ผมเคยเขียนเรื่องแมวๆ หมาๆ มาก่อนหน้านี้นานมาแล้ว  จำไม่ผิดน่าจะสองหรือสามเรื่อง   นั่งว่างๆก็เลยเขียนเรื่องราวของน้องหมา น้องแมว มาเล่าสู่กันอ่านเห็นจะดีเป็นแน่    แม้ไม่ชอบขนาดเอามาให้นั่งเลียปาก  แต่ก็ชอบที่ไม่ว่าไปอยู่ที่ไหนก็จะเลี้ยงและผูกพันในความคิดอย่างมากเมื่อกาลแห่งเวลาผ่านไป

           นึกไปถึงไอ้เจ๋ง  ไอ้ตัวนี้คือทหารเอกคู่ใจผมตอนที่เรียนอยู่ จ.ตาก  เป็นพันธุ์ขี้เรื้อนผสมข้างทางปนหมาวัดอีกต่างหาก   นึกไม่ออกลองนึกถึงหุ่นพังพอนเมียร์แคทที่ชอบชูคอหันไปมา...นั่นแหละคือหุ่นไอ้เจ๋ง   เจอแมวดันไม่ชอบไล่แต่เจอนกกระจอกไม่ได้ต้องไล่งับเหมือนคนโรคจิต   เคยเห็นแมวหรือเสือล่าเหยื่อไหมตอนที่หมอบคลาน 

           ย่องเข้าใกล้มากที่สุด    แล้วก็กระโดดพรึบเข้าไปหาไม่ได้งับให้ตายหรอกมันแค่อยากทำให้นกตกใจบินเท่านั้น   เสร็จแล้วมันก็จะเดินอาดๆจากออกมาเหมือนกับจะบอกว่าข้าแน่มากที่ไล่นกให้บินได้

           ไอ้เจ๋ง  สิ่งที่กลัวที่สุดคือฝนตกแล้วมีฟ้าร้องหรือฟ้าผ่า    อาการมันเหมือนหมาสกูปี้ดูตอนเจอผีแล้ววิ่งหาคนไม่มีผิด   ฟ้าแลบแปล็บมันจะเอาหัวซุกที่ตัวไม่ให้เห็นแสง   พอเสียงผ่าตูมมันก็จะกระโดดวิ่งหาที่พึ่งพิง   อย่าได้มีวงคนนั่งคุยที่มีผมอยู่ด้วยนะ   มันจะโดดวิ่งมหาผมแล้วเอาหัวซุกตักผมแล้วครางหงิงๆ  

ผมก็มักจะปลอบมันว่า “โอ๋...นิ่งเตะๆๆๆๆ”  นั่นแหละมันถึงจะเงียบลงได้

           ไอ้เจ๋งนี่กลัวผีนะ เคยเห็นหมากลัวผีไหม...นั่งกระสับกระส่ายตอนที่คืนเดือนมืด   ชอบลุกแล้วนั่งมองไปที่มืดๆแล้วมีงื้ดๆผสมด้วย   ตอนที่หมาตัวอื่นมันหอน(ไม่รู้มันหอนด้วยเหตุใด)   ไอ้เจ๋งจะฟ้องมองหน้าผมแล้วทำท่าหอนแต่เสือกไม่กล้าออกเสียง  นอนหมอบเอาขาคู่หน้ามากดปิดลูกกะตา...นึกท่าไอ้เจ๋งทีไรนี่ต้องยิ้มให้ตัวเองทุกที

บางทีต้องปลอบว่า “ กูก็กลัวเหมือนกันกับมึงนั่นแหละ “  นั่นแหละถึงจะสงบลงได้

           ผมเคยเล่าถึงยายก้อนแม่ผม    ชอบที่จะเป็นนักวิทยาศาสตร์ทดลองสูตรอาหารใหม่ๆ    สำเร็จก็จะได้อาหารอร่อยแต่ถ้าไม่สำเร็จสิ่งที่แม่ทำก็จะตกมาสู่ลูกที่จะได้ลิ้มรส    ยายก้อนเคยยั๊วะผมตอนที่ไปเห็นนักวิทยาศาสตร์กำลังทดลองสูตรทำเค๊กชนิดใหม่    แล้วได้ยินผมตะโกนบอกไอ้เจ๋ง ทหารคู่ใจของผม

