"...ความกลัว..."
=บทที่ ๔ =
ความลับ...ของมาราธอน โดย พี่ลูกเสือ

(((วิ่งมาราธอนเป็นกีฬาที่ทรมานร่างกายมากที่สุด)))
เป็นกีฬา ที่ต้องเล่นคนเดียว
โดยมีหัวใจเป็นเพื่อน และปีศาจเป็นมารผจญ

ทุกครั้งที่วิ่ง จะได้ยิน เสียงปีศาจ ตะโกนไล่หลังเสมอ
และทุกครั้งเสียงของหัวใจ ก็จะตอบกลับไป
มันอยู่ที่ว่า...ใครจะชนะ?

ฉันเป็นโรคเส้นเลือดหัวใจโป่งพองทั้งสามเส้น โอกาสในการรักษา มี๕๐/๕๐ ต้องกินยาตลอดชีวิต และชีวิตจะไม่มีทางเหมือนเดิมอีกต่อไป

ฉันเลือกที่จะรักษาตัวเองด้วยการวิ่ง แน่นอนว่า โอกาสที่จะหัวใจวายตายอย่างเฉียบพลัน มีเท่าๆกับการผ่าตัดและหลังจากนั้นต้องกินยาตลอดชีวิต ... "วิ่ง" ซิครับ ยังไงๆ...ฉันก็ต้องตายอยู่ดี

ฉันเริ่มวิ่งที่เป้าหมาย ๑ ชั่วโมง ให้ได้ ๑๐ กิโลเมตร ....ยากมาก
....ใช่ครับ โค ตา ระ ยาก สำหรับคนแก่อย่างฉันที่มาเริ่มวิ่ง ตอนอายุ เลยห้าสิบไปแล้ว เหนื่อย เจ็บ ปวด เมื่อย
...แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือหัวใจทีแข็งแรง ฉันเดินขึ้นลงบันไดบ้าน โดยไม่ต้องพักยืนนิ่งๆเอามือจับที่หัวใจอีกต่อไปแล้ว

...สามเดือน ในการฝึกวิ่งทุกวัน แล้วในที่สุด ฉันก็วิ่ง ๕๘ นาที ๑๐ กิโลเมตร รอบสนามหลวงได้เป็นครั้งแรก นั้นมีความหมายว่าฉันวิ่ง ห้านาทีปลายๆ ต่อ ๑ กิโลเมตร (Pace 5) ดีใจมาก รีบไปหา อ.หมอ เล่าให้ท่านฟัง ฉันได้รางวัล โดยการลดยาที่จะต้องกินตลอดชีวิตลงครึ่งหนึ่ง มันเป็นเรื่องที่ดีงามมาก ใช่มั้ยครับ ดีใจๆๆๆๆ

...แล้วเป้าหมายของฉัน ก็เปลี่ยนไป ที่ระยะ ๔๒.๑๙๕ กิโลเมตร
((( วิ่งมาราธอน ให้ได้สักครั้งในชีวิต )))
ฉันเริ่มศึกษาการวิ่งมาราธอนอย่างจริงจัง แล้วค้นพบ "ความกลัว"
ตายแน่ๆ เข่าพังแน่ๆ ไม่มีทางวิ่งจบแน่ๆ ฯลฯ

ทั้งหมด คือ ความกลัว ก่อนที่จะทำทั้งสิ้น คนเรามักกลัวสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้นเสมอ แต่นั้นคงหมายถึง ความไม่ประมาท โดยสัญชาติญาณของฉัน

