จากเรื่องที่แล้วเมื่อลูกถามข้าเจ้าว่า....

ทำไม....เมื่อกี๊ลูกถึงต้องร้องไห้ด้วย

ข้าเจ้าก็ได้บอกกับลูกว่า

เพราะน้องถูกเข้าใจผิด

และเกิดความคับข้องใจเมื่อไม่สามารถชี้แจงได้

การถูกเข้าใจผิดจึงเป็นเรื่องเจ็บปวด

กระทั่งไม่สามารถกลั้นน้ำตา

ไม่ให้ไหลออกมาต่อหน้าผู้คนได้

ดังนั้น คนเราไม่อาจด่วนตัดสินผู้อื่น

มีแต่เฝ้าชมดูจนแน่ใจ จึงจะบอกออกมาได้ว่า

ใครผิด ใครถูก (กันแน่)

ลูกสาวหัวเราะหึ หึ

ไม่เห็นต้องร้องเลยเนาะแม่เนาะ

    แม่จะเล่าอะไรให้ฟัง

ตอนแม่เด็ก ๆ ก็เคยเสียน้ำตา

ด้วยเรื่องเดียวกับลูกเหมือนกัน

ตอนอยู่ ม.1 เข้าโรงเรียนใหม่

พักเที่ยง กำเงินไปซื้อขนม.......จ่ายเงินแล้ว

แม่ก็เลือกกกกกกก...........แล้ว....เลือกอีก

พอได้ดังใจก็หยิบขนมแล้วเดินออกมา

แม่ค้าตะโกนเรียก.....อย่างดัง

ไอ้หนู....ไม่จ่ายตังค์เอาขนมไปได้ไง

แม่หันกลับไปเถียงแม่ค้า

จ่ายแล้ว....เมื่อกี๊นี่ไง

จ่ายที่ไหนเป็นเด็กเป็นเล็กหัดโกงได้ไง.....

นิสัยไม่ดี

โห.......ความโกรธ

ความน้อยเนื้อต่ำใจ......ปรี๊ดขึ้นเลย

เอาขนมไปคืนแล้วก็

เดินออกมาร้องไห้….อย่างหนัก

ที่นอกโรงอาหาร.......โกรธมาก

ตั้งแต่ ม.1 ยัน ม.6 Eป้านี่ไม่เคยได้ตังค์แม่อีกเลย

อีกครั้ง วันคล้ายพระราชสมภพสมเด็จพระเทพฯ

2 เมษา เป็นวันเสาร์ธนาคารออมสินเปิดครึ่งวัน

แม่ยังอยู่ ม.1 อีกเหมือนกัน

ขี่จักรยานมาธนาคารออมสินสาขาในเมืองแต่เช้า

เพื่อฝากเงิน.....ใครฝากวันนี้

จะได้รับกระเป๋าผ้าสีน้ำเงินสุดสวย

เราจะได้เอาใส่ของไปโรงเรียน

ฝากเงินเรียบร้อย.....นั่งรอสมุดกับกระเป๋า

เอ้าเรียกชื่อเรา.....ให้สมุดมา.....ไม่ให้กระเป๋า

ในใจเราคิดว่าคงจะเรียกไปเอากระเป๋าอีกทีนึง

ก็รอ.........ไป........

จนกระทั่งคนใกล้หมด ออมสินจะปิดแล้ว

ทำไงดี........เรายังไม่ได้กระเป๋าเลย

ทำใจอยู่ตั้งนานกว่าจะเดินเข้าไปถาม

ป้าเจ้า....เมื่อใดจะหื้อกระเป๋าน้อง

(ป้าจ๋า.....ตอนไหนเล่าจ๊ะถึงจะเอากระเป๋าให้หนู)

อะไร.......(เสียงโตเท่านี้จริง ๆ นะคะ)

เอาไปแล้วจะเอาอะไรอีก.....

ก็เมื่อกี๊น้องยังบ่ได้เลยหนา

(เมื่อกี๊หนูยังไม่ได้เลยนะคะ)

เป็นไปไม่ได้.....

ใครมาฝากก็ให้ไปหมดทุกคนนั่นแหล่ะ

อย่ามาโลภมาก.....เอาแล้วจะมาเอาอีก....

ไม่ได้....ไม่ได้

ฮือ.....ไม่อดทนแล้วทีนี้ร้องตรงนั้นเลย

เดินออกมา....ขี่จักรยานกลับบ้าน

ร้องทางไกล 3 กิโล....ไม่ต้องผลัด

ดีนะที่สิบล้อไม่หนีบติดรถไปด้วย

มาถึงบ้านเล่าให้ยายฟัง.....

