ลูกน้อง...ลูกพี่...ในวงจรชีวิต

ในวงจรชีวิตที่ผ่านมาก็แค่เลยเบญจเพสมาสองรอบกับอีกสิบปี

ชีวิตการทำงานเกือบๆจะสี่สิบปี...ก็จะผ่านวงจรแห่งลูกพี่กับลูกน้องที่เราเคยอยู่กันมา

วันวานก็มีข่าวเศร้าข่าวหนึ่ง...ลูกน้องที่รักคนหนึ่งจากลาลับไปจากโรคภัยไข้เจ็บ

เอกแห่งตัวตนของน้องคนนี้...มันติดตรึงในใจผมจนผมต้องเอามาเขียนเล่าในเอนทรี่นี้

น้องเป็นคนลิ้นไก่สั้น...พูดอะไรก็ไม่ชัดใช้อะไรนี่ลนลานวิ่งไปทำตามเราสั่งทุกอย่าง

ปากที่มักพูดกับเราว่า” ได้ก๊าบพี่ๆๆ”   เลยตั้งชื่อให้ว่า...ไอ้ก๋า...

บรรยายความดีคงไม่มีหมดสำหรับลูกน้องของผมคนนี้...หรือเกือบทุกคนที่อยู่ด้วยกัน

สู่สุคติเถอะ...ที่นั่นพี่เขาไปรออยู่ที่นั่นหลายคนทั้งลุงไถ...ไอ้มอร..ไอ้แดง...ไอ้ชาย

เอนทรี่นี้จะเล่าถึงลูกน้องคนเด็ดๆบางคนที่อยู่ในใจผมมายาวนานแล้ว...

มารายแรก...พี่รัตน์   ขานี้ชอบจริงๆก็คือเหมือนโกวเล้งที่ชีวิตก็คือสุราและคารม

ตอนทำงานหายไปไหนไม่ต้องไปตามไกลหรอก...อยู่โน่นร้านไอ้ฮ้อหน้าโรงพยาบาล

ผมเคยเข้าไปที่ร้านแล้วตะโกน” ได้แล้วยังวะฮ้อ “

เสียงตอบทันควัน “ ล่ายเลี้ยวอ้าๆ...รอปะเหลียวอาลูกพี่ “ แล้วคงนึกได้แกมสงสัย

“ อาลูกพี่สั่งอาราย...เอาเหมืองเดิมหรือป่าว“...สุดยอดของนักขายคืออาฮ้อ

แล้วอา(ไอ้)ฮ้อก็จะตีหน้าปูเลี่ยนๆ...ตอนที่ผมบอกว่า “ อั๊วะยังไม่ได้สั่งเลย “

ยังมีอีกชอตนึงตอนกินเสร็จผมมักตะโกนบอก “ ฮ้อเว้ย...มาเอาตังค์ไปเก็บ”

ตอนนี้แหละจะเห็นอาฮ้อเราวิ่งปราดมาเอาตังไปเก็บทันที...เพราะช้าก็จะโดนแปะโป้ง

สงสัยว่าอาฮ้อผู้น่ารักคงไปเฝ้าเงี่ยมล่ออ๋องนานแล้ว...คิดถึงแต่ไม่อยากเจอครับ

มาที่พี่รัตน์ต่อดีกว่า...เมาแล้วสนทนามีแต่คำคมร้องเพลงเพราะมีวันหนึ่งก็มีเรื่อง

ไปแอบนั่งกินเหล้ายามเย็นกับพี่พล  พี่ตี๋  นั่งๆกินกันไม่รู้อารมณ์อะไรพี่รัตน์เขาก็บอก

