร์ทรถดัตสันรุ่นช้างเหยียบ ออกตัวบึ่งกลับไปบ้านของเขาแล้ว

       ผม ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำ ชงกาแฟ ออกมานั่งที่ม้านั่งหน้าบ้าน

       ที่สุพรรณ วันนี้ฝนไม่ตก

       “วันนี้ โชคชะตายังเข้าข้างศิลปินเพลงใต้ดินอยู่” ผมรำพึงกับตัวเอง ขณะย้อนภาพไปถึงวินาทีระทึก ที่เสม บอกราคาเติมน้ำมันกับเด็กปั๊ม ในราคาเติม 80 บาท

       “วันนี้ฝนตกหนักไฟฟ้าดับ หัวจ่ายเติมไม่ได้นะคะ  เติมปั๊มหลอดก็แล้วกันคะ ขยับรถเดินหน้าอีกนิด เติม  80 บาทก็ได้ค่ะ”

        สิ้นคำเด็กปั๊ม มือที่กำเกร็งแน่นถุงพลาสติกใส่เหรียญ 80 บาทของผม ก็คลายออกพร้อมเสียงถอนหายใจที่ดังขึ้นเกือบจะพร้อมกัน ระหว่างผมและเสม เพื่อนผู้ร่วมชะตากรรม

เพลงข้างถนน

คำร้อง  ทำนอง  ขับร้อง  ลำภา  มัคศรีพงษ์

(ศิลปินโฟล์คเหน่อ)