จากที่เคยเข้าใจว่า  เพลงลูกทุ่ง "สูตรโบราณ" ปิดยุคไปแล้วด้วยเพลง "ร้องไห้กับเดือน" ร้องโดยคัมภีร์ แสงทอง เมื่อราวปี 2520 - 2521 หลังจากเพลงนี้..ลูกทุ่งก็กลายพันธุ์  เป็น "ลูกครึ่ง" ผสมพันธุ์มั่วกับเขาไปหมด  ไปกิ๊กกับไทยสากล สตริง เพลงป๊อบ เพลงเพื่อชีวิต จนสิ้นสำเนียงลูกทุ่ง  ทั้งรูปลักษณ์ เสียงร้องเสียงดนตรี อารมณ์ความสุนทรีย์..มันไม่ใช่

          เหมือนไปเดินพารากอนแล้ว  ลืม..งานเดือนเพ็ญสิบสอง  เมื่อตอนลมล่องข้าวเบา  พออีนางไปเจอหนุ่มเคนบนรถไฟฟ้า  ก็ลืมเกวียน..ลืมหลังควาย..ลืมแพที่จอดคอยริมฝั่งน้ำ

         กระทั่งเมื่อหลายปีก่อนได้ฟังเพลงนี้  ขณะนั่งรถไปเตรียมอ่านข่าวตอนเช้ามืด (ไม่ใช่ตี 4 ตอนนั้นเกือบตี 5) ตาสว่างเลยครับ  อารมณ์บรรเจิด  สุนทรีย์แห่งอรรถรสเปิดย้อนกลับไปสู่ "ลูกทุ่งโบราณ" อีกครั้ง  หลับตาฟังสำเนียง..ใช่เลย  นี่คือเพลงลูกทุ่งจากวิทยุทรานซิสเตอร์  ไม่ใช่ลูกครึ่งจาก MP3

          เพลงนี้แต่งโดย พ่อตาป๋าเทพ โพธิ์งาม หรือคุณอุดม ทรงแสง  ที่เรารู้จักกันดีคือ พ่ออุดม ชวนชื่น.. แต่งบนรถบัสที่ขนนักร้องนักดนตรีกลับจากเดินสาย  มุ่งหน้าเข้ากรุงเทพฯ  ตอนนั้นรถจอดอยู่ริมลำน้ำในจังหวัดพิษณุโลก  ฝนกำลังตกพรำๆ  พ่ออุดมมองไปลำน้ำเห็นผักตบชวาลอยอยู่

          เหมือนต่อมจินตนาการสะดุ้งตื่น!  เหลียวซ้ายแลขวาหากระดาษบันทึกไม่มี  เลยฉวยเอาหนังสือพิมพ์มาขีดเขียนตามขอบที่ว่าง  กลายเป็นเพลง "พิษรักพิษณุโลก"

          เพลงที่แต่งโดยพระเอกลิเกเก่า  อดีตนักดนตรีและตลกของวงเพลิน พรหมแดน, สังข์ทอง สีใส, หงษ์ทอง ดาวอุดร ฯลฯ เพลงจึงออกมาได้ลักษณะอารมณ์ครบถ้วนขนานแท้.. ไม่ว่าจะแต่งขึ้นปีไหน  แต่สภาพแวดล้อมต้องเอื้อนะ  ผมลองคิดดู  ถ้าให้พ่ออุดมนั่งแต่งเพลงลูกทุ่งกลางห้างพารากอน  ผลงานจะออกมาพริ้ว..ระทวยไหวเช่นนี้ไหม?

          เพลงลูกทุ่งโบราณ..หนีไม่พ้น "คนรักรอคนรัก" ไม่รอที่ริมน้ำ  ก็รอที่ริมคันนา  ถ้าไม่มีควายเป็นเพื่อนก็ได้แต่นั่งปรับทุกข์กับเดือน  ไม่มีเสียงดีดสีตีเป่าใด  นอกจากเสียงขลุ่ยที่กรีดใจมาตามลำน้ำ..

          พ่ออุดมกะแต่งให้จิ้ม ชวนชื่น ลูกชายร้อง  ตอนนั้นจิ้มเสียงหวาน  แต่พอดีเกิดนมแตกพาน..เสียงแตกหนุ่ม  จึงตกมาร้องโดยศรีหนุ่ม เชิญยิ้ม.. ดาวตลกที่มีน้ำเสียงออดอ้อนไม่แพ้กัน  และเป็นชาวเมืองพิษณุโลกด้วยครับ

                                           พ่ออุดม กับลูกชาย..ลูกสาว

                                       พิษรักพิษณุโลก  

          พี่จอดแพคอย  แม่สาวน้อยนัยน์ตาสีโศก  ริมฝั่งน้ำเมืองพิษณุโลก  โชคไม่ช่วยคนสวยไม่มา  ฝนตกพรำๆ  หนาวไอน้ำจากเหนือไหลบ่า  แอบอิงซบผักตบชวา  เสียงขลุ่ยพริ้วมาจากลำน้ำยม

          สวรรค์คงสาป  บาปคงซ้ำเคราะห์กรรมของพี่  พี่คอยน้องจนถึงตีสี่  ไม่เห็นมีสาวนัยน์ตาคม  ฝนตกจนซา  เจ้าไม่มาช้ำเหลือจะข่ม  น้ำตาข้าหลั่งลงวังน้ำยม  หนาวฝนหนาวลมใต้ร่มทองกวาว

          ชะแง้เก้อ..ชะเง้อคอย..ชม้อยมอง  โอ้น้อง..คิดถึงพี่บ้างหรือเปล่า  โอ้ละเน้อ..ไม่เจอแม้แต่เพียงเงา  ไม่อยากจะแบกรักเรา  กลับไปให้เขานินทา

        * หลวงพ่อช่วยที  เถิดพ่อศรีพุทธชินราช  ช่วยดลใจเป็นใยสวาท  ส่งเนื้อเย็นมาเป็นขวัญตา  หนาวเหน็บเจ็บใจ  ขืนรอไปรักไม่คอยท่า  อยากกู่ร้องให้ก้องโลกา  ให้เขารู้ว่าแก้วตาหลอกลวง  (ซ้ำ *)

ปล. 1. ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน็ท 

      2. วันที่ 19 มิถุนายน 2551  ศรีหนุ่ม..เส้นเลือดในสมองแตก  ทุกวันนี้เดินไม่ได้..พูดไม่ได้  แต่เชื่อว่าในใจของเขา..ร้องเพลงนี้ได้เสมอ