((ขอเมาท์หน้อยเฮอะ!))

เมื่อวันเสาร์-อาทิตย์ที่ผ่านมา ที่บ้านฉันมีภารกิจใหญ่อีกครั้ง
เนื่องจากน้องชายลาอุปสมบทเป็นเวลา 1 เดือน
((ตอนนี้ต้องเรียกว่าไรอ่ะ พระน้อง หลวงน้อง ?!?))

เนื่องจากจัดงานที่กรุงเทพฯ ส่งผลให้บรรดาญาติๆ ที่บ้านนอก
รวมทั้งแม่...ต้องเดินทางฝ่ามรสุมแดดลมมาร่วมงานที่นี่
เมื่อเย็นวันศุกร์ แม่โทร.มาบอกฉันว่า "เฮ้ย เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่ไปค้างด้วยนะ"
ได้ใจความแค่นี้แล้ววางสายไปตามฟอร์ม
ฉันเลยไม่รู้ว่าแม่จะมากี่โมง รู้แต่ว่างานเลี้ยงมีราวๆ 6 โมงเย็น
คิดว่าแม่คงมาเวลานั้น แล้วคงตามให้ฉันไปเจอกันที่งานเลย

ทว่า...เหตุการณ์ไม่เป็นเช่นนั้น
แม่มาถึงตั้งแต่เที่ยง แดดร้อนเปรี้ยง แถมไปรอที่บิ๊กซีเรียบร้อย
โทร.ตามฉันให้ลงไปหา โดยไม่ลืมย้ำว่าให้เอาเงินไปด้วย ((เพื่อเลี้ยงข้าวแม่))
กินข้าวเสร็จ แม่ส่งซองการ์ดงานบวชให้ แล้วกระซิบบอกว่าจะใส่ซองเท่าไร
โดยก่อนออกจากบิ๊กซียังไปยืนรอหน้าตู้เอทีเอ็ม
เพื่อให้แน่ใจว่าฉันกดเงินครบตามจำนวนที่แม่ต้องการ !!!.....................!!!

แม่ตะกายบันไดขึ้นไปนั่งพักขาที่ห้องพักฉันได้ครู่เดียว
((ตะกายจริงๆ เนื่องจากบันไดค่อนข้างชัน ทำให้ยากต่อการแบกน้ำหนัก 68 กก.ขึ้นไป))
ก็ชวนฉันออกไปข้างนอก บอกว่าจะไปซื้อของฝากพ่อ เดี๋ยวไม่มีเวลา
ฉันก็คว้ากุญแจ โทรศัพท์มือถือ เตรียมออกไปตามคำชวน
แต่... "เอ๊ะ...ไปชุดนี้ได้ยังไง อย่างกับชุดนอน แต่งตัวให้มันดีดี....((บลาๆ))"
สรุปว่าต้องเปลี่ยนชุด แต่งหน้า ทำผม

หายกันไป 2 ชั่วโมงเศษ ไม่ได้ของฝากพ่อเลย ได้แต่ของแม่ล้วนๆ
กลับมาที่ห้องพักอีกครั้งเกือบ 4 โมงเย็น ((งานเลี้ยง 6 โมงตรง))
แม่เริ่มอาบน้ำ แต่งตัว เพื่อเตรียมตัวไปงาน ((อีกตั้งนานนะ แล้วมันก็ใกล้แค่นี้เอง))
5 โมงเย็น ถึงคิวฉันบ้าง อาบน้ำเสร็จ ต้องจับชุดนั้นชุดนี้มาทาบให้แม่ดู
ฝ่ายคอสตูมเราทำงานหนักมาก รื้อแทบหมดตู้ กว่าจะได้ชุดที่เธอพอใจ
6 โมงครึ่งถึงหน้างาน...น้าชายยังแซวว่า "เจ้าภาพนะเนี่ย มาซะป่านนี้"
แม่เชิดหน้าตอบอย่างภาคภูมิว่า "ไอ้จูนมันช้า ไม่รู้แต่งไรนักหนา...." ((แง้วววว))

2 ทุ่มเศษ ญาติๆ จากอยุธยาเริ่มย้ายก้นลุกจากที่นั่งเตรียมเดินทางกลับ
แม่ปรี่เข้าไปส่งทุกคนกลับบ้าน พร้อมทั้งย้ำว่าจะกลับพรุ่งนี้
ไม่นานนักก็ลากฉันกลับออกจากงาน
โดยเรามาแวะช็อบปิ้งกันต่อได้ของอีกหอบใหญ่
((ส่วนมากเป็นของกิน ซึ่งที่อยุธยาก็มีขาย ...จะซื้อทำไมเนี่ย?))

