ช่วงปิดหลายวันเมื่อต้นเดือน

ฉันตัดสินใจทุบกระปุกไปเที่ยวเวียดนามกลางกันสองคนตา ยาย 

โดยบอกกับลูก ๆ ว่า....

๑. ตอนนี้เงินของแม่กับพ่อไม่เพียงพอสำหรับการพาลูก ๆ ไปด้วย

๒. และแม่กับพ่อก็อายุมากขึ้นทุกวัน นานเข้าอาจไม่สามารถเดินทางไกล ๆ แบบนี้ได้อีก

๓. ละเมื่อลูกโตขึ้นลูกก็จะมีเพื่อน มีครอบครัวของลูกเอง ลูกก็จะได้ไปเที่ยวแบบนี้ด้วยตัวของลูกเอง

๔. การท่องเที่ยวครั้งนี้เป็นการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมและประหยัดทางรถยนต์ซึ่งไกลมาก ใช้เวลานาน

ซึ่งความจริงฉันบอกเหตุผลข้อสุดท้ายข้อเดียวกับลูก ลูกก็ไม่โอเคแล้วค่ะ

เพราะเด็กจะเบื่อกับการนั่งรถไกล ๆ มาก

เราเริ่มออกเดินทางในวันที่ ๔ เม.ย. โดย "สวัสดีห้าดาวทัวร์"

การเดินทางครั้งนี้เรารวบรวมสมัครพรรคพวกได้เจ็ดสิบคน

ค่าเที่ยวเวียดนามกลางครั้งนี้จึงถูกมาก

รวมที่พัก อาหาร ค่าพาหนะ เบ็ดเสร็จคนละ  ๗,๙๐๐ บาท

ซึ่งหากเราหาคนได้น้อยกว่านี้ต้องจ่ายถึงแปดพันกว่าบาท

ออกจากลำปางเวลา ๑๖.๓๐ น. แวะรับประทานอาหารค่ำที่อุตรดิตถ์

แล้วเดินทางต่อไปถึงมุกดาหารตอนเช้า

เข้าพักเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวรับประทานอาหารเช้าที่มุกดาหารแกรนด์

ไกด์จัดห้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรา ๑ ห้องต่อ ๔ คน

เราจึงผลัดกันให้สองสาวขึ้นไปอาบน้ำก่อนแล้วเรากินข้าว

พอเราเรียบร้อยสองสาวก็เรียบร้อยเราจึงขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวเดินทางต่อ

ฉันเตรียมกระเป๋าลาก ๑ ใบ และเป้คู่ใจอีกหนึ่งใบ

ในเป้ฉันเตรียมเสื้อผ้าสำหรับการผลัดเปลี่ยนมาด้่วย

จึงไม่ต้องไปรื้อค้นกระเป๋าให้วุ่นวายอีก....หิ้วเป้ขึ้นไปใบเดียวได้เลย

เตียงน่านอนชะมัดค่ะ

แต่ต้องตัดใจเราเดินทางเข้าสู่ด่านตรวจคนเข้าเมืองสะหวันนะเขต

โดยต้องขนของลงเปลี่ยนรถเป็นบัสของ สปป.ลาว

โดยรถคันของฉันคือบัสสอง

มีเจ้า่ตุ๊บป่อง...ที่พุงป่อง ๆ นิด  ๆน่ารัก ๆ คนขวานี่ล่ะค่ะเป็นผู้ดูแลคู่กะน้องนาเดีย

คนทางซ้ายเป็นหนุ่มมาดเซอร์ของบัสหนึ่งเค้า

ทั้งคู่พอเห็นฉันยกกล้องก็โพสแบบไม่ต้องบอกเลยค่ะ

พร้อมเสมอ.....และสู้ตายค่ะ

คนขับบัสฉันค่ะ......เห็นแบบนี้พ่อหนุ่มคนนี้ขับรถแบบตัวบรรจงเต็มบรรทัดเชียวนะคะ

จนพี่ไพที่นั่งหลังฉันบ่นว่า "ขับอย่างนี้เมื่อไหร่จะถึงว้า"

พอจอดรถให้ปล่อยของ.....ซึ่งของฉันก็เต็มถังทุกที

ไกด์ก็บอกว่า......ให้เวลาเท่านั้นเท่านี้นาที....ทำเวลาด้วยนะคะ

พี่ไพก็ขัดขึ้นว่า...."บอกให้เราทำเวลาคนขับไม่เห็นทำเวลามั่งเลย"

ทำเอาฮาครืน.....

