อ้น มือเพอร์คัสชั่นประจำวงโฟล์คเหน่อ ใช้คารมหว่านล้อมพี่เมียของเขา จนสามารถกู้ยืมเงิน มาซื้อชุดเครื่องเสียงสำหรับงานแสดงสดดนตรีอะคุสติคกลางแจ้ง

 อ้นใช้เครื่องเสียงชุดที่เพิ่งซื้อเมื่อต้นปี รองรับการแสดงดนตรีของวงโฟล์คเหน่อในงานเลี้ยงกลางแจ้งทั่วไปที่มีลักษณะงานไม่ใหญ่โต ปริมาณโต๊ะและจำนวนคนไม่มากมายนัก  ขณะที่รถแลนด์โรเวอร์ของเขาที่เคยใช้บรรทุกอุปกรณ์เครื่องดนตรีและสมาชิกของวง แปรสภาพไปเป็นรถบรรทุกเครื่องเสียงซะแล้ว

 งานในช่วงหลัง ๆ นี้ผมจึงใช้รถเก๋งส่วนตัวของผมบรรทุกสมาชิกนักดนตรี ส่วนอุปกรณ์เครื่องดนตรีทั้งหมด เป็นหน้าที่ของ “น้องส้มสมหวัง”

 “น้องส้มสมหวัง” คือชื่อรถของ “เสม” มือแอคคอร์เดียนประจำวงผม รถกระบะยี่ห้อ “ดัทสัน รุ่นช้างเหยียบ” ที่ยังคงความดั้งเดิมทั้งเครื่อง โครงรถ กระบะ และสีดั้งเดิมจากโรงงานผลิต คือ “สีส้ม”

  “น้องเล็ก” นักร้องหญิงประจำวงของเราเป็นคนตั้งชื่อให้ว่า “ส้มสมหวัง”

   ผมไม่ใช่กูรูรู้เรื่องรถเก่า แต่ประมาณจากสายตาแล้ว น้องส้มสมหวังคันนี้ อายุน่าจะเฉียด ๆสามสิบปี

 ประวัติอายุสามสิบปีของ “น้องส้มสมหวัง” บันทึกในบางตัวเลขหลักไมล์เมื่อล้อหมุนของมันมิอาจปฏิเสธถึงความเกี่ยวพัน ในบทบาท แห่งการนำพาเพื่อขับเคลื่อนวิถีชีวิตของศิลปินจน ๆ กลุ่มหนึ่งที่มีชื่อว่า ศิลปินโฟล์คเหน่อ ไปจากมันได้เลย

  สามปีเป็นอย่างน้อย ที่ชีวิตของผมต้องเกี่ยวพันและอาศัยพาหนะคันนี้ เพื่อเดินทางทุก ๆ วัน แทบไม่มีเว้น

  นั่นคือ ปี พ.ศ. แห่งห้วงวันเวลาของการเดินทางเล่นดนตรีเปิดหมวก ขายเทปและซีดี เพลงใต้ดินที่แต่งเอง ร้องเอง

 ทุกช่วงบ่าย ผม นพคุณ และเสม สามชีวิตที่ต้องยัดตัวเองเข้าไปในที่นั่งแคบ ๆ ข้างคนขับ ส่วนกะบะข้างหลังคือ เทป แผ่นซีดี และอุปกรณ์ดนตรีเปิดหมวกของพวกเรา ก่อนใช้ความเร็วอันจำกัดของ น้องส้มสมหวังนำพาพวกเราไปยังจุดหมายปลายทาง

 จุดหมายปลายทางของเราในปี พ.ศ. นั้นคือตลาดนัดเปิดท้ายขายของ ในทุก ๆ จังหวัดแถบภาคกลาง ไล่ตั้งแต่ สุพรรณบุรี กาญจนบุรี อยุธยา ชัยนาท อุทัยธานี นครปฐม ราชบุรี เพชรบุรี ปทุมธานี นนทบุรี กรุงเทพมหานคร

