ท่ามกลางความทันสมัยในวัยกลางคนของชีวิต ไม่คิดว่าจะได้หวนคืนอดีตอีกครั้ง เมื่อกัลยาณมิตรชวนเข้าป่าเยี่ยมเยียนกัลยาณมิตรอีกท่านหนึ่ง แต่ที่เห็นว่าตื่นเต้นไม่ใช่เรา กลับเป็นสองสาวน้อยที่เติบโตมาท่ามกลางความเจริญของเทคโนโลยีที่ดูเหมือนจะทำลายรากอ่อนๆลงทุกวัน 

หนทางที่ไปไม่ไกลนักจากเมืองที่เราอยู่ หากดินแดนแห่งนั้นกลับห่างไกลเทคโนโลยี ไร้ไฟฟ้าบรรยากาศชวนค้นหาทันที

เม็ดฝนลงปอยๆเปาะๆ แปะๆ เห็นไกลลิบนั้นคือเทือกบรรทัด เราต้องแบกสัมภาระสำหรับการดำรงชีพเข้าไป

ถึงแล้วที่หมายของเรา หากมืดค่ำเกินกว่าจะสำรวจใดใด นอกจาก

กางมุ้งสนาม จุดเทียนรอบบ้าน

หุงข้าวต้มแกง

ปิ้งปลาที่หอบมาจากเมือง

อาหารมื้อค่ำที่สุดแสนอร่อยท่ามกลางแสงเทียน และแฟลตกล้องที่อยากให้มองเห็นรอบตัวมืดสนิท

ราตรีที่แสนยาวไกล หลังอาหารมื้อค่ำ เจ้าบ้าน ลุงเอียด ผู้มีประวัติชีวิตที่น่าจะสร้างหนังสารคดีได้สักเรื่อง

กาแฟฝีมือลุงเอียดปลูกเอง รสชาติเข้มข้น หอมกรุ่น และรายล้อมด้วยบรรยากาศเสียงแห่งป่าที่กล่อมเราทั้งคืน

ชีวิตที่เราถูกเมืองกลืน ที่นี่จึงดึงจิตวิญาณเราหวนคืนอีกครั้ง บทสนทนาที่ไม่อยากให้จบลงในราตรีปาเข้าไปตีสองแล้ว

เช้าแสงตะวันยังไม่ฉายมา เสียงไวโอลีนปลุกเราตื่น สองเด็กน้อยกระตือรืนร้นกว่าทุกวันของชีวิตเช้า

เด็กน้อยช่วยหุงข้าวหม้อดิน

เรียนรู้อยู่กับป่า

กว่าจะได้มาซึ่งไฟต้องออกแรง ไม่ใช่เพียงนิ้วกด

พัดวี รีรอ และลุ้น สุกหรือดิบ

ได้เวลาสนุกแล้วซิ ออกเดินสำรวจ

สะพานไม้หมาก ไว้โหนตัวข้ามฟากฝั่ง

สำรวจแหล่งอาหาร ขนมที่ติดมาจากเมืองไว้เลี้ยงปลา

งดงามเกินกว่ากล้าจะบรรยาย

อยู่ในห้วงความคำนึง ความอิ่มเอิบใจในชีวิต (ในขณะที่ปากก็พร่ำบ่น ยังไม่อยากขึ้นจากน้ำเลย)

ถึงเวลาเรียนรู้ที่จะอยู่อย่างเรียบง่ายอีกครั้ง

ไข่น้ำผักเหลียงที่เก็บจากราวป่า มีเพียงเกลือ ไร้ชูรส

มื้อเช้าสุดแสนจะเรียบง่าย

เด็กติสคนหนึ่งขอจัดผักคล้ายๆจัดดอกไม้ญี่ปุ่น งดงามเช่นกัน

และแล้วก็ถึงคราวอำลา ทั้งใจห่วงหาอาวรณ์ อ้อนผู้ใหญ่ไม่อยากกลับเลย 

จึงต้องสัญญาว่าจะมาอีกเมื่อถึงเวลา

บ้านเล็กในป่าใหญ่ สร้างความอัศจรรย์ใจกับเด็กน้อย ทั้งเราและเด็กน้อยเดินหน้าละห้อยคืนสู่เมืองมายา

ขอบคุณกัลยาณมิตร ที่ฟื้นชีวิตและจิตวิญญาณให้เราอีกครั้ง