หลังสี่โมงเย็นของทุก ๆ วัน ผมต้องบึ่งมอเตอร์ไซด์ออกไปที่หน้าปากซอย

     แกงถุงร้านเจ้าประจำรสชาติถูกปากศิลปินคนยาก ยังคงถูกซื้อกินได้อย่างไม่รู้เบื่อ

     ทุก ๆ เย็นแกงถุง อย่างน้อย 3 ถุงจะถูกซื้อ เพื่อตุนเป็นเสบียงประจำทุกวัน  พิเศษหน่อยก็ตรงวันจันทร์กับวันพฤหัส ที่หน้าปากซอยจะมีตลาดนัด ผมมักใช้เวลาเดินจับจ่ายเพิ่มของหวานและผลไม้ ใส่ตะแกรงหน้ารถ แล้วบึ่งรถมอเตอร์ไซด์กลับเข้าบ้านเช่า

      วิถีชีวิตหลังจากตกงาน ผมต้องใช้จ่ายอย่างระมัดระวัง

      หุงข้าวสวย อุ่นแกงถุงเทใส่ถ้วย ก็หรูแล้ว ในแต่ละมื้ออาหารของศิลปินสำหรับการดำรงอยู่

      การดำรงชีวิตโดยตั้งอยู่บนหลักของความประหยัด ความพอเพียง คือวิธีที่ดีที่สุดในยามนี้

      หากผมต้มยำทำแกงได้ ผมคงเลือกที่ปรุงอาหารกินเองในบ้านเป็นแน่

      แต่โชคร้ายผมทำกับข้าวไม่เป็นซักอย่าง ยกเว้นต้มไข่ในหม้อข้าวไฟฟ้า

       ย้อนหลังกลับไปสักสองปี เรื่องซื้อกับข้าวแกงถุง หุงข้าวกินในบ้าน เป็นเรื่องไกลตัวสำหรับผม ส่วนใหญ่อาศัยฝากท้องไว้กับร้านข้าวแกง ร้านก๊วยเตี๋ยว หรือไม่ก็ร้านข้าวต้ม เสียเป็นส่วนใหญ่

        เรื่องจับจ่ายซื้อหากับข้าวในตลาดนัด ตลาดสด ยิ่งเป็นเรื่องยากและแทบจะเป็นไปไม่ได้ คงด้วยเหตุผลของคนหน้าบางและเขินอาย

        ยังจำวันที่แอบหัวร่องอหายให้กับรุ่นพี่นักดนตรีคนหนึ่ง ที่แต่งตัวสไตล์เดียวกันพันธุ์เพื่อชีวิต ยามที่จอดรถเจอกันที่แยกไฟแดง ขณะเคลื่อนล้อมอเตอร์ไซด์ชอปเปอร์คันเก่งเข้าไปเทียบเคียง ขณะพูดคุยทักทายกัน สายตาผมเหลือบไปเห็น ถุงแกง  ถุงน้ำพริกเผา ถุงหน่อไม้ต้ม ถุงหอยดอง ถุงผักกาดดอง ห้อยแขวนพะรุงพะรังอยู่กับแฮนด์มอเตอร์ไซด์ ของเขา

      ก่อนแยกจากกันนั่นแหละที่ผมได้ยินเสียงพี่นักดนตรีตะโกนแว่วแข่งกับเสียงคำรามของชอปเปอร์มาว่า “ศิลปินคือมายา ข้าวปลาคือของจริง”  พร้อมกับเสียงหัวเราะลั่นรัวของผม

       กว่ารู้ซึ้งถึงสัจจธรรมความหมายของถ้อยวลีดังกล่าว ที่หน้าตะกร้าและแฮนด์มอเตอร์ไซด์ของผม ก็ระโยงโตงเตงไปด้วยถุงแกง ถุงต้ม ถุงไข่ ถุงหน่อไม้ ถุงผักดอง และถุงข้าวสารแบ่งขายเต็มไปหมด

