อโรคยา  ปรมา  ลาภา...ความไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ

คำพระท่านว่าไว้ยาวนานมาแล้ว   ทุกคนคงเคยได้ยิน...ได้อ่าน…ได้รับรู้ 

           มนุษย์เราทุกคนนี่หนีไม่พ้นเรื่องการเจ็บป่วย  และท้ายสุดก็ต้องตายทุกคนไม่เว้นแม้แต่องค์พระศาสดา   พ้นจากความตายก็เหลือแต่ชื่อและเรื่องราวให้คนข้างหลังได้กล่าวขาน

           ผมเอง...ไม่เว้นหรอกครับก็เป็นไปตามกาลแห่งความเสื่อมถอยของสังขาร    อายุมากขึ้นใกล้เหยียบเข้าวัยแซยิด   โรคภัยไข้เจ็บก็ตามมาสะกิด แกรกๆ ว่าที่สะกิดนี่เตือนนะ    ไม่ช้าถ้าร่างกายทนต่อไข้เจ็บไม่ไหวก็ต้องทิ้งกายลงกลายเป็นเถ้าถ่านต่อไป

           มานั่งบ่น...ให้อ่านเรื่องโรคภัยไข้เจ็บกันหน่อยดีกว่า

           สมัยก่อน...ร่างกายยังแข็งแรงก็ด้วยที่ชอบเล่นกีฬามาก    เล่นกีฬาโดยเฉพาะฟุตบอลกล้ามเป็นมัดแกร่งไปทั้งตัว   ขนาดฟ้าผ่านี่ยังแค่ตัวชาๆเท่านั้นเอง    กายที่แข็งแรงนี่เคยแม้ไปเป็นกุลีแบกข้าวสารอยู่ช่วงนึงของชีวิต   ทำได้เกือบตั้งครึ่งเดือนด้วยนะไม่ใช้ขี้ไก่    แต่ขี้หมากองเติบเลยละ

           ปลายวัยรุ่นเข้าวัยกลางๆคนก็ยังแข็งแรง   ก็ด้วยชอบที่จะเป็นวัวเป็นควายในการทำงาน   มากกว่าที่จะเป็นหมูหรือหมานั่งบริหารบนโต๊ะ   บ้าลุยดะๆไปกับการทำงานมายาวนาน   เจ็บป่วยก็มีบ้างแค่ปวดหัวตัวร้อน...ปวดท้องในบางคราวเพราะอาหารและเครื่องดื่ม       จนกระทั่ง...เมื่อน่าจะสักสิบปีที่ผ่านมานี่เอง   

           ความเจ็บป่วยเริ่มมาเยือนให้อาการหนักขึ้น     ก็มาวันหนึ่งคุณแม่ของลูกน้องที่รักป่วยมากต้องเข้าผ่าตัดและหาเลือดกรุ๊ปโอด่วน    พอมาบอกผมก็ไปพร้อมกับลูกน้องอีกสามสี่คนไปให้เลือดและบริจาคที่ศูนย์บริการโลหิตฯสภากาชาดฝั่งตรงข้ามฟากถนนกับที่ทำงานผม     เจาะเลือดและเอาเลือดไปเก็บไว้ใช้กับธนาคารเลือด

           ผมได้รับแจ้งหลังจากนั้นสองวันว่าให้ดลับไปที่ศูนย์บริการโลหิตใหม่    เจ้าหน้าที่ท่านตรวจพบเชื้อไวรัสตับอักเสบบีในเลือดของผม    พร้อมกับมีการให้ข้อแนะนำและการปฏิบัติตนและแนะนำให้ไปพบแพทย์ที่เชี่ยวชาญโรคตับอักเสบ       เชื่อตามนั้นเลยเป็นคนไข้ประจำของคุณหมอปิยวัฒน์ฯผู้เชี่ยวชาญที่โรงพยาบาลที่ผมทำงานอยู่

           ก่อนหน้านั้นนิดๆน่าจะสักสองสามปีผมก็มีปัญหาเรื่องกรดยูริคในเลือดเริ่มสูง      อาการก็คืออาการของโรคเก๊าท์นั่นแหละ      ข้อเริ่มปวดและอักเสบในบางคราวกินยาพักนึงก็หาย  ไปหาหมอบ้างเบี้ยวบ้างก็จากข้ออ้างในจิตตนว่ายังแข็งแรงอยู่    ก็เริ่มเรื้อรังในโรคนี้อีกโรคะนึงมาถึงทุกวันนี้

