สมัยนี้ การคิดเชิงบวกเป็นสิ่งจำเป็น และ ขาดไม่ได้ในการดำเนินชีวิต ผมมักได้รับเชิยไปบรรยายให้เด็กนักเรียน นักศึกษา หรือ พนักงานฟังอยู่เสมอเกี่ยวกับหัวข้อนี้

คิดบวกนั้นคิดยาก ทำได้ยาก กว่าการคิดลบซึ่งเป็นสัญชาติญาณในการเอาตัวรอดของเรา

การคิดลบ อยู่กับเรามาตั้งแต่ ถูกขับไล่ออกจากสวนอีเดนของพระเจ้า มาอยู่ถ้ำ

จะว่าไปคิดลบก็มีประโยชน์ คือ ทำให้เราระมัดระวังและไม่ประมาท

ที่สำคัญคิดลบทำให้เราอยู่รอดได้ เอาตัวรอดพ้นอันตรายได้ แต่ไม่เอื้อต่อการสร้างสรรค์

แต่จะลบอยากเดียว หรือ บวกสนิทศิษย์ส่ายหน้า ไปสุดโต่งทั้ง ๒ ทาง ก็ไม่ใช่ วิถีชาวพุทธศิษย์พระตถาคต

แบบเรา... ต้องทางสายกลางครับ

พอดี พอควร ไม่มาก ไม่น้อยไป

แต่ไม่ใช่ไม่เลือก ไม่สน เถรตรงอยู่ตรงกลางนั้นก็เกินไปครับ

วันนี้ตอนที่นั่งเตรียมสอน ให้กับพี่ๆพยาบาลแผนกรังสีวิทยาที่โรงพยาบาลศิริราช ในวันพรุ่งนี้ (ปกติตอนนี้ ผมมีภารกิจ ๒ อย่าง คือ ๑.ดูแลคุณแม่ที่เป็นมะเร็ง ๒.เขียนดุษฎีนิพนธ์ ถ้ามีเวลาพอแบ่งได้จัดการได้ ก็จะไปให้ความรู้ที่ตนเองพอมีแก่ผู้ที่เห็นคุณค่าครับ)

อยู่ๆก็คิด แบบทดสอบความคิดบวกออกมา เพื่อใช้สอน ลองทำกันนะครับ

ง่ายๆครับ ตอบคำถามด้านล่าง ถ้าชอบทำแบบปรนัยก็เลือก ๑ หรือ ๒ แตถ้าชอบอัตนัย ก็เติมคำต่อท้ายคำว่า"ที่....."

เป็นอย่างไรบ้างครับ

เลือก ๑ กันใช่ไหมครับ

ลองดูดีๆนะครับ คันที่ ๑ แม้ว่าจะใหม่เอี่ยมอ่อง ป้ายแดงยังไม่ปลดออก สภาพน่านั่งมาก แต่ เรานั่งไม่ได้หรอกครับ เพราะมันไม่ว่าง (ไฟว่างมันดับลง)

ประโยชน์จากความใหม่จะหมดไป เพราะเราใช้ประโยชน์ไม่ได้

ส่วนท่านที่เลือกตอบแบบอัตนัย ก็มักจะตอบว่า

จะเลือกรถที่ใหม่ รถที่สะอาด รถที่คนขับสุภาพ รถที่ขับปลอดภัย รถที่ไม่ใช่ก๊าซ

สำหรับผมจะเลือก รถที่ว่าง ครับ

เกิดอะไรขึ้นถ้ารถคันนั้นไม่ว่าง แม้ว่าใหม่ขนาดไหน ลงเป็นไม่ว่างก็อดขึ้นโดยสารเป้นแน่

เลือกคำตอบตอบที่ ๒ คุณจะได้นั่งแม้ว่ารถจะเก่า แต่คุณสามารถขึ้นใช้บริการได้

ถ้าเราเห็นรถว่าง เราจึงเลือก คุณสมบัติขั้นต่อไปใช่ไหมครับ แต่ถ้า วันที่ฝนตกหนัก หรือ อยู่ในสถานที่ที่เรียกรถยากเพราะอุปสงค์มากกว่าอุปทาน คุณเลือก "คันที่ว่าง"

เปรียบเหมือนกับ ทฤษฎีความต้องการของอับราฮัม มาสโลว์ เราต้องตอบสนองความต้องการทางกายภาพก่อน แล้วจึงตอบสนองขั้นต่อๆมา เช่น ความปลอดภัย ความเป็นเพื่อน ความมีความหมาย