ให้เวลาตัวเอง ๑ ปี ทำได้แน่นอนฉันให้สัญญากับตัวเอง

สำหรับความคิดของฉัน=มาราธอนคือการอดทนที่นานที่สุด

ฉันค้นพบหลักของการฝึกเพื่อไปมาราธอนของฉันเอง
๑.ใช้กฎของไมโล คือ ค่อยๆเพิ่มทีละเล็กน้อย ด้วยเวลา และระยะทางครับ
๒. มีวินัย ความขี้เกียจคือศัตรู ที่ทำให้เราไม่สำเร็จ
๓. ตั้งเป้าหมายเล็กๆวิ่งทุกครั้ง ๑๐ กม. ,๑๕ กม. , ๒๑ กม. , ๓๐ กม. ค่อยๆไปช้าๆไม่ต้องรีบครับ ในแต่ละวัน วิ่งไม่สำเร็จ ก็มาดูที่เวลา ต้องไม่ต่ำกว่า ๑ ชม. ในการวิ่งแต่ละครั้งครับ
๔. พักวิ่งบ้าง แต่ไม่หยุดขยับขาเลย เดิน(๕กม.) หรือ ปั่นจักรยาน(๒๐กม.) ก็ได้ครับ
๕. กินอาหาร ก่อนออกไปวิ่งทุกครั้ง ฉันกินไข่วันละฟอง เสมอครับ
๖. ดื่มน้ำ ทุกๆ สอง/สาม กิโลเมตร เสมอ
๗. วันที่ฝนตก ให้ไปวิ่งสายพาน แทน
๘. หลังจากวิ่งจบแล้ว ให้ยืดเหยียด (ฉันฝึกโยคะท่าสุริยะนมัสการ สามรอบทุกครั้ง)
๙. อย่าอดอาหาร อย่า!!!งดข้าว(แป้ง) ให้กินให้อิ่ม เป็นปกติ
๑๐. สำคัญที่สุด สำรวจท่าวิ่งของตัวเอง ทุกก้าวมีสติเสมอ(ฉันไม่ฟังเพลง)
๑๑. อย่าฝืน เมื่อบาดเจ็บ แต่ต้องทนกับความเมื่อยล้า ให้ได้ครับ
๑๒. ต้องเพิ่มระยะเวลา ที่ต่อเนื่องให้นานที่สุดอย่างน้อย ๓ ชั่วโมง /ต่อครั้ง ใน๑เดือน ห้ามหยุดนั่งเด็ดขาด นะครับ
๑๓. เมื่อไปเท่ียวหรือทำงานนอกบ้านที่ต้องค้างแรม ให้เอาชุดวิ่งติดตัวไปด้วยทุกครั้ง ไม่มีข้ออ้างใดๆ ทั้งสิ้นนะครับ (เราจะได้โอโซนและตื่นเช้าดีกับสุขภาพครับ)
๑๔. วางแผนที่ดี ทำให้ได้ วิ่งให้จบ จำไว้ว่า "อย่าวิ่งเร็ว จงวิ่งให้นาน" เสมอครับ
๑๕. ปรับเปลี่ยน เวลาการ เข้าสุขา ให้สอดคล้องกับ เวลาปล่อยตัวในแต่ละงานให้ได้

...๙ เดือนต่อมา วันที่จะต้องวิ่งมาราธอนก็มาถึง
เป็นความตั้งใจส่วนตัว ที่จะแสดงให้เห็นว่า ถ้าเราจะวิ่งอย่าไปยึดติดกับอุปกรณ์ นะครับ
ฉันวิ่งมาราธอน ๔๒.๑๙๕ กิโลเมตร ด้วยชุดลูกเสือ และรองเท้านักเรียนราคาถูก ที่ออกแบบมาเพื่อความปลอดภัย ของเด็กนักเรียนทั้งประเทศ และฉันเชื่อเสมอว่า การออกกำลังด้วยการวิ่งนั้น สมถะ ประหยัด ได้ผลดีที่สุด
๑.ให้เอาหัวใจ สัจจะ วินัย เป็นหลักครับ
๒.Teen และ หัวเข่า ของฉันยังใช้งานได้ดี เป็นปกติ ไม่มีการบาดเจ็บใดๆทั้งสิ้น
๓.ไม่มีน้ำมันนวด ไม่มีฉีดสเปรย์ ไม่กินยาใดๆทั้งสิน
๔.ฉันใส่ชุดลูกเสือ ให้เตือนตนถึง สัจจะที่ให้ไว้กับตัวเอง คือการทำให้สำเร็จ
๕.ชุดที่สวมใส่ อะไรก็ได้ ถ้าเราพร้อมที่จะวิ่ง ก็ก้าวขาวิ่งออกไปเลย
๖.ไม่ต่อลอง ด้วยข้อแก้ตัว หรือ เงื่อนไขใดๆทั้งสิ้น (โดยเฉพาะเรื่อง"เวลา" และ"รองเท้า"ใส่วิ่ง)
๗.ถ้าคนแก่อย่างฉันทำได้ เธอย่อมทำได้เหมือนกันครับ
๘.ชีวิตของฉันเลือกได้ ที่จะตายด้วยโรค(หัวใจ) หรือจะตายด้วยการวิ่งมาราธอน
๙.พรุ่งนี้ ก็ตายแล้วครับ แต่จะตายแพง(ที่โรงพยาบาล)หรือจะตายถูก
๑๐.ฉันไม่ได้ชวนใครให้มาวิ่ง แต่ฉันวิ่งให้เธอดูว่าฉัน ยังหายใจอยู่ และฉันก็ภุมิใจ ที่ฉันวิ่งมาราธอนสำเร็จ แน่นอนว่าฉันต้องฝึกฝนมาอย่างหนัก ๙ เดือนเต็ม ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ ไปช้าๆไม่ต้องรีบครับ

