6 กุมภาพันธ์ 2550 วันที่ฉันเริ่มเข้ามาที่โอเคเนชั่น...
ฉันเริ่มเรื่องราวง่ายๆ ด้วยการแนะนำตัวต่อทุกคนที่นี่
ตอนนั้น ฉันคิดว่า...จะทำอย่างไรนะ ให้คนเข้ามาอ่านเรื่องราวของเรา
ฉันเริ่มเยี่ยมเยือนบล็อกต่างๆ แล้วแสดงความคิดเห็นต่อเรื่องนั้นๆ อย่างตั้งใจ
เพื่อหวังอ่านและศึกษาวิธีการเขียนของแต่ละคน
โดยที่ไม่คิดเลยว่า...นั่นคือมารยาท...สิ่งที่พึงกระทำยิ่ง
เพราะเมื่อใดก็ตามที่ฉันเข้าไปทักทาย
เขาเหล่านั้น...ก็จะเวียนกลับมาทักทายฉันเช่นกัน

นับจนถึงวันนี้ ฉันมีเพื่อนมากมายอยู่ที่นี่
ทั้งหมด...ทั้งคนที่เคยคุยด้วยแม้เพียงผ่าน
หรือคนที่สนิทสนมกันมานานและเคยได้พบหน้า
ทุกคนต่างก็เป็นเพื่อน....
ที่สุดแล้ว...มิตรภาพก็เริ่มก่อตัวขึ้นมาท่ามกลางความผูกพัน

สามเดือนที่ผ่านมา...มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น
บางเรื่องเป็นเรื่องส่วนตัวของฉันกับบล็อกเกอร์อื่น
ขณะที่...บางเรื่อง ก็เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเพื่อนของฉัน
ฉันคงไม่อาจกล่าวโทษ พิพากษา และตัดสินใคร หรืออะไรทั้งนั้น
ทั้งยังคงเชื่อมั่นว่า...ผู้ดูแลจะสามารถจัดการได้อย่างถูกต้องยุติธรรม

แต่ในที่สุด...บางสิ่งบางอย่างก็เปลี่ยนไป
เมื่อมีกรณีพิพาทของบล็อกเกอร์
เมื่อมีข้อขัดแย้งในกติกาการประกวดต่างๆ ที่ผ่านมา
กระทั่งเมื่อ...มีการลบบล็อกออกจากเซิร์ฟเวอร์

หลายคนโยกย้ายตนเองไปยังบล็อกใหม่
เพียงเพราะถ้อยคำปรามาสขาดความยั้งคิดของบุคคลอื่น
แต่กลับยิ่งทวีความคับข้องใจ ในที่สุดแล้ว...ก็ไม่อาจทนอยู่ต่อไปได้
พวกเขาไม่ได้จากไปด้วยความละอายพรือพ่ายแพ้
ไม่ได้ไปเพราะศักดิ์ศรีและอุดมการณ์ที่กินไม่ได้
ไม่ได้หนีปัญหา ไม่ได้ทอดอาลัย ทั้งยังไม่ได้ชักชวนใครให้ติดตาม
แต่ฉันได้เห็นความสมัครใจของเพื่อนที่หวังใจร่วมหัวจมท้าย
ทั้งยอมรับว่า ฉันเองก็ร่วมทางไปกับเขาด้วย
เหตุเพราะ...ความเป็นเพื่อน
ขณะเดียวกัน ฉันก็ยังคงอยู่ที่นี่...และรักษามิตรภาพที่ดีไว้อย่างสม่ำเสมอ

ฉันได้เห็นเหตุการณ์ทั้งสองด้าน เห็นความคิดเห็นของหลายคนที่สอบถามเข้ามา
ซึ่งก็แตกต่างกันไปตามแต่ด้านและมุมที่พวกเขายืนอยู่
ที่แน่นอนที่สุดว่า ทุกคนมีความสุขในจุดยืนของตนเอง

ในช่วงสับสน...ฉันได้บอกกับเพื่อนคนหนึ่งทางหลังไมค์ไว้ว่า “ฉันยังอยู่”
ซึ่งเขาบอกว่า “ยินดีมาก” และให้กำลังใจไว้อย่างท่วมท้น
กระทั่งฉันได้เห็นเขาที่บ้านใหม่ของเพื่อนๆ แม้กระทั่งใน Hi5
นั่นทำให้ฉันคิดได้ว่า ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหน เราก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

...ฉันไม่สามารถเอ่ยถึงเรื่องราวทั้งหมดได้เพียงผ่านตัวหนังสือไม่กี่บรรทัด
ไม่สามารถชื่นชมเรื่องราวใดๆ ของบล็อกเกอร์ได้ว่า ถ่ายทอดออกมาได้ดีแค่ไหน
และยิ่งไม่สามารถเอ่ยถึงบุคคลใดเป็นพิเศษ เหตุเพราะมีผู้คนมากมาย
ฉันจึงบอกได้เพียงว่า...
ขอบคุณ...เพราะหากไม่มีโอเคเนชั่น เราคงไม่รู้จักกัน
เสียใจ...กับหลายเหตุการณ์ที่ฉันเคยได้มีส่วนร่วมด้วย
ไม่เป็นไร...และให้อภัย สำหรับใครก็ตามที่เคยได้ล่วงเกินกันไว้
และ ขอโทษ...ที่ฉันไม่อาจเขียนเอนทรีได้อย่างสม่ำเสมอ

นี่คือ สิ่งที่ดีงาม และเป็นจุดยืนของฉันกับขวบปีที่เติบโตขึ้น
สำหรับโอเคเนชั่น สิ่งที่ดียู่แล้วก็มาก สิ่งที่ต้องปรับก็มี ฉันไม่ขอก้าวก่าย
สำหรับมิตรรัก ฉันจะแวะมาทักทายคุณเสมอ
สำหรับคนที่เข้ามาใหม่...ฉันก็จะเอ่ยทักทายคุณเช่นกัน
ขออภัยที่ไม่สามารถเอ่ยชื่อเพื่อนทุกคนได้ทั้งหมด

ส่วน สิ่งที่เลวร้าย ณ วันนี้...คือ
การกลับมาของใครบางคน...ที่ยอมกลืนน้ำลายตนเองและละทิ้งพวกพ้อง
พวกคุณสัมผัสเขาผ่านตัวอักษรและถ้อยคำ แต่ไม่มีทางหยั่งถึงจิตใจแท้จริงของเขาได้เลย
ศักดิ์ศรีของเขา คือสิ่งที่ควรกล่าวขอขมาต่อบรรพบุรุษ นั่นเพราะเขาได้ใช้สองเท้าเหยียบย่ำไปแล้ว
ความคิดเขาดังผู้หยั่งรู้ทุกสิ่งอย่าง ทว่าสิ่งเดียวที่ไม่เคยสำเหนียกได้เลย คือ การรู้จักตนเอง
และนับจากวันนี้ ปัจจุบัน อดีต และอนาคต ต่างก็คือสิ่งเดียวกัน
แม้มีถ้อยคำขอโทษและสำนึกผิด แต่ฉันก็ไม่อาจรู้สึกดีด้วยต่อไปอีกแล้ว

ขอบคุณค่ะที่อยู่เป็นเพื่อนกันมานานหนึ่งปี
แล้วพบกันใหม่

mayjune