1.

          และแล้วผมก็ได้ประจันหน้ากับมัน ในห้องน้ำ ...

          หลังการขับเคี่ยววิ่งไล่ ด้วยกำลังแรง และหัวสมองที่วิ่งแล่นคิดปรับยุทธวิธี ชิงไหวชิงพริบ กันแบบวินาทีต่อวินาที

          ผมยังยืนพร้อมกับอาการเหนื่อยหอบ  ขณะแอบเห็นแววตาที่ล้าเหนื่อยของมัน ยังแฝงเร้นไว้ด้วยแววแห่งเลศนัย

          อาจมีการเตรียมพร้อมอีกครั้ง สำหรับยุทธศาสตร์การชิ่งหนีตามสัญชาตญาณ

          แต่... หนทางการเล็ดรอดไปจากห้องน้ำแห่งนี้ของมันไม่มีแล้ว                          

          ผมปิดสนิทประตูห้องน้ำ

          เหลืออยู่ก็แต่เราทั้งสองคือ  ฉันกับแก

         โอกาสรอดของแกคือ เปิดฝาตะแกรงกรองท่อระบายน้ำออก แล้วมุดลงไป

          ซึ่งมันคงเป็นไปไม่ได้

          และผมก็ไม่อยากให้ศึกนี้ยืดเยื้ออีกต่อไปแล้ว

         ไวเท่าความคิด ขณะที่มันกำลังเริ่มเคลื่อนตัวอีกครั้ง มือของผมก็ขวับคว้าสายยางสปริงเกอร์ฉีดล้างตูด ซึ่งเหน็บใกล้ ๆ กับคอห่าน

          และทันทีที่บีบหัวฉีดน้ำ แรงน้ำที่พุ่งด้วยความแรงดันประมาณล้างอุจจาระกระจายเกลี้ยง ก็พุ่งเข้าใส่เป้าหมายในทันที...  

2.

     คงเป็นเพราะประตูไม้หลังบ้านเช่าชั้นเดียวของผมไม่สามารถปิดได้ เพราะโดนแดดโดนฝน จนบานประตูยืดหดเสียรูปทรงปิดไม่เข้ากรอบ

     อาจเป็นเพราะพื้นที่หลังบ้านเช่า ถูกปล่อยปละละเลยจนรกเรื้อมากเกินไป

     หรืออาจเป็นเพราะเศษข้าวปลาอาหารในบ้านผมสกปรกหกเกลื่อนมากไปหน่อย

     จึงทำให้มีหนูหริ่งตัวเล็ก ๆ ตัวหนึ่ง แอบดอดเข้ามาวิ่งเพ่นพล่านภายในบ้าน ส่งเสียงรบกวนผม ตอนหลับนอนยามค่ำคืน

     ผมนอนฟังเสียงวิ่งไต่ อันน่ารำคาญ นั้นอยู่หลายคืนทีเดียว

     จนกระทั่งคืนวันหนึ่ง..

     คืนที่ผมลืมปิดฝาหม้อข้าวไฟฟ้า ที่ยังมีข้าวสุกเหลืออยู่ก้นหม้ออีกพอประมาณ

     ทันทีที่ผมเปิดสวิตช์ไฟฟ้าสว่างพรึบขึ้น สายตาก็ได้เห็น เจ้าหนูหริ่งตัวเล็กขนาดเท่านิ้วหัวแม่เท้า กระโดดเผ่นแผล็วออกจากหม้อหุงข้าวไฟฟ้า แล้วโหนไต่ตัวลงจากโต๊ะชั้นวาง วิ่งลงหนีลอดช่องว่างระหว่างกรอบตีนมุ้งลวดประตูกับพื้นห้อง หนีออกไปทางหลังบ้านอย่างรวดเร็ว

     เร็วจนผมยังไม่ทันขยับตัวด้วยซ้ำ

     เมื่อแน่ชัดแล้วว่าต้นเหตุเสียงที่ก่อความรำคาญ ให้ผมอยุ่ทุกคืนนั้นคือหนูหริ่ง

      ยุทธศาสตร์เพื่อการกำจัดหนูเบื้องต้นแบบคร่าว ๆ จึงถูกร่างขึ้นในสมอง...

