เด็กๆ ได้ชื่นชมผลงานของลุงสล่าเฉลิมชัย  โฆษิตพิพิฒน์  ซึ่งเป็นผู้ใหญ่ใจดีนำเด็กๆ ชมงานศิลปะ พร้อมอธิบาย ให้ฟัง  และยังใจดีแจกสมุดบันทึกให้เด็กๆ อีก  ต้องขอชื่นชมในน้ำใจของลุงสล่าแต๊ๆ ครับ

      ลุงเพิ่งกลับจากกรุงเทพฯ ต้องรีบมาพบปะลูกหลานในค่ายศิลปะครั้งนี้ ซึ่งลุงถือเป็นเรื่องสำคัญที่สุด ลุงชอบวาดรูปมากที่สุดในชีวิต งานนี้กลุ่มศึกษานิเทศก์จัดงานให้เด็ก ถือเป็นเรื่องถูกต้องเมื่อสมัยก่อนเป็นเด็กลุงชอบวาดรูปมาก ผู้ใหญ่ชอบว่า”จะวาดทำไมกระจอก” แถวไนท์บาร์ซา มีโรงไม้เก่าๆ มีโรงหนังชื่อว่า สหดารา เขาจะมีการวาดโปสเตอร์ขนาดใหญ่ ใช้สีฝุ่นผสมกาวลาเท็กซ์ เราจะต้องใช้ไม้แผ่นใหญ่เท่าฝาฉากใช้น้ำล้างแล้ววาด ก่อนจะวาดต้องทาสีขาว ลุงก็ไปช่วยเขาเตรียมรูปดาราให้นักวาด เขาวาดได้เหมือนมาก เราก็ตีตารางให้ แล้วร่าง สุดท้ายเราร่างรูปได้ คนสีได้ ผสมสีได้ เนื้อสีฟ้า น้ำตาล ขาว เราได้เรียนรู้การวาดรูปตั้งแต่เด็ก ไม่มีโอกาสได้เรียนรู้เหมือนลูกๆ ตอนนี้ แต่อีก 3 วัน ลูกจะได้พบปะอาจารย์เก่งๆ สอน รู้อะไรเกี่ยวกับสี เมื่อโลกเปลี่ยนแปลง ศิลปะต้องมีสมอง วิธีคิด ไม่ใช่ฝีมืออย่างเดียว มีฝีมืออย่างเดียวแค่คุ้มกิน แต่ถ้ามี “คำกึด” (ความคิด) มีสมอง มีทักษะ จะได้เป็นคนระดับยิ่งใหญ่ เช่น อาจารย์ถวัลย์ ดัชนี ความคิดเป็นความงาม มีค่ากว่าฝีมือ ดังนั้นต้องฝึกตั้งแต่เด็ก เช่น ถ้าเราจะวาดรูปดอกไม้ที่เห็นอยู่ตรงหน้าเรา คนโง่ (ไม่มีความคิด...ไม่มีสมอง) จะเอากระดาษมาวาดรูปตามดอกไม้ที่เห็นอยู่ต่อหน้าอย่างนั้น แต่ถ้าคนใช้ความคิด มีสมอง มาเห็นแล้วจะนั่งคิดดอกไม้นั้นก่อน จะใช้ความคิดแล้วจึงวาด โดยไม่วาดเหมือนคนแรก แต่จะวาดดอกไม้ที่เขาเชื่อว่าดีกว่า โดยเปลี่ยนรูปแบบให้สวยงาม มีความอ่อนไหว มีหลายมิติ ใส่สีตามจินตนาการของเขา โดยเอาดอกไม้มาแทนมิติแห่งสรวงสวรรค์ เมื่อเห็นช่อดอกไม้ แล้วจินตนาการว่า “ฉันชอบดอกสีชมพูดอกเดียว ฉันจะทำ (แป๋ง)ดอกสีชมพูลอยอยู่บนสรวงสวรรค์” นี่แหละเป็นการใช้สมอง ใช้ความคิด แตกออกไปจากเดิม ศิลปะเป็นเรื่องยิ่งใหญ่ ไม่มีผิดมีถูก ไม่ใช่เลขคณิต ไม่ใช่วิทยาศาสตร์ ไม่ใช่กฎหมาย แต่ศาสตร์ทางศิลปะ มีอิสระภาพ เป็นเรื่องทางความคิด มันไร้เหตุผล ไม่มีเหตุผล แต่มันมาจากใจของเรา “งามแบบกูๆ ไม่เกี่ยวกับมึงๆ” มันต้องทำในสิ่งที่เรารู้สึก การเป็นนักร้องเป็นเรื่องของการ Copy แต่ศิลปะไม่ใช่เรื่อง Copy การเป็นศิลปะจะต้องฝึกฝน ใช้สมอง มีความกล้าหาญ อย่าเสียดายกระดาษ เสียดายโน้น เสียดายนี่ จำไว้ว่าคนวาดมะละกอลูกเดียว(บะก้วยเตด) โดยดู form ดูสี เห็นชีวิตของมะละกอ เห็นแมลงแทะผิว แล้วนำมะละกอมาวางรวมกันเป็นร้อยๆ ลูก แล้ววาดฟอร์มด้วยสีดำ นี่เรียกว่าเก่งขึ้นมาอีกขั้น ยิ่งถ้าใช้สมอง และจิตวิญญาณ มองมะละกอยิ่งกว่ามะละกอ แล้ววาดออกมาจากจิตใจเรียกว่าสุดยอด

