เบื้องหลัง...ตำรวจนอกกรอบ...”..บ้า...” ?

.........อย่าถามฉันเลยนะคนดีว่าทำไม..ฉันถึงมาเดินบนถนนสาย...

ศรัทธาแห่งนี้ กับการแบกเป้ตะรอนทัวร์ ช่วยเหลือผู้ยากไร้บนผืน...

แผ่นดินนี้ จากมุมเล็กๆ เสียงเล็กๆไม้ขีดไฟก้านหนึ่งที่ไร้ค่าในวงการ...

สีกากี อยากเป็นตำรวจน้ำดีท่ามกลางแรงเสียดทานประนามหยาม...

เหยียดว่าตำรวจสำมะคัญใดนอกจากจับเตารีดและคันไถ...

จากสังคม...แต่ยิ่งทำยิ่งเดินทางช่วยเหลือผู้ยากไร้มากเท่าไร...

แรงเสียดทานเพื่อนพ้องวงการเดียวกันกับเจ็บแปล๊บทุกครา...

.......แต่ถนนสายนี้กับสิบห้าปีที่เทียวเดิน มีผู้คนมากมายผ่านเข้ามา...

 แม้บางคราจะแวบเดียวก็หายไป แต่ก็มีอีกมากมายที่เหนียวแน่น...

 เป็นแฟนพันธุ์แท้ของฉัน ที่จะอดขอบคุณไม่ได้ และอยากจะ...

ขอบคุณและขอบคุณคือ คุณวิภาศรี เลิศพงษ์ภาคภูมิ สิบปีย่าง...

แล้วกระมังที่พี่เค้ายื่นเข้ามาซ่อมสะพานบุญของฉัน มันจะพังแหล่...

มิพังแหล่ แต่ทุกสิ้นเดือนที่มีมาอย่างสม่ำเสมอคือเงินและบัตร...

เติมเงินโทรศัพท์.....ฉันจำภาพพี่เค้าไม่ได้แล้วมันลางเลือนแต่...

กระจ่างชัดเสมอในความทรงจำ คุณคือตะปูดอกแรก...

บนถนนสายศรัทธาสายนี้...

.......อีกเสี้ยวหนึ่งที่อิ่มทุกครั้ง ไม่ว่าช้าหรือเร็ว พี่เค้าก็ยังมีมา ...

ขอบคุณนะครับพี่สิริชัย อนันตมิตรและครอบครัวคือแขนคือขา...

 หลายๆเคสหลายๆเรื่องราว ไม่ถามไถ่ ไม่กะเกณฑ์แล้วแต่จ่าจินต์...

จะไปทำ พี่เชื่อมั่นเสมอ แค่ได้ร่วมบุญกับคนที่ตั้งใจและมีความสม่ำ...

เสมอกับอุดมการณ์หายาก...ก็ตั้งใจจะช่วยเหลือสะพานบุญ...

ของคุณจ่าตลอดไป...ขอโทษสักพันครั้งถ้าฉันไม่รู้อะไร...

เกี่ยวกับครอบครัวพี่เลย แต่อิ่มทุกคราที่พี่ฝ่าควันจราจรมา...

ถึงสำนักงานตำรวจแห่งชาติของฉัน...เพียงจะต่อเติมสะพานบุญ...

ของฉันให้มั่นคง...

......มีใครบอกฉันว่า ในน้ำมีปลา ในนามีข้าว บนฟ้ามีนกบนบกมี...

ทหารและตำรวจ หลืบเล็กๆสีกากีของฉันมีนายตำรวจใหญ่ที่ท่าน...

เกษียณไปปีที่แล้ว สามปีแล้วครับผมที่ท่านยื่นมือเข้ามาเบื้องหลัง...

สะพานบุญของฉัน สองพันบาทของแต่ละเดือนโดยผ่านดาบตำรวจ...

หญิงที่อาคารสำนักงานตำรวจของฉัน ขอจารึกท่านไว้กับความ...

ปรารถนาดี ที่เกิดมาบนถนนสายนี้มีท่านยื่นมือเข้ามา...