“ ไอ้เจ๋ง...ฉิบหายแล้วเผ่นเร็ว   วันนี้ยายก้อนทำเค๊ก “   งานนี้ยายก้อนมีงอนนิดๆแต่หลายวัน

           ไอ้ป๋อมแป๋ม  มาอีกตัวเอาที่เด่นๆมาเล่าดีกว่าตัวนี้เป็นพันธุ์มิเนียเจอร์พินเจอร์    ตัวอื่นเขาผอมเพรียวสูงชะลูดตูดปอดยอดทหารม้า  มันผอมตอนที่เป็นเด็กทารกเท่านั้น   พอโตขึ้นมาฟัดดะทุกอย่างที่มนุษย์เรากินได้     ข้าวคลุกน้ำพริกนี่เผ็ดๆกินแล้วมันมีอาการซู๊ดปากน้ำลายไหลวิ่งหาน้ำกินต่างหาก

           ไอ้แป๋ม  ถ้าเห็นเรากินอะไรจะมานั่งข้างๆมองตาละห้อย   บางทีเก็บอาการไม่อยู่โดยเฉพาะตอนที่เรากินทุเรียน   น้ำลายจะยืดจากมุมปากย้อยลงมาที่พื้นพอหันไปดุว่า...ไอ้แป๋ม    มีการเก็บอาการเลียเสียงแผลบๆกลืนน้ำลายให้ได้ยินอีกด้วย   อาการที่ตามมาจากกินไม่เลือกก็คือความอ้วน  มันอ้วนจนเสียชื่อให้โลกติเตียนหมาพันธุ์นี้ไปเลย

           ไอ้แป๋ม  เคยทำสถิติที่น่าจะบันทึกเป็นเวิลด์เร็คคอร์ดไว้อย่างหนึ่ง   มันเกิดจากผมซื้อลำใยพันธุ์กระโหลกอย่างดีลูกโตสวยงาม   กะว่าเช้าจะเอาไปฝากแม่กับทำบุญหน่อยปริมาณคือสามกิโล   เช้าขึ้นมาลงจากชั้นบน(ตอนนั้นอยู่บ้านพักโรงพยาบาล)   เจอเปลือกกับเม็ดลำไยเกลื่อนไปทั่วห้อง   เม็ดลำใยนี่มันแทะหัวจุกตรงขั้วออกจนเหลือแต่เม็ดดำๆด้วยนะ  

ใครเคยเจอหมาแบบป๋อมแป๋มไหม...กินลำใยแล้วคายเปลือกคายเม็ดแบบนี้บ้างครับ

           ไอ้แป๋ม  นี่ชาติที่แล้วมันน่าจะเป็นแมว   ตายแล้วมาเกิดใหม่ชาตินี้เลยติดนิสัยนักล่ามาจากแมวด้วย   เจอหนูไล่กัดหนู เจอแมลงสาบนี่ไล่งับ(แต่ไม่กิน)  สัตว์ทุกอย่างที่เล็กกว่ามันจะล่าแล้วเอาซากกลับมาให้เราดู    แถมพอเราเห็นมันจะยืดอกพกถุง เหมือนจะบอกว่าข้านี่แน่ที่ล่ามาได้    ตอนที่ตายมันยังตายในหน้าที่คือวิ่งไล่นกกระจอกจนลงดิ้นกับพื้นแล้วนิ่งเงียบตายไปเลย   

ป๋อมแป๋ม...มันตายอย่างมีความสุขในสิ่งที่มันทำ   น้อยคนที่จะได้ทำอย่างมันนะ

           ที่ยังอยากเล่าให้อ่านกับอีกถึงหมาๆๆ

           ตอนมาอยู่บ้านพักภายในโรงพยาบาลมีหมามากมายอยู่ตามตึกต่างๆ   เรื่องของเรื่องก็มักจะมีปัญหาตรงที่พออยู่กันมากๆก็รวมกลุ่มกลายเป็นหมาหมู่    ออกตระเวนไปทั่วตอนกลางคืนตามล่าแมวที่เป็นคู่ไล่ตลอดกาล    เจอก็ดักหน้าดักหลังพักเดียวแมวก็จะกลายเป็นซากแมวอยู่บ่อยๆ

