เบตงเป็นภาพพร่าไหวใต้ละอองเงาฝน

เบตง...เมืองท่องเที่ยวเล็กๆ ชายแดนไทย-มาเลเซีย

ที่ในความรู้สึกฉัน เมืองนี้ไม่ใช่แค่เมืองซึ่งมีนักท่องเที่ยวมากหน้าหลายตา

ทว่ายังเป็นเมืองที่อุดมไปด้วยสถาบันการศึกษา

และเพราะไปทำงาน(อีกแล้ว) ไม่ใช่ไปเที่ยว

ภาพถ่ายในสองวันที่ไม่เกี่ยวกับงาน ฉันจึงต้องอาศัยช่วงเวลาหลังอาหารค่ำ

และหลังมื้อเช้าที่เต็มไปด้วยความรู้จากนายกฯ เบตง

ในการเดินเที่ยวชมเมืองเล็กๆ ในอ้อมกอดของหุบเขาที่คลอเคล้าด้วยสายหมอก

ผลไม้หน้าตาคล้ายเงาะแต่มีกลิ่นเหมือนลิ้นจี่นี้มีชื่อเรียกง่ายๆ ว่า เงาะลิ้นจี่

ซึ่งฉันเคยเห็นและลิ้มรสก็แค่ที่มาเลเซียและเบตงเท่านั้น

ไม่รู้ว่าเจ้าผลไม้นี้มีอยู่ที่ไหนอีกไหม เพราะฉันก็ไม่ได้เดินทางอะไรมากมาย

ที่รู้ๆ คือ เราไม่ควรสรุปว่าถ้าอยากลิ้มรสก็ต้องไปที่เบตงเท่านั้น

แต่ถ้าใครอยากชิมฉันคงแนะนำให้ไปเบตงช่วงนี้

ไม่มีอะไร...ฉันเพียงนึกถึงบางเรื่องชวนหัว

ที่ว่าด้วยนักท่องเที่ยวไปเที่ยวตามที่บอกไว้ในไกด์บุ๊ค

แต่ไปแล้วไม่เจอประเพณีวัฒนธรรมที่ว่า จากนั้นก็ออกมาโวยวายว่าไม่เห็นมี

โถๆๆ จะมีได้อย่างไรล่ะเจ้าประคุณ

ในเมื่อคุณไปผิดฤดูกาล!!!

ปิดท้ายค่ำคืนแรกด้วยการเดินดูอุโมงค์และเดินเล่นขึ้นไปบนหอดูดาว

เจ้าเหมียวนักขายหนังสือพิมพ์ข้างร้านบะกุ๊ดเต๋

อิ่มปุ๊ปก็รีบขอตัวไปเดินตลาดที่อยู่ฝั่งตรงข้ามปั๊ป

เจอเด็กหญิงคนนี้นั่งแกะสะตอขายช่วยแม่

แล้วก็รีบเดินไปโบสถ์ พลางพยายามนับว่ากี่วันอาทิตย์แล้วที่ไม่ได้เข้าโบสถ์

ฉันมันเด็กไฮเปอร์สมาธิสั้นและสันหลังยาวจากความขี้เกียจก็เลยจำไม่ได้ (ฮา)

ฉันชอบบ้านไม้เก่าๆ หลังนี้

ไม่ได้ชอบแค่ที่เห็นกรงนกเต็มไปหมด

แต่ชอบที่เห็นทางเลือกในการเดินทาง

ภาพศพผีเสื้อตรงทางเดินขึ้นโรงแรมแมนดารินคือภาพสุดท้ายที่ฉันบันทึกความทรงจำไว้ในเบตง

มันเป็นผีเสื้อที่สวยที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็น

เพื่อนบางคนที่เห็นมันจากกล้องของฉันถามว่า "ได้เก็บมาใส่กรอบไหม"

