เมื่อเร็วๆนี้ ผมได้รับเชิญไปบรรยายให้น้องๆนิสิต วิชาเอกการตลาด ของ มหาวิทยาลัยบูรพา วิทยาเขตจันทบุรีฟังเกี่ยวกับการสร้างตราสินค้า ทั้งนี้เพราะผมเคยทำงานด้านการตลาดมาช่วงหนึ่งของชีวิต ก่อนมาเป็น HRD

วันนั้นรถคณะมารับที่สาทรตอน ๐๕.๓๐ น.

เรียกได้ว่าขึ้นรถปั๊บก็หลับต่อปุ๊บครับ

ตื่นมาอีกครั้งก็แสงตะวันแยงตา อย่างที่เห็นในภาพ

วันนั้นอากาศดีมาก มีหมอกหนาๆ ลมโชยอ่อน ดูเหมือนหน้าหนาวที่เชียงรายไม่ผิดเพี้ยน

คนรถแวะให้รับประทานอาหารเข้าที่ร้านคุณยาย ที่ปั้มน้ำมันเชลล์ที่แกลง

หน้าร้าน

บรรยากาศภายในร้าน

หน้าตาอาหาร วันนั้นผมรับประทาน ผัดฟักทอง หมูกระวาน ไข่ดาว ราคา ๔๐ บาท นับว่าคุณภาพกับราคารับกันได้ครับ

โต๊ะอาหารทำจากจักรเย็บผ้าเก่า

โฉมหน้าน้องๆที่เรียนกับผมในวันนั้น น้องนิสิตที่นี่ตั้งใจเรียนทุกคน มีสมาธิดี ถามตอบตลอดเวลา ทำให้ผมสนุกไปกับการสอนตลอด ๓ ชั่วโมง

ตอนกลางวันอาจารย์ลูกปัด ผู้เชิญผมไปบรรยายก็พาไปรับประทานของดีที่แอบซ่อนอยู่ในป่า ประมาณว่า "ช้างเผือก"ในวงการอาหารครับ

เป็นร้านไม่มีชื่อ อยู่ทางเข้ามหาวิทยาลัย อยู่แถวท่าศาลาครับ ลองถามคนแถบท่าใหม่ ม.บูรพาน่าจะไม่พลาด

ที่แนะนำคือ ข้าวคลุกน้ำพริกเกลือ กับก๊วยเตี๋ยว 

ดูหน้าตาก๊วยเตี๋ยวเสียก่อน

เย็นตาโฟเส้นใหญ่ ทั้ง ๒ อย่าง รสชาติ ๕ ดาวครับ

มาถึงจานเด็ด ข้าวคลุกน้ำพริกเกลือ นี่เป็นครั้งแรกของผมเลยก็ว่าได้กับอาหารชนิดนี้

เป็นการนำปู กุ้ง หรือ ปลา ตามที่ชอบ ไปต้ม แล้วนำมาคลุกกับข้าวสวยร้อนๆ

เสริฟพร้อมน้ำจิ้มอาหารทะเล รสชาติเผ็ดจัดจ้าน อร่อยครบรส

ดูสีหน้าคนกินครับ ยืนยัน อร่อยชัวร์

เมื่อรถคณะพามาถึง อ.แกลง ผมขอเข้าห้องน้ำ และ ดื่มกาแฟ

ร้านที่คนรถแนะนำคือ บ้านตากาแฟ อยู่ใกล้ๆกับร้านข้าวแกงคุณยาย ที่ผมรับประทานอาหารเช้าครับ เขาว่ากาแฟที่นี่อร่อยมาก

ทราบจากคนรถ (คนเสื้อขาวที่เคาน์เตอร์)ว่า ต้องรับบัตรคิวเชียวนะครับ

บรรยากาศในร้าน

มาถึงรสชาติครับ ผมยังจำได้ถึงวันนี้ว่า เป็นกาแฟที่ หอม เข้ม มัน หวาน ข้น  โอยสาธยายไม่ถูกครับ เอาเป็นว่า อร่อยมากครับ

ทั้งกาแฟ และ ข้าวแกงอยู่ที่ สถานีบริการน้ำมัน สมศักดิ์แกลง เซอร์วิส จากกรุงเทพ อยู่เลย สามแยกแกลงมาทางเมืองจันท์ อยู่ขวามือ

ตั้งแต่เช้า ผมได้รับของ ฝากหลายอย่างนะครับ ตั้งแต่ ข้าวแกงอร่อย การเรียนที่สนุก บรรยากาศการเดินทางที่เหมือนท่องเที่ยวกับคนขับที่มารยาทดีมาก อาหารกลางวันที่อร่อยและไม่เคยกิน แถมกาแฟอร่อยสุดยอด

ผมได้ของฝากมากมายครับ

และตอนสำคัญหลังจาก ดื่มกาแฟ กับคนรถเสร็จ (ผมกินข้าว และกาแฟกับคนรถครับ แบบเพื่อนร่วมทาง หาใช่แบบอาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิและสารถีผู้ต่ำต้อยไม่)

คนขับถามผมว่าอยากกินขนุนไหม ผมตอบว่า ก็ดี ลูกสาวชอบ กะในใจว่าพี่เขาจะพาไปซื้อ ผมก็เลยบอกไปว่าจะซื้อสัก โลหนึ่ง

คนขับบอก "โอ๊ยจะเอาทำไมโลเดียว ไปเป็นลูกเลยดีกว่าครับ อาจารย์"

ปรากฎว่า คนรถและผมต้องขับตามรถขนุนของเพื่อนคนรถครับ เพื่อเอาขนุนมากินกัน

ผลเป็นตามรูปครับ

รถคณะตามรถขนุนทันแถว อำเภอวังจันทร์ ในภาพคนรถคณะ กับพ่อค้าส่งขนุนกำลังสาละวนกับการคัดเลือกลูกที่ดีที่สุดให้อาจารย์จากกรุงเทพเป็นของฝาก

เขาปีนกันแบบนี้ครับ

สุดท้ายผมได้ เจ้าลูกนี้มาครับ พันธ์ทองประเสริฐ ลูกสาวคนโต ที่ชอบขนุนบอกว่า อร่อยมากกก เนื้อแน่น กรอบ หอม อร่อย สุดยอด

งานนี้ ผมได้ของฝาก มากกว่า วิชาการตลาดที่ไปเล่าให้น้องๆฟังเสียอีก ทั้งๆที่คิดว่าให้เขามากแล้วนะครับ แต่จริงๆ "ผู้ให้คือ ผู้ได้"ครับ