     เวลาปฏิบัติการจริงคืนแรกของผม คือช่วงหลังกลับจากเล่นดนตรีที่ร้านประจำ  โดยใช้วิธีการปิดไฟซุ่มเงียบ แต่ยังคงเปิดทีวีนอนดูรายการโปรด โดยมีไม้กวาดดอกหญ้าเป็นอาวุธวางอยู่เคียงกาย ขณะเดียวกันก็ต้องคอยเงี่ยหูฟังเสียงผิดปกติ อย่างอาการของคนเฝ้าระวัง 

     เสียงตีนหนูเหยียบถุงพลาสติค

     เสียงหนูไต่ลงหม้อข้าว

     เสียงหนูปีนขวดน้ำปลา

     เสียงหนูขี้ใส่ถ้วยแกงส้ม

     เสียงหนูตกถังข้าวสาร 

     เหล่านี้ล้วนเป็นเสียงที่ต้องเฝ้าระวังสำหรับภารกิจคืนแรก

     ก็สี่ตีนยังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง นับประสาอะไร กับหนู สี่ตีน หนึ่งหาง สองหู สองตา  หนวดและขนอีกนับไม่ถ้วน มีหรือจะไม่มีวันพลาด...

      ทันทีที่ผมได้ยินเสียงผิดปกติปุ๊บ สัญชาตญาณนักล่าก็จะดีดตัวผึง       มือคว้าไม้กวาดวิ่งย่องไปเปิดไฟอย่างรวดเร็วปั๊บ

      แต่ อนิจจา...กว่าหลอดไฟนีออนจะสว่าง มันจะกระพริบประมาณ สามสี่ที

     หลังแสงนีออนสว่างจ้า หนูหริ่งเป้าหมายของผมก็ได้เปิดตูด เผ่นแนบออกประตูหลังบ้านไปเรียบร้อยแล้ว หายไปชนิดไม่ทันเห็นร่องรอยซะด้วยซ้ำ

         สรุปก็คือ ช้าไม่ทัน แด๊ก....

        ปฏิบัติการณ์แบบคว้าน้ำเหลวเช่นนี้เกิดขึ้นซ้ำรอยอยู่หลายคืน ...

        จากที่คิดว่าจะตีหนูได้ง่าย ๆ กลับไม่ง่ายอย่างที่คิดซะแล้ว

        คงไม่ใช่เรื่องง่ายนักหรอก กับการไล่จับสัตว์ตัวเล็ก ปราดเปรียว ในช่วงเวลาค่ำมืด และชัยภูมิอันเหมาะสมกับการซ๋อนตัวของมัน

      และแล้วยุทธศาตร์การปราบหนูหริ่งผู้บุกรุก หน้าใหม่ก็ถูกเปิดนำมาใช้

      เรียกยุทธศาสตร์นี้ว่า “ยุทธศาสตร์ ...ปิดประตูตีหนู”

     อุปกรณ์เสริมกลยุทธ์ก็คือ ผ้าขี้ริ้ว

     หลักปฎิบัติการ คือ หลังจากได้ยินเสียงแปลกปลอม ปุ๊บ ก็รีบดีดตัววิ่งฝ่าความมืดไปที่ประตูมุ้งลวดแล้วเอาผ้าขี้ริ้วที่เตรียมไว้ อุดที่ตีนประตูมุ้งลวด แล้วค่อยมาเปิดไฟ

     แต่แล้ว....ปฎิบัติการนี้ก็ล้มเหลวไม่เป็นท่าอีก  

     ผมไม่อาจได้เห็นแม้แต่เงาหนูหริ่ง   หนูหริ่งไม่ได้วิ่งออกทางประตูหรอก   หรือที่ผ่านมามันอาจจะไม่เคยวิ่งออกประตูหลังบ้านเลยก็ได้             

