กาลวันก่อน...ผมมีงานเตรียมงานสถานที่ในวันหยุด...ที่เกี่ยวข้องกับคนสวยระดับประเทศ

ก็เป็นงานถ่ายทำแบบที่จะประชาสัมพันธ์...งานจำหน่ายเสื้อที่รายได้นำไปช่วยเหลือผู้ป่วยยากไร้

คราวที่แล้วก็ช่วยเตรียมสถานที่ให้เขาครั้งหนึ่งแล้ว...จนกลายเป็นเอนทรี่หนึ่งของผมที่เล่าสู่กัน

ผศ.(พิเศษ) นพ.สุรินทร์ อัศววิทูรทิพย์ ผู้จัดการ " ร้าน ฬ.จุฬาฯ " ที่มีร้านอยู่ชั้นล่างตึกภปร.

จำหน่ายเสื้อและของที่ระลึกต่างๆรายได้สมทบทุนช่วยเหลือผู้ป่วยยากไร้ โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์

ติดต่อมาหาผมอยากได้สถานที่ถ่ายแบบเสื้อรุ่นใหม่...เมื่อผู้มีพระคุณต่อผมขอมาย่อมต้องจัดให้

วันนัด...ทีมงานก็เป็นทีมงานเดิมมีแค่ 4 คนช่างภาพ 2 คนคุณหมอและคุณหมอนางแบบ

คนสวยที่เป็นนางแบบคนนี้...เป็นคุณหมอแพทย์ประจำบ้านหน่วตจวิทยา(ผิวหนัง)ร.พ.จุฬาฯ

พญ. กอบกุลยา  จึงประเสริฐศรี (คุณหมอ เพื่อน)

ทีมนี้ผมเคยได้เคยพบและช่วยด้านสถานที่...ในการถ่ายทำแบบเสื้อมาครั้งหนึ่งแล้ว

ประทับใจในคุณหมอคนสวยและทีมงานมาก...โดยเฉพาะคนสวยคนนี้ผมชื่นชมและชมชอบมาก

สวย...เป็นพิธีกร ดารา...เป็นทูตวัฒนธรรมให้กับกระทรวงวัฒนธรรมฯ...ตัวตนจริงน่ารักมาก

อยู่ในชุดที่เรียบง่าย...ก็ยังให้ภาพลักษณ์ที่งดงาม  เรียบง่ายอย่างหญิงไทย

ไม่จำเป็นต้องหรูหรา...หรืออวดร่างกายในร่มผ้าให้คนทั่วไปชื่นชมก็สามารถมีความงามได้

มุมมองความสวยงามของคนแต่ละคน...แตกต่างกันไปแน่นอน

งามที่ภาพของกายที่มองเห็น...ไม่ใช่สิ่งบอกถึงความพร้อมถ้วนในความสวยของคน

งามที่กายไม่พอ...ใจต้องงาม...กิริยามารยาท...ความประพฤติ...ต้องงามพร้อมกับกายด้วย

บางเรื่องราว...ที่ได้รับรู้ในเบื้องหลังความสวยงามที่เราเห็นต้องมีความอดทนอย่างมาก

คุณหมอเพื่อน...เล่าให้ฟังถึงตอนประกวดนางสาวไทย

ผมได้ทราบถึงคำว่า “ ยิ้มจนเหงือกแห้ง “  น่าจะมาจากการประกวดของสาวสวยแน่ๆ

ต้องแถกยิ้มตลอด...หุบปากก็ไม่ได้    เลียเหงือกให้เปียกบ้าง...ลิปสติกก็จะหลุดจางหาย

ใครได้รับรางวัลก็อย่าคิดว่าสบายนะ...ถ้วยรางวัลนี่หนักเป็นกิโลเลยนะขอบอก

เหงือกก็แห้ง...เมื่อยก็เมื่อยขา...แขนก็ล้าจากของหนักเป็นกิโล...

เล่าให้อ่านกันนั่นก็เรื่องของคนสวย...ที่ผมได้สัมผัสและสนทนาในความเห็นของผม

ย้อนกลับมามองไปรอบๆข้าง...นึกคิดย้อนไปในอดีตถึงผู้คนที่เห็นจากรูปกายที่สวยงาม

ที่เจอมากๆในยามนี้จากการเดินทางหรือใช้ชีวิตอยู่ในประจำวัน

สาวสวย...แต่นั่งไขว่ห้างอย่างสง่างามในรถไฟฟ้าที่มีผู้คนแน่นขนัด(น่าจะไปนั่งในห้องกระจกนะ)

สาวสวย...ก้มหน้าหาความงามจากจอโทรศัพท์โดยไม่สนใจคนรอบข้างเขาอยู่กันยากลำบากอย่างไร

สาวสวย...ที่มาเป็นกลุ่มสนทนาประสาดอกไม้(แหกปากตะโกนด้วยบางขณะ)ในที่สาธารณะ

สาวสวย...ที่มาในชุดที่กุงเกงสั้นจู๋จนจานจ่ายแทบจะโผล่...เสื้อรัดรูปแถมสั้นโชว์สะดือดำๆ

สาวสวย...ที่(แหกปาก)สนทนาทางโทรศัพท์กับเพื่อนหรือญาติมิตรในข่าวคราว...ในที่ชุมชน

สาวสวย...ที่นั่งนิ่งไม่สนในต่อเด็ก...สตรี...คนชรา(หรือเฉียด60อย่างผม)...ไม่งั้นก็นั่งหลับบนรถ

สาวสวย...ที่บรรจงเสริมสวยความงาม(อย่างยาวนาน)บนรถไฟฟ้าอย่างไม่แยแสต่อผู้คนรอบข้าง

สาวสวย...ที่ชอบยืนไม่ยอมขยับตัวแม้เพียงนิดเดียว...อออยู่ทางเข้าโดยไม่เข้าไปข้างในรถไฟฟ้า

สาวสวย...สาวสวย...สาวสวย   อีกมากมายที่มองแล้วงามก็เพียงแต่หน้าตาแต่แล้งซึ่งน้ำใจ

บ่นมาก็น่าจะยาวนานแล้วนึกอะไรไม่ค่อยออกเลย...

เพราะจะหมดความคิดทุกทีที่เห็นคนที่ไม่สวยในผ้าเหลือง...(ขึ้นสวรรค์ยังซื้อหาด้วยเงินได้)

ลาดื้อๆแล้วครับเอนทรี่นี้