ฉันไม่รู้ว่าจะเก็บมันมาทำไม แม้มันจะเป็นพียงซากชีวิต

ถ้ามันอยู่ตรงนี้ที่ฉันเดินผ่านก่อนเข้าโรงแรม

มันคงมีโอกาสอวดความงามให้ใครต่อใครได้ชื่นชมบ้างแม้วิญญาณหาไม่แล้ว...ใช่ไหม

สำหรับฉัน...เบตงเป็นภาพพร่าไหว

และในท่ามกลางละอองฝนที่โปรยสาย

ฉันหนาวสั่นแม้อยู่ในเสื้อผ้าที่สามารถให้ความอบอุ่นมากพอ

เมื่อหัวใจเหน็บหนาวจึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่ร่ายกายจะเยือกไหว...จริงไหม

เชียงใหม่ในภาพอุ่นหวานกลางสายฝน

เชียงใหม่ต้อนรับฉันด้วยสายฝนตั้งแต่ก้าวแรกที่มาถึง

เพื่อนสนิทบางคนโทรถามด้วยความเป็นห่วง

ก่อนหัวเราะอย่างขบขันเมื่อรู้ว่าฉันหนีฝนเบตงไปเจอฝนที่เชียงใหม่อีก

เริ่มต้นการใช้ชีวิตในเชียงใหม่ที่บ้านทุ่งเสี้ยว ของพี่ยาย-แพร จารุ และน้าหนอม-ถนอม ไชยวงศ์แก้ว

โดยมีพี่โอ๋-อโนชา ปัทมดิลก ตามมาสมทบช่วงเย็นเพื่อร่วมงานปาร์ตี้อาหารค่ำแบบเมืองๆ

ที่ประกอบด้วยไส้อั่ว น้ำปู๋ น้ำพริกหนุ่ม แกงแค ผักลวก ปูอ่อง และอื่นๆ อีกมากมาย

ถีบจักรยานไปดูคูเมืองโบราณแต่หลงทางไปเจอทุ่งนา

หลานสาวคนสวยของพี่ยาย

เช้าที่สองเราสามคนเก็บเสื้อผ้าเข้าเมืองเชียงใหม่

เพื่อไปร่วมงานเปิดร้านกาแฟของเพื่อนพี่โอ๋ โดยมีจุดหมายต่อไปที่เชียงดาว

ไปถึงร้านกาแฟที่ซอยนิมมานต์ฯ ๙ ได้แป๊ปเดียว

ก็ชวนพี่ยายแว้บไปร้านเล่าก่อนออกไปหาข้าวซอยกิน

กลับมาที่ร้านกาแฟอีกครั้ง

เอ๊ะ! บอกชื่อร้านกาแฟดีไหมว่าร้านเลอคาเฟ่นี่ 

พี่ต้อย-ศิลปินหนุ่ม บอกฉันว่าจะเป็นแหล่งรวมกาแฟอร่อยๆ จากทั่วโลก

เอ่อ...ถ้าจิบกาแฟอร่อยจากฟลอเรนซ์แล้วมันจะเหมือนหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นไหม

พวกหนังสือการ์ตูนที่มีทำอาหาร

แล้วอาหารก็อร่อยเสียจนทำให้เกิดไซด์เอฟเฟค

เปลี่ยนบรรยากาศรอบข้างแบบเดิมๆ ให้เป็นเมืองจากต้นกำเนิดอาหารนั้นๆ(ฮา)

กรี๊ด...มาได้จะได๋อ้ายแสงดาว บ่ฮู้หนาว่าจะมาเจอไม้งั้นจะเอาหวากมาฝาก

โจ้-วชิราก็มา...มาคุยเรื่องความรักในร้านกาแฟ

ออกมาสูดหายใจนอกร้านเจอเอ๋ ngo สาวสวย

ที่คุยถูกคอในความสุขของการเป็นสาวโสดของเราสองคนตอนนี้ (ฮา)

ภาพนี้พี่ยายเป็นคนถ่าย แม้จะไม่ใช่สาวสวยอย่างเอ๋

แต่เธอก็น่ารักในสายตาฉันเสมอ (ฮา)

