เรามาถึงเมืองเก่าฮอยอันแล้วค่ะ

ไกด์จัดการเรื่องค่าเข้าชมสถานที่โดยเรายืนรอเฉย ๆ

เพราะเรามากับทัวร์ค่าใช้จ่ายทุกอย่างจึงอยู่ในค่าทัวร์หมดแล้ว

มาแบบนี้ก็สบายไปอีกอย่างสำหรับผู้สูงวัยอย่างเรา

เพราะเราได้กิน นอน เที่ยว ในที่ที่ทัวร์เลือกแล้ว

โรงแรมและร้านอาหารก็จะดีและถูกกว่าที่เราหาเอง

การมาเที่ยวต่างบ้านต่างเมืองเราแค่ปรับตัวให้เข้ากับบริบทของสถานที่

ทั้งเรื่องอากาศ อาหาร และห้องน้ำ แค่นี้ก็จบแล้วค่ะ

ฮอยอันเป็นเมืองเก่าที่อนุรักษ์ได้อย่างน่ารักมากค่ะ

เป็นเมืองมรดกโลกอายุกว่า ๓๐๐ ปี เดิมชาวจีนและญี่ปุ่น

เคยได้มาค้าขายและอาศัยที่เมืองนี้

เป็นเมืองขนาดเล็กตั้งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำทูโบน

บริเวณริมทะเลจีนใต้ทางตอนกลางของสาธารณรัฐสังคมนิยมเวียดนาม

ในเขตจังหวัดกว่างนาม ห่างจากเมืองดานังมาทางตะวันออกเฉียงใต้ประมาณ ๓๐ กิโลเมตร

มีพื้นที่ประมาณ ๖๐ ตารางกิโลเมตร

 ในอดีตเคยเป็นเมืองท่าที่ใหญ่ที่เจริญมากที่สุดในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

(ที่มา : http://www.thaiblogonline.com/sodpichai.blog?PostID=36933)

ไกด์แตงกวาบอกว่าพอเข้าไปแล้วอย่าเพิ่งซื้อของนะครับ

ไหว้พระขอพรที่ศาลเจ้า “ฟุเกวี๋ยน” ก่อน

พอข้ามสะพานญี่ปุ่นแล้วค่อยเลือกซื้อ

ตรงที่เราเห็นเป็นด้านหน้า ๆ ราคาแพงเอาไว้ขายฝรั่ง

เดินเข้าไปใน ๆ ยิ่งลึกยิ่งถูกรถจะไปจอดรอเราอยู่ที่ท้ายตลาด

ของที่นี่เลือกเอาเองนะครับของถูกก็มีของดีก็มาก

ของดีอาจราคาสูงแต่ก็คุ้มค่าแม่ค้าพอเห็นคนไทยก็ดีใจ

เพราะคนไทยใจดีซื้อของทีละมาก ๆ แม่ค้าที่นี่พูดไทย รับเงินบาททุกร้าน

เอาล่ะค่ะลุยเลย......อ้อ.....พูดถึงเรื่องลุย

ไกด์มีเรื่องเล่าอีกแล้วค่ะ

เมื่อสมัยที่ลาวส่งทหารมาช่วยเวียดนามรบเพื่อกู้เอกราช

มีความเสียหายอันเกิดจากภาษาเรื่องหนึ่ง คือ

พอทหารเวียดนามนำหน้าเดินเท้าไปเจอกับระเบิด

ทหารเวียดนามตะโกนบอกต่อ ๆ กันว่า “ลุย ลุย ลุย”

ซึ่งในภาษาเวียดนามแปลว่า “ถอย”

แต่ทหารลาวไม่เข้าใจ เพราะลาวกับไทยก็ครือ ๆ กันว่าลุย

แปลว่าเดินบุกไปข้างหน้า

ในขณะที่ทหารเวียดนามถอยกลับออกมา

ทหารลาวกลับวิ่งตะลุยนำหน้าออกไปเหยียบถูกระเบิดที่ฝังไว้

เสียชีวิตอย่างมากมายหลายชีวิตซึ่งทำให้เวียดนามเสียใจมาก

จึงสร้างอนุสาวรีย์ทหารนิรนามให้กับทหารเหล่านั้น

แค่เรื่องเล่าเท่านั้นเองนะคะ......