     แล้วมันไปตัวซ่อนอยู่ตรงไหน...ล่ะ

     และแล้วยุทธศาสตร์การค้นหาที่ซ่อนหนูหริ่งจึงเริ่มขึ้น..... ในเวลาต่อมา

        นั่งวิเคราะห์สถานการณ์เชิงลึกอยู่นาน หลายเพลา....สุดท้ายแล้วจึงได้ข้อสรุป อันพอสงสัยได้ว่ามันอาจซ่อนตัวอยู่ด้านหลังตู้เย็นนั่นก็เป็นได้ นั่นไงในช่องที่ซ่อนคอมเพรสเซอร์

       แต่หลังตู้เย็นที่ว่านั้น ตั้งเกือบแนบชิดติดผนังปูน ไอ้เรื่องที่จะชะโงกหน้าเข้าไปจ๊ะเอ๋กับมันนั้นลืมไปได้เลย

        วิธีการที่จะให้มันเผ่นออกจากที่ซ่อนทำไง คงไม่ยากเกินความสามารถของศิลปินพิชิตหนู

         ยุทธการ ขับไสไล่ส่งสัตว์ออกจากที่ซ่อนจึงเริ่มขึ้น

        เสียงเคาะตบตุ้เย็นให้เป็นจังหวะสามช่า ด้วยบีทความเร็วจังหวะที่ 150  แค่เคาะไม่ทันได้ครบห้าห้องเพลง เจ้าหนูหริ่งเป้าหมายก็กระโดดผลุงออกจากหลังตู้เย็น คงจะเพราะด้วยเหตุรำคาญสุดชีวตนั่นเอง

      เสร็จเรา...ไวเท่าความคิด ผมหันไปคว้าไม้กวาดเตรียมพร้อมวิ่งไปรอที่ประตู.....

      อ้าว....ไอ้หนูหริ่ง ดันวิ่งเลาะไปตามซอกหลังชั้นวางหนังสือ ที่วางขนานยาวไปกับผนังห้องเก็บของ ซะอีกนี่ แบบนี้เขาเรียกว่า กลยุทธ์เปลี่ยนเส้นทางหนี

       ยุ่งกันใหญ่ หลบหลังตู้เย็นก็ยากพอแล้ว      .นี่หลบหลังชั้นวางหนังสือ ทำไงดี....

       “ก็ตบตู้หนังสือสิวะ” 

       ไวเท่าความคิดอีกเช่นกัน ทั้งมือทั้งตีน ทั้งไม้กวาดก็ประเคนเคาะใส่ชั้นวางหนังสือในทันที

       ได้เรื่องเลยครับ หนูหริ่งวิ่งออก แต่ไม่ได้ออกเพราะแรงเคาะจังหวะของผมหรอกครับ แต่มันออกเพราะตกใจ ที่เล่มหนังสือที่วางเรียงนับร้อยเล่ม ร่วงหล่นเกลื่อนกลาดเพราะแรงสะเทือนสะท้านจากการ ตบ เตะ เคาะของผมนั่นแหละครับ

       สรุปแผนคือ ไม่ได้ตัวหนู แต่ตัวกูต้องมานั่งเรียงหนังสือใหม่.ใส่ชั้นวาง

      กลยุทธ์ไล่จับหนู ถูกนำมาเป็นการบ้านทุกคืนหลังการกลับมาจากเล่นดนตรีแต่ก็ยังจับไม่ได้ไล่ไม่ทันซักกะที แถมบางคืนมันยังหายหน้า หายหนวดไปไม่ยอมมาปรากฏตัว ทำให้ชีวิตของผมในบางคืนนั้นเสมือนขาดอะไรไปซักอย่าง....

     ผมกลายเป็นคนติดหนูไปซะแล้ว...หรือนี่

     จวบจนกระทั่งคืนวันหนึ่ง......

3.

