"เกิด(มานาน) แก่ (แล้วตอนนี้) เจ็บ (แต่ยังไม่)....ตาย"

=ปฐมบท=

 ฉันเจ็บจี๊ดๆที่หน้าอก เป็นพักๆ ยังใช้ชีวิตได้เป็นปกติ มากว่าสิบปี
ตรวจสุขภาพทุกปี ทุกครั้งที่ตรวจคลื่นไฟฟ้าแสดงว่าหัวใจมีปัญหา ก็ขอหมอผลัดผ่อนมาตลอดหลายปี เพราะคิดว่าตัวเองแข็งแรง มาปีหลังๆ เจ็บถี่ๆที่หน้าอกด้ายซ้าย บ่อยขึ้น บางครั้งต้องหลบไปหาที่เงียบๆ หรือถ้ากำลังสอนหนังสืออยู่ ก็จะหยุดสอนแล้วขอตัวลูกศิษย์ ไปเข้าห้องน้ำ

ต้นปี๒๕๕๗ ผู้ปกครองที่น่ารักแนะนำให้ไปตรวจอย่างละเอียดกับคุณหมอหนุ่ม ที่โรงพยาบาลของเขา ตรวจเยอะมากละเอียดมาก เครื่องมือมากมาย จนมาถึง วิ่งสายพาน ฉันไม่กังวล ยังยิ้มได้ พูดคุยหยอกล้อ คุณหมอและพยาบาลตลอดเวลา

ในตอนนั้นนอกจากสอนศิลปะ ฉันเป็นครูสอนโยคะแล้ว ฉันแข็งแรง ฉันยังโชว์ท่ายืนด้วยศีรษะหรือศีรษะอาสนะ Salamba Sirsasana Headstand ๕๕๕๕๕ ช่างน่าสมเพชตัวเอง ในความขี้อวดดี อวดเด่น เพราะว่า อีกสามนาที ต่อจากนั้น ชีวิตฉันจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง

หมอให้ฉันเริ่มวิ่งบนสายพาน ฉันยังปากดีกับหมอว่า "เร่งๆเลยครับ เอาเร็วสุดๆไปเลยครับหมอ" ....๕๕๕๕๕ สนุกดี วิ่งๆให้มันจบๆไปฉันคิดในใจ

สามนาทีผ่านไปยังไม่ทันเหนื่อย หมอหยุดเครื่อง แล้วตามพยาบาลมา หมอสั่งให้เอาสายระโยงระยาง และที่หนีบๆเอาไว้ที่นิ้วออกให้หมด
" ๕๕๕๕๕ เห็นมั้ยว่าผมแข็งแรง จบสักที่นะครับหมอ "
หมอดูหน้าเครียดๆ แต่หมอทุกคนในโลกนี้ ก็หน้าตาแบบนี้ทุกคน ฉันคิดในใจว่าได้กลับบ้านซะที ฉันอยู่ที่นี่ ตั้งแต่ ๗ โมงเช้า จนจะเที่ยงอยู่แล้วนะ ...แล้วหมอก็ให้ฉันออกไปคอยด้านนอก ที่มีกาแฟและอาหารว่างให้กิน มีทีวีให้ดู ...พยาบาลคนสวยมองมาที่ฉัน ดูเหมือนว่าเธอจะคอยจนฉันกินเสร็จเรียบร้อย แล้วก็มาเชิญให้เข้าไปพบหมออีกครั้ง

"หมอคงให้ครูกลับบ้านไม่ได้นะครับ กราฟหัวใจครูสวิงอย่างรุนแรง ไม่ปกติเลย หมอจะให้ครูฉีดสี และอาจจะต้องทำการรักษาเลยนะครับ"

....เงียบ.....ฉันนั่งก้มหน้านิ่ง ....ความเครียดจุกมาที่หน้าอก วินาทีนั้นฉันเจ็บจี๊ดที่หัวใจอีกครั้ง แต่แสร้งทำเป็นนิ่ง.... ฉันพูดอะไรไม่ออก แต่มือฉันสั่น ดูเหมือนภายในห้องนั้นเย็นเฉียบขึ้นมาทันที

