เว้นระยะการร้องเรียนเสียหลายวัน เพราะอยากให้อารมณ์ที่ร้อนระอุของอินดีในเวลานั้นได้ทุเลาลงบ้างแค่นั้น ความจริงแล้วเรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อสิ้นเดือนที่ผ่านมานี้เอง เหตุเพราะการกลับไปเยี่ยมแม่ที่ต่างจังหวัดทุกเดือน แต่เว้นระยะไป 2 เดือน เพราะเหตุการณ์ความไม่สงบของกลุ่มคนเสื้อแดงที่ก่อขึ้นใน กทม. ทำให้อินดี้ไม่สะดวกที่จะกลับไปเยี่ยมแม่เสีย 2 เดือน พอมีโอกาสก็เลยรีบกลับไป แต่ขากลับนี่สิ!!...ไม่คิดว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้นอีก เพราะมันก็เคยเกิดขึ้นกับอินดี้มาแล้วครั้งหนึ่งในเรื่องที่เคยเขียนเอาไว้จนลืมไปแล้ว...

อินดี้ลงจากรถตู้มายืนรอเพื่อต่อระเมล์สาย 509 กลับบ้านที่ป้ายรถเมล์ใต้สถานีรถไฟฟ้าตรงสนามเป้า เวลาประมาณ 13.30 น. ตอนนั้นมีผู้หญิงวัยกลางคนคอยรถเมล์อยู่ก่อนแล้วสักพักรถเมล์สายที่ผู้หญิงคนนั้นก็มาและจอดรับให้เธอขึ้นไป ก็คงเหลือแต่อินดี้ยืนคอยอยู่คนเดียว อีกไม่เกิน 5 นาที รถเมล์ยูโรทูสีส้มสาย 509 ก็โผล่มาหลังจากการรอคอยของอินดี้ อินดี้เตรียมโบก แต่ขอโทษ...รถเมล์สาย 509 ออกเลนขวาค่ะทั้งที่ตอนนั้นรถก็โล่งเขาก็น่าจะมองเห็นว่าอินดี้โบกรถชัดเจนนี่คะ แล้วรถเมล์ก็ผ่านไปสร้างความขุ่นเคืองใจไว้กับอินดี้ (อุตส่าห์หลงดีใจว่าจะได้กลับบ้านไวไปหม่ำข้าวซะแล้วเพราะเลยเวลาอาหารเที่ยงมาแล้ว กำลังหิวเชียวแต่ก็พอทนได้อยู่ค่ะ เอานะรอคันต่อไปก็แล้วกันไม่น่าพลาดเลย) 

หลังจากนั้นอินดี้ก็คอยต่อไป ในใจคิดว่าโชคดีนะที่รถสาย 509 ผ่านหน้าบ้านเราไม่ต้องต่อรถให้ยุ่งยากเสียเวลายังไงก็ต้องกลับสายนี้แหละสะดวกดี ทนรออีกสักพัก แต่แล้วครึ่งชั่วโมงผ่านไปรถเมล์ปรับอากาศยูโรทูสาย 509 ก็โผล่มาอีกคัน เย้...อินดี้เล็งแต่ไกลและรีบโบกรถทันทียังไงคันนี้ก็ไม่พาดแน่ หง่ะ!! แต่แล้วพออีกประมาณ 300 เมตรก่อนจะถึง พ่อเจ้าประคุณรถเมล์สาย 509 ก็ออกเลนขวาอีกแล้วก็ผ่านเลยไปอย่างไม่แยแสเลยวักนิด นี่มันอะไรกันนี้ ชักโมโหแล้วนะ ป้ายรถเมล์ก็เขียนว่ามีสายไหนจอดป้ายนี้บ้าง โดยเฉพาะสาย 509 ก็เขียนอยู่ชัดเจนเหมือนสายอื่นๆ แล้วทำไมไม่จอดป้ายอ่ะ! วันอาทิตย์คนก็ไม่ได้เยอะมากเลยแถมถนนและรถก็วิ่งอย่างสะดวกสบายไม่ติด ทำไมเขาไม่จอดรถเมล์ต้องจอดทุกป้ายไม่ใช่เหรอเวลามีคนเรียก เขาจะมองไม่เห็นอินดี้เลยเหรอ ทำอย่างนี้มันถูกแล้วเหรอผู้โดยสารเรียกแต่ไม่จอดอ่ะ..