     ผมยืนประจันหน้ากับหนูหริ่งในห้องน้ำ หลังการงัดกลยุทธ์มาใช้จนหมดทุกกระบวนท่า ไม่ว่าจะทั้งตีพลาด ฟาดพลั้ง นั่งทับ ขับเหนื่อย เมื่อยเคาะ เลาะไล่ ใส่ทิ่ม นิ่มนวล กวนบาทา ผ้าอุด

    สุดท้ายมันก็ถูกต้อนให้มาจนมุมในห้องน้ำ

    ทันที่แรงดันน้ำจากสายยางล้างฉีดตูดพุ่งชนเข้าใส่ทางด้านหน้า ตัวมันก็หงายท้องตึงไปในทันที แต่สัญชาติญาณของหนูผู้ไม่ยอมแพ้ มันพยายามกระเสือกกระสนพลิกตัวกลับอีกครั้งอย่างเร็ว และพยายามจะออกวิ่งอีกครั้ง

      แต่เพราะแรงดันน้ำ และขนที่เปียกชุ่มน้ำมากเกินไป จังหวะการเคลื่อนไหวตัวของมันจึงช้าลง และสุดท้ายมันก็ยอมสงบนิ่ง ส่งเสียงร้องจี๊ด ๆ ดังลั่น เสมือนบอกให้คู่ต่อสู้ได้รู้ว่า ยอมแพ้แล้วจ้า...

       หลังอาการสงบนิ่ง แต่ชีวิตยังคงอยู่

       และชั่วขณะที่ผมสบกับแววตาของมันอีกครั้ง

       ให้ตายเถอะ...แววในวงกลมดำเล็ก ๆ ทั้งสองดวงที่จ้องสบกับตาของผมนั้น  ไฉนมันจึงเปลี่ยนอารมณ์ที่เคยโกรธเคืองกันระหว่างผมกับสัตว์แปลกปลอมในบ้าน ให้สูญมลายหายไปเสียหมดสิ้น

       กลับกัน ชนิดแบบสุดขั้ว

       ที่วูบผันเข้ามาแทนที่ คือปะทะที่สั่นสะเทือนอารมณ์ จนเรียกเค้นเอาน้ำใส ๆ ที่คลอขังซ่อนอยู่ข้างหลังขอบหน่วยนัยน์สองตา  ให้หลั่งรินถั่งพ้นจนรู้สึกอุ่นผ่าวที่ใบหน้า ในขณะมองประสาน

       ผมประสบกับความรู้สึกบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในแววตาเล็ก ๆ คู่นั้น

       สองเม็ดแววตาเล็ก ๆ ที่สื่อส่งผ่านมายังผมนั้น ซ่อนถ้อยคำอ้อนวอนขอชีวิต

       และขอพื้นที่วิ่งเล่นและหากิน

       เกิดอะไรขึ้นกับผม....

       ไม่ทันได้คิดตรึกตรองสำรวจอารมณ์ตัวเองขณะนั้น  มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่สองมือกำลังประคองร่างหนูหริ่งขนเปียกน้ำตัวเล็ก ๆ ตัวนั้น ปล่อยวางลงบนพื้นดินที่รกเรื้อข้างหลังบ้านเสียแล้ว...

       ขณะที่มันวิ่งลับหายไปในความมืด ผมเองก็เดินเข้าบ้านอย่างคนสำนึกผิด

       “ข้าจะไม่ขับไล่ตีเอ็งอีกแล้ว ต่อไปนี้ เศษอาหารทุกชิ้นในบ้านสกปรกของศิลปินขี้เกียจคนนี้ คือสิทธิ์ที่แกจะเก็บกินได้อย่างเต็มที่ โดยไม่มีใครคอยขัดขวางเอ็งอีกแล้ว และพื้นที่ทุกตารางนิ้วทั้งในบ้านและหลังบ้านคือที่วิ่งเล่นของแก เจ้าหนูหริ่งน้อย”

         ผมพึมพำกับตัวเอง ก่อนทิ้งตัวลงนอน และหลับฝันเห็นหนูหริ่งที่น่าสงสารตัวหนึ่ง...กำลังวิ่งเก็บกินเศษอาหารในบ้านอย่างสนุกสนาน และได้ยินเสียงมันกำลังมานั่งตบพุงดัง ๆ อยู่ข้าง ๆ หูผม....

เพลงร้าวราน

ศิลปินโฟล์คเหน่อ

อัลบั้ม  เพลงข้างถนน