“ตีโบก”  สัญญาณใจทลายกำแพง

                อิสระและเสรีภาพ เป็นสิ่งที่กินไม่ได้  แต่ถ้าใครไม่รู้จักระวังรักษา อิสระ เสรีภาพ อาจโบยบินหลีกหนีไปจากชีวิตของคุณ  เมื่อหมดสิ้นอิสระและเสรีภาพ คุณจะรู้ว่าชีวิตช่างไร้ค่าเสียยิ่งนัก  และจะสำนึกได้ว่าที่ผิดพลาดปล่อยให้อิสระ และเสรีภาพ โบยบินไปจากชีวิต  คุณอาจไม่มีวันที่จะได้โอบกอดมันอีกชั่วชีวิต

                เมื่อนั้นแหละ ชีวิตที่มีลมหายใจของคุณ จะโหยหา และต้องการอิสระ เสรีภาพ ยิ่งกว่าสิ่งใด

                หลายครั้งที่ได้เข้าไปสัมผัสกับโลกหลังกำแพง แม้จะเป็นช่วงสั้นๆ สองสามวัน แต่ก็ได้สัมผัสถึงวิถีความเป็นอยู่ ชีวิตที่ซังกะตาย ประคองให้อยู่ได้ไปเพียงวันๆ  จะมีอะไรดีไปกว่าการ ส่งสัญญาณใจ ให้เพื่อนต่างแดน  อย่างน้อยก็ยังพอจะได้รับสัญญาณใจตอบรับ  มาปลอบประโลมใจอันบอบช้ำและอ่อนล้า ให้ชุ่มชื่นขึ้นมาได้บ้าง

                “ตีโบก”  คือการส่งสัญญาณ ภาษามือและท่าทาง ของผู้ต้องขังระหว่างแดนหญิง กับแดนชาย  ซึ่งสามารถมองเห็นภาษามือกันได้ในระยะไกลร้อย-สองร้อยเมตร   ระยะห่างขนาดนี้เราจะไม่สามารถมองเห็นหน้ากันได้อย่างชัดเจน แต่ก็พอจะมองเห็นรูปร่าง ท่าทาง สัญญาณมือ ที่ส่งถึงกันได้ 

                หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจช่วงเช้า และรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ จะเป็นช่วงพักที่มีเวลา ประมาณ 10-20 นาที ให้นักโทษได้ทำภารกิจส่วนตัว   นักโทษหญิงผู้ต้องขังในแดน 4 ต่างก็ มายืนเรียงรายตามมุมใครก็มุมมัน ที่จะสามารถมองเห็นนักโทษชาย ในต่างแดนได้  จากนั้นก็จะเริ่ม ส่งสัญญาณ “ตีโบก”  ภาษาที่คนธรรมดาอย่างเราไม่อาจจะตีความหมายได้เข้าใจ เป็นภาษามือที่ต่าง ไปจากภาษาสากลเขาใช้  ภาษามือที่กวัดไกวไปมาในลักษณะต่างๆ กัน โบกไปโบกมา หวอยๆ  ไวบ้าง ช้าบ้าง ขึ้นๆ ลงๆ บ้าง   กลับเป็นที่เข้าใจกันระหว่างนักโทษทั้งสองแดนเป็นอย่างดี  นัยว่าเป็น มรดกตกทอด มาจากนักโทษรุ่นพี่ๆ ทั้งหลายได้สร้างไว้ 

                บางครั้ง  บางคู่  เกิดความรักขึ้นระหว่างนักโทษแดนหญิง กับนักโทษแดนชาย ทั้งๆ ที่ไม่เคยมองเห็นหน้ากันอย่างใกล้ชิด ชัดเจน และไม่เคยได้พูดคุยกันด้วยน้ำเสียงเช่นคนปกติเลย  แค่เพียงส่งสัญญาณมือ  “ตีโบก”  ให้แก่กันเท่านั้น  บางคู่รักกันขนาดที่คนทางบ้าน ส่งเงินทอง ข้าวของ เครื่องใช้มาให้ใช้ในคุก ก็กลับส่งต่อมอบไปให้คู่ตีโบกเสียสิ้น  ทำให้นึกถึงเพลงในละคร  ตบจูบ ตบจูบ ขึ้นมาได้  “ขังตัว  อย่าขังหัวใจดีกว่า” 

                “ตีโบก”  จะมีขึ้นได้ก็แต่เฉพาะเรือนจำที่มีตึก อาคารสูงๆ  มองเห็นกันได้ระหว่างแดน เท่านั้น  บางแห่งที่มีอาคารเตี้ยๆ หน้าต่างไม่พ้นขอบกำแพงสูง ก็จะไม่สามารถตีโบกกันได้ เพราะมองไม่เห็นกัน  กรมราชทัณฑ์ เคยสั่งห้ามมิให้ผู้ต้องขังส่งสัญญาณใจ “ตีโบก” ให้กัน เพราะไม่รู้ว่า ที่โบกให้สัญญาณกันนั้น เขาส่งภาษาอะไรให้แก่กัน   แต่ท้ายที่สุดก็ต้องยอมแพ้  เพราะสัญญาณใจ ใครจะห้ามได้ล่ะ  ขนาด ตบจูบ ตบจูบ ยังห้ามไม่ได้เลย

                                    เก็บสัญญาณใจมาให้ได้แค่นี้  หากอยู่นานๆ คงได้อีกหลายสัญญาณ

                แม้ไม่รู้เมื่อไหร่ จะได้ลิ้มรส อิสระ และเสรีภาพ  และไม่รู้เมื่อไหร่จะได้พบกันระหว่างคู่ตีโบก  แต่สัญญาณใจ ที่ส่งถึงกันก็ก่อให้เกิดความหวัง หล่อเลี้ยงหัวใจให้ชุ่มชื่นยืนอยู่ได้  วันนี้ พรุ่งนี้ มะรืนนี้  เขาจะยังมีชีวิตอยู่ เพื่อตีโบกส่งสัญญาณใจให้แก่กัน  ในระหว่างวันเวลาของช่วงชีวิตที่หม่นเศร้า เพื่อฝ่าเมฆหมอกมืดคลึ้มคลุมชีวิต  อย่างน้อยก็ยังมีความหวัง

                เก็บความในใจที่อยากจะบอกฝากไปถึงใครคนหนึ่ง มาให้พวกเราได้รับรู้

เพลงแสงดาวในคืนดึก

คำร้อง/ทำนอง : ทิพย์ธัญญา

ขับร้องโดย : โจณัฐ

ขอเพิ่มเติมความในใจอีกหนึ่งฉบับนะครับ

---