           วันหนึ่ง...มีแถมมาอีกอาการของโรคหนึ่ง...ไปตรวจอัลตร้าซาวด์ตับตามกำหนดเวลาหมอสั่ง     ไปเจอคุณหมอเกียรติฯหัวหน้าฝ่ายรังสีฯท่านทำอัลตร้าซาวด์ให้ด้วยตนเอง    ก็พูดคุยกันทั่วๆไปในเรื่องงานและเรื่องต่างๆบทสำคัญมาที่ช่วงหนึ่งคุณหมอท่านถามว่า...อยากรู้หรือเปล่าว่าตรวจครั้งนี้มีผลตรวจอย่างไรบ้าง

           ใครล่ะไม่อยากรู้...ผมก็อยากรู้เหมือนหมาทั่วๆไปนั่นแหละ   คุณหมอท่านบอกมีสองอย่างคือข่าวดีและข่าวร้ายจากการตรวจ…และถามว่ากลัวไหม

           ข่าวร้าย...ก็คือเจอก้อนที่ใกล้ขั้วตับขนาดโตพอสมควรขนาดเกือบนิ้วหัวแม่มือ...ก้อนที่ว่านี่ค่อนไปทางขั้วตับผ่าตัดเอาออกคงไม่ได้

           ข่าวดี...ดีที่ก้อนที่ว่านั้นเป็นแค่ซีสต์...ไม่ใช่ก้อนเนื้อซึ่งไม่น่าจะเป็นอันตรายมาก

           คำตอบจากผมที่เรียนคุณหมอ...ผมไม่กลัวหรอกครับ   เป็นโรคก็ต้องรักษา   รักษาไม่ได้ก็ต้องตายเป็นธรรมดาของสัตว์โลก

           คุณหมอยังบอกผมว่า...ผมนี่แปลกไม่เหมือนคนไข้อื่นๆที่ท่านเคยเจอ   บอกว่าเป็นอะไรมักจะมีสีหน้าไม่ค่อยดี    และกลัวกับการรักษาเกือบทุกคน   หายากที่คนพอรู้ว่าเป็นโรคแล้วจะหัวเราะดีใจเหมือนดูดกัญชาแบบผม

           สามสี่โรคเข้าไปแล้ว...วันหนึ่งก็เจออีกโรคนึง    อาการคือมือข้างซ้ายมักจะชาและหมดแรงโดยไม่มีเหตุผล    อาการหนักมากขึ้นขนาดยกอะไรแทบจะไม่ได้     ไปปรึกษากับพี่ติ๊กพยาบาลที่เป็นเสมือนพี่สาวที่สนิทกันมาก   พี่เขานัดให้เสร็จแบบเด็กเส้นไปตรวจกับคุณหมอสุรชัย   ท่านแจ้งว่ากระดูกคอกดทับเส้นประสาทควรที่ต้องผ่าตัดโดยเร็ว    ไม่งั้นอาการที่หนักจะทำให้ฟื้นจากอาการชาที่มือได้ยากยิ่งขึ้น

           เอกซเรย์คอมพิวเตอร์...จองเตียง หลังจากนั้นก็ขึ้นตึกผ่าตัดที่คอ   ไม่ยุ่งยากอะไรนอนบนตียงมีเข็มมาเสียบๆนิด    ให้หลับตาเอาที่ครอบยาสลบมาครอบที่ปากจมูกพักเดียวก็หลับไปไม่รู้เรื่อง...มาฟื้นอีกทีรู้ตัวอยู่ห้องไอซียูแล้ว    ไม่เจ็บมากปวดมากพอทนได้     ที่ทรมานคือปวดท้องฉี่เพราะนอนฉี่มันฉี่ไม่ออกแถมหมอห้ามลุกจากเตียง     ต้องอาศัยตัวช่วยขอให้น้องพยาบาลชาย-หญิงมาสวนฉี่เสียหลายรอบกว่าจะลุกไปฉี่ได้เอง

           ถ้าต้องผ่าตัดอะไรที่ต้องนอนแล้วลุกจากเตียงไม่ได้แนะนำให้ขอให้ใส่สายถุงฉี่...ไม่งั้นคุณจะรู้ว่านรกจะมีจริงตอนที่ฉี่ไม่ออก

           เล่าให้อ่านกันอีกเรื่องนึงที่เพิ่งผ่านมาไม่นานมานี้    มีอาการท้องอืดเป็นประจำโดยเฉพาะตอนกินของมันๆหรือกินมากไป     ตรวจอัลตราซาวด์ประจำก็มีคุณหมอจาตุรนต์ท่านบอกว่า...พี่มีนิ่วก้อนโตมากที่ถุงน้ำดี    ที่ไตและที่อื่นๆมีบ้างแต่เม็ดเล็กๆรองลงมา     ไปพบแพทย์ผู้เชี่ยวชาญคุณหมอพัฒน์พงศ์...เตรียมตัวขึ้นเขียงผ่าได้อีกรอบ...ตัดถุงน้ำดีทิ้ง