บันทึก ....มาราธอนแรกของฉัน

ในตอนแรกฉันก็วิ่งตามมนุษย์ลูกโป่ง สีน้ำเงินไป เพื่อจบใน ๖ ชม. ถามน้องๆว่า จะกลับมาเข้าเส้นชัยกี่โมง " ๙ โมงกว่ามั้งครับ "
ฉันกลับไปสอนไม่ทันแน่ เลยวิ่งไปตามมนุษย์ลูกโป่งสีเขียว ๕.๓๐ ชม.ครับ

มีน้องผู้หญิง ตัวอ้วนๆกลมๆวิ่งดีมากครับ วิ่งแซงฉันด้วย แต่ไม่จบ วิ่งเลยฮาฟล์ไปแล้วด้วยครับ น้องอ้วนกลมก็เดิน ฉันพยายามจะลากเธอไป แต่เธอกลับบอกว่า "พี่ลูกเสือไปเลยค่ะ หนูพอใจแล้ว" สั้นๆและยิ้มอย่างภูมิใจมาก (แล้วก็เห็นน้องนั่งรถบริการน้ำดื่มกลับมา)

แล้วในที่สุดก็...มีเสียงในหัวมันพูดว่า "มรึงอยู่บ้านดีๆไม่ชอบ
..บ้าหรือไง???
วิ่งแล้วมันได้อะไร?ขึ้นมา พอได้แล้ว กลับบ้านไปซะ!!!!"

ช่วงนั้น จึงทำให้ฉันคิดอย่างหนักว่า พอใจหรือยังล่ะ?
จนมาถึง กม. ๓๒ ที่นักวิ่งมาราธอนครั้งแรกจะโดนกันทุกคน
ตอนนั้น ขาล้ามากครับ วิ่งอยู่ที่เพซ ๙ เกือบๆเดินอยู่แล้ว

เสียงในหัวรบกวนมากๆ จนเกือบคุมสติไม่อยู่
จิตใฝ่เลวบอกว่า วิ่งมา ๔ ชั่วโมงแล้ว มากที่สุดที่เคยวิ่งมาแล้ว พอได้แล้ว ชนะแล้ว

แล้วเสียงของปีศาจ ก็ตะโกนดังว่า "เดินได้แล้วพอเถอะมรึงมาไกลมากแล้ว...."

ชีวิตเมื่อมันสุดทาง...แล้วฉันมักจะมองขึ้นไปบนฟ้ากว้างๆ
ช่วงสุดท้าย กม.๓๙ เหมือนร่างกายจะหลุดเป็นชิ้นๆ

อยู่ๆก็มองขึ้นไปบนฟ้า ...ฉันคิดถึงท่าน น้ำตาก็ไหลออกมา
ท่านทำงานหนัก ท่านไม่มีวันหยุด

...พลัง(แฝง)อัศจรรย์มาก กลับมาที่เพซ๗อีกครั้ง ฉันวิ่งต่อไป ยิ้มไปทั้งน้ำตา

นักวิ่งและเจ้าหน้าที่ ปรบมือให้ มีเสียงตะโกนว่า
"พี่ลูกเสือสู้ๆ อีกนิดเดียว เดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทันน่ะ"

เวลานั้นฉันยิ้มหัวเราะออกมาเลย และก็วิ่งๆๆๆๆๆ เข้าเส้นชัยไปแบบ สดชื่นมากครับด้วยเวลา ๕ ชั่วโมง ๒๗ นาที
มันเป็นชัยชนะของหัวใจ ที่กลบเสียงปีศาจในหัวอย่างสิ้นเชิง
และมันเป็นชัยชนะ ที่เปลี่ยนแปลงชีวิตฉันโดยแท้ ฉันเข้าใจคำว่า ถ้าอยากเจอชีวิตใหม่ให้มาวิ่งมาราธอน ...ดูเหมือนว่า ฉันจะได้หัวใจดวงใหม่แล้ว.

จบบทที่๔

.../พี่ลูกเสือ มาราธอน

ปล. หนังสือชื่อ "มาราธอน มีความลับ" มีทั้งหมด ๑๑ ตอน เมื่อพิมพ์เสร็จแล้วไม่ขายนะครับ แต่จะขอแลกกับรองเท้านักเรียน ตามโครงการ ทุกๆ ๑ กิโลเมตร พี่วิ่ง ให้น้อง ๑๐ บาท เพื่อซื้อรองเท้าให้น้องที่ขาดแคลนนะครับ ขอบพระคุณมากครับ ที่ติดตามกันมาโดยตลอด แบ่งปันกันไป ถ้าท่านคิดว่าบทความนี้ จะเป็นประโยชน์แก่ทุกคน วิ่ง ไปช้าๆไม่ต้องรีบกับพี่ลูกเสือ