ปกติฉันจะนอนดึกมาก แต่คืนนี้แม่มานอนด้วย จึงต้องรีบนอน
ทว่า...4 ทุ่มกว่า ปิดไฟหลับตาได้สักพัก แม่ก็ลุกขึ้นเดินไปเปิดไฟกล้างห้อง
"เนี่ยๆๆๆ แม่ว่าฝุ่นมันเยอะนะ ปัดกวาดบ้างมั้ย ยิ่งเป็นภูมิแพ้อยู่ แล้วนี่อะไร ไม่ได้ใช้ทำไมไม่ทิ้งไป นี่ยังใช้ได้มั้ย แล้วเครื่องปรินท์นี่ล่ะ แม่บอกให้เอาไปให้น้องใช้ ทำไมยังอยู่ พังหรือยัง ใช้ของไม่รักษากันเลย นี่หนังสืออะไรกองเป็นตั้ง อ่านเสร็จแล้วทำไมไม่เก็บ... โห...ตู้เย็นมีแต่น้ำเปล่า ทำไมไม่ซื้ออะไรมาแช่ไว้บ้าง นม น้ำผมไม้ แล้วผลไม้สดได้กินมั่งมั้ย วันๆ กินอะไรมั่งเนี่ย อยู่ได้ยังไง..........................."
ปิดท้ายด้วย "แม่ว่าไปอยู่กับแม่ดีกว่านะ จะได้อ้วนๆ อยู่คนเดียวแล้วผอม"

แล้วคุณนายแม่ก็ปิดไฟล้มตัวลงนอนต่อ
((ส่วนฉันแอบเถียง......................กวาดถูกทุกวันอ่ะ ไอ้ที่แม่ว่าพังมันยังใช้ได้นะ ส่วนเครื่องปรินท์มันพังแล้ว หนูซื้อให้น้องใหม้แล้ว หนังสือเพิ่งขนมาเมื่อวานยังไม่ได้อ่านเลย ตู้เย็นยอมรับความผิด เพราะกินของในตู้หมดแล้ว ยังไม่ได้ซื้อมาเพิ่ม....และหนูอยู่คนเดียวดีกว่านะ))

วันนั้น...ฉันรู้สึกว่าเหนื่อยมาก เพราะปกติวันหยุดฉันจะไม่ออกไปไหน
และปกติอีกเช่นกันที่แม่จะนอนเร็ว แต่คืนนั้นดันฟิต
เกิดอาการนอนไม่หลับ ตื่นสถานที่ และอยากคุยกับลูก
เรานอนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้กันถึงเกือบตีสอง แม่จึงหลับ
ฉันห่มผ้าให้แม่ ปรับอากาศให้พอดี แล้วหลับตาลงอย่างมีความสุข...

ได้ไม่นาน......................................
นาฬิกาบอกเวลาตี 5 ตรง แม่ตื่นมาห่มผ้าให้ฉันบ้าง
แต่เป็นการห่มที่เอาผ้าทั้งผืนคลุมทั้งตัว ปิดตั้งแต่หัวจรดเท้า
แล้วเปิดไฟกลางห้องสว่างโร่ ส่งเสียงก่อกแก่กๆ แล้วคิดรึว่าฉันจะหลับได้
ฉันเปิดผ้าห่มที่คลุมหัวออกมาดู พบว่า...