ยายก็บอกไม่เป็นไร......ไม่เป็นไร

ตั้งแต่นั้นจนบัดนี้

ธนาคารออมสินสาขาในเมือง

ไม่เคยมีลูกค้าชื่อจิตราภรณ์อีกเลย

เจ็บนี้นานจริง ๆ.......

โปรแกรมให้อภัยไม่ทำงาน

แต่เหรียญก็มีสองด้านอีกนั่นแหล่ะ

เป็นนางเอกผู้ถูกกระทำมา ๒ หน

ข้าเจ้าก็กลับกลายร่างเป็นนางร้าย

เมื่อตอนเรียนอยู่แถว ๆ ทุ่งหัวหมาก(เฮ้อ)

ทุกเย็นข้าเจ้ากับเพื่อน ๆ ต้องนั่งรอให้ครบคน

แล้วก็จะเดินออกมาซื้อข้าวถุง

หน้าปากซอยกลับมากินที่หอ

แกง ๑ ถุง ๗ บาท ข้าว ๑ ถุง  ๒ บาท

(เป็นข้าวสวยที่ใช้นึ่งแล้วโขกออกจากพิมพ์กลม ๆ)

ได้รับข้าวและแกง มาแล้ว......

อ้าวพี่.....ตังค์ทอนหนูอ้ะ

น้องยังไม่ได้ให้พี่เลย........

ไม่ให้ไงพี่หนูถือแบ็งค์ยี่สิบมาใบนึง

เนี่ยไม่มี.....ไม่มี....แบ็งค์ยี่สิบหนูไม่มีแล้ว

แบมือให้ดูพร้อม

(แปลว่าอยู่ที่พี่ไง.....พี่รับไปแล้ว)

หนูให้พี่ไปเมื่อกี๊เนี่ย......ทอนมาเลย

(ไม่ยอมเด็ดขาด.....โดนมาหลายทีแล้ว....

เจ็บแล้วจำนาเฟ้ย)

คนขาย(ลูกจ้าง)ไม่ยอมท่าเดียว

เถียงกันอยู่นั่นแหล่ะ

เจ้าของได้ยินเข้าก็หันมา......

อาราย.....อาราย

พอรู้เรื่อง....เจ้าของร้านบอก

ลูกค้าว่าจ่ายแล้ว ก็จ่ายแล้ว......

ทอน ๆ เขาไปซะ

จะได้ขายให้คนอื่นต่อ

แล้วก็ทอนเงินให้เรา.....

ขอโทษนะน้องนะ

ไม่เป็นไรค่ะ.....เดินกลับหอ.....สบายใจ

ไปถึงห้อง....ควักเงินในกระเป๋ากางเกง

ออกมาวางบนโต๊ะ

เฮ้ย.......แบ็งค์ยี่สิบมาอยู่นี่ได้ไงวะ

(อุทานแบบวัยรุ่นอ้ะค่ะ.....คุณก็คงเคยใช่ไหม)

ตายห่าแล้ว.....ไอ้ติ๋ม....

(เพื่อนตามมาที่ห้องด้วยค่ะ)

เค้าไปทวงเงินทอนยิก ๆ กะคนขาย

เงินอยู่นี่.....ทำไงดีวะ

ข้าเจ้าบอกเพื่อนละลักละลำ

ผลสุดท้ายต้องหน้าแห้งไปยกมือไหว้ปลก ๆ

พี่คนขายสุดสวยจ๋า......หนู...ขอโทษ

เจ้าของร้านจ๋ายกโทษให้หนูด้วย

หนูลืมจริง ๆ ..............พี่คนขายได้ที

เห็นมะ....เจ๊.....บอกแล้วไม่ได้จ่าย ไม่ได้จ่าย

ก็ไม่เชื่อ....ฮึก็เลยมีเรื่องเล่ายาวเลย

ดังนั้นเราจึงมีโอกาสเป็นไปได้ทั้ง ๒ ทางคือ

ถูกเข้าใจผิด และเป็นฝ่ายเข้าใจผิด

ทางทีดี....คิดทบทวนให้รอบคอบ

ค่อยตัดสินใจลงไป....ช้าไม่เป็นไร

ดีกว่าตัดสินใจผิดซึ่งจะนำความปวดร้าวไปสู่ผู้อื่น

เหมือนพระเอกในนิยายจีนที่ข้าเจ้าชอบอ่าน

มักพูดเสมอว่า “ฆ่าคนไม่กลัว....กลัวฆ่าผิด”