ก่อนออกจากงานก็เลยเก็บภาพนักร้องหนุ่มหล่อสไตล์เกาหลีไว้สักหน่อย

อ้ายแสงดาวชวนมางานเปิดนิทรรศการภาพถ่ายที่ร้านร่ำเปิง

ยังเคืองรถแดงเมืองเชียงใหม่ไม่หาย เอาเรามาทิ้งไว้ทางเข้าวัดร่ำเปิงไม่ยอมไปส่งให้ถึงที่

พี่ยายเลยต้องโทรเรียกพี่ดวงที่อยู่ใกล้ๆ ให้ช่วยมารับ

แต่เห็นดอกไม้สวยๆ ก็อารมณ์ดีแล้ว

ยิ่งได้ฟังเพลงพื้นเมืองยิ่งอารมณ์ดีขึ้นไปใหญ่

ออกจากร้านร่ำเปิงก็ไปต่อกันที่สุดสะแนนพร้อมพี่ยายและพี่ดวง

คนอื่นๆ น่ะเหรอ ล่วงหน้าไปหมดแล้ว

กับงานของกลุ่มเพื่อนพม่า

ภาพที่เห็นเป็นนักร้องพม่ากับนักฟังพม่า

ที่โพกหัวสีแดงนี่ไม่ใช่ประกาศตัวเป็นสีแดงนะคะ

แต่พวกเธอคาดผ้าที่เป็นสัญลักษณ์การต่อต้านการใช้อาวุธปืนในพม่า

อ้ายแสงดาวเข้ามาหา องค์ประกอบสวยแต่ดันลืมเปิดแฟลช

คิดว่าภาพจะออกมาไม่ดี

พอมาดูแล้วมันก็สวยดีเหมือนกัน

พี่ไพฑูรย์เล่นเครื่องดนตรีที่ฉันไม่รู้จักประกอบการอ่านบทกวีของอ้ายแสงดาว

พี่นนท์-สุวิชานนท์ เป็นนักร้องคนเดียวที่มีแดนเซอร์สาวน้อยมาเต้นให้

พี่นนท์เล่นจบฉันก็กลับ แต่กลับไหนล่ะในเมื่อจุดหมายเราอยู่เชียงดาว

สุดท้ายไปนอนห้วยแก้วเรสซิเดนซ์ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับร้านสุดสะแนน

ขอบคุณเอ๋มากๆ กับที่พักพิงยามค่ำคืนที่พึ่งพาหนุ่มๆ ให้ไปส่งไม่ได้

ใครกันจะไปรอไหว เลิกกันตั้งตีสี่

พี่ดวง พ่อครัวใจดีชวนมากินก๋วยจั๊บญวนตอนเช้าแต่เราไปถึงกันเกือบเที่ยง

หน้าตาน่ากินใช่มั้ยล่ะก๋วยจั๊บมังสวิรัตน่ะ

อร่อยซะจนฉันคิดอยากผูกปิ่นโตกับเค้าบ้าง

ดูสีหน้าพี่ยายซะก่อน

กินอิ่มฉันถามหาน้ำ คำตอบคือพี่ดวงเจ้าของบ้านเธอกินน้ำจากโอ่งเล็กๆ หน้าบ้านนี่

หลังจากทำอาหารให้เพื่อนกินไปกินมา

พี่ดวงก็อยากส่งความรักผ่านอาหารให้กับชาวเชียงใหม่

สนใจเข้าไปดูในเวปไซต์บนกระดานดำได้เลยค่ะ

(พื้นที่โฆษณา จ่ายค่าโฆษณาเป็นอาหารเดลิเวอรี่ถึงเมืองใต้ด้วยนะพี่)

