คำว่า ไอเอ็มซี  นั้นย่อมาจากภาษาอังกฤษคำเต็มว่า “Integrated Marketing Communications” แปลเป็นไทยที่ต้องแปลซ้ำว่า “การสื่อสารการตลาดแบบบูรณาการ”  แปลอีกครั้งง่ายๆว่าใช้เครื่องมือสารพัดในการสื่อสารการตลาดให้เหมาะสม  คือไม่ได้ใช้อย่างใดอย่างหนึ่ง  แต่ต้องใช้หลายอย่างรวมกัน

หลายอย่างที่ว่าอาจจะเป็นโฆษณา  ประชาสัมพันธ์  จัดงาน  บอกกันปากต่อปาก ฯลฯ

ที่เพชรบุรีบ้านผมครับ ตั้งแต่เด็กจนโต  ผมรู้จักผู้ชายคนหนึ่ง ที่เรียกได้ว่าคนเกินครึ่งเมืองรู้จักเขา  ประมาณว่าดังกว่านักการเมืองบางคน  นั่นคือ “แอ๊ง”

“แอ๊ง”  อายุมากกว่าผม  และหลายคน  ที่เรียกเขาว่า “ไอ้แอ๊ง” จนติดปาก  เพราะสภาพของแอ๊งตั้งแต่ไหนแต่ไรก็ดูราวกับคนไม่เต็มบาท  แต่จริงๆแล้วพูดกันรู้เรื่องดี  แต่อาจจะดีเกินคาดด้วยซ้ำ  เดี๋ยวจะบอกว่าทำไม

ผมเข้าใจว่าแอ๊งมีบัตรผู้พิการพกติดตัว  เพราะเขาเคยพยายามโชว์ให้ผมดู  นั่นเพื่อยืนยันว่าอาการมือแปเล็กน้อยของเขานั้นคือความพิการ

แต่สิ่งสำคัญที่ทำให้คนเกือบครึ่งเมืองเพชรฯรู้จักแอ๊งเพราะ ตั้งแต่ผมจำความได้  แอ๊งก็ทำอาชีพด้าน IMC มานานแล้ว

จริงๆแล้วผมไม่รู้ว่าเป็นอาชีพหรือเปล่า  แต่ไม่เคยเห็นแอ๊งทำมาหากินอย่างอื่นนอกจากมีรถซาเล้งเก่าๆโกโรโกโสหนึ่งคันที่ทำตัวเป็นหน่วยโฆษณาเคลื่อนที่

มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เห็นมีเครื่องขยายเสียงเก่าคร่ำครึติดรถ  พร้อมเสียงประกาศของแอ๊ง  เชิญชวนไปงานปิดทองฝังลูกนิมิตวัดโน้นวัดนี้  หรือบางทีก็เป็นสปอตโฆษณาสินค้าที่แอ๊งเปิด  ขณะที่ขี่รถไปรอบๆเมืองเพชรฯแทบทุกซอกทุกมุม

ทุกงานศพ  งานบวช  จะพบเห็นแอ๊งอยู่ช่วยงานโดยที่เจ้าภาพไม่ต้องเชิญ

แล้วแอ๊งเอาอะไรกิน...ก็กินตามงานนั่นส่วนหนึ่ง  แต่อีกส่วนคือการที่โฆษณาด้วยรถซาเล้งประจำตำแหน่งก็ได้เงินมาตามแต่เจ้าของงานจะให้  เพราะแอ๊งอาสาทำโฆษณาให้โดยไม่ได้มีราคาตายตัว  แค่บอกสั้นๆว่า “ขอตังค์กินข้าวหน่อยได้มั้ย” 

จะให้เท่าไรแอ๊งก็ไม่ได้บ่น  หรือต่อรองแต่อย่างไร  เพียงแต่อาจจะมีลูกเล่นอื่นๆแฝง  เช่น  ไม่สบายต้องหาหมอ  ค่ายาแพง  (ไม่ได้ขอนะ  แค่เปรย) คนฟังได้ยินแล้วจะมีน้ำใจเช่นไร  ต้องใช้วิจารณญาณ

