ตะกร้า...ที่ลูกสาน..แล้วจ่าจะไปขายให้พรื๋อ....?

..........เคยฝันเคยคิด ว่าสักวันหนึ่งเจ้าลูกบุญธรรมทั้งสิบเก้าคน...

ของฉัน...ที่ตกกระไดพลอยโจน ตั้งแต่คราวกะโน้น ในวันที่พี่สาวใจดี...

คนหนึ่งจากประเทศสวิสอยากรับอุปถัมถ์เด็กๆโดยให้เดือนละห้าร้อย...

......บาทสักสิบคนโดยผ่านสะพานบุญของฉัน..จากสิบคนกลายเป็น...

สิบเก้า...คนในวันนี้...จากสองปีของพี่เค้าที่ส่งผ่านสะพานบุญฉัน...

มาวันหนึ่ง...พี่สาวคนใจดีจากสวิสฯป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายแล้ว...

ก็จากไปอย่าง...ไม่มีวันหวนกลับ...

...........สิบเก้าทุนการศึกษาของแต่ละเดือนมันเฉียดหมื่น แล้วฉัน...

จะบอกกับเด็กเช่นไรดีหละ เงินที่เคยได้ แม้มันจะไม่มากมาย...

 แต่นั้นคือความหวังความฝันของเจ้าตัวเล็กทีเดียว อย่างน้อยก็ได้...

...แบ่งเบาภาระของพ่อกับแม่ แล้วคนที่ไร้พ่อและแม่ ก็ยังมีถูๆไถ...

ได้ไป...แต่ละเดือน คราสิ้นเดือนฉันกลับบ้านที ตาสลอนทั้งสิบเก้า...

ยี่สิบ...แปดตา...นั้นเล่า..ฉันทิ้งพวกเจ้าไปไม่ได้...

.......แม้ฉันจะไม่ได้เป็นคนก่อแต่นานวันก็กลายเป็นโซ่ผูกพัน ...

คือโซ่พันธการแห่งหัวใจสี่หมื่นกับสี่เดือน ที่ฉันหยิบยืมมาให้...

พวกเจ้า จนฉันบอกกับใจตนเองว่าไม่ไหวแล้วนะ ได้มาเขียน...

...รำพึงรำพันผ่านโอเคเนชั่น จึงมีวันนี้ นางฟ้าสยุมพรจากอเมริกา...

 รับช่วงพี่สาวคนใจดีจากสวิสฯแทนฉัน...ไม่รู้จะกล่าวขอบคุณ...

พี่สยุมพรเช่นไรดี ขอบคุณและขอบคุณจากหัวใจจ่าครับผม...

.........ลมหนาวพัดมาหนาวเหน็บเจ้าดอกลั่นทมร่วงพราว นกกระจิ๊บ...

สองตัวหน้าบ้านร้องเพลง กาสะลองและดอกฝ้ายคำ ประชันกัน...

ออกดอก ราวกับยินดี เสียงเจ้าตัวเล็กลูกบุญธรรมทั้งสิบเก้าของฉัน...

.....กำลังขมักขะเม้นในการลงแล๊คเกอร์เคลือบตะกร้าพรุ่งนี้จะมีแขก...

มาเยือนบ้านฉัน ตะกร้าที่ลูกสาวของฉันถักสานกว่าจะได้มาเป็นอัน...

นานแสนนาน...ฉันไม่ใช่พ่อค้านะเปิ้ลเจ้าเอย...

ฉันจะขายให้หนูได้กี่ใบเชียว...

.......ดีใจที่คณะที่มาเป็นของอาจารย์ต้น ตะกร้าสิบใบขายให้พวกหนูๆ..

ไปได้หกใบและของ...ฝากอีกสามใบ ไม่เป็นไรใช่ไหมคนดี...

 อย่างน้อยนี่ก็คือลู่ทางอีก...

ทางหนึ่งในการขายของฉัน เพื่อเป็นทุนการศึกษาให้พวกหนูๆ...

 ใบเล็กเจ็ดร้อย ใบใหญ่หนึ่งพันบาทครับผม...

ไม่ได้ไปรับมาจากไหน พ่อแม่และเจ้าลูกๆของฉันถักสานจากมือ...

เองกว่าจะได้ทีละใบเป็นนานเดือนเลยก็มีครับผม...

เอ๋อเหรอตำรวจพ่อค้า.........คือตำรวจพ่อค้า...เจ้าเอย....

..........ติดต่อฉันได้นะเจ้าเอย..ตะกร้าที่ลูกๆของฉันสานจะได้มี...

โอกาส ไม่ต้องงอนง้อขอฟรีจากผู้ใด ช่วยตัวเองก่อน...

 นั้นคือสิ่งที่ฉันสอนๆลูกๆเสมอ แต่เมื่อโอกาสมีแล้วเราไม่คว้า...

โอกาสฉันก็ไม่รู้จะช่วยพวกเจ้าเช่นไรดี...ไม่มีหรอกนะในโลก...

.....นี้ที่จักได้สิ่งใดใดมาฟรี...ตะกร้าใบเล็กเจ็ดร้อยครับ...

ใบใหญ่พันบาทครับผม...ช่วยเป็นทุนการศึกษาของหนูๆได้ไหมครับ...

ได้ไหมคะ...?