"ก้างปลาติดคอต้องผ่าออกเลยนะเพราะมันเป็นหนอง"

"ก้างปลาติดคอต้องไปให้หมอเอาออก"

"ก้างติดตคอไปหาหมอเหอะมันล้วงไม่ออก"

"ก้างปลาติดคอเกือบตาย"

ทำไมแค่ก้างปลาติดคอต้องทำเป็นเรื่องใหญ่โตขนาดนั้น ?

แค่เอามือล้วงดึงออกมาก็ได้ไม่เห็นจะยาก......แค่นี้สำออยทำเป็นไปหาหมอ

ประโยคหลังนี้พูดหลังจากที่รู้สึกว่าคนที่ก้างปลาติดคอต้องทำขนาดนั้นเชียวหรอ

ไล่หลังไปไม่เกิน 3 วัน กรรมยุคติจิตอลแบบไร้สาย ก็มาถึงตัว

พระเจ้ากำลังหม่ำน้ำพริกปลาทูฝีมือแม่ที่หอบมาถึงโรงพยาบาลเยี่ยมหลานที่ป่วยมใน

" โรงพยาบาลสมิติเวช ศรีราชา"

ก้างเจ้ากรรมที่ผ่านปราการลิ้น-ฟัน เข้าไปปักเอาตรงบริเวณปากทวารก่อนไหลลงหลอดอาหาร

ทันทีที่สัมผัสได้ว่า เจอเข้าให้แล้ว "ก้างตำคอ" มันเป็นอย่างนี้เอง

จำได้ครั้งสุดท้ายที่เผลอให้ห้างไหลลงคอนั้นเมื่อตอนยังเด็ก

เพราะตอนนั้นยังร้องไห้ยังกับถูกตะปูทิ่ม แต่ยายคือหมอที่วางใจได้เสมอในกรณีนี้

ยายไม่ใช่หมอที่มีปริญญา แต่ยายมีกรรมวิธีเอาก้างออกเช่นเดียวกับหมอ

ต่างก็ก็แค่เครื่องไม่เครื่องมือ ที่ใช้ ยายไม่มีเครื่องมืออะไรที่หาได้รวดเร็วและแม่นยำไปกว่า "มือ"

เมื่อบวกกับความเชื่อมั่นว่าจะต้องบังคับให้หลานง้างปากยอมให้ยายล้วงมือเข้าไปด้วยแล้วละก็

เตรียมตัวเจ็บ "น้ำตาเล็ด" ได้เลย  ยายไม่ต้องพึ่งไฟฉาย หรือคีมฆ่าเชื้ออะไร

ทันทีที่เห็นหลานทำท่าอึกอักๆ โคกคาก อยู่ในลำคอ ยายไม่ปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปนาน

ใช้นิ้วที่ถนัดที่สุด ควานหาเป้าหมายภายในทันที เมื่อสะดุดกับเป้รหมายแล้ว

หลานร้องใช่ๆๆ แค่นั้นยายก็ล้วงออกมาชูหลาอยู่ในมือ อวดความยาว-ใหญ่ของก้าง

เสมือนประกาศให้คนอื่นรู้ว่า "ดูมันอันเบ่อเริ่มกลื่นเข้าไปได้"

จากนั้นเป็นต้นมาก็พยายามมองแล้วมองอีกไม่ให้เศษก้างเขาไปตำคอได้อีก

กระทั่งได้มาพบกับคนที่ก้างปลาติดคอต่อหน้าต่อตากลับทำอะไรไม่ถูก

บอกได้แต่เพียงว่าให้เอามือล้วงออกเดี๋ยวก็ออกเอง แต่ดูเหมือนว่าเขาจะทำเป็นเรื่องใหญ่

ไปหาหมอให้หมอคีบออกเราก็คิดว่า แค่นี้ต้องไปหาหมอด้วย ดูถูกสารพัด

หลังจากที่พยายมจะปฐมพยาบาลเบื้องต้น ให้ กลืนข้าวเหนียวและล้วงมือเข้าไปควานหาแบบที่ยายทำ

แต่ก้างเจ้ากรรมก็ไม่ยอมออกมา สรุปจึงต้องไปหาหมอ

ตอนนั้นก็ยังงงว่าทำไมล้วงไม่ออกทั้งที่ดูมือก็น่าจะยาวกว่ายายอีก

สุดท้ายคำตอบก็มาเฉลยเอาเมื่อตอนที่เจอกับตัวเอง หลังจากที่กินน้ำพริกปลาทูกลืนก้างเข้าไป