อยากบอกลูกๆ ว่า ศิลปะเป็นสิ่งที่ลูกๆทำเถอะ ทำในสิ่งที่เห็น ใช้จิตวิญญาณ มีความกระสันอยากในหัวใจ ลูกๆ ทำเลย ช่วงบ่ายวันนี้ลูกๆ จะได้เรียนรู้วิธีการใช้เส้น ลูกๆ จะต้องใช้จิตอารมณ์ด้วยความอยากกระสัน จำไว้ว่า สามวันนี้เป็นวันที่ดีที่สุดสำหรับลูกๆ ในห้องนี้ทุกคนเป็นคนเก่ง เพราะมีโอกาสเห็นคนวาดรูปจากโรงเรียนอื่นๆ ได้เห็น ได้รู้ว่าเขาวาดอย่างไร เรื่องงานศิลปะนี้ มีบางโรงเรียนคุณครูไม่สนใจเรื่องวาดรูป แต่ลูกๆที่อยู่ในห้องนี้เป็นผู้มีโอกาสดีที่สุด จะมีคนเก่งระดับสุดยอดและระดับห่วยแตก ดังนั้นอยู่กับคนจำนวนมากลูกจะได้เห็นความหลากหลาย ลูกๆ จะได้เจอครูชั้นเลิศ และเห็นความคิดจากเพื่อนๆ เรื่องวาดรูปไม่เกี่ยวกับอายุ งานวาดรูปเป็นวิชาเกี่ยวกับหัวใจ ความชอบ การฝึกฝน เมื่อก่อนลุงเป็นเด็ก ลุงจะวาดรูปตลอด อยู่บ้านก็วาดรูป อยู่โรงหนังก็วาดรูป วาดตลอด ลุงไปสอบเข้าโรงเรียนเพาะช่าง กรุงเทพฯ มีคนสอบจำนวน 300 กว่าคนสมัยนั้น นั่นหมายความว่ามีนักวาดรูปจำนวนมากมาแข่งขันกัน โรงเรียนรับเข้าแค่ 35 คน ฉะนั้นลุงต้องต่อสู้กับคนอื่นๆ ลุงสู้เขาด้วยความขยัน ขยันเขียนรูปวาดรูปให้มากที่สุด

ลูกๆจำไว้ว่าถ้าจะเก่งอย่างลุงถวัลย์ จะต้องขยันหมั่นเพียร ดูผู้อื่น ค้นหาใน เน็ต ดูงานศิลป์ต่างๆ ศิลปะในโลกมีอะไรบ้าง ต้องขยันเข้าไปดูเน็ต อย่าเล่นแต่เกมส์ มีคนบอกว่า วาดรูปจะทุกข์อย่างหมา แต่ลุงไม่สนใจสนใจเพียงว่าต้องเข้าเรียนวาดรูปให้ได้ เพื่อนๆลุงสอบเข้าเรียนที่ไหนไม่ได้ สุดท้ายไปเรียนที่รามฯ เพราะไม่มีความขยัน ถ้าอยากมีอาชีพเป็นนักวาดรูป ลูกจงจำไว้ว่าต้องมีความขยัน หมั่นเพียรตลอด ชีวิตลุงไม่มีอะไรที่มีค่าเท่ากับการวาดรูป ลุงมีความสุขที่สุด ลุงสามารถไปสู่ความสำเร็จ ถ้าลูกมีความมุ่งมั่น มีเป้าหมายจุดหมายในชีวิต เป็นคนกล้าแสดงออก

ลูกๆถ้าชอบศิลปะแท้ๆ อย่าไปเปลี่ยนเส้นทาง จะต้องตั้งเป้าเอาไว้เลยว่าจะต้องไปเรียนศิลปะ

จะไปเรียนที่ไหน เชียงราย เชียงใหม่ กรุงเทพฯ ที่กรุงเทพฯที่โรงเรียนเพาะช่าง ที่มหาวิทยาลัย ศิลปากร

จังหวัดเชียงรายมีศิลปินมืออาชีพมากที่สุดในประเทศไทย รวยที่สุดในประเทศไทย ดำรงชีวิต กินดี อยู่ดี มีความสุขมากที่สุด แต่เชียงรายยังไม่เคยมีการส่งนักเรียนไปประกวดวาดรูปได้รางวัลระดับชาติ แต่โคราช เลย ได้รางวัลมากมาย แต่ความสำเร็จนั้นยังไม่เท่าเชียงารายของเราที่มีศิลปินประสบผลสำเร็จมากที่สุด ฉะนั้นเชียงรายเรามีความเป็นพิเศษ