ไปรับใบประกาศเกียรติคุณจากนายกรัฐมนตรี...?

.......เป็นข่าวดีในรอบต้นปีเลยหรือจ่าจินต์ ข่าวดีกับการทำคุณงาม...

ความดี ความดีที่ฉันก็อธิบายไม่ได้ว่าเป็นเช่นไร เพราะสิ่งที่ฉันทำมัน...

นั้น ฉันทำมันด้วยหัวใจและทำมาเนิ่นนานจนกลายเป็นส่วนหนึ่ง...

ของเสี้ยวหัวใจฉัน ไม่เฟคไม่ฝืนไม่รั้นไม่ดัดเจ้าดอกไม้คุณงาม...

ความดี บนสายรุ้งโค้งเรียวงามนั้นมีนัยยะแห่งความสัจจริง...

ซ่อนเร้นอยู่เบื้องบนจัดสรรฉันคิดเช่นนี้ว่าคนไม่ดีก็จักพัดผ่านไป...

ดั่งลมห่าฝนประเดี๋ยวประด๋าว...

........ต้องขอบคุณบันลังก์คนดี ของบริษัทกันตนา ที่มีหนังสือเชิญ...

ฉันมา ให้เกียรติเกินไปกระมัง ฉันกังวลมากมายจะสวมใส่ชุดใดดี...

ไปรับรางวัลอันทรงเกียรตินั้น ไม่อยากใส่ชุดสีกากีเลยอะมันพุงโต...

โย้ไปเห็นแล้วให้ตายซิตำรวจไทย พุงโต แบกเป้ดีไหมจ่าจินต์...

 แบกไป้ไปรับใบประกาศเกียรติคุณจากพณฯท่านนายกรัฐมนตรี...

(นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ) 17 มกราคม 2554 ฉันจะเรียนนาย...

ที่ทำงานเช่นไรดีหนอ...

...........ให้ได้ได้ให้ ในนวนิยายหลายเรื่องเล่าที่ฉันพานพบ บทสรุป...

ตอนจบมันจะแฮปปี้ แต่นี้ถนนโค้งชีวิตที่ฉันแบกอยู่ ครึ่งทางแล้วซิ...

 ครึ่งทางแล้วหมุดหมายของฉัน อุดมการณ์ที่กินไม่ได้แต่มันอิ่ม...

ทุกครา ครานึกถึงในสิ่งที่ลงมือทำมัน ไม่มีหรอกคำว่าชนะ...

......ไม่มีหรอกคำว่าพ่ายแพ้ ล้มแล้วลุกขึ้นมาใหม่ซิคนดีล้มไม่ได้...

หมายถึงว่าเราจะแพ้...อัมพาตความเจ็บป่วยไม่อาจเหนี่ยวรั้ง...

กักขังหัวใจแห่งอิสรภาพได้หรอกนั้นคือหมุดหมายของฉัน...

ที่อยากจะไปปลดปล่อยโซ่พันธการเหล่านั้นแด่ผู้ยากไร้..........

...........วันนี้ฉันได้รับหนังสือเรียนเชิญให้ไปร่วมรายการบันลังก์คนดี...

 เพื่อเชิดชูคนทำความดี ที่บริษัทกันตนาจัดขึ้นเป็นปีแรกโดย...

การมอบรางวัลบัลลังก์คนดีแห่งปี2554เป็นปีแรกและจะมีปีต่อๆไป...

ยินดีและยินดีที่เป็นไฟเล็กๆดวงหนึ่งที่จุดสว่างวาบตรงโน้นที...

ตรงนั้นทีและมีคนอีกหลายๆร้อยคนมองเห็นกับไฟเล็กๆที่ฉันจุดมันนั้น....

..........เดล คาร์เนกี้กล่าวไว้ว่า ความสุขมิได้เกิดกับสิ่งที่คุณเป็น...

หรือมี หากล้วนมาจากสิ่งที่คุณคิดต่างหาก คิดทุกข์มันก็ทุกข์...

คิดว่าสุขมันก็สุข ไม่แบกมัน การสะสมที่ดีที่สุดคือการสะสม...

ความดีแบ่งปันและการให้ ให้ได้ แล้วได้ให้ ต้องมาจากหัวใจ ...

คือสิ่งที่ฉันยึดเสมอมา รู้จักให้ แล้วต้องรู้จักรับ ด้วยนะจ่าเจ้าเอย....

..........งานของฉันกับรางวัลที่ได้รับ ประสบการณ์อุดมการณ์...

การเอื้ออาทร กอดและกำลังใจ แม้บางทีเงินในกระเป๋าตัวเอง...

ยังต้องหยิบยืม แต่บอกตนเองเสมอว่า กอดของฉันและเงินแบ่งปัน...

....อันน้อยนิดนั้นมันมีค่า อยากเป็นคนกลาง อยากเป็นสะพานบุญ...

 ที่มิต้องใหญ่โตอวดโอ้เงินแสนเงินล้านบางทีก็ไร้ค่า...

เพราะสิ่งที่มีค่าของฉันไม่ได้อยู่ที่การมองเห็น...

แต่มันคือสิ่งที่มองไม่เห็นต่างหาก...?