นิทานลีซู (ลีซอ)

ค่ำคืนที่หนาวเหน็บ.....แสงดาวพราวพรายไหวระยิบ

สายลมจากขุนเขา พัดโชยแผ่ว

ยิ่งเพิ่มความหนาวเหน็บให้เสียดแทงเนื้อในมากขึ้น

เด็กเล็กเบียดกายเข้าด้วยกันเพื่อแสวงหาไออุ่น

แสงไฟจากกองฟืน...เอน ส่าย.......เริงระบำ

เด็กและพ่อเฒ่านั่งล้อมวงหาไออุ่นจากกองไฟ

แสงสลัวสาดเข้าหาใบหน้าหยาบกร้าน เหี่ยวย่น

ขัดกับแววตาที่สุกใส สดชื่น มีชีวิตชีวาของพ่อเฒ่า

พ่อเฒ่าเริ่มเล่าเรื่องราวของเผ่าลีซู ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและเนิบช้า…
“ลูกหลานเอ๋ย พวกเจ้าเคยสังเกตกันบ้างไหมว่า…

เวลามีงานประเพณีทานข้าวใหม่

ทำไมคนเฒ่าคนแก่จึงปั้นข้าวสุกให้หมานั้นกินก่อนคน…”

ทุกคนส่ายหน้า ต่างสงสัยและแปลกใจ ?

พร้อมกับคะยั้นคะยอ เปล่งเสียงระเบ็งเซ็งแซ่

ขอให้พ่อเฒ่าช่วยเล่าให้ฟัง….

สายตาทุกคู่จับจ้องไปที่ใบหน้าของผู้เฒ่า

ผู้เฒ่ายกกล้องยาสูบ.....ขึ้นดูดอย่างแรงพร้อมกับปล่อยสายตา

ให้จับตามกลุ่มควัน....ที่ลอยวนและเปล่งเสียงเนิบช้าออกมา

“มันมีเรื่องว่าไว้อย่างนี้…

ครั้งหนึ่ง บรรพบุรุษของเรา ชนเผ่าลีซู

ต้องอพยพเร่ร่อนเดินทางไกล - -ไกลมาก

มาจากประเทศจีน ธิเบตโน้น

ในกลุ่มนั้นมีทั้งคนเฒ่าคนแก่

หนุ่มสาวและเด็กหญิงชาย

รวมทั้งยังมีหมาเดินตามมาด้วย

นานและนานมาก…ที่บรรพบุรุษของเรา

อดทนฟันฝ่าภัยอันตราย ขึ้นดอยลอยห้วย

ข้ามน้ำมาจนเนื้อตัวเปียกโชก

มีวันหนึ่ง…พวกเขาได้เดินผ่านไร่ข้าว

ที่กำลังสุกเหลืองคารวงใกล้เก็บเกี่ยว

และหมาที่ตามมาได้นอนเล่นเกลือกลิ้งไปมาอยู่ในไร่ข้าว

จนทำให้เมล็ดข้าวเปลือกติดเต็มตัว เต็มหัวเต็มหาง

ครั้นเมื่อบรรพบุรุษลีซู เดินทางมาถึงแม่น้ำใหญ่สายหนึ่ง

ทุกคนจำต้องลุยน้ำข้ามน้ำไปอีกฟากฝั่งหนึ่ง

เจ้าหมาตัวนั้นก็ไม่น้อยหน้า ยอมลงว่ายน้ำลุยน้ำลอยคอ

ชูหาง ลอยข้ามมาอีกฝั่งจนได้

จวบจนมาถึงดินแดนใหม่…

ชนเผ่าลีซูจึงได้รู้ว่า

หมาที่ติดตามมานั้นมีบุญคุณต่อพวกเขามากมายเหลือเกิน

เพราะเมล็ดข้าวเปลือกที่ติดตรงปลายหาง

และตรงหัวของหมาเพียงไม่กี่เมล็ดนั้น

ได้กลายเป็นเมล็ดพันธุ์ข้าวไร่ของลีซูมาจนถึงเดี๋ยวนี้…

ดังนั้นทุกปี หลังจากมีการเก็บเกี่ยวข้าวไร่

ขนขึ้นยุ้งเสร็จเรียบร้อย

พวกเราจึงมีประเพณีทานข้าวใหม่

และเราจะปั้นข้าวใหม่ ให้หมากินก่อนทุกครั้ง

เพราะ....... “หมานั้นมีบุญคุณกับเรา”

แค่ข้าวที่ติดขนหางและหัวของหมามาเพียงน้อยนิด

ชาวลีซู ยังสำนึกในบุญคุณของหมา

และแสดงความระลึกถึงโดยการปั้นข้าวใหม่ให้หมากินก่อนทุกครั้ง

............นิทานนี้..........ทำให้นึกถึงใครบางคน........

อย่าง.....ยอก....แสยง.....ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้……

โอ้.....ว่า......มหา.....สมานฉันท์....

ฤา....จะเห็นกันแต่เดียรัจฉาน.....

นายแบบ

เจ้าแมว......ดอกรัก

เจ้าหมา......ก๊อกกี้

เป็นนายแบบของที่บ้านค่ะ

คู่นี้เข้ามาบ้านพร้อมกัน

ปรองดองถ้อยทีถ้อยอาศัยกันดี

จนทุกวันนี้.....