อิ่มแล้วพี่สาวสองคนก็มานั่งเล่นชิงช้าย่อยอาหาร

พี่ยายภาพนี้เป็นภาพสี แต่ไม่รู้ทำไมฉันคิดว่าสีซีเปียเหมาะกว่า

เลยลองเปลี่ยนเป็นสีซีเปียดู

พี่โอ๋บอกให้มายืนเป็นนางไม้ที่คนละความหมายกับนางไม้ของเป็นเอก

แม้จะขี้เกียจขั้นเทพ แต่กับการไม่ใส่รองเท้าเดินในสวนไม่เกี่ยวกับความขี้เกียจ

ฉันแค่ชอบให้เท้าของตัวเองได้สัมผัสพื้นดินบ้างก็เท่านั้น

ไม่ใช่การประกาศตัวว่าเป็นคนติดดินกับอีแค่เดินทางเปล่ายังทำไม่ได้ เลิกพูดเถอะ

นอกจากเป็นพ่อครัวสายสุขภาพ

พี่ดวงยังเป็นนักอนุรักษ์ ขยะในบ้านพี่ดวงถูกแยกประเภทหมด

ที่เห็นในภาพคือถุงพลาสติกที่ได้มาแล้วมันเลอะ

พี่ดวงจึงล้างตากเพื่อนำกลับมาใช้ใหม่และฝนที่ตกทำให้ต้องกางร่มให้

ลดความร้อนให้โลกด้วยการใช้ถุงผ้ายังคงอยู่ในกระแส

แต่ในเมื่อยังต้องใช้ถุงพลาสติกอยู่

อีกหนึ่งวิธีช่วยง่ายๆ สไตล์พี่ดวงคือการการนำกลับมาใช้ใหม่

อันไหนขาดใช้ไม่ได้ก็เก็บไว้ขายแทน...วิธีนี้ดีไหมจ๊ะ

ส่งพี่โอ๋ขึ้นเครื่องเสร็จก็ชวนกันมาเดินถนนคนเดิน

เอ่อ...ฉันนั่นล่ะที่อยากเดิน

ก่อนเข้าพี่ดวงพามาร้านกาแฟที่ใครๆ ต่างบอกว่าชงกาแฟอร่อยมาก

เสียดายยังไม่มีโอกาสชิม

ยังอยู่เชียงใหม่อีกหลายวันค่ะ เดี๋ยวค่อยไปชิมก่อนกลับ

เดินไปเดินมา

เอ่อ...เดินชิมขนมไปมา

พี่ดวงก็เสนอความคิดให้กินอาหารค่ำแบบคนเมืองกันที่ถนนคนเดิน

ซื้อเฉพาะอาหารที่ใส่ใบตองมากิน

มีร้านนึงขายยำมะเขือไข่ต้มและยำขนุน

ฉันอยากกินมาก แต่ร้านนี้ขายใส่ถุงพลาสติก

แต่...ไม่ยากเกินความสามารถแม่ค้าค่ะ

เพราะแป๊ปเดียวเราก็ได้ยำสองอย่างห่อใบตองมาอยู่ในมือ

บอกลาถนนคนเดินด้วยท้องที่อิ่มจัด

และดอกขจรที่พี่ยายซื้อกลับมาไว้ทำเป็นอาหารเช้า

จุดหมายที่เชียงดาวของฉันยังไปไม่ถึง

แม้จะยังมีเวลาอยู่เชียงใหม่

สำหรับฉัน...จุดหมายไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุด

เรื่องราวระหว่างทางและมิตรภาพในวันฝนพรำ

ก็น่าเรียนรู้ไม่แพ้กัน

และพรุ่งนี้ฉันจะไปเดินตามพ่อครัวหนุ่มแต่เช้า

ไปดูเขาจับจ่ายซื้อวัตถุดิบสำหรับปรุงอาหารปิ่นโต

เรียนการเลือกอาหารสดและการทำกับข้าวไปในตัว

เห็นไหม...ไม่ถึงจุดหมาย

แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ได้อะไรติดไม้ติดมือกลับมาใช่ไหม