พ่อหนุ่มผู้กุมชะตาชีวิตของพวกเราในครั้งนี้มีสามคนค่ะ

แต่ทุกคนก็ขับรถแบบนิ่มนวล ปลอดภัย และประหยัดน้ำมันสุด ๆ ค่ะ

ไป กลับ แบบปลอดภัยไร้รอยขีดข่วนจริง ๆ 

ข้ามสะพานมิตรภาพแห่งที่สองนี้ข้างหน้าก็เป็นด่านสะหวันนะเขต

ของ สปป.ลาว แล้วค่ะ

ตามความเชื่อของประชาชนสองฝั่งโขง

ลำน้ำแห่งนี้มีพญานาคปกป้องคุ้่มครองอยู่ค่ะ

ข้ามสะพานไปข้างหน้าคือที่ ๆ เราต้องเปลี่ยนรถแล้วค่ะ

เตรียมเก็บของกันดีกว่า

ถึงด่านแล้วค่ะ.....เอาพาสปอร์ตไปประทับตราตามวิธีการ

ส่วนลูกทัวร์ก็เดินผ่านด่านตามธรรมเนียมไปขึ้นรถบัสของ สปป.ลาว

ซึ่งเราไม่สามารถเอารถของไทยข้ามไปได้เพราะกระบวนการยุ่งยากมากมาย

ตอนไม่เห็นภาษาไทยกำกับ

ฉันอ่านว่า......ทะลุมาปิดไฟตา(อะไรก็ไม่รู้)

พอเห็นภาษาไทยกำกับก็อดหัวเราะกับตัวเองไม่ได้

ไปค่ะ.....ไปเที่ยวด้วยกัน

เราต้องเดินทางจากด่านสะหวันนะเขต

เพราะเป็นเส้นทางเชื่อมต่อไปยังเวียดนามด้วยทางหมายเลข 9

ซึ่งผ่านไทย ลาว เวียดนาม ระยาทาง ๒๘๐ ก.ม. 

แล้วเข้าสู่ประเทศเวียดนามที่ด่านลาวบาว

"เส้นทางสายนี้สร้างโดยฝรั่งเศสที่ลงทุนสร้างเพื่อใช้ขน

อาวุธยุทโธปกรณ์เข้ามายึดครอง สปป.ลาว

และลำเลียงเอาทรัพยากรของลาวกลับไปยังฝรั่งเศส"

ฉันรู้สึกได้ถึงความเจ็บช้ำที่แฝงมาในน้ำเสียงนั้นเป็นอย่างดีค่ะ

ท่านผู้เจริญเอ๋ย.....คนที่ไม่เคยโดนปกครองโดยผู้อื่นคงไม่ทราบ

ถึงความชอกช้ำของการถูกปครองโดยคนต่างชาติต่างภาษาเป็นแน่แท้

ที่นี่มีความเจริญเป็นอันดับสองรองจากนครเวียงจันท์ค่ะ

น้องนาเดีย.....ไกด์ไทยของบัสหนึ่งค่ะ

วิ่งวุ่นทั้งวัน....เห็นแล้วเหนื่อยแทนค่ะ

นาง "น้องหม่อม" ไกด์ของบัสเรา

ขึ้นมาก็ชวนคุยน่ารัก ๆ  เล่านิทานบ้าง

หนักเข้าก็เลยร้องเพลงลาวให้เราฟัง

ซึ่งเพลงที่น้องร้องก็คือกุหลาบปากซัน และ ดวงจำปา

ซึ่งเป็นเพลงทีึ่แต่งโดย ท่านจำปา ลัดตะนะสะหวัน เจ้าของนามปากกา "สุลิวัต" 

