วันพรุ่งนี้  ๒๓  ตุลาคม  ๒๕๕๓

วันเกิดลูกชายคนโตค่ะ "แตงโม"

ก็เลยไปเอาบันทึกเก่า ๆ ที่เขียนเรื่องของลูก หลาน มาเปิดดู

เห็นเรื่องเก่า ๆ แล้วนึกขำในใจ

เด็ก ๆ มักมีอะไรให้เราประหลาดใจอยู่เสมอ

เช่น.....วันหนึ่ง(ตอนแตงโมกำลังช่างพูด)

นั่งเล่นที่โต๊ะนอกบ้าน.....มุดไปมุดมา

แล้วก็บอกให้ฉันแลบลิ้น....."แม่ แลบลิ้นให้โมดูหน่อย"

ไอ้เราก็พาซื่อ.....ลูกอยากดูลิ้น......ได้ ได้

แลบลิ้นให้ลูกดู......โมดูแล้วมุดลงใต้โต๊ะผลุบ

แล้วเงยหน้าขึ้นมาดูแม่....."เหมือนหมาเลยเนาะ.....อ้าว"

ปรากฏว่าหมาที่เลี้ยงไว้ไปวิ่งเล่นมานอนหอบลิ้นห้อยอยู่ใต้โต๊ะ

อีกครั้ง.....วันแรกที่ลูกไปโรงเรียน

วันแรก.....ลูกดีใจมากรื่นเริง.....ดีใจจะได้ไปโรงเรียน

กลับมาบ้านเราก็ถาม....ไปโรงเรียนเป็นไงมั่ง

โมบอกสนุก......เพื่อนร้องไห้.....โมไม่ร้อง

ครูให้กินน้ำแดง......เพื่อนมัวแต่ร้อง....ฮือ.....ฮือ

โมก็เลยกินหมดเลย......เพราะโมไม่ร้อง(อืมมมมทำเป็นเก่ง)

แล้วนอนกลางวันยังไง....

ก็ครูถามโมว่า....."น้องแตงโมจะนอนตรงไหนครับ"

โมก็บอกว่า...."นอนตรงตักครูก็ได้.....โมก็เลยได้นอนตักคุณครูคนเดียวเลย"

สนุกอยู่แค่สองวันเท่านั้น พอวันที่สาม

แตงโมร้องไห้เหมือนจะขาดใจ

โมไม่อยากไปโรงเรียนแล้วแม่

กับข้าวก็ไม่อร่อย......ตอนนอน.....ร้อนก็ร้อน

ครูก็ไม่ให้นอนตักแล้ว

(อ้าว.....ครูที่ไหนจะให้ตัวเองนอนตักได้ทุกวันเนาะ)

บางครั้งที่ลูกอยากได้ของจะมีคำพูดมาหว่านล้อมแม่

เหมือนตอนไปซื้อของ ลูกอยากกินลูกอม

ลูกบอกแม่ว่า....."แม่คนดี....โมแปรงฟันทุกวัน ทุกวัน....แม่ต้องซื้อลูกอมให้โมแน่ ๆ เลย"

ผ่านไปแป๊บเดียว......พรุ่งนี้.....แตงโมใบใหญ่ของแม่จะอายุ  ๑๘  ปีแล้ว

เป็นผู้ใหญ่.....แล้ว

เริ่มจะรักคนอื่น......มากกว่าแม่แล้ว

ไม่พันแข้งพันขาแม่แล้ว(จริง ๆ นะคะคุณ)

ที่สำคัญ.....แม่ก็แก่......ซะแล้ว

และลูกก็ต้องมีเส้นทางเดินของตัวเอง

ที่แม่ทำได้ก็แค่.....อบรมสั่งสอน

ให้ลูกเป็นพลเมืองที่ดีของประเทศชาติ

มีวินัยในตัวเอง มีความเมตตา มีจิตสำนึกสาธารณะ

เพราะต่อไปคนรุ่นแม่....ต้องพึ่งพาอาศัย

คนรุ่นลูกในการนำพาประเทศชาติไปในทิศทางที่เหมาะสม

แม่ขอให้ลูกมีจิตสำนึกที่ดีงาม

และดูแลทุกสิ่งด้วยความรัก ความเมตตา ความโอบอ้อมอารี

ขอคุณพระจงคุ้มครองลูกให้เติบใหญ่อย่างมีคุณภาพต่อไป

มีความสุขนะครับลูกชายของแม่