       อาการเขินอายตอนเดินจ่ายกับข้าวในตลาดนัด มลายหายไปหมดสิ้นแล้ว

       ในทางกลับกันทุกนาทีที่ได้เดินเยี่ยมชมของกินในตลาดนัด กลับกลายเป็นความสุขและสีสันของชีวิต

       ดังนั้นในทุกวันจันทร์และวันพฤหัส ภาพของศิลปินตัวเล็กผอม ผมยาว หนวดดก สวมรองเท้าแตะดุ่มเดินในตลาดนัดหน้าปากซอย จึงกลายเป็นภาพชินตาของพ่อค้า แม่ค้า และผู้จับจ่ายซื้อกับข้าว

       คงไม่ใช่เรื่องน่าอับอายอีกต่อไป หากศิลปินกำลังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่หน้ากระจาดไข่ไก่ แล้วแฟนเพลงปรี่เข้ามาทักทายว่า “กินไข่ด้วยเหรอศิลปิน”

        คงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องรีบเลี่ยงหลบ เมื่อแฟนเพลงรุ่นน้องจะแวะเข้ามาทักทายขณะถุงหอยดองยังถือหิ้วคาอยุ่ในมือศิลปิน

        คงไม่ใช่เรื่องแปลกอีกต่อไป หากศิลปินจะปรี่เข้าไปทักทายกับแฟนเพลง ขณะแฟนเพลงของเขากำลังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่หน้าแผง หรือกองผัก

       และยังต้องนับรวมในวันที่ต้องยืนคุยถูกคอกับแฟนเพลงพันธุ์แท้ได้นานนับหลายสิบนาที ขณะถุงมะเขือยาวเผา น้ำพริกกะปิ ขนมไข่เต่า ยังกวัดแกว่งไปมาอยู่ในมือ

       ผมปลดระวางจากอาชีพนักดนตรีโฟล์คซองประจำในร้านเหล้าเพื่อชีวิต และผันตัวเองมาเป็นนักดนตรีอิสระรับงานดนตรีว่าจ้างเป็นงาน ๆ ไป ซึ่งเป็นวิถีที่ตั้งอยู่บนพื้นฐานของความไม่แน่นอน

       รายได้หลังพ้นจากนักดนตรีในร้านเหล้าจึงผันผวนและขาดความแน่นอน

       กว่าสองปีกับวิถีอิสระสอนให้ผมต้องปรับตัวเอง

       มายาคติที่เคยห่มคลุมถูกปลดเปลื้องออกจนหมดสิ้น

       ศิลปินที่เริ่มเรียนรู้วิถีที่เป็นอยู่จริง เรียนรู้ถึงวิธีกิน วิธีอยู่อย่างประหยัด ระมัดระวังและปล่อยวาง ความฟุ่มเฟือย ฟุ้งเฟ้อ บางอย่างที่เคยแบกไว้ในการดำเนินชีวิตเช่นอดีต

       เหมือนภาพแห่งมายา เมื่อต้องยืนสะพายกีตาร์ โก่งคอ ร้องเพลง โดดเด่นอยู่บนเวทีงานว่าจ้าง

       หากแต่มายาแห่งภาพนั้น คงไม่อาจมีอิทธิพล เหนือความคิด ตัวตนที่แท้จริงของผมอย่างแน่นอน เพราะบางช่วงของวันเวลาอันประจวบเหมาะ หลังจบเพลงสุดท้ายบนเวทีงานเลี้ยง ขณะรถเก๋งคันเก่าที่บึ่งผ่านตลาดนัด ก็อดไม่ได้ที่จะต้องแวะจอดซื้อแตงกวา หน่อไม้ต้ม ไข่เค็ม หอยดอง ขนมจีน หิ้วถุงเดินดุ่ม ๆ อยู่ใจกลางตลาดและฝูงคน ขณะที่เรือนร่างยังห่มคลุมอยู่ด้วยเครื่องแบบของศิลปินเพลงเพื่อชีวิต

        “ศิลปินอาจเพียงภาพมายา แต่ข้าวปลาคือของจริง” คุณว่ามั้ย?

เพลงศิลปินโฟล์คเหน่อ

๐<กลับไปสู่หน้าหลัก>๐