ทาวน์เฮ้าผนังข้างฝาติดกันกับบ้านเช่าของผมไม่มีคนอยู่  เป็นบ้านร้าง ไม่รู้ใครเป็นเจ้าของ แต่บ้านหลังถัดไปเขาใช้หน้าบ้านหลังนี้เป็นที่จอดรถยนต์

จำได้ว่าตั้งแต่มาเข้าอยู่ที่นี่มีแมวมาอาศัยคลอดลูกในบ้านหลังนี้ประมาณ 6 -7 ครั้ง แต่ไม่มีแมวครอกไหนอาศัยในบ้านหลังนี้แบบถาวร

เติบโตพอประมาณ พวกมันก็พากันหายไป และอีกไม่ช้านานแม่แมวตัวใหม่ หรืออาจเป็นตัวเดิมก็จะห้อยท้องโย้มาอาศัยบ้านร้างหลังนี้เป็นห้องคลอดอีก

กว่าผมจะรู้ว่ามีแมวมาคลอด ก็จะประมาณว่าเห็นฝูงแมวตัวเล็ก ๆ  ร้องเหมียว ๆ เดินขวักไขว่  อยู่บริเวณพื้นที่หลังบ้านร้างซึ่งล้อมรอบด้วยกำแพงปูนสูงเสมอหน้าอกและต่อด้วยลูกกรงเหล็กดัด

• ไม่มีแมวฝูงไหนเลย ที่ไม่ได้ลิ้มรสปลากระป๋องขยำข้าวสวยจากฝีมือผม

พอโตได้วัยปีนป่าย เจ้าแมวตัวย่อมทั้งฝูงก็จะเริ่มกระโดดขึ้นบนกำแพงปุนหลังบ้าน แล้วเริ่มทำตัวสอดรู้ สอดเห็น แอบตูศิลปินรูปหล่อ ซํกผ้า ล้างจาน ล้างหม้อ ที่หลังบ้าน

ครั้นพอหันไปพบประสบตา เขาก็จะทำท่าตกใจเล็กน้อย  และถ้าจะถึงขั้นเอื้อมมือเพื่อขออุ้มหรือสัมผัสตัว ฝูงแมวทั้งฝูงก็จะพากันหนีแตกกระเจิงข้ามไปอีกฝั่งรั้วเหล็กดัด ชนิดแบบไม่อยากนับญาติ

พอรู้ว่าฝูงแมวปีนป่ายขึ้นกำแพงไต่ข้ามมาฝั่งหลังบ้านผมได้ ปลากระป๋องจึงเป็นอีกชนิดอาหารที่ผมต้องซื้อตุนไว้ในบ้าน

หลังมื่ออาหารของผม คือการขยำข้าวสวยให้แมวอย่างเต็มใจ   เว้นก็แต่วันไหนที่ต้องเดินทางไปเล่นดนตรี ก็ให้เป็นหน้าที่พวกเขาไปวิ่งหาจับหนูกินกันเอง

แมว 6 -7 ฝูงที่มาคลอดในบ้านร้างล้วนได้กินปลากระป๋องขยำข้าวจากผมทั้งนั้น แต่เชื่อมั๊ยผมไม่เคยได้สัมผัสถึงตัวแมวเหล่านั้นได้เลยสักตัว

ขยำข้าวเสร็จผมต้องวางจานไว้บนกำแพงรั้วหลังบ้าน แล้วเดินหลบเข้าบ้านไป ปล่อยทิ้งให้พวกเขากินกันจนอิ่มจึงเก็บจานไปล้าง

• ผมไม่อยากเลี้ยงสัตว์ไว้ในบ้าน ชีวิตผมไม่ได้อยู่ในบ้านตลอด การเดินทางตระเวนเล่นดนตรีคือเงือนไขที่ทำให้ผมไม่กล้ามีสัตว์เลี้ยง แต่ก็พยายามแสดงออกให้ฝูงแมวเหล่านั้นเห็นว่า”ศิลปินรักนะแต่ไม่ผูกพัน” ขณะฝูงแมวทุกครอกทุกตัวก็เหมือนจะรับรู้และก็แสดงออกให้เห็นว่า “พวกเรากินปลากระป๋องของแกนะแต่ไม่ผูกพันกับแกเหมือนกัน”  หุ หุ (อ่ะ...ล้อเล่น)

• แมวฝูงใหม่ ณ. วันนี้มีอยู่ด้วยกันสามตัว คือ แม่ และลูกอีกสองตัว

ขณะนี้พวกเขากำลังโตพอที่จะหากินเองได้แล้ว พวกเขายังแอบดู ผมล้างจาน ซักผ้า และกินข้าวขยำปลากระป๋องของผม แต่ยังไม่ยอมให้ผมเข้าใกล้ แถมยังแยกเขี้ยวขู่ฟ่อฟ่อ ใส่ผมด้วยซ้ำ

ใจจริงผมอยากจะคว้าพวกเขามาอุ้ม มากอดใจจะขาด แต่รั้วเหล็กดัดที่แค่เพียงพวกเขาเดินข้ามไป  ผมก็หมดสิทธิ์ในตัวพวกเขาซะแล้ว

อีกสองเดือนผมจะต้องย้ายออกจากบ้านหลังนี้ ถึงวันนั้นผมไม่รู้ว่าพวกเขาจะไปจากผมก่อน หรือผมจะไปก่อนพวกเขา  แต่ผมก็เตรียมใจ เตรียมความรู้สึก ไว้พร้อมแล้วสำหรับวันนั้น....

ขณะพวกเขามีเกราะป้องตัวเองที่รั้วเหล็กดัดและความรวดเร็วหลบหลีก ผมก็มีรั้วป้องกันความรู้สึกแห่งการพลัดพรากเตรียมพร้อมอยู่แล้วเช่นกัน

“รักพวกแกนะแต่ไม่ผูกพัน” นั่นล่ะคือรั้วป้องกันความรู้สึกของผม เมื่อถึงวันที่ต้องย้ายบ้าน จากพวกเขาไป