หนุ่มชาวคันทะบุลีแต่งไว้เมื่อปี 2502 ด้วยวัยเพียง 24 ปี

เมื่อไปเที่ยวหาพี่ชายที่เป็นตำรวจอยู่ที่ปากซัน 

ขณะที่ท่านผู้แต่งเป็นข้าราชการหนุ่มที่เพิ่งเข้าทำงาน

หลังจากเรียนจบด้านช่างสำรวจจากวิทยาลัยเทคนิคกรุงเทพไปหมาดๆ

เพลงนี้นักร้องชาวไทยหลายคนเคยเอามาร้อง......และบอกแต่เพียงว่าแต่งโดยศิลปินชาวลาว

จนเราหลงลืมกันไปและคิดว่าเป็นเพลงไทยไปแล้ว

แล้วก็มีคนด้านหลังตะโกนออกมาว่า......ร้องเพลงลาวซี่....จะฟังเพลงลาว

อยากฟังเพลงลาว.....หึ หึ....

น้องหม่อมก็บอกว่า......นี่ล่ะเจ้าเพลงลาวแท้ ๆ เลยเจ้า

โปรดให้อภัย.....ผู้ไม่รู้ด้วยเถิดน้องหม่อมเอ๋ย

เนื่องจาก สปป.ลาว เป็นประเทศที่ถูกปกครองด้วยคนต่างชาติ

ชาวลาวส่วนหนึ่งจึงตั้งกองทัพประชาชนขึ้นมาเพื่อต่อสู้และเรียกร้องอิสระเสรีภาพ

ระหว่างสองข้างทางเราจะพบเห็น "กองทัพประชาชนลาว"

เรียงรายอยู่สองข้างทางทั้งไปและกลับ

สิบเอ็ดโมงกว่้า ๆ เกือบเที่ยง

นักเรียนกลับมากินข้าวกลางวันที่บ้านค่ะ

มะพร้าวค่ะ.....ชาวบ้านนำออกมาขายใต้ร่มไม้ใหญ่

อากาศที่นี่ร้อนเหมือนบ้านฉันเลยค่ะ

ได้นำ้มะพร้าวหวาน ๆ คงชื่นใจไม่หยอก

โรงแรมรายทางเริ่มผุดขึ้นตลอดทางเพื่อรองรับนักท่องเที่ยวค่ะ

ฉันเห็นป้ายเขียนว่า "เฮือนพัก" ค่ะ

นักเรียนขี่จักรยานกลับบ้าน

สาวน้อยใส่ผ้าถุงน่ารักค่ะ

บ้านที่กำลังสร้างใหม่เราพบได้ตลอดเส้นทางเลยค่ะ

ในรูปเห็นชัดเจนว่าที่อยู่อาศัยแบบเดิม ๆ คงจะหายไปในไม่ช้า

น้องหม่อมบอกว่า"คนลาวเรียนรู้กับอาจารย์ชาวไทย

ผ่านทีวี ช่อง สาม ห้า เจ็ด เก้า และสิบเอ็ด

ดูกันทุกบ้าน ทุกวัน เจ้า.....เพราะฉะนั้น

ที่เมืองไทยมีอะไร.....เมืองลาวก็จะมีเบิ๊ดดดดด.....เจ้า"

ลำน้ำที่แห้งขอด......แขวงสะหวันะเขต

"ที่นี่มีสองฤดูเจ้า.....ฤดูแล้งกับฤดูฝน

ชาวบ้านแถบนี้ประกอบอาชีะเกษตรกรรมทำนาได้ปีละเที่อ

คั้นว่าฝนตกก็ได้ทำนาฝนบ่ตกก็บ่ได้ทำนาเจ้า

หากว่าท่านปวดท้องไปขอเข้าห้องน้ำ

ซาวบ้านก็จะเอาเสียมกับจอบให้ท่าน......ท่านพอใจจะเข้าตรงไหน

ก็ขุดเอาเลย....ที่นี่บ่มีส้วม....เพราะบ่มีน้ำ"

สังเกตจากบ้านของชาวบ้านแม้จะหลังใหญ่

ก็ไม่เห็นท่อที่ต่อลงไปยังบ่อเกรอะ.....นั่นคือ.....ไม่มีส้วม

และ....."ซาวบ้านถี่นี่ทำธุรกิจมืดเจ้า.....เพิ่นขายถ่านเนาะ....."(ฮา)

บรรยากาศเหมือนบ้านนอกของฉันจริง ๆ

แห้งแล้งเมฆลอยหายไปไหนหมดก็ไม่ทราบค่ะ

แวะเข้าห้องน้ำที่เมืองพะลานซัย.....เต็มถังอีกแล้วค่ะ

ค่าห้องน้ำห้าบาท.....ห้องน้ำสะอาดไหมเหรอคะ.....