ไปเดินเที่ยวดีกว่าค่ะ

เรามาถึงศาลเจ้า “ฟุเกวี๋ยน” เข้าไปไหว้พระกันค่ะ

ระหว่างทางเข้ามีอะไรสวย ๆ เยอะไปหมดเลยค่ะ

ที่นี่จะมีธูปให้จุดบูชา

เป็นธูปขนาดยาวววววววมากจุดทีเป็นเดือน ๆ เลยล่ะค่ะ

พอเข้าไปถึง......โอ้.....แม่จ้าววว

ธูปที่จุดส่วนใหญ่เป็นของคนไทยค่ะ

แล้วตอนที่เราเดินไปเดินมาเราก็จะเห็นคนไทย

ได้ยินเสียงพูดจาภาษาไทยอยู่เสมอ

สองสาวหน้าละอ่อนเชียวนะคะ

ไกด์ไทยของเราเองค่ะเจ้าป่องกะเจ้านาเดีย

ดูแลทุกคนเป็นอย่างดี.....พอจะเข้าห้องน้ำ

สองสาวจะต้องยืนถือกล่องกระดาษทิชชู่รอที่บันได้รถ

ถึงเวลาอาหารก็ต้องดูแลให้ลูกทัวร์รับประทานให้อิ่มหนำสำราญ

ไม่มีขาดตกบกพร่องก่อนจึงจะได้กินบ้าง

แล้วความต้องการของคนจำนวนมากเนี่ยไม่ธรรมดานะคะ

เห็นแล้วปวดหัวแทนค่ะกับเสียงบ่น

"ห้องน้ำอะไรเนี่ย กับข้าวอะไรเนี่ย ทำไมร้อนอย่างนี้ล่ะ ทำไม ทำไม และทำไม"

ฉันว่าอาชีพนี้ต้องมีความอดทนสูงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงมากเชียวค่ะ

เป็นฉันคงได้วางมวยกันบ้างก็ไม่รู้

ไกด์ชาวเวียดนามค่ะในชุดประจำชาติ

ทำทีไปเมียง ๆ มอง ๆ ฟังเขา.....ไม่รู้เรื่องหรอกค่ะ

แล้วก็.....ฉันชอบหลังคาบ้านหลังนี้จังค่ะ

มีหญ้าขึ้นบนหลังคาด้วย(ขึ้นไปได้ยังไง)

ไหว้พระแล้วออกมาชมตลาดต่อค่ะ

ที่นี่อนุรักษ์ตึก บ้าน เก่า ๆ ไว้เป็นอย่างดี

พอคนมาเที่ยวมาก ๆ ก็มีคนหาของมาขาย

พอมีของมาขาย....คนก็มาเที่ยวมากขึ้น....ชุมชนก็ได้ประโยชน์เต็ม ๆ 

เพราะที่นี่เปิดบริการนักท่องเที่ยวทุกวัน

แล้วเราก็เข้าเยี่ยมชมบ้าน ๓ ชาติ ที่สร้างโดยนำวัฒนธรรมของ

เวียดนาม จีน และญี่ปุ่น ผสมผสานกันอย่างลงตัว

บ้านหลังนี้สร้างโดยการใช้ไม้เหลาเป็นลิ่ม

ตอกเป็นสลักเป็นการสร้างโดยไม่ใช้ตะปูแม้แต่ตัวเดียวเลยล่ะค่ะ

เจ้าของบ้านรุ่นแรกกับรุ่นที่สองค่ะ

ด้านบนของรูปใช้ไม้เป็นต้น ๆ แกะสลักลวดลายงดงามค่ะ

คุณลุงท่านนี้เป็นเจ้าของบ้านรุ่นที่ ๓ อายุเจ็ดสิบกว่าปีแล้วค่ะ

ท่านชงชาหอม ๆ ต้อนรับเราด้วยนะคะ

แล้วก็มีสินค้าเล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นที่ระลึกวางขายในบ้านด้วยค่ะ