....เงียบ ฉันยังคงเงียบอยู่

"ตกลง นะครับ"
หมอทำลายความเงียบ

"หมอ จะจองห้องไว้ บ่ายนี้เราจะฉีดสีเลย"
หมอพยายามทำหน้าที่ดีที่สุด

ฉันรวบรวมสติ แล้วพูดออกไป
"เดี๋ยวครับ...ขอเวลา ครูโทร.หาภรรยานางฟ้าของครูก่อนนะครับ"
ปากฉันสั่น แน่นอนฉันกลัว กลัวจนหนาวเหน็บไปถึงกระดูก

"ได้ครับ เชิญคุณครูตามสบาย"

...... ..... ..... วินาทีนั้น โลกยโสโอหังของฉันได้เปลี่ยนไปตลอดกาล

ในหัวมึน...หมุนวน เหมือนโลกกำลังถล่มทลาย สันสน...จิตใจรวนเรแปรป่วน
อาเจียน ควบคุมร่างกายไม่ได้ 

อยู่ในห้องน้ำ น้ำตาไหล...ไหลจนหยุดไม่ได้ ทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร?

ย้อนไปในวัยเริ่มรุ่น จะทำแต่ละเรื่องสุดๆทุกเรื่อง ไม่เคยฟังใคร ไม่เชื่อใคร ใครๆก็รู้ว่า ดื่มเหล้าเมาต้องพัก อย่ากินพาราเซตามอล ฉันรู้ฉันก็กิน จนตับแข็ง เกือบตายไปครั้งหนึ่งแล้ว จนไม่แตะต้องของเมาอีกเลย ....มีไขมันเลวในเส้นเลือดสูง LDL(Low Density Lipoprotein) รู้ก็รู้ว่าต้องกินยา พร้อมทั้งออกกำลังกาย รู้นะแต่ไม่ทำ ก็ปล่อยตัวมาเรื่อย กินข้าวไม่เป็นเวลา แถมสะสมความเครียด จนเป็นโรคGERDกรดไหลย้อน( Gastro-Esophageal Reflux Disease)
ก็รู้วิธี รักษาดูแลตัวเอง แต่ก็ไม่ทำอีก

เอาล่ะคราวนี้คงตายแน่ เกิดกลัวขึ้นมาจนขนหัวลุก ไม่เคยกลัวตายแบบนี้มาก่อน ....แล้วจึงเดินไปหาหมอตัดสินใจ จะรักษา

๕๕๕๕๕ ฉันรับได้ทุกอย่าง ยกเว้นค่ารักษา ๕๕๕๕๕ "กูยอมตายดีกว่า" ฉันคิดในใจ 

คุณหมอ(หนุ่ม) ก็คุยไปเรื่อยๆ ค่ารักษาเริ่มต้นที่ สองแสนห้า ไปเรื่อยๆอาจจะถึงสองล้าน ๕๕๕๕๕ ฉันหัวเราะทั้งน้ำตา

คุณหมอ(หนุ่ม) สืบประวัติฉัน จนรู้ว่า ฉันพอจะมีทางไปรักษาที่ โรงพยาบาลศิริราช คุณหมอ(หนุ่ม)จึงจัดแจงทำเรื่องส่งตัวให้ฉันไปรับการรักษา กับอาจารย์หมอใหญ่ที่ศิริราช ...ดูเหมือนว่าเริ่มมีแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์

ฉันกลับบ้านได้ แต่ต้องไปพบท่านอาจารย์หมอโดยด่วน 
เมื่อได้พบอาจารย์หมอแล้ว ...บุญรักษา ฉันได้รับการผ่าตัดด่วนในวันรุ่งขึ้นเลย รู้มาว่าคนไข้รายอื่นรอกันเป็นปี แต่สำหรับฉันนั้น "รอไม่ได้"
เพราะว่าพรุ่งนี้ก็อาจตายได้

ไม่มีอะไรจะต้องเสียแล้ว "พรุ่งนี้ก็ตาย"อยู่ดี ....ฉันนิ่ง มาก ฉันไม่วิตกกังวลใดๆทั้งนั้นอีกแล้ว....