เราเป็นนักท่องเที่ยวต้องปรับตัวให้เข้ากับบริบทของชุมชนในแหล่งท่องเที่ยวค่ะ

เส้นทางสายสะหวันนะเขต - เวียดนามนี้

จะผ่านเมือง ๕ เมืองคือ อุทุมพอน สะพังทอง พะลานซัย เมืองพิน และเมืองเซโปน

และเข้าเวียดนามที่ด่านลาวบาว เมืองกวางจิ

อาหารกลางวันค่ะ.....หลังจากเข้าห้องน้ำเราเดินทางต่ออีกประมาณสิบนาที

ถึงเมืองพิน.....ที่ต้องแวะเข้าห้องน้ำเพราะ

ที่ร้านอาหารมีห้องน้ำน้อยค่ะ

อิ่มแล้วไปต่อค่ะ......ความจริงระยะทางจากด่านสะหวันนะเขต

ถึงด่านลาวบาวมีระยะทางแค่ ๒๕๐ ก.ม. เท่านั้นเองนะคะ

แต่ถนนกำลังพัฒนาปรับปรุงค่ะเลยต้องนั่งรถกันนานเกือบหกชั่วโมงเลยทีเดียว

ส่วนรถที่ใช้ก็เป็นรถเหมือนมินิบัสบ้านเราค่ะ

ที่นั่งแคบ ๆ ต้องทนเบียดกันหน่อย

พอดีว่าฉันไปกับสถานีข้างเคียงเลยเบียดกันสบายใจเฉิบไปเลย

หลักปักปันเขตแดนลาวค่ะหลักสุดท้าย

ไกด์ลาวจะส่งเราถึงที่นี่แล้วมีไกด์เวียดนามมารับเราต่อค่ะ

แวะเข้าห้องน้ำที่นี่......แต่ต้องรีบวิ่งออกมา

ไปหาเข้าข้างหน้าดีกว่าค่ะ

ไกด์ชาวเวียดนามค่ะ

บอกชื่อเวียดนามแต่ฉันจนปัญญาที่จะจดมาบอกคุณจริง ๆ ค่ะ

ไม่ทราบจะสะกดอย่างไรเลยทีเดียว

ชื่อไทยผมชื่อ "แตงกวาครับ.....เป็นน้องของแตงโม"

(ฮา....อ่านไม่ขำหรอกค่ะ...แต่สำเนียงและท่าทางขำมากเลย)

สำเนียงแบบจีนปนญี่ปุ่นแบบพ่อโกโบริค่ะห้วน ๆ สั้น ๆ น่้ารักมาก

ขึ้นมาก็ยิงมุขเลย.....คณะจากลำปางใช่ไหมครับ

ผมก็เคยไปเรียนที่มหาวิทยาลัยราชภัฎลำปางครับ

เรียนไปเรียนมากลายเป็นราชภัฎลำบาก(ฮา.....ไม่คิดว่าจะเจอมุขนี้)

แค่ข้ามด่านมา.....ข้ามเทือกเขาสายภูหลวง

ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหมดเลยค่ะทั้งสภาพอากาศ และบ้านเรือนช่างแตกต่างกันจริง ๆ 

เราจะเดินทางจากด่านลาวบาวถึงเว้ ประมาณ ๑๕๐ ก.ม. 

เทือกเขาสายภูหลวงนี้กั้นระหว่างลาวและเวียดนาม

ซึ่งนอกจากกั้นผู้คนแล้วยังกั้นลมฟ้าอากาศ และความอุดมสมบูรณ์ด้วยค่ะ

ด่านนี้คนลาวเรียก "ลาวบ่เอา" เทียบเคียงประมาณว่า ลาวบาว

แล้วก็เล่านิทานเรื่องลาวบ่เอาว่า

สมัยที่เวียดนามมาช่วยลาวรบเมื่อเสร็จสิ้นสงคราม

รัฐบาลลาวจึงยกเทือกเขานี้ให้เวียดนามเป็นสินน้ำใจ

ชาวบ้านจึงเรียกที่นี่ว่า "ลาวบ่เอา.....แต่เวียดนามเอา"

