เสาร์,อาทิตย์ที่ผ่านมาดิเกฮูลูตันหยังลูโละมาสอนชาวลำพะยาหัดเล่นดิเกฮูลูค่ะ

แต่ก่อนชมภาพอ่านความเข้าใจพื้นฐานสักนิดดีไหมคะ เพื่อเพิ่มอรรถรส

๑. ตันหยงลูโละเป็นชุมชนมุสลิมล้วน อยู่ในเขต อ.เมือง จ.ปัตตานี

๒. ขยายความเข้าใจข้อ ๑) ตันหยงลูโละคือตำบลซึ่งเป็นที่ตั้งของมัสยิดกรือเซะที่เพิ่งถูกไฟไหม้

๓. ดิเกฮูลูเป็นศิลปะการแสดงพื้นบ้านของชาวมุสลิมที่ผู้เล่นมักเป็นผู้ชาย

๔. ชาวลำพะยาที่มาเรียนดิเกฮูลูเป็นชาวพุทธและส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงที่ค่อนไปทางวัยกลางคน

เอาล่ะค่ะไปดูภาพกันดีกว่า

เริ่มจากแบมังตีกลองรำมะนาให้ยูวีสอนท่ารำและจังหวะปรบมือ

เอ่อ...ยูวีนี่คือชื่อที่เรียกกัน ไม่ใช่ชื่อจริงๆ นะคะ

แล้วเห็นหน้าตาไม่น่าไว้ใจอย่างนี้ โอ้โห...ลีลาการรำนี่พริ้วมากๆ

เอ้า... ๑ ๒ ๓ ๔, ๑ ๒ ๓ ๔

ปล่อยให้นักเรียนซ้อมท่ารำไปพลางๆ ส่วนครูไปออกปอซอ (ถือศีลอด)

กินข้าวเย็นเพิ่มพลังในการเรียนค่ำคืนนี้

แล้วครูๆ ก็กลับมาอีกครั้ง พร้อมๆ กับจัดการเครื่องดนตรีให้เข้าที่เตรียมส่งจังหวะให้นักเรียน

แม้จะไม่เต็มวง แต่ก็สร้างความสนุกและคึกคักน่าดู

เจ้าหนูน้อย "อิบรอเฮง" เปลี่ยนมาเขย่าลูกแซ็ก

ลีลานี่ไม่แพ้ที่คุณเคยเห็นในโฆษณาพี่เบิร์ดเลยเชียว

หนุ่มน้อยตาหวาน

มาดูลีลาชาวลำพะยากันบ้าง

เริ่มลงจากเก้าอี้มานั่งพื้นามความสนุกของการเรียนที่เพิ่มขึ้น

บ้างก็เริ่มขยับมาเป็นนักร้องแทนแบมา

ซอเร่...ประธานองค์กรเยาวชนตันหยงลูโละที่รวมตัวจัดตั้งคณะดิเกฮูลูก็วางไมค์

มาเขย่าลูกแซ็ก...เอ่อ...จังหวะเร้าใจไม่เบาก็ได้ (ฮา)

และฝีมือการถ่ายภาพฉันดีขึ้นหรือแสงช่วยหรือซอเร่ผอมลงเพื่อเตรียมตัวรับปริญญา

ซอเร่ในภาพจึงดูผอมลงกว่าหนก่อนที่เราเจอกัน...ทั้งๆ ที่เวลาผ่านไปไม่ถึงสัปดาห์

ยูวีเองก็ทุ่มเทการสอนสุดฤทธิ์ ก่อนหมดเวลาเรียนค่ำคืนวันเสาร์

เช้าวันอาทิตย์ นักเรียนพร้อมแต่ครูยังไม่พร้อมหมดทุกคน

ซอเร่จึงรับหน้าที่สอนให้รู้จักเครื่องดนตรีสำคัญๆ ในการละเล่นดิเกฮูลู

วันนี้นอกจากยูวีจะเพิ่มท่ารำเป็นห้าท่า

แบมังและแบมา สองครูภูมิปัญญาก็จะถ่ายทอดการเล่นเครื่องดนตรี

ซอเร่สาธิตการเขย่าลูกแซ็ก ลีลายังไม่ต้องเอาแค่เสียงเม็ดทรายไม่แตกก็พอ

อ้าว...เอ๊ะ...เมื่อกี้ "ลูกไก่" เครื่องดนตรีโบราณอยู่กับคนหน้าตาโบราณอย่างยูวีไม่ใช่เหรอ