หิ้งบูชาบรรพบุรุษ

ตรงกลางบ้านเป็นช่องโล่งค่ะ

นัยว่าเป็นเครื่องปรับอากาศ ระบายความอับชื้นในตัวบ้าน

และเมื่อมีลม หรือฝนตก ความเย็นจากน้ำฝนและลม

จะเป็นเครื่องปรับอากาศให้กับบ้านได้เป็นอย่างดี

และรูปนี้ค่ะ....ที่เมืองไทยทุกบ้านจะมีรูปของในหลวงและพระราชินีประดับอยู่

ที่เวียดนามจะมีรูปท่านโฮจิมินท์ ประดับอยู่ในทุก ๆ บ้าน

เพราะท่านเป็นผู้ต่อสู้เรียกร้องเอกราช อิสระภาพ และนำเสรีภาพมาสู่ชาวเวียดนามทุกคน

ออกจากบ้านเราเดินต่อค่ะ

จากถนนหลักก็จะมีซอกซอยนำไปสู่บ้านเรือน

ที่เป็นที่พักอาศัย

และเนื่องจากที่นี่มีสถาปัตยกรรมที่งดงาม

หนุ่มสาวที่จะแต่งงานกัน

มักจะเลือกที่นี่เป็นสถานที่ ที่ใช้ถ่ายภาพแต่งงาน

วันนี้ฉันโชคดีค่ะ....เจ้าสาวคนสวย....กำลังแต่งหน้าเตรียมถ่ายรูปพอดีเลย

ทีนี้คุณเห็นสาวเวียดนามที่ไม่ใช่ถ่ายจากเบื้องหลังแล้วนะคะ

ฮอยอันได้รับการเสนอชื่อให้เป็นเมืองเก่าที่เป็นมรดกโลก

จากชาวโปรแลนด์ชาวเมืองนี้จึงสร้างอนุสาวรีย์เป็นเครื่องรำลึกถึง

อย่าถามชื่อนะคะ.....จดไม่ทันและลืมไปแล้วค่ะ

ออกจากบ้านเราก็เดินเป็นพญาน้อยชมตลาดเลยค่ะ

เก็บเกี่ยวความงามของตัวอาคารและสิ่งปลูกสร้าง

สัตว์หายากค่ะ....ที่นี่ไม่นิยมเลี้ยงสุนัขเพราะต้องมีค่าใช้จ่ายเยอะ

ใครเลี้ยงสุนัขก็อาจแปลได้ว่าเป็นผู้มีอันจะกินล่ะค่ะ

เลิกงานแล้วค่ะ.....สาว ๆ พากันจูงจักรยานยนต์

พาหนะคู่ใจที่เก็บไว้ข้างหลังร้านจะกลับบ้านแล้วจ้า

(ภาพจาก : http://www.bondstreettour.com/8_trip_gallery/vietnam/vn_09.htm )

ภาพสะพานจากด้านข้างฉันถ่ายไม่ทันค่ะ

เพราะกลัววิ่งตามคณะๆไม่ทันเขาจ้ำอ้าวกันไปโน่นแล้ว

เลยต้องไปยืมจากเวปอื่นมาให้คุณชมแทน

ด้านบนของสะพานมีเครื่องใช้เซรามิกประดับไว้ด้วยค่ะ

สะพานญี่ปุ่น เป็นสะพานที่สร้างขึ้นในศตวรรษที่ ๒๓ โดยชาวญี่ปุ่น

ตรงกลางสะพานจะมีศาลเจ้าค่ะ

สะพานนี้สร้างในปีวอกค่ะ

และแล้วเสร็จในปีจอ....จึงมีรูปปั้นของทั้งปีสองไว้เป็นที่ระลึก

ที่นี่คนไทยจะรู้จักจากละครทีวีช่องสีน้อย

เรื่อง “ฮอยอัน....ฉันรักเธอ” เรื่องนี้ฉันไม่ชอบดูค่ะ

เพราะว่ามีคนบอกฉันว่า “พ่อชอบเรื่องนี้.....นางเอกสวยดี”

