เมื่อวะวะวาน พะพะเพื่อนเพื่อนทะทะโทรมะมาบะบอกวะวะว่า...
เอ้อ...เหนื่อย!!

เพื่อนโทรมาบอกว่า "โทษทีที่หายไปนาน ตอนนี้อยู่นครสวรรค์ กำลังจะย้ายไปสมุย"

แต่กว่ามันจะพูดประโยคนี้จบ เหนื่อยทั้งคนฟังคนพูด
โดยเฉพาะตอนคำว่า "นครสวรรค์"
ลุ้นจนเกร็งไปทั้งตัว เหมือนหัวใจจะหยุดเต้น
ว่าจะเป็น นครนายก นครพนม นครสวรรค์ นครราชสีมา หรือว่านครศรีธรรมราช
หนะหนะเหนื่อยจะจะจริงจริง.....

เพื่อนคนนี้ติดอ่างมานานตั้งแต่เรียนมัธยม
เมื่อก่อนมันก็ทำให้ทุกคนลุ้นครั้งหนึ่งแล้วตอนที่พูดว่า "พะพะพะพัทพัทพัททะทะ...........ลุง"
ไอ้เราก็นึกว่าจะเป็น พัทยา หรือ พัทลุง

และเพื่อนที่รักยิ่งก็หายศีรษะไปนานมาก โทรไปก็ไม่รับ
ใจจริงก็ไม่อยากให้มันรับ เพราะเหนื่อยที่จะคุย
เคยแนะนำไปว่าให้อีเมลมาหา หรือไม่ก็คุยกันผ่านทางเอ็มเอสเอ็นแทน
แต่ก็...ไม่ช่วยอะไรเลย เพราะนอกจากมันจะติดอ่างแล้ว มันยังอ่านช้าและพิมพ์ช้าด้วย

ครั้งหนึ่งระหว่างที่แชทกันอยู่อย่างเมามัน 3 คน (ปุ้ม จูน และเติ้ง)
คุยไปคุยมาเหลือปุ้มกับจูนสองคน ก็เลยปรึกษากันว่า
"ปุ้ม เราคุยกันช้าๆ หน่อย สงสัยไอ้เติ้งแมร่งอ่านไม่ทัน"
แล้วเติ้งก็ตอบมาว่า
"จูน รอจุราอยู่ตรงไหนหรอ เราหาไม่เจอ"
ฉันงงมากที่มันเสียเวลาไปตามหา ฬ อยู่นานโข
"ทำไมฟะ" ฉันถามกลับไป
 "อ๋อ เราจะถามจูนว่านาริกาแบบจูนซื้อที่ไหน เราอยากซื้อให้แอนเป็นของขวัญ"
"ไม่ต้องหาแล้ว รู้แล้วว่าแกจะพิมพ์คำว่านาฬิกา" ฉันตอบ
"ขอบใจ จูนเก่งจริงๆ" เติ้งชม

เมื่อวานฉันคุยกับเติ้ง ต้องขอร้องแกมบังคับมันว่าให้ตั้งใจฟังที่ฉันถามแล้วตอบว่า "ใช่" หรือ "ไม่ใช่"

"เติ้ง แกจะไปทำอะไรที่สมุย ไปทำร้านวาดรูปต่อเหรอ"
"ชะชะชะ...."
"เออรู้แล้ว กิจการยังดีอยู่ใช่มั้ย"
"ชะชะชะ..."
"เออๆ แล้วไอ้ตู่ที่แกให้ดูแลร้านอ่ะ มันไว้ใจได้เหรอวะ"
"มะมะมะ..."
"เออๆ ทำไมวะ มันไม่อยู่แล้วเหรอ"
"ชะชะชะ..."
"เออๆๆ มันกลับบ้านที่โคราชแล้วเหรอ"
"มะมะ..."
"เออออ...มันไปไหนวะ"
"มะมะมะ...."
"ไม่รู้"
"มะมะ..."
"ไม่ใช่"
"เกาะเกาะก็จะจะจูนบะบอกวะว่าหะหะหะให้ตะตอบคะคะแค่ชะชะใช่กะกับมะมะ..."
"เออ ฉันผิดเอง งั้นแกตอบมาว่าไอ้ตู่หายไปไหน"

แค่นี้ก็เหนื่อยแล้ว....
เท่านั้นไม่พอ จากการที่เติ้งไปทำธุระที่นครสวรรค์มา ทำให้เติ้งได้รู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่น
เธอชื่อแหม่ม...และที่สำคัญ แหม่มรู้จักฉัน
((เรานี่ก็กว้างขวางแฮะ อิอิ -- แหม่มเป็นเพื่อนสมัยประถมค่ะ))
และนั่นก็ทำให้เติ้งรีบโทรหาฉันในวันนี้