แล้วไหงมาอยู่ในกำมือน้องตาหวานซะแล้ว

อ้อ...ยูวีเปลี่ยนมาเขย่าแทมมารีน

เริ่มเรียนการทำให้เครื่องดนตรีเกิดจังหวะกันแล้ว

และเริ่มขึ้นเวทีกันหมดทุกหน้าที่ในวงโดยมีครูๆ คอยดูและด้านหลัง

ยกเว้นรำมะนาใหญ่และรำมะนาเล็กเท่านั้นที่ครูยังเล่นเอง

เพราะเครื่องดนตรีสองชิ้นนี้เป็นตัวให้จังหวะที่สำคัญที่สุด

ยูวีคอยส่งเสียงบอกจังหวะเปลี่ยนท่าอยู่ข้างๆ

แต่แค่เพลงเดียวเท่านั้นก็ทนไม่ไหวสายเลือดศิลปินเรียกร้องให้ลงไปนั่งรำกับเค้าด้วย

เรียนเพลินจนลิมเวลาพักเที่ยงไปครึ่งชั่วโมง

ชาวลำพะยาไปพักเที่ยง ส่วนชาวตันหยงลูโละยังเล่นดิเกฮูลูต่อ

ฉันติดใจเจ้าเครื่องดนตรีภูมิปัญญาชาวบ้านที่ชื่อลูกไก่หรือ "อาเนาะอาแย" มากๆ

เลยเรียกหนุ่มน้อยมาช่วยสอน เห็นตัวเล็กๆ อย่างนี้พ่อหนุ่มนี่เล่นเครื่องดนตรีได้ทุกอย่าง

ทำหน้าที่ในวงดิเกฮูลูได้ทุกอย่าง กระทั่งร้องเพลง

อาเนาะอาแยนั้นก็คือฉิ่งฉับในปัจจุบันค่ะ

แต่สมัยก่อนราวห้าสิบกว่าปีที่แล้วฉิ่งฉับยังไม่เข้ามา

ชาวบ้านจึงใช้เฟืองรถมาประยุกต์ทำเครื่องดนตรี

ใช่แล้วค่ะ...คณะดิเกฮูลูส่วนใหญ่มักทำเครื่องดนตรีใช้เอง

ถ้าเป็นสมัยก่อนก็ประยุกต์มาจากสิ่งของเหลือใช้รายรอบตัว

ครั้งหน้าที่ซอเร่และครูๆ มาสอนทำเครื่องดนตรีจะมาเล่าแบบละเอียดอีกทีค่ะ

สีฟ้าๆ ของกลองระมำนาใหญ่ที่หนุ่มน้อยกำลังตีคุณว่าทำมาจากอะไรคะ

ชาวลำพะยากลับมาจากพักกลางวันแล้วก็เริ่มเรียนกันต่อทันที

การเรียนในครั้งนี้จบลงแล้ว...ทุกอย่างล้วนมีจุดจบใช่ไหม

ทว่า...กับบางเรื่องราวและบางอย่างเรามองไม่เห็นจริงๆ

เหมือนเมื่อคืนที่นั่งคุยกับซอเร่...เรามองไม่เห็นจุดจบของสถานการณ์ความรุนแรงในขณะเลย

เราต่างสงสัยทำไมความรุนแรงถึงเกิดขึ้นอีกอย่าง "บ้าคลั่ง"

ต้องใช้คำว่า "บ้าคลั่ง" กับสถานการณ์ช่วงนี้เลยทีเดียว

กับกรณีไฟไหม้กรือเซะ...ไม่มีชาวบ้านคนไหนเชื่อหรอกค่ะว่าไฟฟ้าลัดวงจร

ส่วนคิดว่าใครนั้น...ทุกคนต่างปิดปากสนิท

มันเป็นคำตอบที่เรารู้กันดีในดวงตาว่าใครกันที่ก่อเหตุ

บางทีฉันอยากทวิตเตอร์ไปถามท่านนายกฯ

ท่านแน่ใจหรือคะการแก้ปัญหาของรัฐบาลเดินมาถูกทางอย่างที่ท่านบอก

รูปหมดแล้วค่ะ...

ที่จริงวันนี้ฉันอยากโพสต์งานเขียนที่ลงกรุงเทพธุรกิจคอลัมน์พรานอักษรฉบับเมื่อวานนี้

แต่...ชั่งน้ำหนักแล้ว

ฉันอยากให้คุณมีโอกาสเห็นความงดงามในความสัมพันธ์

ระหว่างผู้คนในอาณาจักรความกลัวนี่มากกว่า

คุณสัมผัสได้เหมือนอย่างที่ฉันสัมผัสไหม

กับบางพื้นที่ไม่มีความหวาดระแวงใดในความต่างแห่งศรัทธา

อย่าให้สื่อหรือใครมาชี้นำคุณให้แตกแยกตาม "แบ่งเขาแบ่งเรา"