เชอะ.....ใช่ซี้......ฉันมันคนไม่สวยนี่......(ฮี่ ฮี่)

ตอนที่เดินชมบ้านชมเมืองฉันก็ถ่ายรูปไปด้วยอย่างมีความสุข

แต่พอเจอของถูก ๆ (อีกแล้ว) ซิคะ

ฉันทิ้งกล้องแจ้นไปซื้อของอีกแล้วล่ะค่ะ

ข้ามสะพานมาร้านทางฝั่งซ้ายมือร้านแรกที่ขายกระเป๋าเดินทางและเป้สะพายหลัง

เรียงติดกันสามร้านค่ะไกด์บัสหนึ่งชี้ให้ฉันเข้าร้านแรก

บอกว่าแพงหน่อยแต่ของคุณภาพดี......ไม่เชื่อไกด์แล้วจะเชื่อใครเล่าคะ

ร้านนี้ของแพงหน่อยค่ะแต่คุณภาพเนื้อผ้าและการเย็บดูมีคุณภาพ แข็งแรงดีค่ะ

ถึงจะแพงกว่าร้านอื่น ๆ แต่ก็ยังถูกว่าที่บ้านเราอยู่ดี

ได้กระเป๋าถือสำหรับไปทำงานของตัวเองและฝากพี่สาวคนละใบก็พอ

ใบละสองร้อยห้าสิบ.....พอได้ของ......อ้าวแล้วลิงพี่ล่ะ.....แอม

ลิง.....ยี่ซิป......ค่ะ......จะเอามั๊ยคะ

วุ้ย......ไม่เอาก็ได้ค่ะ(เจ้าสุดท้ายที่ท้ายตลาดขาย ๒๐๐ เองค่ะหืม...เจ็บใจ)

เป้ใบใหญ่ ๑ใบ ๓๕๐ เป้เล็ก ๓๐๐

สองใบนี้ท้ายตลาดขาย ๒๕๐ แต่พอใส่ของปุ๊บก็ปริปั๊บเลยค่ะ

เป้ลาย ๆ ๒๘๐ ค่ะ ท้ายตลาดขาย ๒๐๐ อีกแล้วค่ะ....

ด้วยความโมโหเลยซื้อใบละ ๒๐๐ มาอีกใบนึง

ของฝากค่ะเป็นกระเป๋าผ้าปักตกชิ้นละ ๔ บาท

แพคหนึ่งมีห้าใบฉันได้ราคาสี่แพคร้อยค่ะ

กระเป๋าผ้าใบใหญ่สำหรับใส่ของมีซิปปักลายสาวเวียดนาม ๓ ใบร้อย.....

ที่นี่อะไรก็จะขายทีละร้อยบาทค่ะคิดเงินง่ายดี

ก่อนลงรถแตงกวาบอกว่ามีหมวกกันตำรวจด้วยนะครับ

สามใบร้อย.....แต่......เอาตะเกียบเคาะก็แตกแล้ว(ฮา)

เจ้าของหมวกใบนี้ไม่เชื่อไกด์....ซื้อหมวกกันตำรวจได้ในราคา ๕๐ บาท

พอเอาแบ็งค์ยี่สิบให้แม่ค้าบอกไม่มีทอนเลยติ๊ปแม่ค้าไปอีกสิบบาท

กลายเป็นหมวกใบละหกสิบบาทโดนแซวไปตลอดทาง

ส่วนเสื้อให้ค่อย ๆ ซักนะครับ......ไม่งั้นจระเข้มันจะออกมาว่ายน้ำเล่น(ฮา)

เสื้อจระเข้ ๘๐ บาทค่ะ โปโล ๙๐ บาท เนื้อผ้าบางใสแจ๋วเลยค่ะไม่ค่อยน่าซื้อเท่าไหร่

มารู้ตัวอีกทีก็ถึงท้ายตลาดแล้วค่ะ

กินน้ำอ้อยแก้ร้อนดีกว่าระหว่างรอรถ

เบียร์ราลูค่ะยี่สิบบาทเท่ากับน้ำอ้อยสดคุณผู้ชายบอกว่า

ราคาเท่ากัน......กินเบียร์ดีกว่า

ที่นี่แต่ละเมืองจะผลิตเบียร์ของตัวเองค่ะ

ที่เว้....ผลิตเบียร์ชื่อ "ฮูดา" คนชิมบอกว่าเบียร์ ฮูดา อร่อยกว่า

อ้าว......กล้องแม่อยู่ไหนคะเนี่ย.....

