>1<

     ที่ช่องระหว่างหน้าเตาเผากับโลงศพสีขาว

     สัปเหร่อวัยกลางคนกำลังพึมพำบริกรรมคาถาหลังเปิดฝาโลงออก

     มีดเล่มเขื่องวาววับวางอยู่บนสองมือที่กำลังพนม เพียงชั่วครู่แกก็ใช้มีดตัดสายสิญจน์มัดตราสังข์ศพหญิงชราที่นอนสงบอยู่ในโลง

     จากนั้นแกก็ใช้สันมีดเล่มเดิมสับลงบนความกลมแข็งของลูกมะพร้าวที่ปอกเปลือกแล้วเพื่อเรียกรอยแยก ก่อนพรั่งพรูน้ำมะพร้าวจะถูกราดไล่ตั้งแต่หัวโลงลงจนถึงจรดปลายเท้าของร่างที่สงบนิ่ง

     ขณะแถวพระสงฆ์เดินเรียง ใส่ดอกไม้จันลงในโลงศพจนครบถ้วนทุกองค์แล้ว  ฝูงคนในชุดสีดำเบื้องล่างจึงเริ่มขยับตัว และเดินเรียงขึ้นบันไดของเมรุอย่างเป็นระเบียบ เพื่อวางธูปและดอกไม้จัน เคารพศพเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนส่งร่างอันไร้วิญญาณของหญิงชรา วัย 87 ปี เข้าเตาเผา...

        >2<

        แสงแลบแปลบประกายฉีกความมืดและดำสนิทของท้องฟ้าที่อุ้มอิ่มด้วยความเย็นเยือกของน้ำ และแรงของลม ที่กรรโชกมาเป็นระยะ

       วินาทีขณะฟ้าแลบนั้นสว่างเสียจนเห็นต้นไม้ที่ยืนเรียงรายรกครึ้มอยู่กลางทุ่งกว้าง ก่อนจะตามด้วยเสียงคำรามดังสำทับมาอย่างน่าหวาดกลัว

         สายลมเริ่มพัดแรงขึ้นอีก กลิ่นฝนกำลังใกล้เข้ามา

        คงอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ ฝนคงจะกระหน่ำลงอย่างหนัก

        แต่เธอและเขามิได้สนใจว่าฟ้าจะร้องหรือฝนจะตก หากแต่ใจของคนทั้งสองขณะนี้มุ่งหวังเพียงอย่างเดียวคือเร่งก้าวผ่านพ้นแต่ละช่วงคันนาให้เร็วที่สุดเพื่อมุ่งสู่บ้านของป้ารุน

        ในกอดโอบอุ้มของเขาผู้เป็นพ่อคือลูกชายคนที่ 5 วัย 8 เดือน ซึ่งกำลังมีอาการดิ้น ชักกระตุก เป็นระยะ ตาเหลือกค้าง เขากึ่งวิ่งกึ่งเดินนำหน้า เธอไปหลายช่วงก้าวแล้ว

        จะได้มองเห็นร่างของเขาชัดเจนก็ต่อเมื่อฟ้าแลบแปลบประกายและคำรามก้อง เธอร้องไห้สะอื้นตลอดระยะขณะกึ่งเดินกึ่งวิ่ง สลับกับเสียงอ้อนวอนขอชีวิตลูกชายคนที่ 5 จากเจ้าที่เจ้าทาง ฟ้าดิน เจ้าป่าเจ้าเขา และหลวงพ่อโตวัดป่าเลย์ไลก์

     ขณะที่หัวใจของผู้เป็นพ่อก็ มิได้รู้สึกแตกต่างกัน ณ. ขณะนี้

    >3<

      หลังอาหารมื้อค่ำ ขณะหยอกล้อเล่นกันอย่างสนุกสนาน ระหว่าง พี่ ๆ น้อง ๆ เจ้าลูกชายคนเล็กที่กำลังเริ่มหัดเดิน ก็เกิดอาการชัก ตาเหลือกค้างโดยไม่ทราบสาเหตุ

     หวั่นไหวในหัวใจของเขาและเธออีกครั้ง

     สองคนแล้วสิ ที่เขาต้องสูญเสีย เขาและเธอจะไม่ยอมสูญเสียลูกอีกแล้ว

     “ไปบ้านป้ารุน....” เสียงเขาบอกแข่งกับสายลมที่พัดซู่ผ่านยอดไม้เหนือหลังคาบ้าน ก่อนจะอุ้มลูกคนเล็ก ลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว ขณะเธอหันไปสั่งลูก ๆ ทั้งสี่ ให้อยู่แต่บนบ้านอย่าไปไหนเด็ดขาด  ก่อนจะคว้าผ้าห่มผืนหนึ่ง แล้วรีบพรวดลงบันไดวิ่งตามเขาไป...

      >4<

      ฝนเทกระหน่ำลงบนหลังคาสังกะสีเสียงดังอื้ออึง  เสี้ยวแปลบประกายฟ้ามองเห็นมันวาวของใบมะพร้าวหน้าบ้าน ที่กำลังโยกสะบัดกับสายลมกลางฝน เสียงคำรามของฟ้าคลายความดุดันลงแล้ว ในเงาแสงของตะเกียงกระป๋อง น้ำมันก๊าด ร่างของเด็กชายที่ถูกห่มคลุมด้วยผ้าห่ม นอนสงบนิ่ง รอบ ๆ ปากมีคราบสีดำเปรอะเปื้อน

       “รออีกพัก เดี๋ยวคงตื่น”  เสียงป้ารุนบอกย้ำอีกครั้ง ขณะเสียงสะอื้นของเธอยังไม่ขาดหาย ส่วนเขายังคงนั่งมองลูกชายอย่างไม่ยอมให้คลาดสายตา...