เมื่อเรียกตามสำเนียงเวียดนามจึงเป็นด่านลาวบาว

(นี่เป็นนิทานเล่าแบบข ำ ๆ นะคะ)

บ้านแบบเวียดนามดั้งเดิมค่ะ

มองเข้าไปในบ้านสะอาดพื้นมันวาวเชียวค่ะ

ที่เวียดนามประเทศเล็ก ๆ ที่อุดมสมบูรณืไปด้วยทรัพยากรธรรมชาติมากมาย

แม่น้ำที่มากมายกว่าสองพันสายและชายฝั่งทะเล

ที่นี่จึงเป็นที่หมายปองของเหล่ามหาอำนาจต่าง ๆ มากมาย

ภาษาที่ใช้เขียนเป็นตัวอักษรจากภาษาอังกฤษ

แต่เขียนแบบเวียดนาม.....ฝรั่งเองเห็นเข้าก็คงงง งง อยู่เหมือนกันค่ะ

บ้านของชาวบ้านที่อพยพมาจาก สปป.ลาวค่ะ

หากินด้วยการทำไร่เลื่อนลอย.....เฮ้อ

เหมือนที่บ้านเราเลยนะคะ

เราเข้าตัวเมืองก็เย็นย่ำเข้าไต้เข้าไฟพอดีค่ะ

อาหารเย็นที่ภัตตาคารนี้เลยค่ะ

ส่วนอาหารไม่แตกต่างค่ะ

รสชาติที่เราคุ้นเคย.....ไกด์บอกว่ามีแหนมเนื่องด้วยครับ

แต่ผมว่าแหนมเนืองที่เมืองไทยอร่อยกว่า.....อ้าว

ที่นี่เรียกว่า....แนมเนื๋อง.....ไปถึงเมืองไทยกลายเป็นแหนมเนือง

อาหารที่นี่ทุกมื้อต้องมีผักและปลาค่ะ

ที่นี่ไม่นิยมรับประทานน้ำแข็งแต่ก็มีไว้ให้บริการแก่ชาวไทยด้วย

กินข้าวแล้วไปล่องเรือมังกรสองหัว

ชมเพลงพื้นเมืองเวียดนามที่บรรเลงและขับร้องโดย

นักแสดงที่แต่งชุดประจำชาติกันค่ะ

ค่าใช้จ่ายทุอย่างอยู่ในค่าทัวร์หมดแล้วค่ะ

เราจะล่องเรือในแม่น้ำหอมประมาณ ๔๕ นาที เพื่อชมการแสดงค่ะ

ชมการแสดงแล้วไม่ต้องซื้อดอกไม้ให้นักแสดงนะครับ

เพราะเจ้าของเรือจะได้ค่าดอกไม้ไป

ส่วนนักแสดงจะได้ถือดอกไม้และต้องคืนให้เจ้าของเรือไปเมื่อเรือจอด

หากต้องการตอบแทนนำ้ใจก็ให้เป็นเงินไทยได้เลย

รวบรวมกันให้นักแสดงไม่รังเกียจ(ฮา)

รำวงวันลอยกระทงค่ะ.....เป็นเครื่องยืนยันว่า

คนไทยเที่ยวที่นี่เยอะจริง ๆ

แล้วก็ให้ลอยกระทงแบบเวียดนามค่ะ

สะพานเจ็ดสีค่ะ.....เป็นสมญานามที่คนไทยตั้งให้

เพราะจะเปลี่ยนสีไปเรื่อย ๆ 

เปลี่ยนสีอีกแล้วค่ะ

เปลี่ยนแล้ว

เปลี่ยนอีก

สมชื่อสะพานเจ็ดสีจริง ๆ ค่ะ

เหนื่อยกันไหมคะคุณขา.....เราไปพักกันก่อนดีไหมคะ

พักโรงแรมชื่อนี้ค่ะ.....

พักก่อนนะคะ

ทริปหน้าเราไปล่องเรือแม่น้ำหอมไหว้พระที่วันเทียนมู่กันนะคะ

สวัสดีค่ะพี่น้องชาวโอเคทุกท่าน