เรื่องนี้จื้อเดิมมันคือ "ขันกว่า" หรือ "ขั้นหว้า" ตามสำเนียงชาวใต้

เป็นเรื่องเล่าของเพื่อนสาวชาวนครศรีฯ

เพื่อนร่วมหอสมัยเรียนเมื่อเกือบซาวปี๋ตี้แล้ว(ยี่สิบปีที่แล้ว)

(ท่าทางจะยังไม่แก่เนาะ 20 ปีเอง)

แต่พอมาเล่าเป๋นเจี้ยก็ต้องตั้งจื้อใหม่หื้อเปิ้น

(แต่พอมาเล่าเป็นเจี้ย ก๊อต้องตั้งชื่อใหม่ให้หล่อน)

เอาเป๋นจั๋นตาแถมก็แล้วกั๋น

(เอาเป็นว่าสาวน้อยนางนี้.....ชื่อจันตาอีกก็แล้วกันนะคะ)

วันนี้บ่ามีไผอยู่บ้านจั๋นตานุ่งซิ่นฮ้างอกไปอาบน้ำ

(วันนี้ไม่มีใครอยู่ในบ้าน จันตาก็นุ่งกระโจมอกไปอาบน้ำ.......เอาแล้ว.....เอาแล้วววว)

ปอถึงห้องน้ำก็ถอดซิ่นป้าดไว้ แล้วก็ทำธุระหนักเบาต๋ามประสา

(พอถึงห้องน้ำก็ถอดผ้าถุง ทำธุระหนัก เบา ตามประสาคนเข้าห้องน้ำ)

บ่าตันมึ้งว่าบ่าได้ใส่แซ่ประตูกำเตื้อ

(ไม่ทันได้สังเกตุว่ายังไม่ได้ใส่กลอนประตูห้องน้ำเลย)

ขณะตี้อี่นายจั๋นตากำลัง เบา .......อยู่....อย่างสบายอารมณ์นั้น

บ่าอ้ายปี้เขยก็ยู้ประตูผัวะเข้ามา

(พี่เขยก็ผลักประตูห้องน้ำผัวะเข้ามา)

เปี๋ยอะหยังบ่าตัน....จั๋นตาก็เอาขันตักน้ำควบน้องสาวตั๋วเก่าเอาไว้

(จันตาคว้าอะไรไม่ทัน.....ก็เอาขันที่กำลังถืออยู่....มาปิด....น้องสาว.....เอาไว้)

ปี้เขยซัดตาหันเข้าใส่น้องเมียในห้องน้ำ.....ฝั้งถอยออกห้องน้ำปอบ่ตัน

(พอพี่เขยเห็นว่ามีน้องเมียอยู่ในห้องน้ำ.....ก็รีบถอยออกแทบไม่ทัน)

แล้วก็จ่มกับตั๋วเก่าว่า......"หู้ยยยย......อี่น้อย......ขั๋นป๋าย....ก่อนกา..."

(พร้อมทั้งพึมพัมขึ้นกับตัวเองว่า......"โหยยยย.....อีหนูเอ้ยยย.....ขันกว่า....เชียวนา...")

!!!!!!