“ ไอ้พล...กูจะเสกให้มึงเป็นปีศาจดำ “ พูดขาดคำแทนที่จะทำมือยกขึ้นเสกคาถา

พี่เขาเอากำปั้นยัดเปรี้ยงเข้าเบ้าตาพี่พลหงายท้องไป...เคลียร์กันนิดแถมกินกันต่อ

เช้ามาพี่พลกลายร่างเป็นปีศาจดำจริงๆ...ดำปี๋ตรงเบ้าตาที่โดนเอากำปั้นเสกนั่นแหละ

ลูกน้องที่รักของผมคนที่สองที่อยากเล่าให้อ่านกันคือ...ลุงไถ

ผอมบางหน้าหล่อแต่ฟันหลอบางส่วน…เมียเยอะเลยขอบอกเพราะแกพูดเพราะ

ฟันไม่ได้เป็นอุปสรรคเรื่องมีเด็กๆ...คารมเป็นต่อ  ฟันหลอนี่มีไว้สับขบเข้าล็อกพอดี

ที่สุดยอดคือการทำงาน...หน้าที่ประจำตัวคืองานซ่อมเปลี่ยนหลอดไฟ...ปลั๊กตามตึก

ลุงไถไม่กลัวไฟดูดเพราะโดนมาจนชินแล้ว...เอานิ้วจิ้มปลั๊กไฟให้คนดูได้

ซ่อมหลอดนี่เปลี่ยนหลอดก่อน...ไม่ติดเปลี่ยนสตาร์ทเตอร์...ไม่ติดเปลี่ยนบัลลาสต์

ยังไม่ติดอีกเปลี่ยนสวิทช์ไฟ...ถ้าไม้ตายหมดก็จะเอางานมาคืนให้ส่งคนอื่นไปแทน

ลุงไถ...เจอทำงานกับผมอายุน่าจะล่วง50กว่าขวบ...ชอบที่สุดสองอย่างคือเมากับสาว

อย่างแรกคือเมา...เคยทำประวัติสาสตร์ไว้ให้ลูกหลานกล่าวขานถึง

นั่งมอเตอร์ไซค์ไปกับคู่หู...ไถ...เพี้ยน...เผื่อนสามสหายซื้อกับแกล้ม+เหล้าไปกินต่อ

ลุงไถนั่งหลังสุดมือซ้ายถือถุงเป็ดพะโล้เจ้าดังรังสิต...มือขวาสามสิบห้าดีกรีสองขวด

ด้วยเมาของลุงเพี้ยนคนขี่ส่ายเป็นว่าวงูมาตามทาง...เจอหลุมดักก็แฉลบไปล้มกลิ้ง

คำว่า...ล้มแถกเหงือก...เอามาใช้กับลุงไถที่อยู่ท้ายถือของในดวงใจได้เลย

ลุงไถ...แถกไปกับพื้นยอมเอาปากกัดดินไปเป็นทาง  เป็ดกับเหล้าไม่ช้ำแม้นิดเดียว

ฟันหายไปสี่ซี่...ยังไปนั่งกินเหล้ากันต่อทั้งที่ได้เลือดทั้งสามคน

สุดยอดจริงๆครับลุงไถ...ข้าจะไม่ยอมให้ดวงใจของข้าต้องชอกช้ำแม้แลกด้วยเลือด

เล่ามายาวพอสมควรแล้ว...เรื่องเล่าของลูกน้องกับลูกพี่ในวงจรชีวิตของผม

การทำงานไม่ว่าในที่ใดการปกครองนี่สำคัญ...ทางสายกลางในการปฏิบัติเป็นสิ่งที่ดี

ลูกพี่ต้องรักในลูกน้องเอาใจใส่ในทุกอย่างแม้เป็นเรื่องเล็กน้อย...มีทุกข์ต้องไม่ทิ้ง

เป็นลูกพี่เขาเอาแต่นั่งบริหารบนโต๊ะ...ได้แต่สั่งๆๆๆงาน  มีเรื่องขึ้นมาผละหนีลูกเดียว

ทำอย่างนี้ไม่มีทางได้ใจลูกน้องหรอก…(แปลกที่พวกนี้มีอยู่ทุกวงการทั้งบ้านเมือง)

ขอลาดื้อๆแบบผมสำหรับเอนทรี่นี้แล้วครับ

หรับเอนทรี่นี้แล้วครับ