          ขึ้นตึก...นั่งรถเข็นเข้าห้องผ่าตัด    โดนแซวมากมายทั้งเป็นอะไรถึงได้ป่วยตั้งแต่ออกจากห้อง   ตามรายทางไปยันห้องผ่าตัด   ในห้องผ่าตัดเจ้าหน้าที่เกือบทั้งหมดที่เคยรู้จักก็คุยกันจนกระทั่งเริ่มผ่า    เหมือนเดิมจิ้มโน่นจิ้มนี่เอาที่ครอบมาครอบปากจมูกหลับไปน่าจะสักสี่ชั่วโมงก็มาฟื้นที่ห้องไอซียู    เที่ยวนี้สบายหน่อยผ่าเล็กแค่จิ๊บๆ    รู้สึกตัวบ่ายโมงครึ่ง...สี่โมงเย็นก็ลุกเดินเข้าห้องน้ำไปฉี่เองได้    ก็เพราะผ่าด้วยกล้องเจาะรูที่ท้องรูนึง   ที่สะดือสองรู 

           อาการก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีหรอก มือบางทีก็ชาๆอยู่บ้างพอเหมือนจะเตือนว่ายังอยู่นะ    ท้องที่ผ่าถุงน้ำดีก็อืดอยู่บ้างเมื่อตอนรีบๆกินอาหารหรือกินมากไป   อยากเล่าเรื่องยาวๆแบบนี้สู่กันฟังและอ่าน    บางคนเห็นเข็มแล้วจะตายให้ได้ทั้งที่ก็แค่จิ้มก็เจ็บแค่นิดเดียว  

           ทุกวันนี้แนวคิดของผมเรื่องโรคภัยไข้เจ็บ...อยากจะฝากให้ลองคิดกันนิดนึง

           โรคภัยไข้เจ็บ...ผมจะไม่รักษา   ไล่เขาออกไปจากร่างกายของผมอย่างหายขาด    ที่รักษาก็แค่เป็นการบรรเทาอาการที่ไม่ต้องการให้เขากำเริบมากๆเท่านั้น   มาด้วยกัน  เกิดด้วยกัน ก็จากโลกนี้ไปพร้อมในวันที่ถึงเวลาเท่านั้น

           โรคภัยไข้เจ็บ...โรคทั้งหลายนี่ขอให้หารือกันให้ดีๆ  ผมบอกเขาเสมอในยามว่างว่า    อย่ากำเริบอาการพร้อมๆกันให้จัดคิวกันให้ดีๆ...ก่อนกำเริบอาการ

           อยากกินอะไร...อยากทำอะไรก็ทำได้เลย   ตอนกินไม่ได้เอาของดีแค่ไหนมาให้กินก็กล้ำกลืนลงไปไม่ได้     

           โรคเก๊าท์ไม่ถูกกับสะตอ...ชะอม  เจอผมถ้าอยากกินผมก็กินเลยเสร็จจากกินก็กินยามากขึ้นนิด   อาการออกถึงปวดบวมก็แค่กินยาแล้วเอาน้ำแข็งโปะตรงที่บวมทิ้งไว้วันสองวัน   แค่นี้ท่านเก๊าต์ก็จะหลบหายไปเงียบๆแล้ว

           ออกกำลังกายสักนิด...ห้ามบอกไม่มีเวลา    ขึ้นรถเมล์  รถไฟฟ้า  รีบแทรกเข้าไปตรงกลางๆรถก็ยืนแกว่งแขนกางขาได้แล้ว   มันแน่นตรงแค่ทางเข้า-ออกรถเท่านั้นเอง    มีเวลาจะไปไหนมาไหนก็เดินเป็นหลักแบบผมสิ   แค่นี้ชีวิตก็จะแข็งแรงมีความสุขได้

           จิตใจนี่สำคัญมาก...ปล่อยวางในตัวตนเสียบ้างเป็นจุดที่สำคัญ    ไม่ช้าทุกคนก็ต้องตายทั้งสิ้นคิดไปก็ปวดไข่ดันมาก   เห็นอะไรทำอะไรขอให้ทำอย่างสนุกสนานมีความสุข     ยิ้ม  หัวเราะให้กับโลกนี้     ไม่รู้สิตอนนี้ผมชอบที่จะเดินยิ้มให้ผู้คน   ยิ้มให้ลมฟ้าอากาศ  

           ยังสงสัยอยู่ว่าตอนนี้ผมมีอีกโรคหนึ่งคือ...เป็นโรคบ้าไปแล้วครับ

คนบ้าก็ต้องมาดื้อๆไปดื้อๆ...ลาแล้วครับเอนทรี่นี้ที่น่าจะมีคนอ่านสักห้าสิบคนเท่านั้น