แม่กำลังควงไม้ขนไก่ หนีบด้ามไม้กวาดไว้ที่ซอกแขน และมือหนึ่งหิ้วถังน้ำใบเล็ก
แม่บรรจงปัดกวาดซอกหลืบที่แม่คิดว่าไม่สะอาดดังใจ
ฉันนอนมองแม่อย่างไม่คิดจะลุกขึ้นมาช่วยหรือเอ่ยห้าม
เพราะงง...แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าแม่ตื่นเช้าทุกวันเป็นปกติ

พริบตาเดียว แม่เก็บทุกอย่างเรียบ
โดยกวาดเอาของที่แม่คิดว่าไม่น่าจะได้ใช้ ((ซึ่งฉันใช้อยู่ทุกวัน))
ใส่ลงกล่องทีวีขนาด 21 นิ้ว ปิดแพ็กเรียบร้อย พลางหันมาเห็นฉันนอนมองอยู่พอดี
ก็ตวาดว่า "อ้าว เอาผ้าคลุมไว้สิ ฝุ่นคลุ้งเดี๋ยวไม่สบายอีก"
ฉันจึงได้สติ จึงบอกแม่ว่า "ไม่ต้องทำแล้ว เดี๋ยวหนูทำเอง"
"ตื่นแล้วเหรอ" แม่ถาม ฉันพยักหน้าหงึก ตาบวมปูด แดงก่ำ
"แม่อยากกินกาแฟร้อน" ((ซึ่งที่ห้องฉันไม่มี))
แทนที่แม่จะดึงแขนฉันให้ไปล้างหน้าแล้วเสกกาแฟร้อนให้แม่กิน
แต่แม่กลับดึงผ้าปูที่นอนออกทั้งที่ฉันยังนอนอยู่
กระชากหมอนออกจากหัวทั้งที่ฉันยังหนุนอยู่
ดึงๆ จนฉันต้องกระโจนลุกออกมา... "เดี๋ยวแม่เอาไปซักให้นะ"
ว่าแล้วก็ลอกคราบเตียงนอนฉันจนเหลือแต่ที่นอนเปลือยๆ ไร้อาภรณ์ห่อหุ้ม

ฉันเหลือบมองดูนาฬิกา ตี 5 ครึ่ง
ห้องเล็กกระจิริดนี่ ไม่คณามือแม่เลย พริบตาเดียวจัดการเรียบร้อยหมด
ฉันแถกเหงือกโหนราวบันไดลงจากตึกมาหากาแฟร้อนให้แม่กิน
กลับขึ้นมาอีกที แม่อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย และกำลังแต่งหน้า

ฉันทำท่าจะล้มตัวลงนอนต่อ แม่ก็บอกว่า "นาคเข้าโบสถ์ 6 โมงครึ่งนะ ไปอาบน้ำสิ"
((-*-))

9 โมงกว่า ฉันแทบนั่งหลับคาบันไดวัด แม่ก็เรียกให้ออกไปตลาดกันอีก
แม่ชอบเดินตลาดสด ซื้อกับข้าว และแล้วก็ได้ของฝากพ่อเป็นของที่พ่อชอบ 4-5 อย่าง
((เมื่อ 2 ปีก่อน พ่อกับแม่ยังอยู่กรุงเทพฯ กับฉันค่ะ และเพิ่งย้ายกลับไปอยุธยา))
แม่จึงรู้ว่า แถวนี้มีของอะไรที่พ่อชอบบ้าง

เรากลับไปที่วัดอีกครั้ง แม่ไปลาญาติๆ คนอื่น แล้วบอกว่าคงไม่ได้อยู่รอพระฉันเพล
เมื่อกลับมาที่ห้องฉันอีกครั้ง แม่ก็จัดการโทร.หาพี่ชายถามว่าจะกลับกี่โมง
เนื่องจากของที่แม่ซื้อหามานั้น ขนกลับเองไม่ได้
แล้วก็ได้ข้อสรุปว่า พี่จะมารับแม่เย็นๆ แต่แม่บอกว่ารอไม่ได้ จะรีบกลับ
แม่จึงตัดสินใจนั่งรถตู้กลับอยุธยาเอง ซึ่งฉันต้องไปส่ง พร้อมสัมภาระกองมหึมา

