เมื่อวันเสาร์ได้เข้าร่วมสัมมนาการจัดการความรู้ เน้นการสร้างชุมชนนักปฏิบัติ ซึ่งใช้ Blog เป็นช่องทางสื่อสารอย่างหนึ่ง มีการคุยถึงจริตของคนเขียน Blog อย่างหนึ่งว่า น่าจะเริ่มต้นจากการเปิดเผยตนเอง ลดอัตตา ยอมรับความคิดเห็นของคนอื่น ในกรณีการเปิดเผยตนเองนี่ไม่รู้ว่าเป็นจริตของคนเขียนBlog ที่ควรจะมีจริงหรือไม่ แต่สำหรับตัวฉันแล้ว จำได้ว่าไม่ค่อยที่จะระบายเรื่องส่วนตัวให้เพื่อนสนิทฟัง  เอ ... ว่าแต่ชักไม่แน่ใจแล้วล่ะว่าเรามีเพื่อสนิทจริงๆ หรือปล่าว สงสัยว่าเพื่อนๆคงตัดออกจากสารระบบไปแล้ว เนื่องจากตั้งแต่ทำงาน จนมีครอบครัวก็ไม่ค่อยโทรติดต่อเพื่อนเก่าๆ  ไม่ค่อยไปมีตติ้งกะใครเขา อย่างเมื่อคืนนี้เจอ misscall เพื่อนสมัยเรียนม.กรุงเทพ ก็ไม่ได้โทรกลับสงสัยว่าเพื่อนๆ คงนัดเจอกัน ฉันมันประเภทไม่มีอารมณ์ก็ขี้เกียจคุยซะด้วยสิ  โชคดีที่ฉันเองไม่ค่อยจะมีทุกข์อะไร เลยไม่ค่อยได้ใช้บริการที่พึ่งทางใจจากใครเขา ดูอาจไม่ค่อยมีอารมณ์ละไมซักเท่าไหร่ แต่จริงๆไม่ใช่ ....

         กลับมาที่ประเด็นจากการสัมมนาต่อ มีปัญหาของคนเขียน Blog ว่าไม่มีเรื่องจะเขียน ไม่รู้จะเขียนอะไร มันยากที่การเริ่มต้นนะฉันว่า ... อย่างฉันถ้าเริ่มคิดว่าเขียนให้คนอื่นอ่านเมื่อไรก็จบเรื่องเมื่อนั้น ไม่รู้จะเขียนอะไร พอๆ กับการไม่รู้จักแชร์เรื่องราวของตนเองให้คนอื่นฟังนั่นแหละ ..ฉันจึงเขียนด้วยการคิดว่าเขียนเอง อ่านเอง แบบนี้จึงค่อยเขียนได้  ฉันจึงอาจเป็นคนเขียน Blog ที่ไม่ดีนัก ด้วยไม่ได้คิดว่าจะมอบอะไรให้ใคร แค่เขียนไปเรื่อยๆ บ่นไปกับตัวเอง นึกอยากจะหยุดก็หยุด อย่างตอนนี้ฉันอยากจะหยุดเขียน กลับบ้านได้แล้ว ลูกสาวรอ 555