เป้ที่สะพายมาก็เริ่มหนักขึ้นๆ ขาก็เริ่มเมื่อย เพราะมีแต่ป้ายสีฟ้าโด่เด่ไม่มีศาลาที่พักให้นั่ง ความหิวบวกความโมโห และความรู้สึกที่ไม่ยอมแพ้ต้องการเอาชนะ ต้องการความถูกต้อง ทำให้อินดี้เกิดทิฐิในใจอย่างแรงกล้า ยังไงวันนี้ก็จะต้องขึ้นรถสาย 509 ให้ได้... รอนานอีกประมาณเกือบๆ ชั่วโมง คนมารอรถเมล์ป้ายนี้ก็ผลัดกันมารอและขึ้นรถเมล์ป้ายนี้ก็ไปคนแล้วคนเล่า แต่ก็ยังคงเหลืออินดี้ที่ยืนรอที่เดิมไม่ได้ขึ้นรถกับเขาเสียที...เฮ้อ....

และแล้วโชคก็เข้าข้างอินดี้จนได้รถเมล์สาย 509 กำลังมาตามหลังรถเมล์สายอื่นๆ มาด้วย อินดี้กลัวว่ารถสาย 509 จะไม่จอดอีกเพราะทนรอต่อไปไม่ไวแล้วทั้งหิว ทั้งเมื่อย แถมร้อนอีกต่างหากอยากขึ้นไปนั่งหรือยืนบนรถเมล์ที่แอร์เย็นฉ่ำไวๆ เสียทีให้หายเหนื่อย รถวิ่งใกล้มาถึงป้ายรถเมล์และไม่ออกเลนขวาด้วย ไชโย...ในที่สุดสวรรค์ก็เป็นใจ รถเมล์วิ่งใกล้เข้ามาแล้วชลอรถต่อท้ายรถปรับอากาศที่รับผู้โดยสารอีกคนที่ป้ายเดียวกันกับอินดี้ แต่พอรถเคลื่อนเข้ามาใกล้อินดี้เตรียมจะขึ้น ไม่ยอมเปิดประตูรถซะงั้นแล้วก็เคลื่อนตัวออกไปอย่างไม่แย่แสอินดี้เลยแม้แต่น้อย ....เฮ้ย...อะไรอ่ะ...

โอ...แม่เจ้า...อินดี้ช็อคไปชั่วขณะ เกิดอะไรขึ้นอินดี้หันซ้ายหันขวา หันไปมองรอบตัว (มีอะไรน่ากลัวๆ ยืนอยู่ข้างอินดี้หรือเปล่า เขาเห็นผีรึไงถึงได้ขับรถหนี หรือว่าอินดี้มีหน้าตาเป็นอาวุธใยไม่จอดรถรับกัน เอ..น่าตาเราก็พอดูได้นี่นา...หุหุ..ทำไมมาตัดไมตรีกันอย่างนี้) และก็มีแต่คำถามที่ค้างคาใจซ้ำไปซ้ำมา ทำไมไม่จอด ทำไม ทำไม และทำไม โอ๊ย!!!...ไม่ไหวแล้ว อินดี้กดโทรศัพท์มือถือไปที่เบอร์ 184 แล้วร้องเรียนกับเจ้าหน้าที่ทันทีเลยด้วยความโมโห...นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่โทรไปเบอร์นี้ และไม่คิดว่าในชีวิตนี้จะต้องโทรมาร้องเรียนเลยจริงๆ...เสียงปลายสายเป็นเสียงผู้หญิง ต้อนนั้นโทรไปก็ไม่ได้ทันคิดอะไรหรอกค่ะ รู้แต่ว่าโมโหมากยังไงต้องร้องเรียนเธอรับเรื่องด้วยถ้อยคำที่สุภาพแล้วบอกว่าจะโทรไปแจ้งนายท่าให้ ด้วยความโมโหอินดี้ยังสัมทับไปกับเธอด้วยว่าโดยเฉพาะรถปรับอากาศสาย 509 นะคะ (แหะๆ จริงๆ แล้ว รถเมล์สาย 509 ก็มีแต่รถปรับอากาศนี่นา..คิริคริ) ไม่ยอมจอดป้าย 3 คันแล้ว และเธอก็ถามถึงเบอร์รถด้วยว่าเบอร์อะไรตอนนั้นอินดี้ไม่ทันดูก็เลยไม่มีรายละเอียด แต่บอกว่าถ้าไม่จอดอีกจะรีบจำเบอร์และจะโทรไปบอกและแล้วก็จบการสนทนา แต่ความรู้สึกโมโหก็ยังไม่ทุเลาลงแม้แต่น้อย...โมโห...โมโห...

