เสียงปืนนัดที่ 11 สายธาร เสริมสะพานบุญ...

ขอบคุณ....หนึ่งนัดในนั้นคือ....?  

.........ยังเหมือนเดิม ยังรู้สึกดี ๆ กับหัวใจ หลายปีผ่านสะพานบุญ...

บนถนนโอเคของฉันยังสวยงาม เงินปอนด์งวดสุดท้ายของฉัน...

ยังกรุ่นอายตุงที่กระเป๋าสตางค์ของฉัน ฉันแยกมันออกเป็นสอง...

ก้อนเล็ก ๆ นั้นคือทุนการศึกษาของน้อง ๆโรงเรียนหนองวัวซอพิทยาคม...

........และโรงเรียนรัฐประชา 509 ที่จังหวัดอุดรธานี ฉันรู้เพียงว่านี่...

คือกำไร กำไรชีวิตที่ฉันได้รับ ปีที่สิบเอ็ดกับเสียงปืนขนาด11....

ที่ฉันรักมาจากแดนไกลหนังสือแปดสิบเล่มกับเงิน...

สี่หมื่นบาทจากลอนดอน.....

........ขอบคุณคณะญาปู่ไทเซนแม่จำเนียรและพี่แก้วที่มาร่วมทริป...

ต้อนรับปีกระต่ายของฉันตั้งแต่ไก่โห่ที่โรงเรียนหนองวัวซอพิทยาคม...

สามนัดจากมหาสารคามมันดังก้องในความทรงจำของฉัน...

รู้สึกดีและอิ่มทุกครา เสียงหัวเราะของแม่จำเนียรคือเสียงสวรรค์...

...... นั่นเสียงระฆังที่พรั่งพรูจากการบรรยายธรรมของญาปู่ไทเซน...

แด่น้องๆในห้องประชุมเกือบพันคนทั้งครูบาอาจารย์ที่ให้การต้อนรับ...

คือความสุขทุกปรากฎการณ์กับที่ฉันได้พานพบรมอารมณ์ได้รื่นรมย์....

..........ขอบคุณเสี่ยวไทบ้านที่เดินทางมาร่วมทริปบุญและให้...

คำแนะนำกับน้องๆ ที่นี้ ฉันได้เป็นจ่าจินต์ก็เพราะมาจากครูที่นี้ ...

เมื่อโอกาสมันเอื้อฉันถึงอยากจะให้โอกาสกับน้องๆที่นี้ ...

ไม่ได้คาดหมายว่าจะมีใครทั้งหมดเดินตามรอยของฉัน ....

........เพียงแค่อยากมาเติมเต็มความฝันในสิ่งที่น้องๆขาดหายไป....

 ดีใจที่มี พี่มะอึกและพี่มะยง มาก่อตำนานเสริมสะพานบุญของฉัน...

 แม้ลมพัดแรงสักปานใด ปืนสามนัดนี้เสี่ยวไทบ้าน....

 พี่มะอึกพี่มะยงก็ยังมั่นคงเสมอขอบคุณและขอบคุณ...

.......ขอบคุณน้องต้นที่นั่งรถไฟจากอยุธยามาสมทบที่อุดรธานี ...

และหัวใจทองคำจากโสกาและน้องปมณฑ์ณัฐ แฟนคลับตัวยง...

ที่รักของฉัน ทั้งวิตามินบีที่ให้มา และยาสารพัดที่ร่วมแจม....

อย่างไรที่ฉันได้รับรู้ว่าน้องชายเสียชีวิต ขอส่งกำลังใจ ...

มาณ.ตรงนี้...

...... ครับผม อีกนัดที่สิบท่านพลตำรวจโทสหัสชัย อินทร์สุขศรี...

สี่ทุนการศึกษาของพวกท่านให้น้องๆมันดูสวยงามตามชาติ...

ฉันเชื่อว่าเบื้องบนขีดเส้นให้ฉันได้พบพาน...

เสียงปืนขนาดจุด.11ว่าดังก้องยังไม่เท่าน้ำใจ...

ทั้งสิบท่านที่ฉันพบในวันนี้...เจ้าเอกภาพจักได้รองเท้าคู่ใหม่แทนคู่นี้...

.........ที่สำคัญขอบคุณหัวใจตนเอง ที่กล้าหอบหนังสือเดินทางไกล...

ไปถึงอังกฤษ ทั้งๆที่ไม่เคยพบหน้าตา ยังกล้าบ้าบิ่นเอาหนังสือ...

ไปขายหากไม่มีใครมารับที่สนามบินฉันยังไม่รู้จะไปทิศทางใด...

 ยิ่งคิดก็ใจหาย ขอบคุณความกล้า เพียงแค่อยากได้เงินมา...

เสริมสะพานบุญของฉัน หมุดหมายที่วาดไว้ มิใช่เพื่อตัวเอง ...

.....ฉันจึงเชื่อในสิ่งที่ฉันทำเสมอมา เมื่อคิดดี พูดดี ทำดี ...

ฉันจึงพบพาน...แต่คนดีดีเข้ามาหาฉัน   ฉันเชื่อพลังในความดี...

ของฉัน...เป็นเสียงปืนนัดที่11 และครั้งที่11กับสองโรงเรียน...

ที่รักของฉันวันนี้....

......ขอบคุณเป้รายทางฝัน ที่ยังมีพลังที่ทำให้ฉันมีแรงจะก้าวเดิน...

ต่อไป มันจะมีมาอีกไหมหนอเงินปอนด์แม่จำเนียรเจ้าเอย...

สี่หมื่นในวันนี้คืออนาคตเยาชนตัวน้อยของชาติในวันหน้า...

ใช่ไหมครับญาปู่ดอกลีลาวดีสีเหลืองอมขาว หน้าวัดพุทธวราราม...

......ของพระครูบาสุริยันต์ โฆสปัญโญส่ายระบัดไปมาบอกฉันว่าการ...

ที่คนเราจะทำอะไรให้โลกนับถือได้นั้น จะต้องควบคุมตัวเอง...

จะต้องเสียสละการเห็นแก่ตัวอยู่มาก แม้ไม่หมดก็มากทีเดียว....

นี้เป็นคำสอนของท่านพุทธทาสภิกขุ...นะจ่าจินต์เจ้าเอย...?