      >5<

      เสียงสัญญาณโทรศัพท์มือถือดังอยู่ที่หัวนอน ผมปล่อยให้สัญญาณเสียงขาดหาย 

      ผมยังนอนซมไข้ใต้โปงของผ้าห่ม ยังไม่พร้อมที่จะคุยกับใครเวลานี้

      ทิ้งช่วงระยะหนึ่ง  เสียงสัณญาณเรียกเข้าก็ดังอีกครั้ง  ผมตัดสินใจคว้าโทรศัพท์มาดูเบอร์ที่โชว์

     “ไอ้หนู พรุ่งนี้ตอนบ่ายเอ็งติดธุระอะไร ที่ไหนหรือเปล๋า” เสียงแม่ถามมาจากต้นสาย

      “มีอะไรหรือแม่” ผมงัวเงียถามกลับ รู้สึกเจ็บแปลบที่ในลำคอ

      “ก็ป้ารุน แกตายแล้ว”

      “รุน...ไหนแม่?”

      “เอ้า ก็ป้ารุน หมอกวาดยา ที่เขาเคยกวาดยาให้เอ็งตอนเอ็งยังเล็ก ๆ นั่นไง ที่แม่เคยเล่าให้เอ็งฟัง น่ะ”

      “อ๋อ จำได้แล้ว แม่”

     “เออ แกตายมาหลายวันแล้ว พรุ่งนี้จะเผาที่วัดตอนบ่ายสาม  แม่อยากให้เอ็งกลับมาเผาแก แล้วทำบุญกับแกสักร้อยครึ่งร้อย เผื่อชาติหน้าจะได้เกิดมาอุปถัมภ์ค้ำชูกันอีก ชาตินี้เขาช่วยชีวิตเอ็งไว้ ว่าไงมาได้หรือเปล่า”

      “ได้ครับแม่”

      “เออ เพิ่งตื่นหรือไง เสียงแหบเชียว”

      “เจ็บคอนิดหน่อยแม่”

       ผมวางโทรศํพท์ไว้ที่เดิม ก่อนดึงผ้าห่มคลุมโปงขดม้วนร่างอีกครั้ง ยังคงรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งร่าง

       ผมเป็นไข้ และเจ็บคอมาสี่วันแล้ว ต่อมทอลซิลอักเสบเป็นโรคประจำตัวของผม คงเป็นเพราะนอนดึก และใช้เสียงร้องเพลง   จึงเป็นบ่อย ๆ จนรู้สึกคุ้นชินกับมัน เดาอาการออก พอเริ่มเจ็บคอ ไข้ก็จะขึ้น กินยาลดไข้ก็จะทุเลา ถ้าไม่อักเสบมาก ก็จะใช้ชีวิตได้เป็นปกติ 2-3 วันก็จะหายไปเอง

      แต่อาการอักเสบครั้งนี้เล่นเอาผมต้องล้มหมอนนอนเสื่อ ยาลดไข้อย่างเดียวเอาไม่อยู่ซะแล้ว ต้องกินยาแก้อักเสบผสมไปด้วย  ด้วยฤทธิ์ของยาและอาการเจ็บปวดลำคอ ผมต้องซมอยู่กับบ้าน 3 วันโดยไม่ได้ไปไหน

      หลังวางโทรศัพท์   ผมนอนคิดต่อ หากอาการผมยังเป็นอย่างนี้ บ่ายพรุ่งนี้ผมคงไปงานเผาศพยายรุนไม่ไหวแน่...

      >6<

       ผมใส่ดอกไม้จันและธูปลงในโลง เกือบจะเป็นคนสุดท้าย ชะเง้อมองในโลง มองไม่เห็นร่างยายรุนเสียแล้ว ธูปเทียน ดอกไม้จัน วางทับร่างแกเกือบหมด เห็นแต่ใบหน้าที่เกือบจะจมหายไปเช่นกัน

       หากไล่เรียงลำดับญาติกันแล้ว ยายรุนมิใช่ญาติฝ่ายใดกับครอบครัวของผมเลย หากแต่ยายรุนคือ หมอกวาดยาเด็ก ที่ย้ายรกรากมาจาอำเภอบางปลาม้า และก็อาศัยความรู้ทางหมอยาสมุนไพร และขึ้นชื่อในเรื่องกวาดยารักษาโรคเด็กเล็ก

        ผมกับยายรุนมิได้มีความผูกพันกันมากนัก รู้เพียงแต่ปากคำเล่าต่อของแม่ว่า ครั้งหนึ่งยายรุนคือผู้กู้ชีวิตของผมกลับคืนมาจากอาการชัก เมื่ออายุยังไม่ถึงขวบปี จนโตเป็นหนุ่ม และเกือบแก่ ผมแทบจะลืมเรื่องเล่าของแม่เกี่ยวกับยายรุนไปจนเกือบหมด 

        จนกระทั่งวันนี้ วันที่ได้ย้อนกลับมายืนต่อหน้าโลงศพของยายรุนอีกครั้ง

        ผมคาราวะร่างไร้วิญญาณของยายรุนอีกครั้งก่อนก้าวลงจากเมรุ

        พลันครุ่นคิดย้อนกลับไปเมื่อช่วงเช้าของวัน ก่อนมางานศพ

        ครุ่นคิดถึงอาการไข้ที่ขึ้นสูงและเจ็บคออย่างรุนแรงในช่วงกลางคืน แต่ครั้นพอรุ่งเช้า อาการไข้และอาการเจ็บคอกลับหายเป็นปลิดทิ้งอย่างไม่น่าเชื่อ...