 ไม่รู้ว่ามันแสนสั้นหรือยาวแสนยาวสักแค่ไหน พลตำรวจโท...

สหัสชัย อินทร์ทรสุขศรี ก็มิสร่างไปจากหัวใจฉัน.......

....อิสรภาพแห่งหัวใจ ของฉัน กับปีกที่โบยบิน คือหมุดหมายคือ...

น๊อตคือตะปูคือไม้คือทุกสิ่งสรรพ แม้จะมาปีละครั้งสองครั้ง...

 แต่นั้นคือน้ำใจที่ยิ่งใหญ่ของครอบครัวคุณภานุ สกลธนารักษ์...

จำกัดผู้ที่ทำให้ฉันตกใจกับบุญที่ท่านหยิบยื่นให้มา มันก้อนใหญ่...

.....จนกลัวว่า ฉันจะทำให้ท่านได้ไหม แต่ครั้งที่หนึ่งสองสามผ่านไป...

 บนฟ้ามีก้อนเมฆริ้วพรายระยิบ ฉันเห็นดาวนับหมื่นพันดวงทอแสง...

ออกมาจากดวงตาคู่นั้นของคุณภานุ คือศรัทธาคือขอบคุณคือหมุด...

หมายที่ฉันยอมศิโรราบ...แบ่งปันที่กว้างอิสรภาพแห่งหัวใจ...

เจ้าตัวเล็กบนยอดดอย..หัวใจอิ่มทุกครั้งกับพลังที่เหวี่ยง...

ออกไปได้ไกลโพ้นเพราะกำลังแรงบุญ......

..........ที่จักลืมไม่ได้เลยชั่วชีวิตของฉัน คือสายบุญจากแม่อุไร...

 เจี๋ยนเจริญ แฟนคลับตัวยงของฉัน ไม่ว่าจะขึ้นเขาลงห้วย ใกล้ไกล...

 แม่คือส่วนหนึ่งกับการสร้างสะพานบุญสายนี้ของฉัน เคยนั่งรถ...

ไปเหนือสุดออกสุดหรือใต้สุด เพียงแค่จะไปเป็นผู้ให้...

 อย่าถามฉัน...

เลยนะคนดีว่าผู้หญิงคนนี้หัวใจน่ากราบยิ่งนัก ทองคำยิ่งกว่าทองคำ...

 บุญจากบุญพลังแห่งบุญแล่นปลาบหัวใจทุกครา กอดได้แนบ...

สนิทของหัวใจ ขอบคุณนะครับแม่อุไร เจี๋ยนเจริญ..ผู้หญิงธรรมดา...

กับความเรียบง่ายบนถนนสายให้ที่ไม่หวังใดใดตอบแทน....

...........ฉันเคยอ่านราโชมอน ที่ตีแผ่ความจริงของมนุษย์ว่า ...

”..คนเรามักจะพูดหรือทำอะไรให้ตัวเองดูดีเพื่อประโยชน์ส่วนตน...

ไว้ก่อน แม้ว่าเรื่องนั้นจะเป็นเรื่องโกหกหลอกลวงก็ตามที..

” แต่ผู้หญิงคนนี้ที่ฉันไม่เคยพบพานเจ้าลีลาวดีดอกงามที่อเมริกา...

......คุณบีประภากรณ์ บุญแสน ของเจ้าลูกๆบุญธรรม ก็ยังเวียนผ่าน...

มายังสะพานบุญของฉัน แม้ห้าหกปีผ่านไปยังไม่เคยพบพาน...

 แต่หัวใจที่ให้ได้มิคาดหวังสิ่งใดตอบแทน ฉันรักเจ้าดอกลีลาวดี...

นี้สุดหัวใจ อย่างน้อย สิ่งที่คุณหยิบยื่นผ่านสะพานบุญของฉัน...

 ยังมีอีกนับสิบกับอนาคตงามของชาติ...คือน้ำใจและน้ำใจ....

...........หากดาวบนโลกใบนี้มีหมื่นแสนล้านดวง ฉันก็ฝันที่...

จะคว้าดาวดวงนั้นมาประดับไว้ในใจ ....