 นับตัวเลขกิโลเมตรเฉลี่ยต่อวัน ที่ “น้องสัมสมหวัง” ต้องวิ่งบริการนำพาพวกเรานั้นเกินวันละ หนึ่งร้อยกิโลเมตร ซึ่งผมถือว่านั่นคืองานหนัก หากเทียบกับสมรรถนะของรถชราวัยเกว่ายี่สิบ ในปี พ.ศ.นั้น

 มีทั้งเหตุแห่งความระทึกใจและประทับใจมากมายระหว่างโฟล์คเหน่อกับน้องส้มสมหวัง

 มีบางวันที่เราบังเอิญแอบก้มสำรวจแล้วเห็นรอยสึกกร่อนของเนื้อล้อยาง แล้วก็ยังทำแกล้งเมินเหมือนไม่รุ้เห็นถึงสภาพหมดอายุการใช้งานของล้อทั้งสี่ของน้องส้มซะงั้น

  มีบางวันที่ไฟทั้งหมดของส้ม วูบดับไปเฉย ๆ โดยไม่มีสาเหตุ จนต้องอาศัยแสงไฟฉายในมือกวัดไกวไปมาตลอดเส้นทางที่มืดมิดเพื่อเดินทางกลับบ้าน

  มีบางวันที่เราขับน้องส้มวิ่งเหยียบไปบนความพองอืดของหมาเน่าที่นอนอยู่กลางถนน ด้วยเหตุที่สุดวิสัย และเกินจะทันหักหลบ

 ถึงแม้ในบางวันของการเดินทาง น้องส้มของเราอาจเกิดอาการตะกุกตะกัก ไอจามฟืดฟาด อยู่บ้าง แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่ส้มจะปล่อยให้พวกเราต้องนอนกินข้าวลิงระหว่างทาง

 น้องส้มสมหวังคือสิ่งไม่มีชีวิต ที่เราไม่จำเป็นจะต้องไปแคร์ความรู้สึกใด ๆ กับโลหะเก่า ๆ ที่เคลื่อนที่ไปบนล้อกลม ลมยางเลยก็ย่อมได้

 แต่สำหรับพวกเราในปี พ.ศ. หลังฟองสบู่แตก ต้องตกงานและจำเป็นเหลือเกินสำหรับพาหนะเพื่อการเดินทางไปสู่จุดหมายปลายทาง อันเป็นแหล่งนำเสนอผลงาน และแลกเปลี่ยนเป็นเม็ดเงินเพื่อกลับมาใช้จ่ายจุนเจือในแต่ละครอบครัว

  “น้องส้มสมหวัง” ในวันนั้นและวันนี้ของพวกเราคือสิ่งไม่มีชีวิตที่เรารู้สึกรัก ผูกพัน และสำนึกในบุญคุณ

         ความเป็นโฟล์คเหน่อของเราวันนี้ ผมไม่อยากบังอาจบอกว่า น้องส้มสมหวังคือส่วนหนึ่งของเรา แต่แท้ที่จริงผมควรจะบอกว่า นี่คืออีกหนึ่งความภูมิใจของโฟล์คเหน่อที่ได้ร่วมเป็นส่วนหนึ่ง ในความยิ่งใหญ่ แข็งแกร่ง ทนทาน อายุยืนยาวนาน ผสานคุณค่า  ระหว่างวันเวลาของเจ้ารถกระบะชราอายุเฉียดสามสิบปี ที่ชื่อ “น้องส้มสมหวัง”

 “น้องส้มสมหวัง” รถกระบะยิ่งใหญ่ที่หนึ่งในใจของ “โฟล์คเหน่อ”เลย

เพลงข้างถนน

คำร้อง ทำนอง ขับร้อง ศิลปินโฟล์คเหน่อ ลำภา มัคศรีพงษ์