ฉันไปส่งแม่ขึ้นรถตู้ที่อนุสาวรีย์ชัยฯ
ที่นั่นมีรถตู้สายหนึ่งที่ไปถึงหน้าบ้านเราเลย สะดวกสุดๆ
เมื่อไปถึงยังไม่ได้เวลารถออก แม่ก็ใช้ความสามารถพิเศษผูกสัมพันคนขับรถ
ได้ในเวลาอันสั้น เพื่อฝากของ แล้วก็ลากฉันไปซื้อของต่อ
อันได้แก่...ของเล่นเด็ก ((ฝากหลาน)) เสื้อผ้า+รองเท้า ((ฝากหลาน))
และจิปาถะ....................

หากคุณเคยไปเดินที่อนุสาวรีย์ชัยฯ ตอนเที่ยงๆ วันอาทิตย์
คุณจะรู้ว่ามีของอะไรขายบ้าง แน่นอนว่า...
แม่ที่ปกติหัวเข่าไม่ค่อยดี ((เพราะต้องแบกน้ำหนักตัวเยอะ))
แต่สามารถพาฉันเดินได้รอบอนุสารวรีย์ชัยฯ และซื้อทุกอย่างที่ขวางหน้า
ส่วนฉัน แม้จะหอบของที่แม่ซื้อหนักหนาสาหัส แต่ก็รู้สึกว่าตัวเบาหวิว
เพราะกระเป๋าสตางค์ตกอยู่ในมือคุณนายแม่แล้ว
((ตู...อดตายก่อนสิ้นเดือนแน่ๆ))

กลับไปที่รถตู้อีกครั้ง ฉันให้แม่นั่งหน้าคู่กับคนขับ
เพราะของเยอะจะได้สะดวกตอนขาลง
ซึ่งต้องซื้อที่นั่งสำหรับแม่และของที่แม่ซื้อถึงสองที่
เกือบบ่ายโมง...รถออกจากอนุสารวรีย์ชัยฯ ไปได้ครู่เดียว
แม่โทร.หาฉันแล้วบอกว่า..."ลืมซื้อชาให้พ่อ สิ้นเดือนซื้อมาด้วยนะ"
((ขนาดนั้นแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าแม่ยังลืมอะไรอีก))
ฉันรับคำแล้วโทร.บอกพ่อว่าส่งแม่ขึ้นรถกลับไปแล้ว
และฟ้องด้วยว่าแม่ซื้อของเยอะแยะเลย

หลังจากส่งแม่เสร็จ ฉันก็เดินทางฝ่าเปลวแดดไปงานคอมมาร์ทที่ศูนย์ฯ สิริกิติ์ ต่อ
กว่าจะกลับมาถึงห้องพักอีกทีเกือบ 5 โมงเย็น แล้วหลับยาวตื่นมาอีกที 2 ทุ่มกว่า
หารีโมททีวีไม่เจอ สุดท้ายไปเจอในกล่องทีวี อยู่รวมกับของที่แม่เก็บไว้
ฉันคิดว่าต้องมีอะไรหายไปอีกแน่ๆ หวังว่าแม่ยังไม่ได้เก็บทิ้งถังขยะ
กว่าจะรื้อของทั้งหมดออกมาดูได้ครบ ((ทำห้องรกอีกครั้ง)) ก็ป่านนี้แล้ว
เขียนเอนทรีนี้เสร็จ ฉันคงนอนหลับสบายๆ ได้อีกคืน
และจะฝันถึงแม่ดีเด่นของฉันด้วย
สองวันนี้ เหนื่อยและสนุกสุดๆ
อัพเสร็จแล้วคงไม่อยู่ตอบเม้น ลาไปนอนเลยนะคะ จุ๊บๆ

ป.ล. 1 เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า 56 ปีของแม่ เหนื่อยมามาก แต่ยังไม่หมดแรงจริงๆ
ป.ล. 2 พ่อโทร.บอกว่าแม่ซื้อของเกินความจำเป็นอีกแล้ว และพี่สาวบอกว่าฉันไม่น่าตามใจแม่เลย ((ผิดอีก))
ป.ล. 3 แม่บอกว่าอาทิตย์หน้าจะมาอีก -*-