           ก็มาถึงวิธีกำจัดที่ต้องร่วมกันหลายฝ่ายทั้งคนงานสวนโยธาและซิเคียวริตี้การ์ด(ก็ยามนั่นแหละ)    ตามดักทั้งกรงขังตามครอบด้วสวิงขนาดมหึมาพอได้มาก็รวมๆกันเอาไว้(ขังรวม)    วิธีกำจัดก็ง่ายๆใส่กระสอบเอาขึ้นรถโรงพยาบาลไปปล่อยวัดที่ใกล้ที่สุด    คือวัดปทุมวนารามที่ห่างออกไปสักสองสามกิโล

           เรื่องสนุกเกิดตอนรถวิ่งกลับจากวัดเราก็มาก่อนโดยมอเตอร์ไซค์    รถปล่อยหมาวิ่งตามมาห่างๆเพราะมีรถติด   พอเราเข้าประตูโรงพยาบาลหันไปดูตรงทางเข้า  เหล่าหมาหมู่ที่เอาไปปล่อยมันวิ่งกลับมาแซงรถที่เอาไปปล่อย    รถยังมาไม่ถึง...แต่หมามาถึงก่อน    ยืนตรงคำนับพร้อมสรรเสริญเสียงระงมต้อนรับคนที่เอาเขาไปปล่อย

เรื่องหมา...วิ่งแซงมาทำความเคารพนี่เป็นเรื่องทอร์คออฟเดอะทาวน์หลายวัน

           ไม่ว่าหมาหรือแมวที่เอาไปปล่อยนี่เป็นปัญหาที่ต้องแก้ให้ได้    จับได้เอาไปปล่อยวัดปทุมฯทีไรหมาแมววิ่งแซงกลับมาก่อนทุกที     แผนใหม่ก็เอาไปโน่นปล่อยวัดแถวแสมดำฝั่งธนบุรี     ผลก็ไม่มีหมาแมววิ่งแซงกลับมายืนสรรเสริญได้ในวันนั้น   เรื่องมันเกิดหลังจากนั้นประมาณ4-5วัน    เชื่อไหมครับ...ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ  ตัวที่เอาไปปล่อยนี่มันชักแถวกลับมาอยู่ในโรงพยาบาลได้อีก    มาในสภาพโซอดใส้กิ่วท้องแห้งมาเลย   

เจอแก๊งค์ที่เอาไปปล่อยนี่ไม่เห่าอย่างเดียว...มีหอนเยาะเย้ยให้ได้อายอีกด้วย

           มาในยุคสมัยปัจจุบันทันเวลา ณ. บัดนี้   อยากเลี้ยงเหมือนกัน   แต่พอมานึกถึงเรื่องสถานที่อยู่กับชีวิตของเขาที่ไม่ยืนยาว   เลี้ยงที่ไรพอเขาตายแล้วก็ต้องเสียน้ำตาให้เขาทุกทีไป   ตัวสุดท้ายที่เลี้ยงอายุยาวนานถึงประมาณ 19 ปีกว่า 

           หมาแมวที่เลี้ยงไม่ว่าอย่างไรก็จะพอมีประโยชน์ให้ความสุขด้านจิตใจแก่ผู้เลี้ยง    มองไปทั่วๆทุกวันนี้ที่มากมายมองเห็นได้ทั่วก็จะมี...หมาข้างถนน   หมาเห่าใบตองแห้ง(ที่ไม่มีใบตองแห้งก็ชอบที่จะเห่า)  หมาเนรคุณที่ชอบกัดเจ้าของ  และอีกสารพัดหมาที่...อยู่ไปก็ให้ไก่มันขันเยาะเย้ยว่า...” อยู่...ก็รก..โลกกกก”   แถมหมาบางตัวนี่ไม่ค่อยมีประโยชน์รกทางเข้าออกแบบ...” หมาหน้าร้านเซเว่น”

บ่นไปบ่นมายาวนานไม่น่าเชื่อว่าจะเล่าเรื่องหมาได้ยืดยาวแบบนี้...ลาดื้อๆแล้วครับ

ปัจฉิมลิขิต   หมาสีขาวๆในภาพคือเจ้าทองคำก่อนตายที่อายุยืนถึงเกือบ 20 ปี