ในห้องผ่าตัด.... 
เหมือนอยู่ในยานอวกาศ จริงๆมันยิ่งกว่าในหนังเสียอีก ทุกอย่างดูทันสมัยมาก ฉันไม่เคยเห็นเครื่องมือแพทย์ที่ เจ๋งเป้งมากขนาดนี้มาก่อนเลย ...ในห้องหนาวเย็นมาก พยาบาลเอาผ่าห่มไฟฟ้ามาให้ ฉันกล่าวขอบคุณทุกท่านที่อยู่ในห้องผ่าตัด เวลาผ่านไปจนฉันได้คุยกับทุกท่านในห้องผ่าตัด จนรู้ว่า ฉันถูกฝากให้ดูแลเป็นอย่างดีจากอาจารย์หมอที่เป็นคุณพ่อของลูกศิษย์ฉัน ขอบพระคุณมากครับทุกท่าน

และแล้วท่านอาจารย์หมอใหญ่ก็เดินเข้ามา ...ทุกท่านเริ่มพูดภาษาหมอ ฟังดูแล้วเหมือนได้ดูหนังซาวด์แทร็ก ๕๕๕๕๕ ก็สนุกดีนะ

เวลาผ่านไปนานฉันมองเห็นหัวใจของฉันเต้นในจอคอมพิวเตอร์ที่มี ๓ จอ ได้เห็นเส้นเลือดตัวเอง โอ้โห!!!...มหัศจรรย์มากๆเลย

จนจับใจความที่ท่านอาจารย์หมอใหญ่พูดได้ว่า สามเส้น!!!

ฉัน ตกใจ!!! จิตตกทันที ไม่กลัวตาย แต่กลัวจะไม่มีสตางค์จ่าย

จิตใจสับสน จนอยากจะอาเจียนออกมา กลัวมาก!!!

แล้วอยู่ๆ ท่านอาจารย์หมอใหญ่ก็สั่งให้ปิดเครื่องทั้งหมด ไฟแสงสว่างขาวโพลนก็สว่างโร่ทั้งห้องผ่าตัด 

ท่านอาจารย์หมอใหญ่ มองมาที่ฉันแล้วพูดว่า "ครู...เส้นเลือดหัวใจของครูโป่งทั้งสามเส้น" ท่านอาจารย์หมอใหญ่ถอนหายใจเล็กน้อย แล้วพูดต่อว่า "เราต้องคุยกันใหม่เรื่องการรักษา"

ท่านอาจารย์หมอใหญ่ถอดถุงมือออก แล้วเดินไปหาภรรยานางฟ้าของฉันที่คอยอยู่นอกห้องผ่าตัด ท่านคงเข้าใจว่า ในเวลานั้นฉันไม่พร้อมที่จะคุยด้วย

เวลาผ่านไปชั่วกัปชั่วกัล สติฉันกลับมาแล้ว ฉันพร้อมจะรับฟังท่านอาจารย์หมอแล้ว "ครูเป็นคนแข็งแรง และใจสู้มาก หมอเห็นว่าไม่ควรผ่าตัด ให้ครูกินยารักษาไปก่อน พร้อมๆกับออกกำลังกายไปด้วย ...ขออย่างเดียวครูห้ามอ้วนนะครับ"

สามเดือนหลังจากนั้น ฉันอยู่ในอาการวิตกจริตกลัวตาย (panic attacks) ฉันพูดช้าลง ทำอะไรช้าไปหมด กลัวไปหมดทุกอย่างหวาดระแวงไม่กล้าอยู่คนเดียว 