อาชีพ IMC ของแอ๊ง มีทุกรูปแบบการสื่อสารการตลาด  บอกงาน  ไปช่วยเขาในงาน (เรียกว่าออก Event ก็คงจะได้มั้ง)  แจกใบปลิว  ติดป้ายโฆษณาข้างซาเล้ง  ประกาศผ่านเครื่องขยายเสียงขณะขี่รถตระเวนไปทั่วเมือง ฯลฯ

หลายครั้งที่มีข่าวว่าแอ๊งโดนรถชนตายไปแล้ว  แต่ไม่นานก็เห็นแอ๊งตามถนนอีกจนได้  หากจะเป็นแมว  ก็เกินเก้าชีวิตไปจนขี้เกียจนับแล้วล่ะ

ล่าสุดแอ๊งปรากฏตัวในงานศพของแม่ผม  ด้วยชุดซาฟารีสีเทาตัวเก่งที่เห็นใส่ทุกงาน  หลังพระสวดเลิกแต่ละคืน ทุกคืน  แอ๊งจะช่วยเก็บเก้าอี้โดยไม่ต้องขอร้อง  แต่แอ๊งก็จะมายืนรอจนผมส่งแขกหมด  เพื่อบอกผมว่า “ช่วยเก็บเก้าอี้ให้แล้วนะ”

แน่นอนผมก็ต้องให้เงิน  แต่ผมรู้จักแอ๊งดีครับ  ว่าแอ๊งจะบอกเช่นนี้กับญาติคนอื่นๆของผมด้วย  ดังนั้นสนนราคาที่เหมาะกับแอ๊งจึงคือ 20 บาท

แต่แล้วคืนหนึ่งที่เพื่อนรุ่นพี่มีน้ำใจต่อผมขับรถจากสุราษฎร์ฯมาร่วมเป็นเกียรติ  ก็ให้ต้องเข้ากับสายตาแหลมคมของแอ๊ง

“เฮ้ย..แกมาแบบอุ้มพุ่มผ้าป่ามาหาผมเลย  แล้วชักชวนทำบุญ  นัยว่าเพื่ออุทิศส่วนกุศลให้คนตาย  แล้วแกปักแบงค์ใส่ท่อนต้นกล้วยนำไว้ก่อนเลยนะว่ามีคนบริจาคมาแล้ว  ผมเลยก็ต้องบริจาคให้แกไป”  เพื่อนรุ่นพี่เล่า

“นั่นมันมุขของแอ๊งเลยพี่  เมื่อวานญาติผมมาจาก กทม. ผมเผลอแป๊บเดียวก็ไปอ้อนเขาบอกว่ามือเจ็บต้องรักษาแพง  ไม่มีเงินค่ารักษา  โดนไปซะ  แล้วพี่ให้ไปเท่าไหร่”  ผมถามทิ้งท้าย

“100 บาท”

“อ้าวงี้ก็ซวยสิพี่  ปกติเขาให้กันแค่ 20 บาท  พี่เล่นให้ 100 ก็เสียราคาสิ  แล้วทีนี้คนอื่นเขาจะให้ 20 กันได้มั้ยเนี่ย...”

และที่แน่นอนกว่าคือ แอ๊งเป็นนักสื่อสารการตลาดในระดับท้องถิ่นที่มีผลงานไม่เลว

นี่ล่ะครับ แอ๊ง IMC จะลูกเล่นอย่างไรผมว่าก็น่ารักกว่าคนอีกหลายคน  เพราะแอ๊งไม่เคยลักขโมย  มีแต่ขอด้วยลูกเล่นต่างๆ  แอ๊งไม่โกงภาษี  เพราะไม่ต้องจ่ายภาษี  แอ๊งไม่โกงชาติ  เพราะไม่เล่นการเมือง

ช่วงนี้แม้จตุคามจะขาลง  แต่แอ๊งยังคงพอมองเห็นตลาดอยู่บ้าง

หน้ารถ  น่ารัก

มุมขวาจะเห็นถังผ้าป่า  แต่ในรถยังมีอุปกรณ์ประกอบมุขอื่นๆอีก

แอ๊ง และรถซาเล้งคู่กาย