ไม่รู้ว่าอินดี้รอนานเท่าไรกว่ารถสาย 509 จะมาอีกคันที่แต่ที่รู้ๆ ตอนนั้นเวลาบ่ายสองโมงครึ่งกว่าๆ แล้วรถเมล์ปรับอากาศสาย 509 ก็โผล่มาอีกจนได้ อินดี้ยังไม่หมดหวังคิดว่ายังไงก็ต้องขึ้นให้ได้วันนี้ (ความจริงถ้าต่อรถสายอื่นไปเรื่อยๆ ก็คงถึงบ้านไปนานแล้ว แต่ทิฐิในใจมันก็ค้านว่าในเมื่อมันมีรถที่สามารถนั่งได้แล้วถึงบ้านเลยโดยไม่ต้องต่อให้เลือกแล้วจะไปต่อรถทำไมให้ยุ่งยากล่ะ) ...รถเมล์สาย 509 คันนี้วิ่งเข้าป้ายมาต่อท้ายรถอีกคันแต่ยังไม่ทันจะถึงป้ายรถเมล์ดีก็ฉีกตัวออกจากรถคันหน้าและเข้าเลนขวาขับออกไปซะงั้น!! ดูดู๊..ดูทำ...คราวนี้อินดี้โกรธควันแทบออกหูเลย น่าคงแดงเป็นลูกตำลึง ไม่เคยรู้สึกโกรธอะไรมากมายอย่างนี้มาก่อน มันร้อนไปทั้งตัวเลยถ้าเป็นไฟคงลุกไหม้ไปแล้ว ถ้ามีอะไรอยู่ในมือตอนนั้นคงอยากจะขว้างออกไปใส่รถเมล์คันนั้นเมือนพวกที่ขว่้างก้อนหินใส่รถรึเปล่านะ (แหะๆ ก็ได้แต่คิดอ่ะนะ อินดี้ไม่โกรธจนไม่มีสติแบบนั้นหรอกค่ะ ไม่อยากไปนอนคุกแทนนอนบ้านน่ะค่ะ) พอตั้งสติได้รีบมองหาหมายเลขรถที่ท้ายรถที่กำลังวิ่งออกไป รีบจำและรีบโทรไปแจ้ง 184 ทันทีเลยค่ะ พอเจ้าหน้าที่รับสายเป็นผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิงคนเดิม อินดี้ก็เลยรีบบอกเลยค่ะว่าจะโทรมาร้องเรียนเรื่องรถเมล์สาย 509 ไม่ยอมจอดป้าย อินดี้จำไม่ได้ว่าเขาซักอะไรบ้างแต่ที่รู้ๆ ทำให้อินดี้ลืมหมายเลยรถไป 2 ตัวเลยค่ะ แหะๆ (เซ็งเป็ด...มัวแต่ตื่นเต้นและก็ไม่มีอะไรจดด้วยตอนนั้นได้แต่จำ เฮ้อ...โก๊ะประจำเลยเรา) ....สุดท้ายเขาก็บอกจะทำเรื่องร้องเรียนให้และอินดี้ก็เลยถามชื่อเขาเอาไว้ และบอกว่าจะตามเรื่องนี้ว่าไปถึงไหนแล้ว...