ซึ่งพยายามล้วงมือเข้าไปเอามันออกมาแล้วแต่ก็ทำได้แค่สะกิดปลายก้างซึ่งปักหลักเสมือนเสาเข็ม

อาเจียนจนน้ำตาไหล นึดขึ้นได้ว่า ขืนปล่อยไว้นานอาจจะต้องผ่าออกเหมือนกับที่เกิดกับหลายคนมาแล้ว

จึงวิ่งลงไปที่ห้อง ไอซียู ชั้น 1 โรงพยาบาล สมิติเวช ศรีราชา

บอกพยาบาล ว่าก้างติดคอแต่ทำท่าทางเหมือนกับหัวแตกหรือต้องการหมอห้ามเลือดด่วน

พยาบาลจึงส่งขึ้นเตียงให้นอนรอหมอ พร้อมกับบอกว่า อีกรายมารอก่อนแล้วด้วยอาการเดียวกัน

อ้าวเราแซงเขาหรอ ! แต่หมอก็เลือกตรวจเราก่อนโดยการเข้ามาพ่นยาชา

รีบบอกหมอว่า คีบเลยไม่ได้หรอเพราะมันไม่ลึกมือล้วงเข้าถึง

แต่หมอบอกว่าเพื่อไม่ให้เกิดอาการอาเจียนหรือรู้สึกเจ็บ พระเจ้าหมอเข้าใจผิดว่าเรากลืนอะไรเข้าไปหรือเปล่า

บ่นไปก็ไม่มีประโยชน์หมอพ่นยาชาแล้วก็หายไป ปากเริ่มมึนชา ไม่รู้สึกก็มีหมออีกคนเดินมาพร้อมเครื่องมือ

ดึงเอาก้างออกมาโชว์ให้ดูบอกว่าไม่น่าใช่ก้างปลาทู นะเพราะใหญ่กว่า 

"หมอค่ะถ้าไม่ใช่ปลาทุก็คงเป็นก้างปลาร้าคะ" แต่ไม่น่าใช่เพราะมันคือน้ำพริกปลาทู

คีบออกเรียบร้อยแล้วหมอบอกว่า เอายาแก้อักเสบกับแก้ปวดไปกินด้วยนะ

หา "หมอคะไม่รับยาได้ไหมค่ะ"

หมอ : ไม่ได้หรอกก้างปลาก็เหมือนกับตะปู ถ้าเหยียบตะปูก็ต้องกินยาเหมือนกัน"

    : ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ติดบ่อยไม่เคยต้องกินยาปกติก็เอาออกเอง คงไม่ถึงกับอาการเหยียบตะปูหรอกค่ะ"

หมอ : ไม่ได้หรอกถ้าเกิดอักเสบขึ้นมาละ ยังไงก็ต้องกิน

  ; ขอโทษนะคะหมอพอดีว่าเบิกค่ารักษาพยาบาลได้ครั้งละ 500 บาท เกรงว่าหากรับยาอีกค่าใช้จ่ายจะเกิน"

หมอ: โอเคที่บ้านมียาไหมก็ไปกินแล้วกัน

 : ไม่ทราบว่าค่ารักษาแพงไหมคะ

หมอ : ไม่ตอบ 

: ถึง 300 ไหมคะพอดีว่ารีบลงมาลืมหยิบเงินลงมา

หมอ : คงไม่เกินนั้น

พอไปจ่ายเงิน 900 บาทค่ะ "หา ทำไมแพงจัง"  จึงต้องบอกพยาบาลว่าให้รอสักครู่จะไปหยิบเงินก่อน

หันมาถามว่า มียาไหมค่ะ(เผื่อว่าจะไม่เอา) คำตอบคือ " ไม่มีค่ะ" 

แค่เอาก้างออกแพงงี้เลยหรอ 

กรรมสนองจริงๆ ว่าคนอื่นไว้เยอะเจอก้างปลาทู 900 บาท ซึ้งเลย

ยังไงใครก้างติดคอก็เลือกโรงพยาบาลนิดหนึ่งนะเพราะว่าที่นี้แพงอย่างไม่น่าให้อภัยจริงๆ

แต่โชคดีที่ ก้างปลาติดคอเป็รนอุบัติเหตุเบิกได้ครั้ง 5 พัน รอดไป

แต่นึกถึงคนที่ไม่มีเงินสิ ก้างติดคอที่ต้องล้วงกันหน้าดำหน้าแดง

 หรือบางทีต้องทรมานเพราะค่าเอาออกแพงเหลือเกิน

แต่บางที่ก็ไม่แพงขนาดนี้นะ 300 กว่าบาทมียาด้วย

900 บาท กับความเซ่อซ่าของตัวเอง