"จะจะจูนจูนตะตะต้องชะชะช่วยระเรานะนะ ระระเราชะชะชอบชอบหมะหมะ..."
"แหม่ม...แกชอบแหม่ม" ฉันต่อให้
"ชะชะชะใช่...."
"ใช่ แกชอบแหม่ม (กูรู้แล้ว) จะให้ฉันช่วยไงอ่ะ ไม่ค่อยสนิทกันแล้วนะ"
"เกาะเกาะก็ก็คะแค่บะบะบอกวะว่าฉะฉะฉันเปะเป็นพะพะเพื่อน..........."
"เติ้ง....แกฟังชั้นนะ" ฉันเริ่มหายใจติดขัด
"แกชอบแหม่ม แกอยากให้ฉันบอกแหม่มว่าแกเป็นเพื่อนฉัน แกเป็นคนดี ไว้ใจได้ น่าจะลองคบดู ใช่มั้ยฮึ"
"ชะชะ...."
"เออออ เข้าใจแล้ว" (เฮือก....ฉันลอบถอนหายใจหนึ่งที)
"แกอย่าชอบคนง่ายนักสิ ฉันเคยเตือนแล้วไม่ใช่เรอะ นี่แกเพิ่งเจอเค้าเองนะ"
"ปะปะเป็นเป็นพะพะเพื่อนจะจูนจูนก็ก็โคะโคะคงเปะเปะเป็นโคะคนดะดะดี"
"ฮ่วย! เออจะลองดู"

จากนั้นเราก็คุยกันถึงสารทุกข์สุกๆ ดิบๆ ต่อไป
โดยที่ตลอดเวลาฉันต้องคอยเดารูปประโยคเองเกือบทั้งหมด

เติ้งเป็นคนน่ารักมาก ซื่อตรง และสุภาพ เรียนก็เก่ง ลายมือก็สวย แต่อย่าให้พูดเท่านั้น
ตอนจบการศึกษา ฉันถือสมุดโน้ตเล่มเล็กให้เพื่อนๆ ช่วยเขียนที่อยู่ให้
เพราะฉันชอบส่งโปสการ์ด และฉันคิดว่าคงมีโอกาสได้ส่งหาทุกๆ คน

เติ้งเป็นคนเดียวที่ไม่เขียนที่อยู่ให้ เขาเขียนมาเพียงว่า
"ขอบคุณมาก จูนเป็นเพื่อนที่ดี ถ้าไม่มีจูน เราคงเรียนไม่จบ"

ฉันชอบที่เขาเขียนมาก เพราะมันฟังดูเหมือนว่าฉันเป็นนางฟ้าคุ้มครองเขา
แต่ความจริงแล้ว ไม่ใช่เลย วันนั้น ฉันแทบร้องไห้ เมื่อนึกถึงว่า
ตลอดเวลาที่ผ่านมา แม้ฉันจะช่วยอธิบายเรื่องที่เติ้งไม่เข้าใจ
ช่วยอธิบายให้เพื่อนและอาจารย์ที่ไม่เข้าใจเติ้งเหมือนเป็นล่ามส่วนตัวของเขา
ฉันเอง แม้ไม่ได้เข้าใจอะไรเขามากมาย และก็บ่นทุกครั้งที่ต้องสนทนาด้วย
แต่นั่นกลับเป็นสิ่งที่ดีที่เขาจดจำไว้
วันนี้ฉันจึงต้องจดชื่อของเติ้งเพิ่มเข้าไปในบันทึกเพื่อนสนิทของฉัน
และจะจำไว้เสมอว่า "ฉันมีเพื่อนรักชื่อเติ้งอีกคนหนึ่ง"

คิดถึงแกว่ะ...และขอบใจมาก ถ้าเราจะคุยกันผ่านอีเมล

ป.ล. ฉันไม่ได้ศึกษาเรื่องสาเหตุของการติดอ่างมากนัก และไม่รู้ว่าทำอย่างไรจะหาย แต่รู้ว่าธรรมชาติสร้างสมองและจิตใจที่ดีของเขามาทดแทนระบบการสื่อสาร และนั่นเป็นสิ่งที่ดี
ป.อ. เติ้งชอบวาดรูป เขาบอกว่ามันเป็นงานที่ทำเงียบๆ ได้โดยที่แทบไม่ต้องคุยกับสิ่งที่เขาวาด
ป.ฮ. ฉันบอกแหม่มแล้ว เธอหัวเราะและบอกว่า "เติ้งตลกดี พูดติดอ่าง ตอนแรกก็ขำดี แต่ฟังไปเรื่อยๆ แล้วรำคาญอ่ะ เขาขอเบอร์แหม่มด้วย แต่แหม่มไม่ให้ กลัวคุยไม่รู้เรื่อง เสียเวลาเปล่า" -- นี่คงเป็นคำตอบให้หัวใจของเติ้งได้ดี บอกแล้ว อย่ารักคนง่ายๆ

เรื่อง : mayjune
ภาพ : คลังภาพส่วนตัว (เอามาจากที่ไหนบ้างไม่รู้)