สุดท้ายอินดี้ก็ได้ขึ้นรถเมล์ปรับอากาศยูโรทูสาย 509 จนได้ เวลาประมาณ 15.13 น. พอขึ้นไปได้คงไม่ต้องบอกนะคะว่าอินดี้คงจะต้องวีนกระเป๋ารถเมล์อีกแน่นอนเลยค่ะ ไม่รู้ล่ะ!! ไม่ไหวแล้ว อินดี้ถามกระป๋ารถเมล์ซึ่งเป็นผู้หญิงว่าทำไมรถถึงไม่ยอมจอดป้ายนี้ ไม่ใช่คันเดียวด้วย 3 คันแล้ว ทั้งๆ ที่ป้ายก็บอกว่ามีรถเมล์สายนี้จอด เธอแก้ตัวบอกว่าเขาคงมองไม่เห็นมั้งคะ (โอ..ปรี๊ดเลยค่ะ แทบจะออกไปกระโดดขวางรถเมล์รถอยู่แล้วยังจะมองไม่เห็นอีกเหรอ แล้วป้ายรถเมล์มีไว้ทำไมคะ คนโบกไม่ยอมจอด อย่างนี้ก็น่าจะลื้อป้ายออกไปซะเลยจะได้ไม่ต้องมารอที่นี่อีกให้เสียเวลา เฮ้อ..เธอก็รีบขอโทษ เธอถามว่าจำหมายเลขรถได้มั๊ยคะ อินดี้ก็บอกว่าไม่เป็นไรค่ะโทรไปร้องเรียนแล้ว ถ้าคันนี้ไม่จอดอีกก็คงโดนร้องเรียนเหมือนกันค่ะ....หลังจากนั้นเธอก็ไม่เฉียดเข้ามาใกล้อินดี้อีกเลย แต่ที่แน่ๆ ถ้ามีเรื่องร้องเรียนมาให้เธอเห็น เธอก็คงเห็นหน้าคนร้องเรียนแล้วล่ะค่ะ...

เป็นการรอรถเมล์ที่นานที่สุดของอินดี้ ถ้าเทียบเวลาในการรอคอยรถเมล์ให้นั่งรถกลับไปต่างจังหวัดอินดี้คงไปและกลับได้อีกรอบเลยนะคะ แต่ที่นี่กรุงเทพฯ กว่าจะถึงบ้านในกรุงเทพฯ ได้ ต้องใช้เวลาเกือบสามชั่วโมงเท่ากับเราไปต่างจังหวัดเลยหรือคะ นี่เราทำอะไรโง่ๆ ไปรึเปล่า (อันนี้ไม่ต้องตอบก็ได้ค่ะ..เก็บไว้ในใจนะคะ..แหะๆ รู้ตัวดีค่ะ...) แต่อินดี้คิดว่าถ้าเดือนหน้าอินดี้ต้องมารอเมล์รถป้ายนี้อีก ก็หวังว่ารถเมล์สาย 509 คงจะจอด ไม่รีบออกเลนขวาอีก และไม่ต้องรอนานแบบนี้อีกนะคะ...

(ป.ล.) อินดี้ไปเจอข้อมูลและปัญหาที่คนอื่นๆ เจอมาเกี่ยวกับบริการรถเมล์และนี่คงเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่อินดี้เจอมาสำหรับปัญหานี้ ถ้ามีเวลาลองอ่านดูนะคะ น่าสนใจมากค่ะ.. http://www.manager.co.th/Daily/ViewNews.aspx?
NewsID=9530000081523

ขอบคุณภาพประกอบและเรื่องประกอบจาก internet  และในเวปผู้จัดการค่ะ...

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ให้ INDYLOVE ค่ะ