ผม อ่านหนังสือมาก็มากพอสมควร   อ่านดะตั้งแต่หนังสือธรรมะไปยันหนังสือกำลังภายใน   มีหลายครั้งที่ผมเคยเล่าเรื่องหนังสือที่ผมอ่านให้สู่กันฟัง    ดูรูปข้างบนนิดซิครับกองนี้ซื้อมายังรออ่านอยู่บางเล่มเคยอ่านแล้วแต่ก็ยังงัดเอามาอ่านได้อีกเมื่อเวลาผ่านไป    กองนี้ก็ไม่รู้ว่าจะอ่านจบได้เมื่อไร    ซึ่งการอ่านนี้ก็รวมถึงหนังสืออี-บุ๊คที่มักมีคนแสกนแล้วนำมาเผยแพร่ให้อ่านกัน    บางทีผมก็ทำเป็นพวกทำผิดกฎหมายที่ไปหามาไว้อ่านกันในบางคราว

               ไปเจอหนังสือเข้าเล่มหนึ่งผู้แต่งคือคุณ เนตรนภา   แก้วแสงธรรม สำนักพิมพ์พระอาทิตย์เป็นผู้จัดพิมพ์   เป็นการรวบรวมเรื่องราวจากคอลัมน์ “หัวใจใส่เกิบ”ในอาทิตย์ทอดวง  หนังสือพิมพ์ผู้จัดการรายวัน     เรื่องราวในนั้นก็จะเป็นเรื่องราวของผู้แต่งที่เป็นคนไทย สัญชาติไทย เชื้อชาติสำรองเป็นคนลาว  ที่เกิดในเมืองอุบลราชธานี     ผมชอบตรงมุมมองในบางเรื่องทั้งความคิดและความภาคภูมิใจในความเป็นคนลาว    กล้าที่จะประกาศให้คนอื่นได้รู้ว่า ” ข้าเป็นลาว “ ทั้งหัวใจ    ซึ่งผมว่าหายากนะสำหรับคนที่รักในเชื้อชาติของตนเองอย่างนี้

               ผมนึกถึงเรื่องความรักในเชื้อชาติ   ก็นึกไปถึงตัวตนของผมที่เป็นคนไทยทั้งสัญชาติและเชื้อชาติ(มีปนนิดๆจากที่ตาเป็นคนจีน...ตาที่คู่กับยายนะไม่ใช่ลูกตา)    ที่นึกก็สะดุดนิดว่าเรายังไม่กล้าที่จะประกาศบอกใครๆเขาได้อย่างคุณเนตรนภา    กล้าไหมที่จะบอกว่า เมืองไทยเรานี้แสนดีแสนดีหนักหนา...ในน้ำมีปลาในนามีข้าว....    ก็จะแสนดีได้อย่างไรแตกแยกออกเป็นเสี่ยงๆแทบล่มสลายกันอยู่แล้ว   ไม่เอาแล้วไม่ขอพูดต่อดีกว่าเดี๋ยวเขาจะตามมาอัดผมเอา

               ความเป็นลาว...ผมก็บอกได้เลยว่าผมก็เป็นลาวนะ   เพราะเพื่อนสมัยเรียนมัทยมทุกคนเขาจะเรียกผมว่า “ลาว” จนทุกวันนี้มันก็จะเรียกชื่อเล่นผมชื่อนี้    คนยืนยันได้ดีก็คือคนดังในโอเคเนชั่นบล็อกเกอร์ มะอึก เพื่อนผม และมะยง ก็จะยืนยันได้อีกคนว่าเป็นเช่นนั้นจริง     ซึ่งทุกวันนี้ผมก็ชอบนะที่ใครเขาจะเรียกผมว่าลาว...โถดีออก อยู่ดีๆก็มีตั้งสองสถานะในความเป็นคนไทยแล้วได้เป็นลาวด้วย

               แถกไปนอกเรื่องนิดกลับมาเข้าเรื่องดีกว่า     เอนทรี่นี้ไม่อยากบอกว่าลาวดีกว่าไทยตรงไหนมาเข้าเรื่องหนังสือกันดีกว่า    เรื่องเป็นลาวที่เขียนข้างในมีหลายเรื่องที่ผมชอบผมก็ตัดเอามาให้อ่านกันนิด   ใครได้อ่านแล้ว...ก็ขอเถอะอยากให้คนไม่เคยอ่านได้อ่านกันเท่านั้นแหละ

               เรื่องแรกตัดตอนมาจากคำที่ใครเขาเรียกชื่อเด็กหรือผู้ใหญ่ว่า หำ

               หลังจากอ่านแล้วมีความคิดอย่างไรกับคำๆนี้    ที่เรามักเข้าใจว่าเป็นคำที่ไม่สุภาพเวลานำมาเรียกขานหรือพูดจากัน   อ่านท่อนบนแล้วลองอ่านท่อนท้ายนี้นิดซิจะหายใจขัดนิดๆแบบผมบ้างหรือเปล่า