...จนถึงเวลานัดของท่านอาจารย์หมอ 
ฉันเล่าให้ท่านอาจารย์หมอฟัง อ.หัวเราะแล้วก็พูดว่า "สงสัยผมต้องส่งตัวครูไปพบหมอจิตเวช" ....ฉันจึงหัวเราะได้ ๕๕๕๕๕ ก็แค่กลัวตายนิ ๕๕๕๕๕ 

ฉันกลับมาฝึกโยคะ อีกครั้ง พร้อมทั้งหาข้อมูลมากมายเกี่ยวกับ โรคเส้นเลือดหัวใจโป่งพอง และฉันไปพบข้อมูลหนึ่งมีคนญี่ปุ่นเป็นเหมือนฉัน แต่เขาหายดีแล้ว ด้วยการ"วิ่ง" และไม่ใช่การวิ่งธรรมดา แต่เป็นการ"วิ่งมาราธอน"

ฉันไม่ใช่นักกีฬา ฉันไม่ชอบออกกำลังกาย แต่ฉันมาวิ่งเพื่อรักษาโรค จนได้พบและซาบซึ้ง คำว่า "กีฬา เป็น ยาวิเศษ" ได้เป็นอย่างดี

ฉันวิ่งมาราธอน ๔๒.๑๙๕ กิโลเมตร มาหลายครั้ง ฉันค่อยๆลดยาลง ตามคำสั่งของคุณหมอ จนปัจจุบันฉันไม่ต้องกินยา และไม่ต้องรักษาด้วยการผ่าตัดแล้ว

และฉันยังคงวิ่งมาราธอนต่อไป เพื่อค้นหาความลับของมาราธอน

ขอบพระคุณมากครับที่เธออ่านมาถึงตรงนี้ ถ้าบทบันทึกนี้เห็นว่าเป็นประโยชน์ ก็สามารถส่งต่อ แบ่งปันกันไปได้นะครับ แต่ฉันขอย้ำว่า

"ใครๆก็วิ่งมาราธอนได้ แต่การวิ่งมาราธอนไม่ใช่การวิ่งเพื่อออกกำลังกายนะครับ มันเป็นการทรมานร่างกายมากๆ เธอจะต้องฝึกซ้อมอย่างหนัก และเธอจะเจอความลับของมาราธอน?"

ยินดีมากครับ แข็งแรงๆ ทำให้สำเร็จครับ 

.../พี่ลูกเสือ รำพึง

ปล.
ฉันวิ่งมาราธอน เพื่อรักษาโรคหัวใจ ตอนนี้ฉันแข็งแรงดีมากแล้วครับ ไม่ต้องกินยา ฉันวิ่งเพื่อตัวเองพอแล้วครับ ต่อไปนี้เป้าหมายของพี่ลูกเสือ คือ วิ่งกิโลละ ๑๐ บาท เก็บตังค์ไปซื้อรองเท้านักเรียนให้น้องนะครับ
ปลายปีฉันเอารองเท้าสวยๆไปให้นักเรียนไร้สัญชาติ โรงเรียน ตชด. น้องดีใจมาก แต่จะดีใจมากถ้าน้องได้ใส่รองเท้านักเรียนเหมือนนักเรียนในเมือง
โครงการ วิ่ง/เดิน ด้วยการออกกำลัง ทุกๆ ๑ กม. พี่ลูกเสือจะให้น้อง ๑๐ บาท
ใครจะร่วมด้วย ต่างคนต่างเดิน ต่างคนต่างวิ่ง สะสมเอาไว้ครับ ปลายปีเอาสตางค์ไปซื้อรองเท้านักเรียนให้น้องๆกันครับ

ขอบพระคุณมากครับ

.../พี่ลูกเสือ รำพึง
คลิกติดตามได้ที่นี่นะครับhttps://www.facebook.com/พี่ลูกเสือ-มาราธอน-254066180657/