ถ่ายรูปต่อดีกว่า......

คนไปด้วยส่ายหัว......ตอนซื้อของไม่เอาอะไรเล้ยยยยย

เพิ่งจะมาถามหากล้องเอาตอนนี้

ฮา ฮา จริง ๆ เล้ยเราเนี่ย

เดี๋ยวเราไปกินกุ้งมังกรกันค่ะ

ฉันนึกภาพกุ้งมังกรตัวโต ๆ แบบที่เคยเห็นคนเอาแปะฝาบ้านหรือในทีวี

พอยกมา......ตัว ไย๋ ใหญ่ นั่งโต๊ะแปดคน หั่นมาได้สองตัวแปดชิ้น......

เห็นแบบนี้แล้วไม่ทราบจะหยิบอย่างไรดี

เลยส่งให้คนอื่น ๆ หยิบก่อน....เหลืออะไร....ก็ดูด ๆ กินน้ำเอาละกัน....(ฮา)

พอเรานั่งโต๊ะปุ๊บ....พนักงานก็มาจัดการแซะเอาก้างปลาออกเลยค่ะ

กินข้าวแล้ว....พอเดินออกจากร้านมาลมพัดแรง มาก

อากาศหนาวขึ้นมาปัจจุบันทันด่วนเลยค่ะ

ไทยมุง....ของแท้เชียวค่ะ พ่อค้าควักของมาขายแทบไม่ทัน

พ่อค้าเจ้านี้ตั้งของหน้าร้านตอนเราออกมาแรก ๆ อะไรก็ถูกค่ะ

บอกราคา ๑๒๐ ต่อเหลือ ๘๐ บาทก็มี

แต่พอมีคนซื้อเยอะเข้า......ไม่ยอมลดราคาเลย

ร้ายกาจจริง ๆ เลย

แตงกวาอมยิ้มเชียวค่ะ......ซื้อเก่งจริง ๆ นี่ขนาดไปซื้อมาจากฮอยอันแล้วนะเนี่ย

รับประทานอาหารเรียบร้อยก็ขึ้นรถค่ะ

ถึงโรงแรมเก็บของ.....ล้างหน้า ล้างตา ไปเดินเที่ยวกันค่ะ......

ฝั่งตรงข้ามโรงแรมเป็นผับค่ะ

ระหว่างทาง....ขอเบียร์ส่องทางซักสองกระป๋องซิจ๊ะแม่จ๋า

นี่ค่ะเงินเวียดนามที่เหลืออยู่ต้องใช้ให้หมดให้ได้

เดินไปทางซ้ายเห็นคนกินอะไรอยู่.....ไปดูดีกว่า

เหมือนไข่กระทะค่ะ......อร่อยดี

อันนี้หน้าตาเหมือนไส้กรอกฝรั่งแต่ข้างในเหมือนไส้กรอกอีสานค่ะ

เฝอเนื้อค่ะ.....ราคา ๕๐,๐๐๐ ดอง เกือบแปดสิบบาท

ระหว่างเดินกลับฝนค่อย ๆ โปรยปรายลงมาค่ะรีบเดินดีกว่า

อากาศเปลี่ยนแปลงปุบปับจังค่ะเมื่อเช้าร้อนแดดเปรี้ยง ๆ อยู่เลย

ค่ำลงหนาว......เย็น......ซะแล้ว

ต้องอาบน้ำแล้วโดดขึ้นเตียงให้คนกล่อมนอนแล้วล่ะค่ะ

ฉันไม่นอนคนเดียวเด็ดขาด.....ให้ตายซิเอ้า

พรุ่งนี้เช้าไปเที่ยวตลาดสดริมน้ำห่านด้วยกันนะคะ

สวัสดีค่ะ