มีหลายท่านเขียนถึง "ความคิดถึง" ในลักษณะต่างๆ เป็นบทความ เป็นไดอารี่ เป็นร้อยกรอง เป็นบทกวี บางคนก็ประดิษฐ์ภาพสื่อถึงความคิดถึง

          บางคนคิดถึงเพื่อน..คิดถึงญาติพี่น้องหรือพ่อแม่..คิดถึงครู..คิดถึงผู้มีพระคุณ..คิดถึงบางสถานที่ และคิดถึงคนรัก..

          ทุกคนที่นี่คงได้ใช้ความรู้สึก "คิดถึง" ในแต่ละวัน  งานคุณคงไม่ยุ่งถึงขนาดลืมคิดถึง  สำหรับผม..มีสถานที่หนึ่ง..ฝังในให้คิดถึงแน่นหนา  เหมือนเป็นอวัยวะในร่างกายที่ไม่มีวันเหี่ยว หด หลุดร่วง ฝ้าฟางหรือใบ้ตึง  วันเวลาผ่านไปนานจากเด็กน้อยกลายเป็นพ่อ  ..ก็ไม่เคยลืม โรงหนังเฉลิมเขตร์

          โรงหนังที่ดีที่สุดในประเทศ..โรงของราชสกุลยุคล  ฉายหนังของละโว้ภาพยนตร์  ฉายหนังเด่นดังอย่าง เงิน เงิน เงิน, อีแตน, เพชรตัดเพชร, แหวนทองเหลือง, เขาชื่อกานต์, แม่นาคพระนคร, เกาะสวาทหาดสวรรค์...โรงภาพยนตร์ที่ในสมัยนี้อาจเรียกเป็นโรงของกลุ่มไฮโซ

          โรงที่อยู่หน้าปากซอยชุมชนแออัดหลังวัดเทพฯ ผมอาศัยอยู่ที่บ้านหลังหนึ่งในชุมชนนั้น  พี่ชายผมทุกคนขายหมากฝรั่ง หมากหอม ไม้ปั่นหูที่นี่  รวมถึงตัวผมด้วย..ผมขายหมากฝรั่งที่โรงหนังตั้งแต่ยังไม่เข้าเรียน..ยังทอนตังค์ไม่เป็นเลย..ตอนนั้นไม่รู้ว่าทำไมแม่ต้องรีบให้เราไปขาย  ไม่นึกว่าบ้านจนไง..นึกอย่างเดียวว่าสนุก..อยากขายของที่โรงหนังมีแสงไฟวูบวาบ  คงคิดเหมือนแมงเม่า

          ผมดูหนังครั้งแรกในชีวิตที่นี่  ด้วยการแลกหมากฝรั่งกับตั๋วผีที่ขายไม่หมด  โรงหนังที่ช่วยเสริมรายได้ให้ทางบ้าน  แม้ไม่ถึงขั้นมั่งคั่งแต่ก็เป็นทุนให้ยามเมื่อเราเข้าโรงเรียน  โรงหนังเฉลิมเขตร์เป็นสวนสนุกยามค่ำ  ขณะที่ลานวัดเทพฯเป็นสวนสนุกยามเย็น

          ที่ทำงานแห่งแรกของผมคือ "เฉลิมเขตร์" วันที่แม่บอกว่าเราต้องย้ายบ้านแล้ว  อีก 2 เดือนเขาจะมาไล่ที่  ผมรู้สึกตกใจมาก  และรู้สึกยิ่งกว่า...เหมือนใจตกหายลงคลองผดุงกรุงเกษม  เมื่อรู้ว่าโรงหนังจะถูกรื้อทิ้งด้วย!..เขาขายโรงหนังแสนรักของผมราคา 40 ล้านบาท  เฉลิมเขตร์จะถูกทุบทำเป็นอาคารพาณิชย์

          กลางปี 2516  ช่วงเวลาพักเที่ยง..ผมจะแวะไปยืนดูเขาทุบโรงหนังทุกวัน  บ้านผมกับบ้านเพื่อนๆในชุมชนแออัด  ถูกรื้อทิ้งไปในเวลาไม่นาน  ผมยังไม่เสียน้ำตาเลย  แต่พอไปดูเขาทุบโรงหนัง...ผมเหมือนเด็กถูกแย่งของเล่นไปทุบทิ้งตรงหน้า! 

          ถ้าความรู้สึก "คิดถึง"  สามารถเห็นได้ด้วยตาเปล่า  เป็นลำแสงพวยพุ่งจากร่างกาย  ความคิดถึงเพื่อน..ให้เป็นแสงสีเหลือง  ความคิดถึงพ่อแม่..ลำแสงเป็นสีทอง  ความคิดถึงคนรัก..ต้องเป็นสีชมพู  ความคิดถึงคนที่ล่วงลับ..น่าจะเป็นสีฟ้า  และความคิดถึงสถานที่..คิดถึงโรงหนังเฉลิมเขตร์ ..จะเป็นสีอะไรดี?

         ทุกๆวันบล็อกเกอร์ที่นี่..คงมีลำแสงพวยพุ่งกัน..ไม่ขาดสาย  พวกคุณคิดถึงอะไรบ้าง?

                  ภาพเมื่อปี 2509 ..มีลายเซ็นต์ท่านมุ้ยอยู่ล่างขวา

          ภาพจากหนังเรื่อง "เก๋า เก๋า"

     บริเวณที่เคยเป็นเฉลิมเขตร์ เชิงสะพานกษัตริย์ศึก ย่านยศเส