ผีเสื้อสายรุ้ง..ที่เบตง...ในวันที่ฟ้าเบตงร้องไห้....?

..........ที่เมืองใหญ่ของฉัน มีผีเสื้อไร้ปีก เต็มไปทั้งเมือง ดึกดื่น...

ราตรีกลับยิ่งคึกคักไปด้วยเจ้าผีเสื้อหลากหลายเผ่าพันธุ์ บนถนน...

หลายสาย แสงไฟวิบวับ แทบไม่มีที่ไว้ให้หายใจ สายรุ้งพาด...

ขอบเขาเหลี่ยมโค้งเหนือเขื่อนบางลาง บันนังสตา ฉันกำลังหนี...

เจ้าผีเสื้อเหล่านั้น ให้ตายซิคนดีของจ่าเจ้าเอยผีเสื้อที่นี้เบตง....

ก็ไม่ต่างกับที่ที่ฉันจากมา...

.........ฉันถามสายรุ้งบนขอบเขาเบตง กับจักรยานยนต์ที่เช่าขับ...

หนึ่งคืนสองวัน ทิ้งหัวใจไว้กับคืนร่ำของแม่จันทร์รำไพจากเวียงจันทน์...

ที่มากระพือปีกโฉบเหยื่อใต้สุดของสยาม ม่านมุมติดดัก กับคืนล้า...

ที่ยิ้มพราย สายรุง้จ๋าเหนื่อยไหมกับเป้รายทาง เกือบไปแล้ว...

ไหมเล่า เบตงกับเจ้าผีเสื้อแสนสวยเอาเถอะฝากไว้ก่อนนะเบตง...

ผีเสื้อเบตงที่ไร้ปีกวิบวับราวเชิญชวนให้ลิ้มลอง.....

..........ฉันฝันจะบินไปให้ไกล ไปให้ถึงสายรุ้งที่เบตง ริ้วรุ้งถักทอ ...

เส้นใยบางๆคือ หนึ่งเดียว ใต้สุดสยาม เมืองงามชายแดน ...

ไม่อยากถามว่าฝันร้ายไหมเล่า ปีกเจ้าผีเสื้อหลุดลุ่ย ไร้แรงโฉบ...

เนิ่นนานกับเสียง “..ปัง...ปัง...” ของเหล่าโจรก่อการร้าย...

กับวันคืนจากหนึ่งเป็นสองสามสี่ปีผ่าน ...สันติภาพ อิสรภาพ...

ฉันต้องการอิสรภาพแห่งเสรีภาพเจ้าผีเสื้อป่าน่ากลัวร้องถาม...

............สายหมอกป่าใหญ่เบตง นกป่าตัวกระจิดริดร้องเพลง ...

ฉันถามเจ้ากอไผ่เสียดสีไปมา ที่โน้นว่าฟ้างามเบตงกลับงามกว่า...

ดอกไม้หรือเล่า แค่เจ้ายาวีเด่เน๊าะไร้กลิ่นหอมกวัดแกว่ง หยอกเอิน...

เจ้าก้อนเมฆ ก็ทำให้ใจละลาย ที่ว่าเคี้ยวคด เจ้าผีเสื้อแย้ม ...

สักกี่ร้อยโค้งฉันก็มิหวาดหวั่น ทิวเขาแมกไม้ สายธาร ...

จักรยานยนต์กับเจ้าผีเสื้อสีกากีร้องเพลง...

..........อย่าถามว่าฉันจะกลับมาอีกคราไหม ฉันเก็บรอยยิ้ม...

มิตรภาพรายทางฝันไว้มากมาย สายรุ้งโค้งเหนือสันเขา ไปรษณีย์...

ยักษ์เป็นพยาน หากฉันจะกลับคืน ปีกของฉันจะโบยบิน ที่แห่งใด...

มีความฝัน ฉันจะเติมให้เติมแห่งฝัน สี่สิบสองปีเต็มๆ กับการ...

ก้าวเดิน..เสียงเต้นของหัวใจกับรอยยิ้มกว้างเต็มหน้าของฉัน...

สองจังหวัดสุดท้าย..กกับแหลมทองของไทยที่ได้มาเยือน...

ปิดประตูเกมส์แห่งหัวใจ....ผีเสื้อเจ้าเอยสายรุ้งร้องถาม...

ยินดีที่เบตง...ฟ้าที่เบตงจะไม่ร้องไห้....?