               เอาอีกเรื่องก็แล้วกันเป็นเรื่องราวของคำเรียกคำขานเกี่ยวกับภาษาไทยเมื่อกลายไปเป็นภาษาลาว    ซึ่งผมอ่านแล้วนี่คือความใสซื่อตรงไปตรงมาของคนลาวในภาษา    ซึ่งแม้แต่คนไทยบางคนก็เห็นเป็นเรื่องตลกหรือเรื่องที่เอามาล้อเล่นกัน

               มิบังอาจวิจารณ์ถึงเรื่องที่นำมาให้อ่านกันผมตัดมาให้อ่านกันเกือบทั้งหมดเลย    ความชัดเจนอยู่ในตัวครบถ้วนแล้วหากวิจารณ์กลัวไปผิดอะไรเข้าละทีนี้ไปอยู่ที่ไหนก็ไม่ได้เชียว    อยู่เมืองไทยเขาก็จะให้เป็นลาวหรือถ้าไปอยู่เมืองลาวเขาก็จะไล่กลับให้มาเมืองไทยแน่ๆเลยถ้าวิจารณ์เกินเลยไป

               มาอีกเรื่องที่อยากให้อ่านกันเป็นเรื่องครอบครัวที่เกี่ยวกับ พ่อ  แม่  ลูก 

               เรื่องนี้ก็เช่นกันบอกอยู่ในตัวครบถ้วนแล้ว     ผมได้อ่านทั้งหมดแล้วชอบมากครับหนังสือเล่มนี้    อย่าเลยครับไปหาซื้อมาอ่านที่ไหนก็ไม่ได้หรือใครเคยเจอหนังสือเล่มนี้ที่ไหนช่วยซื้อมาให้ผม   หนังสือแบบนี้คนแต่งเขาไม่ได้รางวัลหรอก    พิมพ์ออกมาขายไม่หมดป่านนี้ก็คงไปอยู่ในกิโลชั่งขายเป็นเศษกระดาษไปหมดแล้ว    ที่บอกนี่ผมก็ตามหามาเป็นปีแล้วอยากได้มาเก็บไว้มากเลย   ฉบับอีบุ๊คยังพอหาโหลดมาอ่านกันน่าจะหาได้นะครับ(กราบขอโทษเถอะครับ...หาซื้อมาอ่านไม่ได้ก็ต้องขอใช้วิธีนี้แหละครับ)  

               มีคนแต่งอีกคนที่ผมอยากได้หนังสือของเขามากเลยตอนนี้     ไปที่ไหนก็หาแต่หนังสือที่เขาแต่งโดยที่เมื่อก่อนหนังสือของเขานี่ผมมีเป็นสิบๆเรื่องเลย    หายไปมั่งปลวกกินไปบ้างไม่เหลือเลยสักเล่มนักประพันธุ์คนนั้นคือ  “ ธราธิป   ชอบธรรม  หรือ เป   บูรพา” ผู้แต่งหนังสือ นักเรียนนักเลง เรื่องของนักศึกษามหาวิทยาลัยรามคำแหงยุคต้นๆ   ที่อ่านสนุกสนานมากและสำบัดสำนวนโวหารนี่สุดยอดในการค้นคำมาใช้เลยครับ   ใครมีหนังสือที่เขาแต่งทุกเรื่องอยากขายผมยินดีซื้อในราคาเท่ากับหน้าปกเลยไม่ว่าอยู่ในสภาพไหน   ขอเพียงมีหน้าครบทุกหน้าและตัวหนังสืออ่านได้ทุกคำเท่านั้นครับ

               มาท่อนท้ายอ่านแล้วก็ย้อนดูตัวพลัน...เหมือนกับดูหนังดูละคร   ย้อนมาดูตัวพลัน    ผมคิดย้อนไปย้อนมาทำอย่างไรผมถึงจะภาคภูมิใจในความเป็นคนไทย   กล้าประกาศให้คนอื่นทั่วโลกเขาว่าประเทศไทยเป็นประเทศที่ดีที่สุดในโลก   คนไทยทั้งประเทศล้วนมีแต่คนดีที่สุดในโลกเหมือนกัน    คิดได้อย่างเดียวตอนนี้

               ผมเห็นคนไทยที่เป็นคนดี...ก็เพราะมีคนไม่ดี(เลว)ให้เปรียบเทียบ

               คนดี...หากไม่มีคนไม่ดี(เลว)ให้เปรียบเทียบก็จะเป็นคนดีไปไม่ได้(ดีจากเทียบกับอะไรล่ะ)

ไปดื้อๆห้วนๆแบบนี้แหละครับ 

ขอขอบคุณ    คุณ เนตรนภา   แก้วแสงธรรม ผู้แต่งหนังสือ และ สำนักพิมพ์พระอาทิตย์   ที่ผมนำเรื่องและข้อมูลมา

                  เผยแพร่ให้ได้รู้เรื่องราว  ที่น่าอ่านและเรื่องดีๆมาสู่กันฟัง